Γράφει η Ευδοκία Αραβαντινού-Σιμωνέτου

Χρειάζεται σίγουρα κάποιου είδους τελετουργικό, κάποιου είδους μεγάλη γιορτή. Εκεί, στα τέλη του Σεπτέμβρη, λίγο πριν ο χρόνος περάσει το τελευταίο σύνορο του καλοκαιριού και μπει στο φθινόπωρο. Χρειάζεται απαραιτήτως καλή μουσική, χορός, τραγούδι, κέφι, κάποιας μορφής αλκοόλ να ρέει στις φλέβες και ανθρώπους να (συμ)μετέχουν και να κοινωνούν ψυχή τε και σώματι. Μια καλή συναυλία – να τι χρειάζεται. Με το Γιάννη Χαρούλη και το λαούτο του στη σκηνή, σε ένα κατάμεστο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, με καλούς μουσικούς, με καλούς φίλους, με ουζάκι ή μπυρίτσα στο χέρι. Έτσι μονάχα μπορεί να τελειώσει σωστά ένα καλοκαίρι.

xaroulis_live_017_09_006

Το τελετουργικό αυτό ήταν τριήμερο – πού να χωρέσουμε όλοι σε μια μέρα; – κι εμείς βρεθήκαμε εκεί τη δεύτερη και προτελευταία μέρα αυτού. «Καλώς εσμίξαμε», μας χαιρετά ο Χαρούλης και τα πρώτα τραγούδια παίζουν για το ζέσταμα, για να βρούμε τους ρυθμούς μας. «Αν δε φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις», ήδη τραγουδάμε όλοι μαζί, ήδη αρχίσαμε να κουνιόμαστε ρυθμικά κι είμαστε μόλις στο τρίτο. Ο Χαρούλης μας βάζει μέσα στο παιχνίδι. «Όλοι μαζί» φωνάζει και η σκηνή σιγά σιγά δε φαντάζει πια υπερυψωμένη και ξέχωρη από την αρένα κι απ’ τα καθίσματα. Είμαστε όλοι μαζί σε τούτο το τελετουργικό. Θαρρείς κι αν έλειπαν δυο – τρεις από τους διπλανούς σου το «Τριανταφυλλάκι» και «Της Λήθης Το Πηγάδι» δε θα ακούγονταν το ίδιο.

Στον «Αόρατο» του Θανάση Παπακωνσταντίνου οι τόνοι πέφτουν. Κι ύστερα μια αφιέρωση στον Παύλο Φύσσα: Ο Χαρούλης τραγουδά σιγανά για τ’ αγρίμια, τ’ αγριμάκια μας, μιλά για τη βία που ξεκινά από κείνον που φωνάζει και μπορεί να φτάσει ως εκείνον που δολοφονεί. Και μετά πάλι Θανάσης. Τραγουδάμε το «Όταν Χαράζει», την «Ουρά του Αλόγου», «Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι». Στο τέλος, εκεί που έχουμε ζεσταθεί μπαίνει και «Το Σκουλαρίκι».


Ο Χαρούλης μας ρωτάει συχνά τι θέλουμε. Παίρνει παραγγελίες και το πρόγραμμα φτιάχνεται και αλλάζει εκείνη την ώρα. Ακούμε το “Venceremos” του Άσιμου, το «Έλα στο χορό», του Σαββόπουλου, το «Εγώ δεν είμαι ποιητής», του Παπάζογλου, την «Τίγρη» του Ψαραντώνη. Ενδιάμεσα, ακούμε Λοΐζο, τη «Θαλασσογραφία», Περίδη, «Τα τσιγάρα» και το «Για πού το’ βαλες καρδιά μου», Μάλαμα, «Του ασώτου» και «Το γράμμα».

Στις «ανάσες» του – και στις δικές μας, για να ξεκουραστούμε απ’ το χορό – τραγουδάει ο Κωνσταντής Πιστιόλης, με το κλαρίνο του, τα δικά του τα ηπειρώτικα. «Πες μας χάρε» και «Ζαλίζομαι». Κι από κάτω όλοι σφυρίζουν. Παίζει και ο Mark Nieuwenhuis την τρομπέτα του στην εισαγωγή του «Χειμωνανθού». Κι ύστερα, ο Χαρούλης τραγουδά «Βοσκαρουδάκι αμούστακο», κάθεται κάτω με το λαούτο του και κοιτά μια τους μουσικούς και μια εμάς. Σηκώνει το ποτήρι του : «Στην υγειά σας!». Ξέρει ότι η συναυλία δεν τελείωσε. Εμείς από κάτω δεν τελειώσαμε το χορό, δεν ακούσαμε ακόμα όλα όσα θέλαμε. Νερά πετάγονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, βρεχόμαστε στο τελευταίο μπουγέλο για φέτος – κάποιος μπορεί να πέταξε και ούζο.


Αυτά, βέβαια, όλοι λίγο πολύ τα ξέρουμε. Όλοι έχουμε βρεθεί σε συναυλίες του Χαρούλη κι αν δεν έχουμε βρεθεί, έχουμε ακούσει γι’ αυτές. Τότε είναι που μπαίνει ο «Ερωτόκριτος», η «Βασιλική» του Ζιώγαλα κι όλοι πιάνονται να χορέψουν. Στη σκηνή, ο Χαρούλης και οι μουσικοί (Λευτέρης Ανδριώτης, Μιχάλης Καλκάνης, Βασίλης Μπαχαρίδης, Κωνσταντής Πιστιόλης, Θανάσης Τζίνγκοβιτς, Πάνος Τόλιος, Mark Nieuwenhuis) συγκεντρώνονται γύρω απ’ το μικρόφωνο και τραγουδούν όλοι μαζί «Τούτο το μήνα». Κάπως έτσι, λοιπόν, χαιρετηθήκαμε κι εμείς την Τρίτη το βράδυ. Έτσι σφυρίξαμε τη λήξη του καλοκαιριού, με λίγο ιδρώτα και λίγο βρεγμένα ρούχα, αγκαλιά και χέρι με χέρι, χορεύοντας και τραγουδώντας ακόμα προς την έξοδο.

xaroulis_live_017_09_004

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here