Γράφει ο Γιάννης Μαυρόπουλος
[pull_quote_center]«Όλοι οι δημιουργοί θέλουν το έργο τους να πάει σε όλο τον κόσμο… Ξέρεις κάποιον να δημιουργεί για να το έχει στο συρτάρι του;»[/pull_quote_center]
Με αυτά τα λόγια στο μυαλό του ίσως να είπε το αντίο ο Βασίλης Δημητρίου, που σήμερα σε ηλικία 70 ετών έφυγε από τη ζωή.
Σίγουρα το έκανε μουσικά, γιατί ποτέ δεν εγκατέλειψε τη μεγάλη του αγάπη και ούτε τώρα πρόκειται να γίνει. Σε άλλες γειτονιές, πιο αγγελικές, θα ξεσηκώσει μοτίβα, ενορχηστρώσεις, πάντα αγχωμένος και νευρικός για το τελικό αποτέλεσμα. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος ερωτευμένος με τη μουσική.
Γεννημένος στις 12 Απριλίου το 1945 στην Αθήνα, ο Βασίλης Δημητρίου κάλυψε με τη μουσική του μια τεράστια γκάμα. Θέατρο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, κινηματογράφο, ακόμα και μπαλέτο στολίστηκαν με τις μελωδίες του και σε κάθε του προσπάθεια ήταν επιτυχημένος. Έδωσε φωνή σε μεγάλα καλλιτεχνικά ονόματα της ελληνικής μουσικής με τα τραγούδια «Μαρία με τα κίτρινα», «Ω τι κόσμος μπαμπά», «Χαλασιά μου», «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», ενώ συνολικά έγραψε πάνω από 350 τραγούδια και 28 προσωπικούς δίσκους. Ονόματα όπως ο Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Καλαντζής, Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Βιτάλη, Μάνος Ελευθερίου, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Πάμπλο Νερούδα είναι μερικά από αυτά με τα οποία συνεργάστηκε ο Βασίλης Δημητρίου.
Στη μικρή οθόνη είδε το όνομά του να γίνεται γνωστό στο ευρύ κοινό και να καθιερώνεται, καθώς η μουσική του συνόδευσε έναν μεγάλο αριθμό κορυφαίων τηλεοπτικών σειρών (Κίτρινος Φάκελος, Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά, Πρόβα Νυφικού, Ο Μεγάλος Θυμός, Τρεις Χήρες, Καπνισμένος Ουρανός, Παλίρροια, Ο Κατάδικος, Η Εκτέλεση, Καρυωτάκης, Ματωμένα Χώματα). Μέσα από την τηλεόραση κατάφερε να καθιερώσει την κλασική φόρμα σε συνδυασμό και με άλλες μουσικές προτάσεις. Το σπουδαιότερο όμως ήταν ότι κάθε του μαγική μελωδία έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας, ξέχωρα από την επιτυχία που είχε κάθε του τραγούδι, όπως «Το Πεπρωμένο» (Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά), «Πόσο Πολύ Σ’ Αγάπησα» (Ο Μεγάλος Θύμος) «Πρόβα Νυφικού», «Τρελή» και «Μέσα σ’ Ένα Ταγκό» (Πρόβα Νυφικού).
Στιχουργός, συνθέτης, δημιουργός και ένα δυνατό όνομα σε κάθε χώρο που αφοσιώθηκε, ήταν ιδρυτικό μέλος του ΠΜΣ (Πανελλήνιο Μουσικό Σωματείο), ενώ υπήρξε μέλος του ΔΣ της ΕΡΤ από το 2004 έως το 2010.
Όλοι μιλούσαν για έναν άνθρωπο γλυκό, συναισθηματικό, σεμνό. Μα το σίγουρο είναι ότι ήταν ένας δουλευταράς, ένας άνθρωπος που αγάπησε και -το κυριότερο- αγαπήθηκε από τη μουσική. Και που σίγουρα η απώλειά του αφήνει μεγάλο κενό στην ελληνική μουσική. Μα αφήνει και κληρονομιά (έστω και λιγότερο γνωστά στους περισσότερους τραγούδια): Ο χορός της Κυριακής, Το Δειλινό μας αγάπης, Η τελευταία εκδρομή, Η αγάπη άργησε μια μέρα… Ήχοι που σου δίνουν να καταλάβεις τι έκρυβε στην ψυχή του…