21/7/2011
Γράφει η Βίκυ Γεροθόδωρου….

«Όνειρα… τραγούδια…»

Σπασμένα όνειρα στο βυθό μιας θάλασσας από θλίψη
ξυπνούν ανασαίνοντας τον πόνο της ύπαρξης τους
και μόνο μια ελπίδα χαμογελάει και ξημερώνει
μα το βάθος της θάλασσας είναι μεγάλο
και το φως δε φτάνει εκεί
πρέπει να τα σηκώσω στα χέρια μου
να τα πάω με κόπο κάπου παραπέρα
κάπου αλλού που το φως να τα φτάνει
να τα μεγαλώσω σαν παιδιά στην αγκαλιά μου
και να τα μάθω να πετάνε…
ξανά…

Σε δύσκολους καιρούς για όλους, όλα εξαρτώνται από εμάς. Και είναι εύκολο να πεις, «μη χάνεις την ελπίδα», μα είναι δύσκολο να μην την χάσεις… Εξαρτάται όμως τόσο πολύ, απόλυτα από εμάς, να μην το αφήσουμε να συμβεί… Γιατί όλα είναι μέσα μας, εκεί γεννιούνται και πεθαίνουν όλα, όλα παιχνίδια ενός μυαλού παντοδύναμου. Και μένει σε μας να το εξερευνήσουμε και να το διαχειριστούμε υπέρ μας.

Γι’ αυτό ας μείνουμε λίγο μόνοι σε ένα μέρος σιωπηλό, που να μην φτάνει εκεί καμιά ξένη φωνή, κανένας ξένος θόρυβος. Κι αυτό για να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε τη δική μας εσωτερική μικρή «φωνούλα» που ξέρει τα θέλω μας και διαισθάνεται τους τρόπους που θα φτάσουμε σε αυτά… Αυτή η φωνή ξέρει και που πάμε και γιατί… Κανείς άλλος δεν ξέρει…

Και όταν ακούσουμε καλά την φωνή και όταν πιστέψουμε ότι ζούμε όπως θέλουμε, πως είμαστε ζωντανοί, πως είμαστε καλά, πως τα πάντα είναι στα χέρια μας, όταν νιώσουμε ευγνωμοσύνη και χαρά για όλα αυτά, τότε μαγικά όλα θα γίνουν, όλα θα έρθουν, όλα θα ανάψουν μπροστά στα μάτια μας και θα φέγγει η αλήθεια καλύτερα… Η αλήθεια που θα έχει αναδυθεί μαζί με τα όνειρα μας… πάντα όμως με ανταλλάγματα… πριν, μετά, κατά την διάρκεια…

Καινούργια όνειρα, ζωντανά, μεγάλα μικρά
πετούν στον αέρα γεμάτα ελπίδα, αγάπη, έρωτα
εγώ αυτό το δρόμο λέω να πάρω
το δρόμο που έχει ήχους και εικόνες
λέξεις ωραίες στοιβαγμένες στη σειρά
κάθε φορά άλλη σειρά και άλλοι ήχοι
τόσα τραγούδια, κι όλα για σένα…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here