14/4/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου

Ακόμα θυμάμαι την αντίδραση μου όταν το διάβασα. Ο Μάνος Ξυδούς έφυγε από τη ζωή. Πάγωσα. Κυριολεκτικά. Είναι ένα από τα πιο παράξενα συναισθήματα που έχω γνωρίσει. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Τόσο ξαφνικά. Τόσο απροσδόκητα. Χωρίς έναν αποχαιρετισμό, χωρίς ένα αντίο.

Δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα οι Πυξ Λαξ, θα είμαι ειλικρινής. Και ίσως να είμαι από τους λίγους Έλληνες που δεν τους αρέσουν. Θα πω ψέματα όμως αν πω πως δεν αγαπούσα πολύ τον Μάνο. Το πόσο μποέμ ήταν. Το γέλιο του. Το κέφι του. Τη φωνή του. Μία φορά είχα την τύχη να τον δω ζωντανά σε συναυλία. Με ένα παντελόνι και με μία ελαφρώς ξεχειλωμένη μπλούζα. Δεν τον ένοιαζε η εμφάνιση του. Τον ένοιαζε να τραγουδάει. Να γράφει. Να ερωτεύεται. Να ζει. Δεν τον ξέρω προσωπικά για να τα γράφω όλα αυτά. Ξέρω όμως τα τραγούδια του. Και ο Μάνος ζούσε μέσα σε αυτά. Ζούσε μέσα από αυτά. Και ενώ τον αγαπούσα τόσο, ποτέ δεν ήξερα πόσα σπουδαία κομμάτια έχει γράψει. Εκτός των Πυξ Λαξ. Το έμαθα εκείνη τη μέρα. Έστω κι έτσι έγινε μεγαλύτερος στα μάτια μου.

Πέρασε ένας χρόνος που ο Μάνος μας την έκανε. Ένας χρόνος χωρίς την βραχνή φωνή του. Ένας δίσκος που δεν πρόλαβε να τελειώσει, μία επανένωση που δεν πρόλαβε να δει. Πήρε την κιθάρα του και έφυγε. Πάνω στη σκηνή. Σε μία πρόβα. Πολλά ακούστηκαν για τον θάνατο του. Αλήθεια ή ψέματα θα σας γελάσω. Και στην πραγματικότητα δε με νοιάζει κιόλας. Στην Ελλάδα άλλωστε πατάνε επί πτωμάτων. Κυριολεκτικά. Η ουσία είναι πως ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της εποχής μας έφυγε. Κι έφυγε αφήνοντας φτωχότερη την ελληνική μουσική. Γιατί καλλιτέχνης δεν είναι μόνο φωνή. Καλλιτέχνης είναι και πολλά άλλα πράγματα.

Ένας αφανής ήρωας. Μία ψυχή. 57 χρόνια γεμάτα επιτυχίες, συγκινήσεις, χαρές, λύπες και ένα αντίο έτσι όπως θα το ήθελε και ο ίδιος. Κάνοντας αυτό που λάτρεψε επί τόσα χρόνια. Τραγουδώντας…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here