Φωτορεπορτάζ: Λένα Βλασταρά
Ζωζώ Σαπουντζάκη:
«Τα χρόνια δεν τα μέτρησα με την ταυτότητά μου
γιατί είχα εγώ ταυτότητα
τη σθεναρή μου οντότητα
το σκήπτρο την κορώνα μου και τα διαμαντικά μου
Τα πλούτη δεν τα απαίτησα, τα ‘χα κανονικά μου
γιατί έχει η γόβα μου καημό και η μπότα μου κατατρεγμό
κι από τη μίνι φούστα μου τα πόδια όλα δικά μου.»*
*τραγούδι που έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης για τη Ζωζώ Σαπουντζάκη
«Ό,τι θέατρο και να παίξει η βασίλισσα της νύχτας, ό,τι και να σου πει, είσαι σε θέση να το καταλάβεις;», φώναζε η Δήμητρα, η συγκάτοικός μου, ενώ καθυστερημένες κλείναμε την πόρτα του σπιτιού και τρέχαμε να βρούμε ένα ταξί να πάμε στην Αθηναΐδα (Καστορίας 34-36, Βοτανικός) όπου θα παρακολουθούσαμε τη μουσικοθεατρική παράσταση «Μια ζωή… Ζωζώ» με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, φυσικά.
– Τι εννοείς δεν ξέρεις την Ζωζώ Σαπουντζάκη; Όσο χρονών κι αν είσαι δεν γίνεται να μην ξέρεις τη Ζωζώ. Τη βασίλισσα της νύχτα, παιδί μου. Τη Ζωζώ.
Η Δήμητρα δεν άντεχε. Ήθελε να μοιραστεί την πληροφορία και τον ενθουσιασμό της με τον ταξιτζή που μας πήγαινε στην Αθηναΐδα. Όσο αυτός έδειχνε να μην τον αγγίζει καμία από τις πληροφορίες που του έδινε τόσο περισσότερο αυτή εκστασιαζόταν.
– Πόσο είμαι; τη ρωτάει ο ταξιτζής σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρουν έναν κώδικα επικοινωνίας.
– Πόσο είσαι; Τριάντα πέντε; τον ρωτάει η Δήμητρα που ακόμη δεν μπορούσε να συντονιστεί.
– Είκοσι δύο.
Βουβαμάρα. Ο ταξιτζής μας ήταν είκοσι δύο χρονών και δεν ήξερε τη Ζωζώ Σαπουντζάκη. Χάσμα γενεών. Φυσικά μέχρι να φτάσουμε είχε μάθει τα πάντα γι’ αυτήν και υποσχέθηκε να διαβάσει αυτό το ρεπορτάζ για περαιτέρω πληροφορίες.
Όταν φτάσαμε η παράσταση είχε μόλις ξεκινήσει. Μπήκαμε μέσα και επικρατούσε σιγή ιχθύος παρόλο που εκείνη τη στιγμή η Ζωζώ τραγουδούσε. Εκθαμβωτική, με τη μαύρη μακριά τουαλέτα της, διέσχιζε το διάδρομο ανάμεσα στους θεατές για να φτάσει στη σκηνή. Αν με μία λέξη θα έπρεπε να χαρακτηρίσω αυτές τις στιγμές, αυτή θα ήταν «δέος». Όχι μόνο από εμάς που πηγαίναμε μες στον ενθουσιασμό να την παρακολουθήσουμε αλλά και από όλο το κοινό, το οποίο φαινόταν να κρέμεται από τα χείλη της.
Η βουτιά στη ζωή της ξεκινάει με αφηγήτρια την ίδια. Θέλει μαγκιά να αφηγείσαι τη ζωή σου σε πρώτο ενικό και ταυτόχρονα να μπορείς να αποστασιοποιηθείς τόσο ώστε να φαίνεται σαν να μιλάς για κάποιον άλλον. Να μπορέσεις να αποκαλύψεις πράγματα για τον ίδιο σου τον εαυτό, την ίδια σου τη ζωή, όχι σε φίλους αλλά σε θεατές.
Πάθος, λοιπόν. Η ζωή της ξεκινάει με πάθος. Πάθος για τον έρωτα, την οικογένεια, τους φίλους, για την ίδια την ζωή. «Με ένα πάθος γεννήθηκα και με ένα πάθος θα φύγω. Κάααααποια στιγμή», την ακούμε να μας λέει.
Σε αυτή την τρίωρη (!!!) παράσταση παρακολουθούμε την Ζωζώ Σαπουντζάκη από μικρό κοριτσάκι μέχρι σήμερα. Μαθαίνουμε πώς αγάπησε το θέατρο: «Όταν άνοιγε η αυλαία άνοιγε ένας κόσμος παράξενος, παραμυθένιος. Οι θεατρίνες φάνταζαν στα μάτια μου σαν ξωτικά». Πώς ήταν τα πρώτα της χρόνια στην Αθήνα, πώς τα δύο καμαρίνια που στην αρχή κατοίκησαν στην Αθήνα έγιναν σπίτι, τι ρόλο έπαιζε η μητέρα της σε όλη της την καριέρα, πώς βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη και στη Νέα Υόρκη.
Όλα αυτά με ευχάριστα μουσικά διαλείμματα, με τη Ζωζώ να αλλάζει τουαλέτες, όλες με το χαρακτηριστικό σκίσιμο-έμβλημα μέχρι πάνω και στρας παντού, να χορεύει με μια άνεση νέας κοπέλας και να κάνει σκέρτσα και νάζια στο κοινό, το οποίο δεν έχανε ευκαιρία για να την αποθεώσει. Η συμμετοχή του κοινού ήταν ολοκληρωτική είτε με γέλια και χειροκροτήματα είτε με παλαμάκια και τραγούδι.
Ακούραστη μέχρι τέλους, σαν να μην ήταν αυτή που έβγαλε μια παράσταση τριών ολόκληρων ωρών, μας αφηγείται πως γνώρισε όλους τους τρανούς του ελληνικού τραγουδιού: τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μιχάλη Σουγιούλ, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τη Σοφία Βέμπο. Δεκάδες ονόματα και από μια ιστορία. Πότε αστεία, πότε συγκινητική. Όταν, λέει, ο Ζαμπέτας γύρισε από τις Κάννες και τον ρώτησαν αν ήταν πολλές διάσημες εκεί, αυτός απάντησε: «Όλες οι Σαπουντζάκες του κόσμου».
Σε μια εποχή που τίποτα από αυτά δεν ήταν ευρέως διαδεδομένο υπήρχαν γαρδένιες Ζωζώ, πυροτεχνήματα Ζωζώ. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε και το περίφημο: «Ζωζώ, για σένα ζω». Παρόλο που το πόσες καρδιές έκαψε είναι δεδομένο και γνωστό δεν γίνεται καμιά αναφορά στους έρωτες της ζωής της. Μόνο μας ξεκαθαρίζει ότι ποτέ δεν έκανε σχέσεις μέσα από το χώρο του θεάτρου. Όταν και η ίδια η Βέμπο το διαπίστωσε είπε στη μάνα της: «Σαπουτζάκαινα, έχεις καλό κορίτσι».
Φτάνοντας στο τέλος η Ζωζώ μας αποκαλύπτει ότι αυτό που της έλειψε πιο πολύ είναι οι κούκλες. Έτσι αποφάσισε να γίνει η ίδια η κούκλα της: «Να με βάφω, να με χτενίζω, να με στολίζω, να με καμαρώνω». Και ομολογουμένως τα κατάφερε πολύ καλά. Τώρα πια; Ναι, ίσως υπάρχει ένα ίχνος μοναξιάς όταν τα φώτα σβήνουν και όλοι εμείς αδειάζουμε το θέατρο αλλά υπάρχει πάντα και η θάλασσα.
Η βασίλισσα της νύχτας, που μετά και από αυτή την παράσταση δικαίως ακόμα αυτός ο τίτλος της ανήκει δεν θα μπορούσε ακόμη και σήμερα να μην πλαισιώνεται και από κορυφαίους μουσικούς. Έτσι στο πιάνο τη συνοδεύει ο Δημήτρης Μπουζάνης και στο μπουζούκι ο Γιώργος Καυγάς. Στο ρόλο του παντεπόπτη αφηγητή, αυτού που μας πληροφορεί για τις σημαντικές στάσεις της ζωής της, ο Παύλος Εμμανουηλίδης. Η σκηνοθεσία, τα κείμενα και οι φωτισμοί φέρουν την υπογραφή του Δημήτρη Μαλισσόβα και η σκηνογραφική επιμέλεια της Μαρίας Σκιαδαρέση.
Θα μπορούσα ώρες ακόμη να σας μιλώ για τη Ζωζώ Σαπουντζάκη και τα αισθήματα εκείνης της βραδιάς αλλά το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να πάτε να δείτε την παράσταση ιδίοις όμμασι γιατί οι αυθεντικοί σταρ που έχουμε στην Ελλάδα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και η Ζωζώ είναι ένας από αυτούς! Ακόμη και εσείς οι ελάχιστοι που δεν την γνωρίζετε. Ακούς, αγαπημένε μου ταξιτζή;
Πολυχώρος Αθηναΐς, κάθε Παρασκευή και Σάββατο.
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner από τη παράσταση…
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…