5/3/2013
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
www.musiccorner.gr
Παρακολουθώ «διακριτικά» τη Ζωή Παπαδοπούλου από το 2005, όταν την είχα ακούσει για πρώτη φορά να τραγουδά μαζί με τη Χαρούλα Αλεξίου το «Αχ και να σ’ είχα εδώ». Με είχε εντυπωσιάσει η ερμηνεία της -όπως και σε άλλα τραγούδια- κι έκτοτε αποτελεί ένα από τα τρία-τέσσερα ονόματα (τα οποία δεν αναφέρω για ευνόητους λόγους…) τα οποία με «ανάγκασαν» ν’ ασχοληθώ πιο προσεκτικά με τη νέα μουσική σκηνή της χώρας μας.
Ωστόσο, μέχρι το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου δεν είχα την τύχη να την ακούσω «ζωντανά» -και το ήθελα πάρα πολύ. Την ευκαιρία μου έδωσε ο Παύλος Ζέρβας, ρωτώντας με αν μπορώ να καλύψω την εμφάνισή της στο «Πλατώ» της Θεσσαλονίκης, απ’ όπου το όμορφο και ταλαντούχο νεαρό κορίτσι είχε ξεκινήσει πριν αρκετά χρόνια την περιπλάνησή του στο χώρο του τραγουδιού… Η απάντησή μου φυσικά και ήταν θετική. Όχι μόνο γιατί επιτέλους θα έβλεπα και θ’ άκουγα εκ του σύνεγγυς τη Ζωή, αλλά κι επειδή το «Πλατώ» απέχει μόλις 500 μέτρα από το σπίτι μου! Αφήστε που 25 ολόκληρα χρόνια δεν είχα πάει εκεί ούτε μια φορά (το ξέρω φίλοι συμπολίτες, είμαι ασυγχώρητος…), αν και το έχω «στα πόδια μου»
Φτάνοντας στο χώρο, είδα επί σκηνής μια κοπέλα να κάνει πρόβα παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας. Κάτι μου θύμιζε, αλλά δε μπορούσα να προσδιορίσω τι. Αργότερα, το «μυστήριο» διαλευκάνθηκε. Ήταν η Έλενα Δεληχρήστου, συνεργάτης του αξέχαστου Νίκου Παπάζογλου για αρκετά χρόνια. Αλλά γι’ αυτή θα μιλήσω παρακάτω…
Γύρω στις 22:00, έφτασε και η Ζωή Παπαδοπούλου. Χαμογελαστή, αλλά λιγάκι αγχωμένη. Χαιρέτησε τους υπεύθυνους του «Πλατώ» και μόλις με είδε, ρώτησε αν είμαι από το musiccorner.gr. «Φαίνεται, ε;» της απάντησα, γέλασε κι έτσι έσπασε ο πάγος -αν υπήρξε κιόλας, αφού η Ζωή έχει την ικανότητα να «κερδίζει» αμέσως τον συνομιλητή της, κάνοντάς τον να νιώσει ότι γνωρίζονται χρόνια και να τον κάνει «δικό της». Κι όχι υποκριτικά και ψεύτικα, αλλά λόγω ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα…
Ανέβηκε στη σκηνή κι έκανε μια μίνι πρόβα με την Έλενα για να «τεστάρει» τα μικρόφωνα. Όλα πήγαν καλά. Σιγά-σιγά, άρχισε να έρχεται κι ο κόσμος. Οι πιο πολλοί γνωστοί και φίλοι, τους οποίους η Ζωή υποδεχόταν με χαμόγελο και ζεστασιά, αλλά και με μια δόση νοσταλγίας αφού δεν έχει την ευκαιρία να τους βλέπει συχνά λόγω υποχρεώσεων.
Διέκρινα την αγωνία και το άγχος για την εμφάνισή της, όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει στα λίγα λεπτά που συζητήσαμε για διάφορα. Έκρινα ότι δεν ήταν ώρα για «δηλώσεις» κι έτσι συμφωνήσαμε να τα ξαναπούμε στο τέλος του προγράμματος, όταν θα ήταν πιο ήρεμη. Πού να ήξερα ότι τότε …θα δυσκολευόμουν εγώ να μιλήσω! Το γιατί, θα το διαβάσετε στη συνέχεια…
Η παράσταση αρχίζει…
Το «Πλατώ» έχει σχεδόν γεμίσει. Το προσωπικό του, είναι ευγενέστατο κι εξυπηρετικότατο. «Σιγά μη καθίσετε όλη νύχτα σ’ ένα σκαμπό» μου λέει μια κοπέλα όταν της λέω ότι δεν έχω πρόβλημα να κάτσω οπουδήποτε, αρκεί να μην εμποδίζω λόγω στενότητας χώρου. Μετακινεί μια καρέκλα κι ένα τραπέζι προς εμένα και πλέον κάθομαι ακριβώς δίπλα από τη σκηνή, λίγο πιο μπροστά από τους υπόλοιπους. Πρώτο τραπέζι πίστα, που λένε!
Ώρα για «δράση» όμως. Λίγο μετά τις 23:00, η Έλενα Δεληχρήστου μόνο με την κιθάρα και την υπέροχη φωνή της ξεκινά να μας τραγουδά «Μια άσπρη μέρα» από το CD της με τίτλο «Σου τραγουδώ» που κυκλοφόρησε τον περασμένο Αύγουστο, πάνω σε δικές της μουσικές.
Συνεχίζει με Νίκο Πορτοκάλογλου («Τα καράβια μου καίω») κι όσο την ακούω περνώντας η ώρα, τόσο εντυπωσιάζομαι από τις εξαιρετικές ερμηνευτικές ικανότητές της. «Να γιατί όσο υπάρχουν τέτοια πρόσωπα το ελληνικό τραγούδι θα συνεχίσει να ζει», σκέφτομαι και πίνω μια γουλιά από το ποτό μου…
Έρχεται όμως και η ώρα της Ζωής Παπαδοπούλου ν’ ανέβει στη σκηνή. Μας «συστήνει» την Έλενα και ξεκινάνε να λένε ντουέτο το «Πες το κι έγινε». Η συνέχεια περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το «Δι’ ευχών», άλλα δύο τραγούδια από το CD της Δεληχρήστου («Φθινοπωρινή βροχή» και «Γίνομαι φως» με τη συμμετοχή και της Ζωής), το «Πέρασε η μπόρα», το «Τατουάζ», καθώς κι ένα καινούργιο τραγούδι που λογικά θα περιλαμβάνεται στο νέο άλμπουμ της Παπαδοπούλου που αναμένεται.
Το πρώτο μέρος με τη συμμετοχή της Έλενας Δεληχρήστου και της …κιθάρας της τελειώνει έπειτα από 45 λεπτά. Η Ζωή κατεβαίνει και με ρωτά αν όλα είναι καλά. Τι να της απαντήσω; «Κι ακόμα δεν είδες τίποτε. Τώρα αρχίζουν τα καλύτερα» μου λέει γελώντας και πηγαίνει από τραπέζι σε τραπέζι για να μιλήσει με όλους μέχρι να επιστρέψει στη σκηνή. Να πω ότι δεν κράτησε την υπόσχεσή της; Μέγιστο ψέμα!
Πραγματικό ρεσιτάλ…
Σύμφωνα με το πρόγραμμα που γνώριζα, στο δεύτερο μέρος η Ζωή Παπαδοπούλου θα συνέχιζε την εμφάνισή της με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο. Περίμενα ν’ ακούσω τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία της, αλλά και κάποια γνωστά διαφόρων ερμηνευτών. Το «διαφημιστικό» έλεγε για Μοσχολιού, Αλεξίου, Βιτάλη…
Να λοιπόν άλλος ένας σοβαρός λόγος για να μη πιστεύετε ποτέ απολύτως στις διαφημίσεις!! Η διαφορά όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι το «διαφημιστικό» δεν ανέφερε ούτε το ένα δέκατο απ’ όσα «πράματα και θάματα» είδαμε κι ακούσαμε…
Η Ζωή ξεκίνησε μεταφέροντάς μας στη δεκαετία του ’50 με το υπέροχο βαλς «Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά». Συνέχισε με Μάνο Χατζιδάκι και την «Παναγία των Πατησίων» από την «Πορνογραφία» (έστω και …μετ’ εμποδίων λόγω βλάβης του μικροφώνου), πέρασε στον Σταμάτη Κραουνάκη με τη «Σουλτάνα τη Φωφώ» και τον «Άδωνη» και στάθηκε στον Μάνο Λοΐζο και στον Μανώλη Ρασούλη με το «Κι εγώ σαν πόλη».
Οι δύο αξέχαστοι Μανώληδες, την «κοίταζαν» κατάματα πλάι-πλάι με τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον Μάνο Ελευθερίου, τον Γιάννη Σπανό και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο σ’ ένα τεράστιο «πανό» που υπήρχε ακριβώς απέναντί της. Είναι βέβαιο ότι οι ψυχές τους αγαλλίασαν…!
Ακολούθησε το «Ψυχές και σώματα» κι ένα σύντομο πέρασμα από το πρώτο άλμπουμ της το 2005 («Κρύσταλλα κόκκινα φιλιά») με τα «Αχ και να σ’ είχα εδώ» και «Όσοι αγάπησα» (ένα πραγματικά καταπληκτικό τραγούδι), ενώ εν συνεχεία μας ξαναγύρισε στην «αθωότητα» του ’50 και του ’60 με τα «Μένω σε κάποια γειτονιά» και «Πόσο λυπάμαι» (απίστευτη η ερμηνεία της εδώ -όχι ότι υστερούσαν οι υπόλοιπες…).
Όλα αυτά, έχοντας στο πλάι της τον Νεοκλή Νεοφυτίδη να συνδράμει στο ερμηνευτικό της ρεσιτάλ δίνοντας το δικό του με το εκπληκτικό παίξιμό του στο πιάνο.
Περιττό βεβαίως να σημειώσουμε ότι σχεδόν σε όλα τα τραγούδια η συμμετοχή του κοινού ήταν ιδιαίτερα θερμή και υπήρχαν στιγμές που συνόδευε τη Ζωή ως χορωδία. Το ίδιο θερμό ήταν και το χειροκρότημά του έπειτα από κάθε ερμηνεία της…
Το τρίτο το …καλύτερο
Έπειτα από ακριβώς μία ώρα στη σκηνή, η Ζωή και ο Νεοκλής έκαναν ένα μικρό διάλειμμα και είχαν την ευκαιρία ν’ ανταλλάξουν απόψεις με τον κόσμο. Ήδη βρισκόμασταν στις …μικρές ώρες και προσωπικά αισθανόμουν «γεμάτος» απ’ όλα όσα είχα δει και ακούσει, οπότε δεν περίμενα κάτι περισσότερο στη συνέχεια. Κι όμως, για πολλοστή φορά εκείνο το βράδυ διαψεύστηκα πανηγυρικά -και φυσικά ευχάριστα…
Το τρίτο μέρος του προγράμματος μπορώ να πω αβίαστα και χωρίς υπερβολή πως ήταν ότι καλύτερο έχω δε σε live. Η Ζωή Παπαδοπούλου πραγματικά ακούραστη και γεμάτη κέφι να ερμηνεύει και να «παίζει» ρόλους πάνω στη σκηνή, ο Νεοκλής Νεοφυτίδης να συνοδεύει στα φωνητικά και να «ζωγραφίζει» με τα δάχτυλά του στο πιάνο και τα σπουδαία τραγούδια να διαδέχονται το ένα το άλλο. Σημειωτέον ότι εδώ μπήκε στο «παιχνίδι» και ο Γιάννης Χατζής παίζοντας κρουστά.
Ωστόσο, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι εξαιρετικές έως εκπληκτικές διασκευές που έκανε ο Νεοφυτίδης σε γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια που είχαμε συνηθίσει ν’ ακούμε τελείως διαφορετικά. Έπαιζε μια εισαγωγή στο πιάνο και ουδείς ήξερε για ποιο κομμάτι πρόκειται. Στιγμές-στιγμές, φαινόταν ότι οι συντελεστές έπαιζαν και τραγουδούσαν ότι τους άρεσε και αγαπούσαν, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια προετοιμασία -κάτι που βεβαίως δε συνέβη. Άλλωστε, πάντα τα αυθόρμητα είναι και τα καλύτερα!
Έτσι, ακούσαμε σε μοντέρνα «βερσιόν» μεταξύ άλλων και τα «Νύχτα στάσου», «Απότομα», «Ο πασατέμπος», αλλά και «απρόβλεπτους» -πλην εξαιρετικούς- συνδυασμούς τραγουδιών όπως την «Ταμπακέρα» με το “Summertime” και «Τα ζηλιάρικά σου μάτια» με το “Hit the road Jack”, αλλά και μια διασκευή σε μπαλάντα του «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» του Μανώλη Ρασούλη. Αν μη τι άλλο, επρόκειτο για ένα πρόγραμμα γεμάτο έμπνευση, αυτοσχεδιασμό, μεράκι κι αγάπη για το καλό τραγούδι…
Από το… «Τσίρκο» στο «Πλατώ»
Οι εκπλήξεις και τα απρόοπτα βεβαίως δεν έλειψαν, αφού η Ζωή μας τα πρόσφερε απλόχερα. Κάλεσε λοιπόν στη σκηνή τον Κώστα Πρατσινάκη που βρισκόταν ως θεατής-ακροατής στο «Πλατώ» κι ερμήνευσαν μαζί το «Ήταν μια στιγμή» του Γιώργου Καζαντζή, με το οποίο ο Πρατσινάκης είχε κερδίσει το δεύτερο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1986. Ακολούθως, απλώθηκε σιγή και συγκίνηση στην αίθουσα όταν ο εκλεκτός Θεσσαλονικιός ερμηνευτής τραγούδησε χωρίς μικρόφωνο το ριζίτικο «Στον ουρανό χορεύουνε», κάνοντας πολλά μάτια να δακρύσουν…
Εν συνεχεία, η Ζωή ευχαρίστησε τους συντελεστές της παράστασης «Το μεγάλο μας τσίρκο» που παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο ΚΘΒΕ και ζήτησε από την εκ των πρωταγωνιστών Μαρίνα Ασλάνογλου ν’ ανέβει στη σκηνή και να τραγουδήσει μαζί της.
Η ηθοποιός αρχικά δίστασε, αλλά τελικώς το αποτόλμησε τονίζοντας από μικροφώνου ότι δεν έχει κάνει ποτέ ξανά κάτι ανάλογο. Έτσι, Παπαδοπούλου, Πρατσινάκης και Ασλάνογλου ερμήνευσαν το «Ήτανε μια φορά» του Σταύρου Ξαρχάκου, ενώ οι δύο καλλιτέχνιδες έκαναν ντουέτο σε δύο μεγάλα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι («Έλα πάρε μου τη λύπη» και «Μη τον ρωτάς τον ουρανό»)
Προς το τέλος του προγράμματος, η Ζωή μας ταξίδεψε στην εποχή του Αττίκ με το «Ζητάτε να σας πω», ενώ η βραδιά έκλεισε με δύο έξοχες ερμηνείες του Νεοκλή στις «Νταλίκες» και στο «Λίγα ψίχουλα αγάπης», το οποίο διασκεύασε μοναδικά…
Η «είδηση»
Κάπου εκεί, η βραδιά τελείωσε κι όταν κοίταξα το ρολόι μου, διαπίστωσα ότι ήταν περασμένες τρεις. Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μιλήσω με τη Ζωή Παπαδοπούλου σχετικά με την εμφάνισή της και τα μελλοντικά σχέδιά της, αλλά μετά από όσα είχα δει και ακούσει χρειάστηκε περίπου ένα τέταρτο για να …πατήσω ξανά στη γη!
Εκείνη δεχόταν αφειδώς τα ειλικρινή συγχαρητήρια των θαμώνων για την πραγματικά απίθανη «παράσταση» που μόλις τους είχε προσφέρει, γεμάτη χαμόγελο και ικανοποίηση. Στο πρόσωπό της δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος κούρασης, παρά το ότι για σχεδόν τέσσερις ώρες βρισκόταν επί σκηνής.
Κάποια στιγμή με πρόσεξε και θυμήθηκε ότι είχαμε κανονίσει να μου πει δυο λόγια. Ζητώντας μου ευγενέστατα συγνώμη για την καθυστέρηση, ξεκινήσαμε μια ολιγόλεπτη φιλική κουβέντα που έβγαλε μια «είδηση»: Το πρόγραμμα που μόλις είχαμε παρακολουθήσει, θα παρουσιαστεί το Μάιο στο «Μικρό Παλλάς» στην Αθήνα και θα κυκλοφορήσει και σε CD! Η «αποκάλυψη» έγινε όταν της είπα ότι όλο αυτό που είδαμε, έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει δίσκος…
Τη ρώτησα πώς ένιωσε όταν τραγουδούσε Ρασούλη και τον έβλεπε να την «κοιτάζει» από το πανό του απέναντι τοίχου: «Τι να σου πω… Δε μπορώ να δεχτώ ότι αυτός ο άνθρωπος έχει φύγει. Είχαμε μια πολύ καλή προσωπική σχέση, ερχόταν σχεδόν πάντα στις εμφανίσεις μου και όταν τραγουδούσα, ήταν να σαν να τον έβλεπα απέναντί μου να μου κουνάει το κεφάλι, να παίρνει το γνωστό ύφος του και να μου λέει: «Τι είναι τώρα αυτή η διασκευή στο «Αχ Ελλάδα»; Πώς τη σκεφτήκατε; Μπράβο, μπράβο…».
Μου σύστησε την Έλενα Δεληχρήστου κι εν συνεχεία η Ζωή μ’ ευχαρίστησε θερμά για την παρουσία μου, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη εμφάνισή της στη Θεσσαλονίκη. Άραγε, εγώ τι θα έπρεπε να της πω για την υπέροχη βραδιά που χάρισε σ’ εμένα και στο κοινό;
——————
*** Δυστυχώς στο live δεν καταφέραμε να έχουμε δικό μας φωτογράφο. Έτσι έχουμε κάποια ερασιτεχνικά δείγματα (που καταφέραμε να εξασφαλίσουμε από την ίδια τη Ζωή Παπαδοπούλου, την οποία και ευχαριστούμε για την αποστολή των παραπάνω φωτογραφιών) τα οποία προσπαθήσαμε κατά το δυνατόν να ρετουσάρουμε.
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…