 |
|
|
|
||||
|
Πόσο
συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας
αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες
ή δυσάρεστες σκέψεις...
Mε αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του διπλού best of άλμπουμ της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και εφόσον ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια δε συμπεριλήφθηκε σε αυτό, του αφιερώνω τη στήλη αυτής της εβδομάδας. Πρόκειται για τη "Γελαστή φωτογραφία" του Μιχάλη Γκανά και του Ara Dinkjian από "Τα κορμιά και τα μαχαίρια": Κι
αν σου μιλώ ψιθυριστά Είναι
που σε βλέπω Είναι
που φοβάμαι Κι
αν σου μιλώ με μια φωνή Είναι
που 'χεις γίνει Είναι
που χαϊδεύω Είναι
που δε βρίσκω Γίνε
φωτιά να σε κοιτώ Οι εξαιρετικοί, ποιητικοί στίχοι του Μιχάλη Γκανά δε χρειάζονται σχόλια, ούτε και η απαλή, αισθαντική σύνθεση του Ara Dinkjian. Η ταιριαστή ενορχήστρωση που περιλαμβάνει παραδοσιακά όργανα ανήκει στο Δημήτρη Παπαδημητρίου. Στο ίδιο πλαίσιο, ούτε για την ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη θα μπορούσε κανένας να σχολιάσει τίποτα. Απλώς αφήνεις το τραγούδι να σε αγγίξει και να σε ταξιδέψει...
Για μένα η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι η πιο ποιητική από όλες τις τραγουδίστριες. Παίρνει στο στόμα της την ποίηση και σείεται ολόκληρος ο κόσμος! Μπορεί στο ξεκίνημα της καριέρας της να εμφανίστηκε ως λαϊκή τραγουδίστρια (όταν ήταν μέλος της Οπισθοδρομικής Κομπανίας), κάπου "στου δρόμου τα μισά" όμως υιοθέτησε ένα ύφος που της ταίριαζε πάρα πολύ, και αυτό το ύφος ήταν καθαρά ποιητικό. Μετά δηλαδή τους δίσκους με το Σταμάτη Σπανουδάκη ("Κοντραμπάντο" το 1986, "Τανιράμα" το 1989) και το "Μένω εκτός" (1991) σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και του Θοδωρή Γκόνη, το 1994 κυκλοφόρησε τα "Κορμιά και τα μαχαίρια" σε μουσική Ara Dinkjian, στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και Μιχάλη Γκανά και ενορχήστρωση του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Επρόκειτο για έναν δίσκο με εξαιρετικά τραγούδια, διαλεγμένα ένα προς ένα. Με μία λέξη θα τον χαρακτήριζα ΓΗΙΝΟ. Δύο χρόνια μετά, κυκλοφόρησε τα "Τραγούδια για τους μήνες" σε μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου και ποίηση των Σαπφούς, Μαρίας Πολυδούρη, Κώστα Καρυωτάκη, Οδυσσέα Ελύτη και Μιχάλη Γκανά. Ουσιαστικά ο δίσκος αυτός ήταν η εξελιγμένη συνέχεια του προηγούμενου, η άλλη πλευρά του νομίσματος που εκκρεμούσε, αν θέλετε. Οι δύο αυτές δουλειές οφείλουν να αποτελούν, αν δεν αποτελούν ήδη, σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Δυσαρεστήθηκα όταν είδα στο "Δυνατά" να λείπουν αρκετά τραγούδια από τα "Κορμιά" και τους "Μήνες". "Γελαστή φωτογραφία", "Η καρδιά μου απόψε ξαγρυπνά", "Σκιές και χρώματα", "Σου το 'πα για τα σύννεφα", "Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες", "Όλα τα πήρε το καλοκαίρι" δυστυχώς δεν έχουν θέση στη συγκεντρωτική αυτή συλλογή. Στον αντίποδα, είδα τραγούδια σαν τα "Πάρε με αγκαλιά και πάμε", "Ως τα χαράματα", το remix του "Επισκέπτες", "Κρύβομαι στο αντίο" (που υπήρχε και στο "Δρόμοι παράλληλοι"), "Για των ματιών σου το χρώμα", να στέκουν δίπλα σε τραγουδάρες όπως "Παράπονο", "Ζωή κλεμμένη", "Μένω εκτός" και "Με το ίδιο μακό". Παράλληλα, δεν κατάλαβα γιατί η Αρβανιτάκη επέλεξε να συμπεριλάβει live εκτελέσεις κομματιών που ανέδειξαν άλλους ερμηνευτές - άρα δεν έχουν σχέση με την προσωπική της δισκογραφία, παρά μόνο με τις επιτυχημένες ζωντανές εμφανίσεις της - σαν τα "Χίλιες βραδιές", "Θέλω κοντά σου να μείνω", "Θα σπάσω κούπες", αντί να βάλει στιγμές σαν τα "Καθρεφτίζω το νου", "Καρδιά μου εγώ", "Πρόσωπο με πρόσωπο", "Λόγια που φύλαγα", "Ένα τραγούδι για την Ελευθερία". Βέβαια, θα πει κανείς ότι δεν μπορούσε να έχει πολλά τραγούδια από κάθε δίσκο, αφού έπρεπε να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Σε τελική ανάλυση, διαφωνώ με την πρωτοβουλία της Αρβανιτάκη να κυκλοφορήσει best of συλλογή, καθώς βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας της. Όπως και να 'χει, η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι μια τραγουδίστρια που εκτιμώ αφάνταστα, και λόγω του ταλέντου και λόγω του ρεπερτορίου της. Με δουλειές σαν "Τα κορμιά και τα μαχαίρια", τα "Τραγούδια για τους μήνες" και το πρόσφατο "Γρήγορα η ώρα πέρασε", ήδη έχει προσφέρει πολλά στο ελληνικό τραγούδι και γενικά (όσο υπερφίαλο και αν ακούγεται αυτό) στο σύγχρονο πολιτισμό...! --- |
||||
 |
|