Γράφει ο Θανάσης Παπαζαφειρόπουλος
Ακούγοντας το όνομά του, το πρώτο που φυσικά έρχεται στο νου όλων είναι οι «Εξαιρέσεις». Εφτά χρόνια πριν, το τραγούδι που ξεχώρισε από τον πρώτο του δίσκο, έγινε μία από τις αγαπημένες επιλογές κοινού και ραδιοφώνου και έδωσε από πολύ νωρίς στο δημιουργό του την αίγλη μιας μεγάλης επιτυχίας. Εκείνος ο δίσκος, που ξεχώρισε και για άλλα όμορφα τραγούδια, ήρθε σε μια εποχή όπου το λεγόμενο έντεχνο δεν διένυε την καλύτερη του περίοδο. Δεν υπονοώ φυσικά ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι έντεχνος αλλά ο ήχος των τραγουδιών του φάνηκε να δίνει μια νέα πνοή σε αυτό που ονομάζουμε εναλλακτικό rock ή pop/rock ή ακόμα και έντεχνο rock.
Μετά από εφτά ολόκληρα χρόνια, λοιπόν, και έπειτα από κάποιες συμμετοχές ως δημιουργός σε δίσκους σημαντικών ονομάτων (Χάρις Αλεξίου, Γιάννης Κότσιρας κ.ά.), ο Ρους επιστρέφει στις προσωπικές δημιουργίες με το δεύτερο κεφάλαιό του στη δισκογραφία, εξού και ο τίτλος «Rous ΙΙ». Ακούγοντας όλο και περισσότερες φορές το δίσκο, αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για μια σειρά τραγουδιών συνεχή και ενοποιημένη, όπου το ένα τραγούδι συμπληρώνει το άλλο, δημιουργώντας ένα σύνολο αναπόσπαστο. Από το πρώτο τραγούδι μέχρι και το τελευταίο, δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα και αβίαστα ολοκληρώνεται η ακρόαση. Από την άποψη αυτή, εξελίσσεται σύντομα και ευχάριστα.
Τα δέκα τραγούδια αποτελούν ένα κεφάλαιο που διαθέτει τις δικές του ενότητες. Ο δίσκος ξεκινάει άμεσα και δυναμικά με τα δύο πρώτα κομμάτια, τη «Δευτέρα» και το «Από μια θάλασσα άλλη». Είναι χαρακτηριστικό, όπως και σε πολλά άλλα δείγματα του Ρους, ότι μουσική και στίχος εκκινούν από την ίδια αφετηρία, με πολύ μικρές ως ανύπαρκτες εισαγωγικές μελωδίες που κάνουν το τραγούδι να εισέρχεται κατευθείαν στο νόημα της ιστορίας του. Ακολουθεί το διαμάντι του δίσκου, το υπέροχο «Λουλούδι του δρόμου», στο οποίο διακρίνονται με ξεκάθαρο τρόπο οι υψηλές φωνητικές επιδόσεις του τραγουδιστή.
Το «Αναμενόμενο», το «Ποιά αγάπη» και η «Σιωπή» μειώνουν σταδιακά την ενέργεια. Ίσως λίγο παράταιρο – μουσικά και στιχουργικά – σε σχέση με τα υπόλοιπα είναι το funky «Τσίρκο», που είναι και το μόνο τραγούδι που δε μιλάει για τον έρωτα. Το προτελευταίο του δίσκου, το «Εσύ», που θα το χαρακτήριζα αδερφάκι με τη «Σιωπή», είναι μια ερωτική εξομολόγηση που με την απλότητα και την ηρεμία που το διακρίνει, καταφέρνει να συγκινήσει. Το ίδιο ισχύει και για το «Γκύζη», το πιο εσωτερικό και προσωπικό κομμάτι μαζί με το προηγούμενο, που κλείνει μελαγχολικά το δίσκο με την εικόνα ενός βροχερού απογεύματος.
Στις μουσικές του επιλογές, ο Ρους έχει περιορίσει αισθητά τον ηλεκτρικό ήχο, δίνοντας τη θέση του σε πιο ακουστικές συνθέσεις, κρατώντας όμως πάντα τα αγαπημένα του τύμπανα, που αποτελούν ραχοκοκαλιά πολλών κομματιών. Από στιχουργική άποψη, η πολλαπλή χρήση του πρώτου ενικού προσώπου εμποδίζει σε πολλά σημεία τα τραγούδια να ανασάνουν από την αυτοαναφορικότητα. Στο ερώτημα αν έχει υπάρξει ωρίμανση σε σχέση με τον πρώτο δίσκο, θα απαντούσα καταφατικά τονίζοντας πως το γεγονός της μετάβασης από κάτι αρκετά πολυσυλλεκτικό προς κάτι πιο εξατομικευμένο, δείχνει ένα περισσότερο σταθερό και σίγουρο προσανατολισμό για το ύφος και τις μελλοντικές επιλογές του καλλιτέχνη.
[pull_quote_center]Ας μιλήσουν οι στίχοι…
Τώρα είμαι μέσα στη νύχτα
στη μέση του κόσμου σα λουλούδι ανθισμένο
Πονάει η αγάπη κι αυτό είναι κάτι
παρηγοριά κι ελπίδα να περιμένω
Κι έτσι είμαι μέσα τη νύχτα
λουλούδι του δρόμου από σένα κομμένο
πονάει η αγάπη κι αυτό είναι κάτι
παρηγοριά κι ελπίδα να περιμένω
σα λουλούδι ανθισμένο
γι’ άλλη αγάπη κομμένο…[/pull_quote_center]
Τα τραγούδια του CD:
01. Δευτέρα
02. Από μια θάλασσα άλλη
03. Λουλούδι του δρόμου
04. Αναμενόμενo
05. Ποιά αγάπη
06. Σιωπή (Μόνος μαζί σου)
07. Τσίρκο
08. Η ζωή
09. Εσύ
10. Γκύζη
Δισκογραφική: Archangel Music
Παραγωγή: 3/2017
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…