Γράφει η Μιλένα Τζικάκη
Αυτοί οι άντρες κυριεύουν τα όνειρα της Φίλις Χόγκαν χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί, και κυρίως χωρίς να μπορεί να εξηγήσει γιατί όλοι αυτοί οι χοντροί άντρες με τις φούστες έχουν το πρόσωπο του γιού της, του Μπίσοπ.
Η Φίλις τα είχε όλα! Μία άνετη ζωή, έναν επιτυχημένο σύζυγο και όλα εκείνα που ίσως να δικαιολογούν την υπεροπτική στάση της απέναντι στους άλλους. Το μόνο που έλειπε πολύ απ’ τη ζωή της ήταν ένα παιδί. Ωστόσο, όταν ο Μπίσοπ γεννήθηκε έδιωξε και τον ζήλο της Φίλις για την ανατροφή του κι έτσι πέρασαν έντεκα χρόνια καταπίεσης γι’ αυτόν, ώστε να έρθει εκείνη η ιδιαίτερη μέρα για όλους που σηματοδοτούσε την ανατροπή.
Το αεροπλάνο της Φίλις και του Μπίσοπ πέφτει σ’ ένα ερημονήσι και οι δύο τους ως μοναδικοί διασωθέντες θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο. Και τα καταφέρνουν! Ζουν μόνοι στο νησί για πέντε χρόνια, με την μόνη απώλεια του ίδιου του εαυτού τους. Δεν άλλαξαν όμως μόνο εκείνοι. Ο Χάουαρντ Χόγκαν, σύζυγος της Φίλις και πατέρας του Μπίσοπ, ενώ αναμένει όλα αυτά τα χρόνια για κάποιο νέο από την χαμένη οικογένειά του, δεν διστάζει να δημιουργήσει ακόμα μία… Νέα του σύντροφος, η φιλόδοξη Παμ.
Το έργο είναι γραμμένο το 1988, από τον Αμερικάνο δραματουργό Nicky Silver και θεωρούμε ότι η ομάδα VOLT ασχολήθηκε μαζί του γιατί είναι ένα έργο που σε προκαλεί. Ο συγγραφέας δίνει, μέσα από την ιστορία που μας περιγράφει, την δική του οπτική για τις ανθρώπινες σχέσεις, την κοινωνία που τις περιβάλλει και φυσικά, το άτομο αυτό καθεαυτό ως ένα ζώον κοινωνικόν. Με καυστικό ύφος και με χιούμορ, το έργο αναλύει την ανθρώπινη φύση, αυτή που δεν θα διστάσει να καταπατήσει τους ομοίους της και να ξεπεράσει κάθε ηθικό φραγμό χρησιμοποιώντας βία, σεξουαλική διαστροφή, παραφροσύνη, φτάνοντας στον απόλυτο κανιβαλισμό, μεταφορικά ή μη! Μεταφορικά τουλάχιστον, δεσπόζει στην σύγχρονη κοινωνία.
Έτσι, λοιπόν, η παράσταση ταλαντεύεται μεταξύ μαύρης κωμωδίας και δράματος με στόχο να αποκαλύψει το εύθραυστο του ανθρώπινου ψυχισμού. Πράγμα που με τις σκηνοθετικές της οδηγίες, η Αθηνά Καμπάκογλου, το πετυχαίνει αναμφισβήτητα, βασιζόμενη, φυσικά, στους τέσσερις ταλαντούχους ηθοποιούς που αποτελούν εδώ και τρία χρόνια την καλλιτεχνική ομάδα VOLT…
Ελευθερία Στεφανούρη: Δουλέψαμε πάρα πολύ, κυρίως με αυτοσχεδιασμούς για να μπορέσουμε να βρούμε όλες τις πτυχές των ρόλων, πράγμα που ήταν και εύκολο και δύσκολο. Όταν καλείσαι να δημιουργήσεις το ρόλο μόνος σου και να δεις πράγματα, να “ξύσεις” εσωτερικά για να μπορέσεις να χτίσεις, όλο αυτό είναι κάπως πολύπλοκο. Το έργο πραγματεύεται τη βία κυρίως, ψυχολογική ή σωματική, αναφέρεται στον κανιβαλισμό και πέρα από το ότι όντως τρώμε πτώματα για να επιβιώσουμε, η ουσία είναι ότι ο κανιβαλισμός προς το συνάνθρωπο υπάρχει, όποιος κι αν είναι αυτός.
Η Φίλις Χόγκαν είναι μια κυρία σχεδόν 40, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι τα λούσα, τα ρούχα, τα παπούτσια κτλ. Είναι υλίστρια και σαν αντικέιμενο μεταχειρίζεται και τον γιό της. Ο σύζυγός της είναι ο Χάουαρντ, διάσημος σκηνοθέτης, πλούσιος, οπότε ήταν το απόλυτο ταίριασμα σύμφωνα με τα ιδανικά της! Είναι όλα επιφανειακά, θέλει μόνο να παίρνει. Όταν επιστρέφει στο σπίτι, ύστερα από πέντε χρόνια, τα πράγματα είναι βέβαια διαφορετικά, και οι ρόλοι αλλαγμένοι. Από εκεί που εκείνη ήταν δυναμική και το επίκεντρο και ο γιός της, ο Μπίσοπ, ένα παιδάκι αυτιστικό έντεκα χρονών, πλέον εκείνος είναι ένα δυναμικό πλάσμα και εκείνη είναι το παιδί. Πέντε χρόνια μετά βλέπουμε δύο άλλους ανθρώπους…
Βαγγέλης Παπατζανάκης: Εγώ ερμηνεύω το ρόλο του Χάουαρντ Χόγκαν. Είναι ένας εγωκεντρικός χαρακτήρας και διάσημος σκηνοθέτης που ασχολείται με ρομαντικές ταινίες για εξωγήινους! Γενικά, είναι ένας πανηδονιστής. Του αρέσει να περνάει καλά, του αρέσει πολύ το ωραίο φύλο και ψάχνει ώστε να ολοκληρώσει τον εαυτό του στα υλικά, δεν εμβαθύνει πάρα πολύ. Νιώθει ενοχές γι’ αυτό και έχει μία εσωτερική αναζήτηση, αλλά είναι λίγο επιφανειακός. Ερωτεύεται την Φίλις, την παντρεύεται αλλά βλέπουμε μέσα από τη σχέση τους πώς οι άνθρωποι λένε «σ’ αγαπώ» και τελικά δεν το εννοούν, αγαπάνε συμφεροντολογικά. Έτσι και ο Χάουαρντ…
Ο δεύτερος ρόλος που κάνω είναι αυτός του δόκτωρ Νέστωρος. Τελείως διαφορετικός ρόλος βέβαια, που σηματοδοτεί την βία της κοινωνίας προς το άτομο και όχι πια την ενδοοικογενειακή, που μέχρι ένα σημείο τονίζεται σαφώς μέσα στο έργο και οδηγεί το Μπίσοπ να είναι ένα τέρας.
Όσον αφορά το έργο, είναι κωμωδία, δράμα, φάρσα… ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και μάλιστα υπάρχουν σκηνές που θα μπορούσαν με μία άλλη προσέγγιση να βγάζουν και κάτι ακόμα πιο χιουμοριστικό – γελοίο. Εμείς, όμως, προτιμήσαμε να δώσουμε λίγο περισσότερο βάρος, παρόλα αυτά υπάρχουν τα κωμικά στοιχεία που αποσυμπιέζουν. Γενικώς, το έργο μιλά για τον σημερινό άνθρωπο. Όλοι μας κλεινόμαστε στον εαυτό μας με εγωισμό και στην ουσία δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους με αγάπη, έτσι δημιουργείται ένα πλάσμα που δεν αγαπήθηκε ποτέ. Κι εκεί έγκειται ο κανιβαλισμός της κοινωνίας που δημιουργεί τέτοια πλάσματα.
Σαββίνα Πετρίδου: Είναι ένα έργο του Nicky Silver και έχει πολλά μηνύματα τα οποία περνάει με χιούμορ. Ασχολείται με την βία στην οικογένεια και τη διαπαιδαγώγηση και πως αυτό περνάει και προς τα έξω στην κοινωνία.
Ο πρώτος ρόλο που υποδύομαι είναι η Παμ, η ερωμένη του Χάουαρντ. Η Παμ είναι μία πορνοστάρ, εξαρτημένη από ουσίες και το μόνο που τη νοιάζει είναι να αγκιστρωθεί στον Χάουαρντ, μιας και αυτός είναι ένας άντρας καταξιωμένος και πλούσιος.
Ο δεύτερος ρόλος, είναι η Ποπ Ο Μάρτιν, τρόφιμος του ψυχιατρείου, στο δεύτερο μέρος του έργου. Η κοπέλα είναι ψυχωσική, όπως λέει και η ίδια, έχει παραισθήσεις και για μένα θα μπορούσε να είναι και η εξέλιξη της Παμ. Επίσης, είναι κ ο πρώτος άνθρωπος που έρχεται σε επαφή μετά από καιρό, εκτός της οικογένειάς του. Και οι δύο ρόλοι με γοητεύουν, πάντως, γιατί δικαιολογώ και τους δύο αυτούς χαρακτήρες…
Αντώνης Τακτικός: Ο Μπίσοπ! Ο Μπίσοπ είναι ένα παιδάκι -ξεκινώντας το έργο– έντεκα χρονών, δειλό, φοβισμένο, αθώο φαινομενικά και κατεστραμμένο από τους γονείς του. Ταλαίπωρο… όπως λέω κι εγώ! Και κάποια στιγμή κάνει τη μεγάλη επανάσταση από την ώρα που φεύγει η οικογένεια από πάνω του, από την ώρα του ατυχήματος δηλαδή. Παύει να νιώθει μέλος αυτής της κοινωνίας, που μπορεί να μην ήταν και ποτέ και εκεί γίνεται η μεγάλη ανατροπή, η μαμά γίνεται παιδί κι εκείνος, ο προστάτης της οικογένειας. Βλέπουμε πώς εξελίσσεται ένα αθώο πλασματάκι σε ένα τέρας και το αεροπορικό ατύχημα ήταν το έναυσμα για να γίνει αυτό, γιατί με τη συμπεριφορά των γονιών του, μία τέτοια εξέλιξη ήταν μάλλον αναπόφευκτη. Καθώς το έργο μιλά, κυρίως, για την ενδοοικογενειακή βία, την ψυχολογική βία που ασκούν οι γονείς στα παιδιά και κατά συνέπεια την κοινωνική βία. Γι’ αυτό υπάρχει και τόσο γραφικά μέσα στο έργο το νησί και όλα τα ευτράπελα που ακολουθούν…
Το έργο γράφτηκε το ’88 και είναι επίκαιρο όσο ποτέ, όσο ο …homo sapiens! Από εμάς είναι η τέταρτη φορά που ανεβαίνει το έργο και ευχόμαστε να πάει καλά…
Αναλυτικά στοιχεία για τη παράσταση, μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό δελτίο τύπου…
—————-
—————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…