Πάντα όταν τελειώνει μια κρίση μένει το ερώτημα: Και τώρα; Τι;
Η Ερωφίλη έχοντας μείνει κλεισμένη στο σπίτι με το σύντροφό της λόγω καραντίνας, μας
διηγείται την εμπειρία της. Αποξένωση, ανία, ανησυχία.
Γράφει στο ημερολόγιο καραντίνας:
«Και τώρα που μάθαμε απ την αρχή να περπατάμε,
άραγε θυμόμαστε να πολεμάμε;
Θα γκρεμίσουμε τα τείχη;
Θα ανεβάσουμε το πήχη;
Θα ζούμε;»
O Tάσος Γιαννίκος μετά την εμπειρία της πανδημίας και των λοκ ντάουν, κυκλοφορεί το “Ημερολόγιο καραντίνας” με τη συμμετοχή των Γιώτα Νέγκα, Δημήτρη Μητσοτάκη, Ερωφίλη, Σαββέρια Μαργιολά και Χάρη Μιχαηλίδη, σε στίχους και μουσική που έγραψε ο ίδιος και ενορχηστρώσεις του Γιάννη Μπαϊρακτάρη. Τραγούδια που γράφτηκαν στην καραντίνα και μιλάνε για όλη αυτή την περίεργη κατάσταση που ζήσαμε.
Όλοι μοιραστήκαμε κοινές εμπειρίες.
Η Γιώτα ένιωσε πως όλο αυτό είναι «Σαν όνειρο» περίεργο και περιμένει τη στιγμή που θα γιορτάσουμε την απελευθέρωση. Ο Δημήτρης σκέφτεται αν είναι «Κατάρα ή ευχή» και αν μπορεί μετά από αυτή την περιπέτεια να αρχίσει κάτι καλύτερο. Ο Χάρης μπούχτισε κλεισμένος στο σπίτι και θέλει να πάει «Θάλασσα ή αλλού». Η Σαββέρια με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας δεν μπορεί να συναντήσει το αγόρι της και νιώθει σα να ζει έναν «Ερώτα στα χρόνια της χολέρας». Και η Ερωφίλη αναρωτιέται «Και τώρα..» τι;
5 τραγούδια γραμμένα μέσα στην καραντίνα για την καραντίνα!
Και τώρα που ανοίξαμε την πόρτα που θα πάμε
Σε ποιους ίσκιους δροσιά θα αναζητάμε
Μα τα πόδια πονάνε
Και οι ώρες περνάνε
Που πάμε
Και τώρα που ανοίξαμε τα φώτα τι θα δούμε
Συνήθισαν τα μάτια στο σκοτάδι να κοιτούνε
Και είναι η πόλη μου ξένη
Η χαρά μου χαμένη
Που πάμε
Η χαρά μου πως σπάει
Σε κομμάτια και πάει
Που πάμε
Είμαι εδώ περιμένω
Της ζωής μου το τρένο
Φοβάμαι
Και τώρα που βρεθήκαμε και πάλι τι θα πούμε
Πρέπει από την αρχή να γνωριστούμε
Να σου πω καλημέρα
Πως περνάω τη μέρα
Πως ζούμε
Και τώρα που μάθαμε απ την αρχή να περπατάμε
Άραγε θυμόμαστε να πολεμάμε
Θα γκρεμίσουμε τα τείχη
Θα ανεβάσουμε το πήχη
Θα ζούμε
Και τώρα που ανοιξαμε τη πόρτα, ας βγούμε…