Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου, τρία χρόνια μετά από τον δίσκο «Λιμάνια Ξένα», ο οποίος περιλάμβανε εξαιρετικές διασκευές κλασικών κι αγαπημένων ελληνικών τραγουδιών, επιστρέφει με το «Εισιτήριο», ένα άλμπουμ με νέα τραγούδια, σε δική του μουσική και στίχους, το οποίο κυκλοφορεί από τη Feelgood Records.
Με καθοριστική τη συμβολή της νέας του μπάντας, η οποία φέρει το όνομα «Ευγενείς Αλήτες», ο αγαπημένος τραγουδοποιός προσπαθεί να πειραματιστεί με νέα ηχοχρώματα, προκειμένου να κρατήσει αμείωτο και το δικό του και το δικό μας ενδιαφέρον για τη μουσική. Χαρακτηριστικό δείγμα των πειραματισμών του το θαυμάσιο «Πότε θα Σε Δω», το οποίο, ενώ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «κλασικός Πορτοκάλογλου», κάνει τη διαφορά καθώς συνδυάζει παραδοσιακό ήχο και επιρροές, δεμένες με ηλεκτρικές λεπτομέρειες. Εξαιρετική είναι και η τραγουδιστική συνεισφορά της Αγάπης Διαγγελάκη, η οποία με τη φωνή της τονίζει ακόμη περισσότερο την ιδιαιτερότητα του κομματιού.
Σε αντίστοιχο ύφος κινείται και το «Πες Μου Γιατρέ», με το βαλκανικό του ηχόχρωμα να συνδυάζει χάλκινα με πιάνο. Μοιάζει με μουσική προσωπογραφία των Ελλήνων και του ίδιου του τραγουδοποιού, με χιούμορ, διεισδυτικότητα, ίσως και μια δόση πικρίας…
Στο «Θα Περάσει κι Αυτό» οι στίχοι αναφέρονται στην πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων, σε μια προσπάθεια καταγραφής σκέψεων και συναισθημάτων, αλλά και την ελπίδα να παραμένει ζωντανή στο ρεφρέν. Το συγκεκριμένο τραγούδι σχολιάστηκε έντονα, πριν από μήνες που το πρωτοακούσαμε στα ραδιόφωνα, για τον στίχο «νικητές και νικημένοι όλοι χάσαμε μαζί». Προσωπικά, προτιμώ να διαχωρίζω την αξία της δουλειάς των καλλιτεχνών από την όποια πολιτική τους στάση, γι’ αυτό και περιορίζομαι εδώ στη μουσική διάσταση του κομματιού, χωρίς περαιτέρω σχόλια…
Από τον ραδιοφωνικό αέρα γνωρίζουμε ήδη επίσης το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, το οποίο, παρά το γεγονός ότι διαθέτει χαλαρωτικό ήχο και έχει γίνει ήδη επιτυχία, δεν θεωρώ ότι προσφέρει κάτι καινούργιο στο σύμπαν του τραγουδοποιού. Αντιθέτως, το επίσης γνωστό μας ραδιοφωνικά «Αν μια Φορά Ρωτούσες» αποτελεί χαρακτηριστικό «δείγμα» της τραγουδοποιίας του Πορτοκάλογλου, τόσο στιχουργικά όσο και μελωδικά. Πιστεύω ότι είναι από τα κομμάτια που θα μείνουν στο ρεπερτόριό του, ενώ του προσθέτει ιδιαιτερότητα το παραδοσιακό ηχόχρωμα στην ενορχήστρωση, με την κρητική λύρα του δεξιοτέχνη Μάνου Πυροβολάκη να κάνει τη διαφορά.
Πιο ροκ ήχο που μου θύμισε την εποχή των «Φατμέ» διαθέτει το «Τράβα τη Σκανδάλη», με τις ηλεκτρικές κιθάρες να είναι κυρίαρχες, ενώ σε ροκ, δυναμικό μονοπάτι βαδίζει και το «Μην Τα Παρατάς». Οι αισιόδοξοι στίχοι του θυμίζουν προτροπή γονιού στο παιδί του να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, παρά τις όποιες αντιξοότητες.
Ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικά είναι τέσσερα άλλα τραγούδια του CD. Το πιο πρόσφατο single, «Μαζί», είναι ρομαντικό, ακουστικό, σαν soundtrack καλοκαιριού, ενώ μου άρεσε η «πινελιά» με τα έγχορδα στην ενορχήστρωση. Τρυφερότητα και ακουστικός ήχος χαρακτηρίζουν και το «Είμαι ο Δρόμος σου». Οι στίχοι μιλούν για μια πραγματικότητα μάλλον απαισιόδοξη σε σχέση με την ονειρική διάσταση που δημιουργεί η μελωδία, σε μια έξυπνη αντίστιξη. Απαισιόδοξοι είναι οι στίχοι και στο ταξιδιάρικο κομμάτι «Η Πρώτη μας Πατρίδα», που ενορχηστρώνεται με πλήκτρα και πνευστά. Την μπαλάντα «Ο Κήπος σου», πάλι, θα τη χαρακτήριζα σύντομη μουσική ερωτική επιστολή, με την ακουστική κιθάρα να κυριαρχεί στη γλυκιά μελωδία της.
Ίσως το πιο πρωτότυπο τραγούδι του δίσκου να είναι «Ο Αστροναύτης». Μελωδία που θυμίζει ρεμπέτικο, ηλεκτρικά όμως ενορχηστρωμένο. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο ζεϊμπέκικο, με εξίσου ιδιαίτερη θεματολογία στους στίχους. Και το «Πανηγύρι» συνδυάζει ροκ και ρεμπέτικο, τόσο στιχουργικά όσο και μελωδικά. Ωστόσο, αν και μιλάει για ένα «πανηγύρι» με εκλεκτούς συμμετέχοντες από τον χώρο της μουσικής –από τον Elvis μέχρι τον Τσιτσάνη–, δεν νομίζω ότι καταφέρνει να απογειωθεί όπως θα όφειλε.
Ο δίσκος κλείνει με το «Χωρίς Αμορτισέρ 2017», καθώς το αγαπημένο κομμάτι αποκτά νέα εκδοχή. Αποδεικνύεται επίκαιρο όσο και φρέσκο, σε μια ηλεκτρική ενορχήστρωση, εμπλουτισμένη έξυπνα με πνευστά. Ωραίο κλείσιμο για τον δίσκο –και θαρρώ πως συνοψίζει εύστοχα το μουσικό πνεύμα του Νίκου Πορτοκάλογλου, που τόσο αγαπά να περιπλανιέται σε διαφορετικά κάθε φορά διανοητικά και μελωδικά μονοπάτια: «Δεν ειν’ η δόξα, δεν είναι τα λεφτά / είναι του δρόμου η χαρά»…
[pull_quote_center]Ας μιλήσουν οι στίχοι…
Κι αν κάποια μέρα,
αν συναντιόμασταν ξανά,
ίσως να μ’ αγαπούσες
Κι ίσως να σου ’λεγα πολλά
αν μια φορά, αν μια φορά ρωτούσες,
αν μια φορά ρωτούσες[/pull_quote_center]
Τα τραγούδια του CD
01. Eισιτήριο
02. Τράβα τη Σκανδάλη
03. Μαζί
04. Πότε θα Σε Δω
05. Αν μια Φορά Ρωτούσες
06. Πες Μου Γιατρέ
07. Είμαι ο Δρόμος σου
08. Μην Τα Παρατάς
09. Θα Περάσει κι Αυτό
10. Ο Κήπος σου
11. Ο Αστροναύτης
12. Πανηγύρι
13. Η Πρώτη μας Πατρίδα
14. Χωρίς Αμορτισέρ 2017
Δισκογραφική: Feelgood Records
Παραγωγή: 6/2017
Συντελεστές:
Μουσική – Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
«Ευγενείς Αλήτες»
Αγάπη Διαγγελάκη: φωνή, κρουστά, γιουκαλίλι, μεταλλόφωνο
Δημήτρης Καλονάρος: τύμπανα, φωνητικά
Γιώργος Κουρέλης: πλήκτρα, ακορντεόν, φωνητικά
Ηλίας Λαμπρόπουλος: φωνή, βιολί, τρομπέτα, κλαρίνο, γκάιντα
Βύρων Τσουράπης: φωνή, μπάσο, μαντολίνο, κιθάρα
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…