Με ένα τραγούδι συντροφιά...!

Πόσο συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες ή δυσάρεστες σκέψεις...
Στη στήλη αυτή, κάθε Πέμπτη, παρουσιάζουμε τραγούδια μιλώντας για το στίχο, τη μουσική και την ερμηνεία σε καθένα απο αυτά. Δεν είναι απαραίτητο να τα έχουμε λατρέψει, ίσως και να τα έχουμε μισήσει! Εξάλλου απ' το καλό κι απ' το κακό έρχεται η τέχνη...!

ΟΝΑΡ
ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΣΤΕΡΙ
CD: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

Το τραγούδι "Φωτεινό αστέρι" από το πρόσφατό cd των Όναρ "Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται", μας κρατά συντροφιά αυτήν την εβδομάδα:

Θα 'θελα να 'μουν ένα χρώμα του Πικάσο
μια οργισμένη ματιά του Καζαντζάκη
στο Βατερλό μια νύχτα να περάσω
να 'μουν μια νότα μαγική του Χατζιδάκι

Να 'μουν κερί στο τραπέζι του Σεφέρη
στην Ανδρομέδα του να ήμουν μια αράδα
και η ματιά του Καββαδία όταν φέρνει
όλες τις χώρες του κόσμου στην Ελλάδα

Θα 'θελα να 'μουν ένα φωτεινό αστέρι
για να φωτίσω των ανθρώπων το σκοτάδι
όταν με αίμα γεμίζουν το ένα χέρι
και με το άλλο το σταυρό κάνουν το βράδυ

Θα 'θελα να 'μουν ο εραστής της Μόνα Λίζα
και το χαμόγελό της να 'κλεβα τα βράδυ
θα 'θελα να 'μουν του Τσε ένα μαχαίρι
στην ιστορία ν' αφήσω ένα σημάδι

Θα 'θελα να 'μουν μια λέξη του Σωκράτη
σε μία δίκη που κρατάει αιώνια
του Οδυσσέα ν' αρπάξω την Ιθάκη
και το ταξίδι να κρατήσει χίλια χρόνια

Το "Φωτεινό αστέρι" έχουν γράψει ο Λευτέρης Πλιάτσικας (μουσική, στίχοι) και η Πένυ Ραμαντάνη (στίχοι). Ενδιαφέρουσες είναι οι εικόνες που δίνουν οι στιχουργοί αναφερόμενοι σε πρόσωπα που έμειναν στην ιστορία, το καθένα για διαφορετικό λόγο και έξυπνο το μήνυμα που εκφράζουν στο ρεφραίν, ότι θα ήθελαν να είναι ένα φωτεινό αστέρι που να φωτίζει και να ενώνει όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι όμως μέσα στην υποκρισία τους δεν ξέρουν τι θέλουν...

Καλά λοιπόν τα κίνητρα του τραγουδιού, υπέπεσε όμως σε ένα σοβαρό "ατόπημα": προσπάθησε να αντιγράψει / μιμηθεί το "Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα" του Φίλιππου Πλιάτσικα, αδερφού του Λευτέρη. Τα δύο κομμάτια δε μοιάζουν μόνο στο στήσιμο και το νόημα των στίχων, αλλά και στο ρυθμό και τη μελωδία. Επομένως, κρίνω άκυρη την κυκλοφορία του "Φωτεινό αστέρι", αφού έρχεται δεύτερο και καταϊδρωμένο (παρά τις αγνές, ίσως, διαθέσεις του).

Αν και δεν έχω παρακολουθήσει τη δουλειά των Όναρ όπως έχω κάνει με άλλους καλλιτέχνες, πάντα τους εκτιμούσα ως συγκρότημα και άκουγα ορισμένα τραγούδια τους. Με τον τελευταίο τους δίσκο όμως απογοητεύτηκα. Ακούγοντας όλα τα κομμάτια προσεκτικά, συμπέρανα ότι θέλησαν να αντιγράψουν το ύφος του Μιχάλη Χατζηγιάννη αλλά φυσικά δεν τα κατάφεραν... Απόδειξη για αυτό είναι το γεγονός ότι τους στίχους σε δύο τραγούδια υπογράφουν ο Νίκος Μωραΐτης και η Ελεάνα Βραχάλη. Ο πρώτος χάρισε στο δημοφιλή τραγουδιστή τα μεγαλύτερα σουξέ του τα τελευταία δύο χρόνια (ας μην τα αναφέρω όλα, ξέρετε εσείς: "Δε φεύγω", "Χέρια ψηλά", "Πιο πολύ" κτλ. κτλ.) ενώ η δεύτερη ξεκίνησε την καριέρα της μαζί του και ακόμα συνεχίζουν ακάθεκτοι. Τα δύο αυτά τραγούδια λοιπόν ("Όπου και να πας", "Αδιέξοδο με θέα") μοιάζουν σαν να έχουν γραφτεί από το Χατζηγιάννη, άρα; Καμία πρωτοτυπία, καμία προσπάθεια για κάτι καινούριο. Κρίμα, γιατί όταν βλέπω εκπροσώπους κάποιοι είδους που δεν είναι ποπ να "ξεπέφτουν" στο εύκολο και δοκιμασμένο ψευτοπόπ, απογοητεύομαι. Δεν έχω πρόβλημα με την ποπ μουσική φυσικά, μα με αυτούς που το χρησιμοποιούν ως λύση για να κάνουν σουξέ...

---
Περιμένω με χαρά τα δικά σας σχόλια στο loumproukos@musiccorner.gr
---