Φωτορεπορτάζ: Ματίνα Φουντούλη
“Την λένε Ίκαρη και είναι από την Ικαρία“. Κάπως έτσι την είχε συστήσει στο κοινό ο Διονύσης Σαββόπουλος, τότε, τον Ιούλιο του ’17 στη μεγάλη συναυλία του στο Καλλιμάρμαρο. Από εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ μέχρι το χθεσινό, χειμωνιάτικο βράδυ της παρουσίασης του πρώτου της cd, η πορεία της Βιολέτας Ίκαρη πάει με το γκάζι στο τέρμα. Σαββόπουλος, Μηλιώκας, Ζιώγαλας, Νταλάρας, Παπακωνσταντίνου, Βιτάλη είναι μόνο κάποιες από τις συνεργασίες της το τελευταίο διάστημα. Και δε λέω, είναι μάλλον ζόρικο να αντιμετωπίζεις ένα γεμάτο Καλλιμάρμαρο δίπλα στον Σαββόπουλο στις πρώτες σου συναυλίες στην Αθήνα, αλλά όταν έχεις μάθει στα Αυγουστιάτικα πανηγύρια της Ικαρίας που δεν έχει και λιγότερο κόσμο, μη νομίζετε -υπερβολές μεταξύ Ικαριωτών- μπορεί και να έρχεται λίγο πιο ομαλά.
Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή της κυκλοφορίας και παρουσίασης του πρώτου της δίσκου “Έλα και ράγισε τον κόσμο μου” τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου στο Public cafe. Προσκεκλημένοι της η Βάνα Δαφέρμου, ο Αντώνης Μποσκοΐτης, ο Γιώργος Τσαμπράς, ο Χρήστος Κορτσέλης ως εκπρόσωπος της Feelgood Records και -εξ’ αποστάσεως εκτάκτως- ο παραγωγός του δίσκου Νίκος Μακράκης, αλλά και με την Κωνσταντίνα Βαρσάμη, από τον Μελωδία στον συντονισμό.
Ο κυριότερος λόγος που μου αρέσουν οι παρουσιάσεις δίσκων -όσες τέλος πάντων γίνονται ακόμα- είναι γιατί ακούγονται και μοιράζονται ιστορίες, ιστορίες άγνωστες, κατά κύριο λόγο, μεταξύ φίλων ή απλών γνωστών που θα γίνουν αργότερα φίλοι.
Η Βάνα Δαφέρμου, για παράδειγμα, μας αποκάλυψε πώς σώθηκε μια ραδιοφωνική μουσική εκπομπή για νέους δημιουργούς που έκανε μαζί με τον Δημήτρη Καρρά, όταν πρωτοάκουσε τη Βιολέτα και το τραγούδι “Η Γη της Επαγγελίας”.
Ο Γιώργος Τσαμπράς, αφού τόνισε την πολυσυλλεκτικότητα του δίσκου (12 τραγούδια – 16 συνθέτες & στιχουργοί) και τη σημασία μιας τέτοιας δουλειάς, μας εκμυστηρεύτηκε και τον λόγο που έχει σταματήσει τις δισκοκριτικές τα τελευταία χρόνια, καθώς δεν είναι εύκολο να σχηματίσεις μια σταθερή γνώμη για ένα cd από ένα βιαστικό πρώτο άκουσμα και να τη διατηρήσεις για όλα τα επόμενα, ενώ κατέληξε παραφράζοντας λίγο τους στίχους του “Ζητείται Άνθρωπος” με το “Δεν ζητείται τραγούδι – πατρίδα / Δεν ζητείται τραγούδι – Θεός / Δεν ζητείται τραγούδι ελπίδα / Ζητείται τραγούδι, τραγούδι απλώς”.
Η ιστορία που ο Αντώνης Μποσκοΐτης, στη συνέχεια μας διηγήθηκε, ήταν η ιστορία της πρώτης φοράς που άκουσε τη Βιολέτα στο ραδιόφωνο, μέσα σ’ ένα ταξί και επέβαλλε την απόλυτη σιωπή στους συνεπιβάτες του, ώστε να συγκρατήσει τους στίχους και να την αναζητήσει αργότερα στο youtube -κάτι παρόμοιο, δηλαδή, με αυτό που κάναμε τα παλιά τα χρόνια που περιμέναμε να πατήσουμε το rec για να ηχογραφήσουμε το τραγούδι που μας αρέσει στο ραδιόφωνο, ενώ παράλληλα ευχόμασταν να μη μιλήσει ο εκφωνητής! Κι ας του μίλαγε συχνά η Κυριακή Αιλιανού -το πρόσωπο κλειδί πίσω από την Βιολέτα- για αυτό το κορίτσι στις συναντήσεις τους -πρέπει να έχεις εσύ ο ίδιος εκείνη την πρώτη (ακουστική) εμπειρία για να αγαπήσεις πραγματικά κάτι. Καταλήγοντας στο τέλος και αυτός ότι “Υπάρχει ελπίδα τελικά” όσον αφορά τους νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς.
Τέλος, και λίγο πριν ξεκινήσει το μουσικό μέρος της βραδιάς, πήρε τον λόγο η ίδια η Βιολέτα, αφ’ ενός να ευχαριστήσει όσους συνέβαλλαν ο καθένας με τον τρόπο του στην κυκλοφορία αυτού του δίσκου -και όχι απλώς στην κυκλοφορία του σε κάποια ψηφιακή πλατφόρμα, αλλά και να μας διηγηθεί και η ίδια μια ιστορία του πώς ο Νίκος Ζιώγαλας της δήλωσε ξεκάθαρα “Βιολετάκι, εσύ δε θα κάνεις ποτέ καριέρα“, όταν εκείνη, καθώς τον άκουγε να σιγοψιθυρίζει τραγούδια που προόριζε για άλλους και αναρωτιόταν ποιο ταιριάζει σε ποιόν, κατά τη διάρκεια κοινής τους περιοδείας, δεν βρήκε το θάρρος να τον ρωτήσει ποιό θα έδινε σε εκείνη. Η συνέχεια και το τέλος της ιστορίας βρίσκεται μέσα στο ίδιο το cd με τίτλο “Η αλήθεια πονά”, ένα τραγούδι σε μουσική και στίχους δικούς του. Παρόμοια είναι και η ιστορία με τον Γιάννη Μηλιώκα και το δικό του “Μ’ ένα χρώμα” που επίσης συμπεριλαμβάνεται στο album.
Η τελευταία ιστορία ακούστηκε πάλι δια στόματος Βιολέτας και συνοδεύτηκε με την άφιξη του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στον χώρο όταν μας περιέγραφε και τη δική τους πρώτη συνάντηση στο παλιό μαγαζί του Παπακωνσταντίνου με πρωτοβουλία και επιμονή δική της, μια συνάντηση που είχε σαν αποτέλεσμα την κοινή τους ηχογράφησή για το “Απέραντη ερημιά”.
Κάπου εκεί, τα λόγια σταματάνε, ο Δημήτρης Σίντος κάθεται στο πιάνο και η Βιολέτα πιάνει το μικρόφωνο για μια πιο ακουστική παρουσίαση των 4+1 τραγουδιών από τα 12 του δίσκου. Ζητείται Άνθρωπος -φυσικά-, Το Μαύρο, το ομότιτλο και τόσο ερωτικό Έλα και ράγισε τον κόσμο μου, το αγαπημένο και γεμάτο εικόνες Φλιτζάνι, παρέα με τον Απόστολο Ρίζο στην κιθάρα και την Τάμμυ Τσέκου, τη στιχουργό του, στο χαμόγελο ανάμεσα στο κοινό, αλλά και ένα αναποφάσιστο encore με τελικό νικητή το λίγο πιο δικό της, καθώς υπογράφει τη μουσική (σε στίχους του Αργύρη Χατζηνάκη) “Κάθισε ο βοριάς στο πιάνο”.
Ναι, μετά από έναν τέτοιο πρώτο δίσκο πιθανόν θα μπορούσε να αφήσει λίγο το γκάζι να πάει μόνο του, αλλά κάτι μου λέει ότι δε θα το κάνει. Θα είναι ακόμα μια διάψευση του αστικού μύθου περί …ραθυμίας των Ικαριωτών και της χαλαρής ζωής στο νησί, και έτσι θα δούμε πολλά περισσότερα από τη Βιολέτα Ίκαρη στο (πολύ άμεσο) μέλλον. Μένουμε όλοι συντονισμένοι, και μέχρι τότε τη βρίσκουμε τα ΠαρασκευοΣάββατα στο Ilion Plus της Πατησίων με την Ελένη Βιτάλη & τους Τζουμ.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…