Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Στο Harlem των αρχών της δεκαετίας του ’70, δύο νεαροί μαύροι, η 19χρονη Tish (KiKi Layne) και ο 22χρονος Fonny (Stephan James) είναι ερωτευμένοι, γεμάτοι όνειρα και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Όταν ο Fonny οδηγείται στη φυλακή για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, η Tish, η οποία εν τω μεταξύ συνειδητοποιεί ότι είναι έγκυος, θα προσπαθήσει με όλες της τις δυνάμεις να αποδείξει την αθωότητά του…
Μετά το πολυβραβευμένο “Moonlight” (2016), o Barry Jenkins σκηνοθετεί δεξιοτεχνικά και υπογράφει το –υποψήφιο για Oscar– σενάριο του «Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει» (“If Beale Street Could Talk”), το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του James Baldwin. Οι καλογραμμένοι διάλογοι του σεναρίου προδίδουν χωρίς μεγάλη προσπάθεια τη λογοτεχνική τους καταγωγή, ενώ, όπως και στην προηγούμενη δημιουργία του, ο Jenkins αφηγείται μια ιστορία εστιασμένη στην κοινότητα των μαύρων, η οποία ωστόσο διαθέτει οικουμενικές προεκτάσεις, κυρίως γιατί μιλά για την αγάπη και την πίστη των ανθρώπων στα ιδανικά. Άλλωστε, η Οδός Μπιλ του τίτλου –η οποία βρίσκεται στη Νέα Ορλεάνη και είναι ο δρόμος που γεννήθηκε ο Louis Armstrong, η τζαζ, αλλά και ο πατέρας του συγγραφέα– αποτελεί σύμβολο της κουλτούρας αυτής.
Η ταινία του Jenkins, αν και παρουσιάζει, κατ’ εμέ, ορισμένα προβλήματα στον ρυθμό της, δεν παύει να είναι γοητευτική. Οι ερμηνείες όλου του καστ είναι θαυμάσιες –η υπέροχη καρατερίστα Regina King που υποδύεται τη μητέρα της Tish είναι υποψήφια για Oscar Β΄ Γυναικείου ρόλου και έχει ήδη κερδίσει το αντίστοιχο βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες–, ενώ η παραγωγή αποδίδει με αυθεντικότητα τις συνθήκες ζωής και την καθημερινότητα της οικογένειας στην κοινωνία των μαύρων, εκείνη την εποχή. Το σημαντικότερο στοιχείο του φιλμ είναι ο ανθρωποκεντρισμός του και το γεγονός ότι όλοι οι βασικοί χαρακτήρες έχουν ως κινητήριο δύναμή τους την πίστη και την αγάπη. Όσο για το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ταινίας, αυτό δεν είναι άλλο από την ικανότητα του σκηνοθέτη να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα η οποία ισορροπεί με φινέτσα ανάμεσα στον ρεαλισμό και το ονειρικό στοιχείο. Ο έρωτας των δύο νέων αποδίδεται με υπέροχο, ποιητικό, σχεδόν λεπτεπίλεπτο, κινηματογραφικό τρόπο, κυρίως μέσα από flashbacks, ενώ οφείλει να επιβιώσει μέσα σε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα. Στην ατμόσφαιρα συμβάλλει τα μέγιστα και η υποψήφια για Oscar μουσική επένδυση του Nicholas Britell. Κι έτσι, αβίαστα και μαγικά, μέσα από αληθινά βλέμματα και δυνατά αγγίγματα, μέσα από πόνο, θυμό και πίστη, ο έρωτας της Tish και του Fonny αποδεικνύει ότι η αγάπη μπορεί να σε κερδίσει τόσο απλά και να σε στηρίξει τόσο σταθερά, όσο ένα χέρι που βρίσκει τη θέση του μέσα σε ένα άλλο χέρι –αυτό το ένα και μοναδικό που –ό,τι κι αν συμβεί– επιθυμείς να κρατάς σε όλη σου τη ζωή…
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από τη Feelgood Entertainment, από την Πέμπτη, 21 Φεβρουαρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…