Της Παρασκευής Παπαγιάννη
Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι ένας άνθρωπος με πολλά “καπέλα”. Εκπαιδευτικός, δημιουργός comic και μουσικός. Το να ιεραρχήσει κανείς τις διαφορετικές του ιδιότητες θα ήταν πιθανώς μια άσκοπη άσκηση καθώς ο αυστηρός σχεδιασμός και η σοβαροφάνεια συνειδητά απομακρύνεται από το χώρο όταν δημιουργεί.
Με τη δημοφιλία του πιο σουρεαλιστικού του comic Κουραφέλκυθρα να αποτελεί σταθερά τα τελευταία χρόνια, το μουσικό του πρότζεκτ Other Me μιλάει για μια προσπάθεια να φωτιστεί αυτό που συμβαίνει λίγο πέρα απ’ το θόρυβο και την εξωστρέφεια. Πέρα από την εύκολη ταμπέλα του “ανήσυχου πνεύματος”, ο Αντώνης Βαβαγιάννης μιλάει ήρεμα, προσγειωμένα και πρακτικά για το τί σημαίνει να διαχειρίζεσαι πολλαπλές δημιουργικές ταυτότητες, και μας γνωρίζει λίγο καλύτερα τον πιο μελαγχολικό και νοσταλγικό “άλλο” του εαυτό μέσα από την τελευταία του δουλειά Polaroids 2.
Συναντηθήκαμε με τον Αντώνη Βαβαγιάννη και μιλήσαμε για τις προκλήσεις της διάσπασης σε διαφορετικά αντικείμενα, την πορεία του στη μουσική, τη nerd κουλτούρα, το world-building, τη δημιουργικότητα στην εκπαίδευση και την καρικατούρα.
Το τελευταίο μουσικό σου εγχείρημα ονομάζεται Other Me. Παραπέμπει σε ένα διαχωρισμό. Οι δύο ιδιότητες σου (ως μουσικός και ως δημιουργός comics) αγγίζονται;
Έχει πολύ αυτή τη λογική. Όχι ακριβώς ότι δεν αγγίζονται, αλλά ότι θα σας παρουσιάσω κάτι λίγο διαφορετικό από αυτό για το οποίο οι περισσότεροι ξέρετε. Υπάρχουν δύο κομμάτια διαφορετικά μέσα μου που βρίσκονται σε μία αντίθεση και συνεχή πάλη (γέλια). Οπότε ναι, το Other Me, έχει να κάνει με το κομμάτι που δεν εκφράζεται τόσο.
Αυτό το κομμάτι δεν εκφράζεται με την έννοια ότι δε βρίσκει χώρο ή με την έννοια ότι το άλλο είναι απλά φυσικά πιο κυρίαρχο;
Πιο πολύ απ’ τις συνθήκες βγήκε. Από 15 χρονών ήμουνα σε μπάντες που παίζαμε λάιβ. Η μουσική συνδέεται με το λίγο πιο κλειστό και πιο σκοτεινό κομμάτι μου. Αντίθετα τα comic μου εκφράζουν μια άλλη ανάγκη πιο εξωστρεφή, πιο διασκεδαστική. Οπότε από τις συνθήκες έγινε αρκετά πιο γνωστή η μια πλευρά μου. Δεν είναι ότι δεν το εξέφραζα μέχρι τώρα το άλλο. Απλά το Other Me είναι ένα προσωπικό πρότζεκτ πιο εσωτερικό, το οποίο δεν μπορώ να εκφράσω μέσα από τη δουλειά των comic και είχε την ανάγκη να βρεί διέξοδο.
Άρα και τα δύο δουλεύουν παράλληλα, αλλά το ένα απέκτησε πιο πολλή απήχηση. Είχες κάποια προσδοκία πάνω σ’ αυτό; Ήταν πιο πολύ για τη μουσική για το comic;
Όταν ήμουν μικρότερος, στο γυμνάσιο, λύκειο, θεωρούσα δεδομένο ότι στη ζωή μου θ’ ασχοληθώ με τη μουσική. Eίχα μπεί στη διαδικασία με τα συγκροτήματα κι αυτά, και όλοι μου λέγανε ότι έχω ταλέντο σ’ αυτό. Ταυτόχρονα πήγαινα και στο ωδείο. Επένδυα πολύ χρόνο και ενέργεια. Οπότε θεωρούσα ότι θα πάρω αυτό το δρόμο. Παράλληλα όμως δεν ήμουνα ποτέ της λογικής να περιοριστώ σε ένα πράγμα. Είχα φοβερό ενδιαφέρον ν’ ασχοληθώ με πολλά και διαφορετικά. Οπότε κάποια στιγμή αποδέχτηκα αυτό το κομμάτι, κι είπα ότι θα διασπαστώ σε διαφορετικά αντικείμενα και θα τα δοκιμάσω. Αυτό με το comic προέκυψε… Το αγαπούσα, αλλά δεν είχα μπεί στη διαδικασία να φανταστώ πως θα εκδόσω ενα comic. Βέβαια και comics και μουσική έκανα από τότε που ήμουν στο δημοτικό!
Έχει ενδιαφέρον που μπορεί ως δημιουργός να επενδύεις σε ένα συγκεκριμένο πράγμα και κάτι το οποίο υπολογίζεις λιγότερο να σου βγεί πιο πολύ. Στη μουσική έχω την αίσθηση ότι αποδίδεις ένα μεγαλύτερο βάθος.
Δεν ξέρω αν θα το ‘λεγα ότι είναι διαφορετικό το βάθος. Θα το ‘λεγα ότι είναι διαφορετική η πηγή απ’ την οποία προέρχεται το καθένα. Έχεις κάποιο δίκιο όμως, ότι προέρχεται από ένα κομμάτι πιο κρυμμένο, όχι από την άποψη του πόσο βαθιά θα ψάξω για να βρώ υλικό, αλλά απ’ την άποψη του πόσο πιο δύσκολο για μένα να αντλήσω από εκεί. Η μουσική που έγραψα στην τελευταία μου δουλειά, το Polaroids 2, αφορά τη μελαγχολία και την ανάμνηση, οπότε μπορείς να πεις ότι προέρχεται από αυτήν την πηγή. Και με την έννοια ότι είναι μόνο πιάνο, εντελώς instrumental (κάτι το οποίο δεν έχω ξανακάνει) ίσως να πάει σε ένα τέτοιο “μέρος”, λίγο πιο μυστήριο ακόμη και για μένα τον ίδιο.
Μιλώντας για το βάθος, σκέφτομαι την έννοια της καρικατούρας και το πως τη χρησιμοποιείς για να πεις κάτι το οποίο επί της ουσίας ίσως να είναι και δραματικό. Μου έρχεται στο μυαλό ο Σαβαγιάρ ως η απόλυτη “καρικατούρα”.
Ήμουν πάντα μεγάλος φαν των Monty Python. Αγαπούσα πάντα το ότι τα σκετς που έκαναν ήταν ταυτόχρονα το πιο silly χαζό αστείο, αλλά ταυτόχρονα υπήρχαν στοιχεία βαθιά κοινωνικά και φιλοσοφικά μέσα σε αυτό. Μ’ αρέσεις να παίζω με αυτό το χιούμορ το παιδικό που σου βγαίνει απ’ το στομάχι, αλλά σε ένα πλαίσιο το οποίο είναι πολύ σοβαρό και αντίστροφα. Όπως και με το να υπάρχει πολύ η καθόλου βάθος. Είναι μια ισορροπία που μου αρέσει. Στο News 24/7 -στο οποίο κάνω επικαιρότητα- στοχεύω ένα συγκεκριμένο πράγμα. Με τα Κουραφέλκυθρα όμως το σκεπτικό είναι να μην υποχρεώνομαι να περάσω κάποιο μήνυμα. Κάποιες φορές συμβαίνει, βγαίνει. Αλλά κι αυτό θέλω να το βάζω σε ένα πλαίσιο πιο σουρεάλ.
Δημόσια (από την αίσθηση που έχω) επικρατεί τελευταία περισσότερο το χιούμορ στο πως θα αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Όταν θέλεις να αγγίξεις κάτι πιο μελαγχολικό (όπως κάνεις με τη μουσική σου) ενδεχομένως τι συμβαίνει;
Το βλέπω κάπως ότι ο κόσμος τελευταία έχει πιο πολλή ανάγκη την κωμωδία. Με όλα αυτά που έχουν συμβεί όλοι μας έχουμε γίνει λίγο πιο κυνικοί. Έχουμε ζήσει πολύ έντονα πράγματα τα τελευταία χρόνια με τα μνημόνια και με την κρίση. Το χιούμορ πάντα είναι μια καλή και αναγκαία άμυνα. Ταυτόχρονα νομίζω ότι απλά είναι και κάπως πιο δύσκολο να πείσεις κόσμο ν’ ακούσει μουσική πλέον, ίσως επειδή υπάρχει τόση υπερπροσφορά… Το Polaroids 2 θα βγεί στο Spotify και όλες τις πλατφόρμες (Bandcamp και τα λοιπά). Κάποιος που δεν είναι πολύ ευχαριστημένος με αυτό που προσφέρεται σαν mainstream ίσως ταυτιστεί με αυτό που θέλω να πώ. Ίσως κάποιοι έρθουν γιατί αγαπούν το χιούμορ παρόλο που είναι κάτι φαινομενικά άσχετο.
Φαίνεται πάντως το κάθε δημιουργικό μέσο να έχει βρεί το υλικό που εκφράζει καλύτερα. Δεν πήρες πχ υλικό απ’ τα Κουραφέλκηθρα να το κάνεις τραγούδι. Θα το έκανες όμως αντίστροφα; Θα έκανες ένα πιο σκοτεινό comic; Με θέματα που μπορεί ν’ αγγίζεις στη μουσική σου;
Θα μου φαινόταν πολύ μαρκετίστικο κι ασύνδετο να κάνω μουσική τα Κουραφέλκυθρα. Θα ήταν φτηνό σαν αποτέλεσμα, θα ήταν σαν franchise, μόνο και μόνο για να προσελκύσω τον κόσμο. Το αντίστροφο θα το έκανα και θα με εξέφραζε. Απλά δεν το νιώθω σαν κάποια άμεση ανάγκη. Αυτό το κομμάτι το εκφράζω με τη μουσική, οπότε δεν έχω νιώσει ποτέ ακόμη ότι πρέπει να βγάλω κάποια συναισθήματα τέτοια μέσω των comics. Εννοείται δεν αποκλείω αυτά να συνδυαστούν, η ν’ αλλάξουν. Η ζωή σε οδηγεί σε διαφορετικά πράγματα και δεν πάω ποτέ βάσει κάποιου φοβερού σχεδίου. Τίποτε από αυτά δεν είχε “σχεδιαστεί” να γίνει.
Από άποψη ταυτότητας κι απ’ την άποψη διαχείρισης του χρόνου (με βάση την υπάρχουσα κουλτούρα στην οποία ξεφυτρώνουν παντού courses time management ειδικά για creatives) σου έχει εμφανιστεί ποτέ σαν δυσκολία το ότι σου αρέσουν πολλά πράγματα;
Κλασικό πράγμα που μου λέγανε όλοι: “Πως τα προλαβαίνεις;”. Υπήρχε μια φάση που δούλευα στο σχολείο το πρωί. Παράλληλα ήμουν στους Empty Frame που ήταν πολύ πιο απαιτητικό σε σχέση με Το Other Me (τώρα δεν έχω πρόβες, ούτε συναυλίες, ούτε περιοδείες κλπ). Και είχα και το comic. Κάπως κατάφερα ένα διάστημα να τα κάνω όλα. Αλλά δεν ήταν πολύ υγιές αυτό. Κάποια στιγμή άρχισαν όλα και μεγάλωναν σε εκθετικό βαθμό, σε απαιτήσεις, χρόνο και κόπο. Δεν άντεχα μην έχω καθόλου ζωή. Και τελικά κατάλαβα ότι δε γίνεται να συνεχίσω έτσι. Το time management για μένα ήταν πάρα πολύ σοβαρό, γιατί έφτασα στα όριά της υπερκόπωσης κανονικά. Σταμάτησα αρχικά να παίζω με τους Empty Frame. Ήταν το πρώτο που μπορούσα να σταματήσω χωρίς να έχει μεγάλο κόστος για τη ζωή μου. Είχε βέβαια τεράστιο συναισθηματικό κόστος. Με τα παιδιά ήμασταν πάρα πολύ φίλοι, παίζαμε πολλά χρόνια μαζί. Τους αγαπάω πάρα πολύ και τη δουλειά που κάναμε. Οπότε ήταν δύσκολο, αλλά μπήκα σε έναν λίγο πιο ανθρώπινο ρυθμό. Ταυτόχρονα με το σχολείο έχω πάρει μια άδεια άνευ αποδοχών για να δω ποια πράγματα θα μπορούσα να συνδυάσω και αν συνδυάζονται.
Η δημιουργικότητα πολλές φορές μπορεί να περάσει από τη διάσπαση για να σε πάει στη σύνθεση. Πως φτάνεις είτε να φιλτράρεις πράγματα, είτε να σε φιλτράρει η πραγματικότητα, οι αντοχές, η οι συνειδητοποιήσεις που κάνεις για τις προθέσεις ή τα κίνητρα σου;
Όπως το είπες: “με φίλτραρε η πραγματικότητα”. Ήταν όλοι “και πως μπορείς, και πως προλαβαίνεις να τα κάνεις όλα” κι εγώ καταλάβαινα ότι προλαβαίνω γιατί έχω σπρώξει τον εαυτό μου στα όρια του. Αν έπιανα τον εαυτό μου να κάθεται ένιωθα ότι δεν έχω αυτή την πολυτέλεια να κάτσω μισή ώρα και να μην κάνω τίποτε. Δηλαδή θα μου έλεγε κάποιος πάμε μια βόλτα κι αυτό θα με άγχωνε απίστευτα γιατί είχα εκατό deadlines που τρέχανε. Οπότε τα τελευταία χρόνια είναι πολύ βασικό κομμάτι της ζωής μου το πως θα ισορροπήσω την ανάγκη μου να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα, αλλά και να μην είμαι σε συνεχή πίεση. Αυτό θα είναι ένα είδος “σύνθεσης” για μένα αν το θες.
Η ποιότητας ζωής είναι συχνά προβληματική στα δημιουργικά επαγγέλματα. Έχει ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για την υποστήριξη των δημιουργών, ωστόσο ακόμη δεν γίνεται πλήρως αντιληπτό το κόστος του να παράγεις τέχνη.
Συμβαίνει αυτό, ναι. Βέβαια, οποιαδήποτε δουλειά, αν δεν την κάνεις, θεωρείς ότι είναι εύκολη. Το έβλεπα και σα δάσκαλος. Ότι “Α, δάσκαλος, διακοπάρες, λίγες ώρες…”. Οι ώρες που είσαι σε τάξη δε μετράνε μόνες τους. Υπάρχει προετοιμασία από πίσω. Αντίστοιχα και στα comics, κάποιοι σου λένε “Έλα μωρέ, θα μου κάνεις ένα σχεδιάκι… Τώρα θες να πληρωθείς κιόλας;” Υπάρχει αυτή η λογική. Όχι από όλους ευτυχώς.
Υπάρχει χώρος για δημιουργικότητα στο εκπαιδευτικό σύστημα; Πόσο λειτουργεί σαν πηγή δημιουργικότητας το να είσαι σε αυτό το περιβάλλον;
Η δουλειά του εκπαιδευτικού σου δίνει πολλές δημιουργικές ευκαιρίες. Τα παιδιά δεν περνάνε την τέχνη από το φίλτρο “σοβαρό” “μη-σοβαρό”. Σε ένα καλό πλαίσιο μπορείς να είσαι πάρα πολύ δημιουργικός σα δάσκαλος και να λάβεις πίσω πολλαπλάσια δημιουργικότητα και εκπλήξεις. Μπορείς να δώσεις κάτι σε ένα παιδί που να το πάει κάπως τελείως αλλού. Μετά εξαρτάται τι προσδοκίες υπάρχουν απ’ το σύστημα και αν έχεις τη δυνατότητα να ελιχθείς σ’ αυτό. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί στο σχολείο όπου δούλευα είχα πολλά περιθώρια για δημιουργικά πρότζεκτ. Σε άλλα περιβάλλοντα δεν υπάρχει η ίδια δυνατότητα. Μπαίνει πάρα πολύ το ακαδημαϊκό πλέον από όλο και πιο μικρή ηλικία. Από Πέμπτη Έκτη δημοτικού θεωρούμε ότι πάμε για το Πανεπιστήμιο!
Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει ένα εκπαιδευτικό σύστημα τόσο επικεντρωμένο στην ακαδημαϊκή επιτυχία στη δημιουργικότητα;
Θέλουνε πάρα πολύ να σε βάλουν σε κάποιες ράγες. Σε μεγάλο βαθμό η οικογένειά μου ενίσχυε το δημιουργικό κομμάτι. Παρόλ’ αυτά ένιωθα την κοινωνική πίεση να πάω στο πανεπιστήμιο κλπ. Για άλλους ανθρώπους φαντάζομαι θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να σπάσουν την πίεση… Επειδή ακόμη και τώρα θεωρείται δευτερεύον και αχρείαστο. Και ως ένα βαθμό υπάρχει μεγαλύτερη αντίσταση γιατί δεν μπορείς να ζήσεις με δημιουργικά πράγματα στην Ελλάδα… Οπότε ο κάθε δημιουργός έχει το δικό του αγώνα να δώσει. Και κυρίως μέσα του για την αυθεντικότητά του.
Πηγαίνω σε κάτι άλλο. Υπάρχει το είδος της φόρμας που σε οδηγεί πολλές φορές το οποίο είναι είτε σχεδιαστικό, είτε είναι η δομή του τραγουδιού, ή η δομή του αστείου. Βλέπεις ανάμεσα στα διαφορετικά μέσα που χρησιμοποιείς αναλογίες;
Είναι πολύ διαφορετικός ο τρόπος που δουλεύεις κάθε μέσο. Είναι αναπόφευκτοι οι περιορισμοί… Από την άλλη εμένα δε μου αρέσουν οι πολύ σφιχτοί περιορισμοί. Για παράδειγμα στο comic, δε θα βγάλω ξαφνικά μια μέρα μια ιστορία 64 σελίδων, αλλά μπορεί να είναι διαφορετικά τα καρέ, ή να είναι λίγο πιο σατυρικό τη μία, λίγο πιο σουρεάλ την άλλη. Αποδέχομαι τη διάσπαση μου και το ότι αυτή θα βγει στο δημιουργικό. Αν μπορείς να το πείς ότι υπάρχει κάτι κοινό είναι ότι σε κάποια πρότζεκτ διατηρείται μια πολύ βασική συνοχή αλλά προσπαθώ να μη μένω πολύ σε μια αυστηρή φόρμα. Κάτι που μου άρεσε πάντα με τους Empty Frame ήταν ότι σαν γκρουπ ποτέ δεν λέγαμε ότι αποκλείουμε κάτι γιατί δεν ανήκει σε ένα συγκεκριμένο είδος. Ως Other Me λειτουργώ αντίστοιχα. Και στο comic αντίστοιχα δεν περιορίζομαι σε ένα θέμα, ή ένα κλειστό σετ χαρακτήρων. Τα Κουραφέλκυθρα πιάνουν τόσα διαφορετικά θέματα, γιατί πολύ απλά δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτό που έκανε ο Quino με τη Μafalda -το οποίο το γουστάρω και το θαυμάζω, δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο, απλά εγώ δε θα μπορούσα να το κάνω. Στα Κουραφέλκυθρα υπάρχει ταυτόχρονα και μια διάσπαση και κάποιες σταθερές (γέλια).
Σκέφτομαι το κατώφλι ανάμεσα στη μελαγχολία και το χιούμορ. Δηλαδή εκεί που μπορεί να είσαι άσχημα πως γυρνάς στο ότι αυτό που συμβαίνει μπορεί να είναι αντιμετωπίσιμο, και να μπορεί να αποδομηθεί, να είναι ακόμη και αστείο τελικά;
Η προσωπική μου διάθεση δεν επηρεάζει το τι δουλειά μπορώ να βγάλω. Μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα θλιμμένα τραγούδια αλλά αντί για θλίψη, μου προκαλούν μάλλον μια ασφάλεια. Βλέπω ότι κι άλλοι περνάνε και σκέφτονται το ίδιο, οπότε δεν με δυσκολεύει το να βρω χιούμορ στη μελαγχολία, ούτε το να βρω ένα θλιμμένο κομμάτι ή να γράψω μια μουσική πιο μελαγχολική σε μια φάση που μπορεί ειμαι και λίγο πιο χαρούμενος. Κάπως καταφέρνω να έχω πρόσβαση σε αυτό το κομμάτι. Μπορώ να αντλήσω κι απ’ τα δύο χωρίς στην ουσία να επηρεαστεί η προσωπική μου κατάσταση. Μάλιστα νομίζω ότι ίσως στο μελαγχολικό κομμάτι, επειδή το εκφράζεις με αυτόν τον τρόπο ίσως λειτουργεί και θεραπευτικά λίγο. Το να το βγάλεις.
Το comic και η rock έχουν μια κοινή υπαγωγή στο nerd culture στο οποίο είναι επίσης πολύ έντονο το στοιχείο του world-building. Υπάρχει κομμάτι escapism σε αυτό; Εσύ το έχεις νιώσει αυτό σαν κομμάτι του δημιουργικού που κάνεις όλον αυτόν τον καιρό;
Το comic είναι κάτι underground και σε αυτό το κοινό απευθύνομαι. Είμαι πολύ κοντά στην nerd κουλτούρα. Πάντα μου άρεσαν τα fantasy βιβλία, τα βινετοπαιχνίδια και τα επιτραπέζια… Όλα αυτά ενέχουν αυτό που λέμε escapism. Και πολλές φορές το λέμε σαν αρνητικό, αλλά για μένα είναι πολύ λογικό να θες να ξεφύγεις από ένα σωρό πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου. Αλλά επίσης μας αρέσουν οι ταινίες και τα βιβλία (ακόμη κι αν δεν υποφέρουμε) επειδή απλά θέλουμε να ζήσουμε κι άλλες ζωές. Με αυτή την έννοια μ’ αρέσει και το world-building. Αν έγραφα ποτέ ένα βιβλίο θα ήταν σίγουρα ένα βιβλίο σε ένα κόσμο που θα ήθελα να χτίσω απ’ την αρχή. Όσον αφορά τους nerd, επιτέλους ευτυχώς κάπως έχει φύγει αυτό το στίγμα ότι ο nerd είναι ένας τύπος ο οποίος δε βγαίνει, είναι μόνος του στο σπίτι, δεν έχει σχέσεις δεν έχει φίλους, δεν κάνει αθλήματα, δεν παίζει μουσική. Το οποίο νομίζω ήταν πάντα κάτι πολύ χαζό και προερχόταν από αμερικανικές ταινίες του 80 κλπ. (γέλια).
Σε προέκταση αυτού που λέγαμε με το world-building. Έχει και ένα κομμάτι που συνδέεται και με την κοινωνική φαντασία. Αν αρκετοί άνθρωποι το κάνουν αυτό μπορούν να οδηγήσουν και την πραγματικότητα κάπου αλλού.
Έχει σίγουρα ενδιαφέρον αυτή η προοπτική. Εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που το διαχειρίζεται η Ursula Κ. LeGuin που θα φτιάξει ένα φανταστικό κόσμο στον οποίο θα θίξει κοινωνικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη δική μας κοινωνία. Σε οποιοδήποτε fantasy δεν μπορείς να μην κάνεις παραλληλισμούς. Ο George Martin στη σειρά Game of Thrones, και συγκεκριμένα στο βιβλίο Ice and Fire σχολιάζει στην ουσία την Ευρωπαϊκή Μεσαιωνική ιστορία. Έχει πάρα πολλά στοιχεία που τα έχει πάρει αυτούσια και τα έχει βάλει μέσα στον κόσμο που έχει φτιάξει τα οποία είναι απ’ τον αληθινό κόσμο. Προτιμώ αυτό το είδος φαντασίας που είναι έμμεση ή άμεση επέκταση ή προέκταση της πραγματικότητας.
Μια τελευταία ερώτηση. Θα κατάλαβες ότι έχω ένα θέμα με το Σαβαγιάρ. Ο Σαβαγιάρ αν έγραφε μουσική, τί μουσική θα έγραφε;
Θα ήτανε ήχοι από μίξερ. Βασικά θα ήταν αυτό. Θα ήταν μια ώρα ο ήχος ενός μίξερ που τον συνδέεις σε μια κονσόλα. Και πιθανότατα θα ‘χει γίνει καταλάθος γιατί ήθελε να συνδέσει το αρμόνιο του και καταλάθος συνέδεσε το μίξερ με την κονσόλα! (γέλια).
———————-
Λίγα λόγια για τον Αντώνη Βαβαγιάννη
Ο Αντώνης Βαβαγιάννης γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Σπούδασε παιδαγωγικά και μουσική στην Αθήνα και δουλεύει σαν δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο. Είναι ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Empty Frame και πρόσφατα του μουσικού project Οther Me. Η άλλη μεγάλη αγάπη του είναι τα κόμικς, με γνωστότερό του δημιούργημα το δημοφιλές και βραβευμένο 2 φορές με comicdom award διαδικτυακό κόμικ «Κουραφέλκυθρα», που ξεκίνησε το 2007 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα στο site του Nerdcult και του Luben. Έχουν εκδοθεί περισσότερα από 10 βιβλία του, μεταξύ των οποίων 2 τόμοι και 5 τεύχη «Κουραφέλκυθρα» και «Οι Προτελευταίοι», ένα συνεργατικό κόμικ με τον καλό του φίλο Θανάση Πετρόπουλο. Στον ελεύθερο του χρόνο του αρέσει να γράφει βιογραφικά του εαυτού του σε τρίτο πρόσωπο.
To Other Me είναι το τελευταίο μουσικό εγχείρημα του μουσικού και δημιουργού comic Αντώνη Βαβαγιάννη. Είναι ένα ατμοσφαιρικό self-released solo project το οποίο εξερευνά τη μνήμη και τη νοσταλγία.
Το Polaroids 2 του Other Me είναι διαθέσιμο στο Spotify και στο Bandcamp