Της Παρασκευής Παπαγιάννη
Στις 19.05.2021 κυκλοφορησε απο την εταιρια Fishbowl Music Tank το ΕΡ της Alexia C με τιτλο “Driving with pomegranates“. Σε αυτο το ΕΡ, που αποτελειται απο 4 κομματια και τρια βιντεο, συνομιλεί με τους Beirut, την Fiona Apple, τον Sufjan Stevens, τον πειραματικό κινηματογράφο και την indie pop αισθητική. Δημιουργεί έναν ήχο στην οριογραμμή ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο.
Το EP είναι ένα εμμονικό σουρεαλιστικό ταξίδι ανάμεσα στη μουσική και το performance που έλαβε χώρα σε ένα ιδιωτικό μουσικό δωμάτιο. Για να ακολουθήσεις βοηθάει να εμπιστεύεσαι τα ‘μη-συγκεκριμένα’, να αντιμετωπίζεις τη ζωή με λεπτότητα και ευγένεια. Βγαίνοντας από το όνειρο αυτό θα έχεις μια συναισθηματική ηλικία. Θα δραπετεύσεις από την προσπάθεια να ξεχάσεις αυτό που πάντα ήθελες. Θα ξέρεις ότι είσαι ένα με τους άλλους, μέσα στην αναφαίρετη ομορφιά σου και απολύτως παρών όπως το διάχυτο φώς.
“Συναντηθήκαμε” με την Alexia C και μιλήσαμε επί της διαδικασίας, για την αυτοδιάθεση στο επίπεδο της παραγωγής, το δημιουργικό ρίσκο, τα όρια, τα εμπόδια και την ελευθερία να δράσεις ολιστικά και ανορθόδοξα.
Μίλησε μου για τα μέσα και τα υλικά
Το ΕΡ “Driving with pomegranates” είναι μια homemade δουλειά με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Όλες οι ηχογραφήσεις έγιναν στο δωμάτιό μου στο Μοντρέιγ (Γαλλία) με εξαίρεση τις φωνές που γράφτηκαν σε στούντιο. Τα γυρίσματα των βίντεο έγιναν επίσης κατά κανόνα στο σπίτι, με εξαίρεση το βίντεο Longtime. Τα υλικά ήταν απλά και σε επίπεδο ήχου (όργανα, κάρτα ήχου) αλλά και στο στήσιμο των βίντεο και αυτό που ήταν καθοριστικό για το αποτέλεσμα ήταν οι άνθρωποι που ενεπλάκησαν τεχνικά (Maxime Gaudet, Vincent Robinson, Γιάννης Τζιάλλας, Sylvain de Barbeyrac, Μαίρη Παρδαλάκη, Αλέξανδρος Μέντης).
Περιέγραψε μου ένα πρόβλημα ή μια πρόκληση που συνάντησες στη δουλειά σου
Το “Driving with pomegranates” συνέπεσε με την περίοδο της καραντίνας αλλά δεν ήθελα με τίποτα να θυμίζει ένα project καραντίνας. Η αναγκαστική απομόνωση ήταν ένα πρακτικό πρόβλημα σε επίπεδο δημιουργίας, και είχε άμεσο αντίκτυπο στην αισθητική της δουλειάς. Το στοίχημα ήταν με ποιό τρόπο, με τις γνώσεις και τα τεχνικά μέσα που είχα, θα μπορούσα να φτάσω στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που επιθυμούσα χωρίς εκπτώσεις.
Πες μου για τα όρια, τα εμπόδια και την ελευθερία
Είναι εντελώς προσωπική υπόθεση και έχει να κάνει με το τι επιτρέπουμε στον εαυτό μας, τι αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε ως αδυναμία και τι ρίσκα καταλήγουμε να παίρνουμε σε επίπεδο δημιουργίας. Τα τεχνικά ρίσκα είναι τα πιο δύσκολα γιατί είναι σχεδόν πάντα καλλιτεχνικά. Η έλλειψη τεχνικής ή τεχνικών μέσων μπορεί να δημιουργήσει μια ιδιαίτερη αισθητική αλλά και να καταστρέψει μια δουλειά καθώς οι αδυναμίες μεγεθύνονται επί δέκα στην μίξη και στο μάστερινγκ, στη μουσική, και στο post-production στα video. Πρέπει να αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στο εαυτό μας να είμαστε ελεύθεροι και δημιουργούμε χωρίς όρια, χωρίς να μας πτοούν τα εμπόδια. Αν αποτύχουμε αποτύχαμε.
Τι έκανες διαφορετικά από τους άλλους;
Δεν ξέρω αν έκανα κάτι ή τι έκανα διαφορετικά από τους άλλους, σίγουρα όμως η διαδικασία δημιουργίας του ΕΡ ήταν εντελώς προσωπική. Επέτρεψα στον εαυτό μου να ασχοληθεί με το αισθητικό κομμάτι πιο συνολικά και ήμουν παρούσα σε κάθε στάδιο. Έκανα την ηχογράφηση και την παραγωγή στα κομμάτια, έγραψα, σκηνοθέτησα κι έκανα το post-production στα video και γενικά έδωσα την ελευθερία στον εαυτό μου να πιστέψω ότι μπορώ να λειτουργήσω με τρόπο πιο συνολικό, να αυτοπροσδιοριστώ ως ο βασικός δημιουργός. Να αναζητήσω και να οριοθετήσω την αισθητική μου από κάθε οπτική και ηχητική γωνία.
Πήρες παρακινδυνευμένες αποφάσεις;
Πολλές και τις περισσότερες λόγω άγνοιας και ξεροκεφαλιάς. Ίσως και λόγω ελευθερίας γιατί πιστεύω ότι στην τέχνη υπάρχει πάντα η έννοια του ρίσκου, και για να ρισκάρει κανείς πρέπει να νιώθει ελεύθερος άνθρωπος. Ευτυχώς όσοι δούλεψαν μαζί μου πίστευαν στο τελικό αποτέλεσμα και είχαν υπομονή και τελικά τα ρίσκα που πήρα μου βγήκαν. Το γύρισμα για το βίντεο του Longtime ας πούμε έγινε μέσα σε 7 ώρες, στις οποίες έπρεπε να στήσουμε τα σκηνικά, να κάνουμε όλα τα τεχνικά τεστ και να γυρίσουμε 8 διαφορετικές σκηνές. Και όλα αυτά με μια μικρή τεχνική ομάδα και σε μια κατεύθυνση πειραματική γιατί ήθελα το βίντεο να είναι στο όριο μεταξύ performance και performing arts αποκλείοντας την παράμετρο της ηθοποιίας. Να υπάρξει καταγραφή της διάδρασης χωρίς παρεμβάσεις. Και ναι, εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι οι 7 ώρες ήταν πολύ λίγος χρόνος, αλλά ευτυχώς το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό που ήθελα να είναι.
Πες μου για την ολότητα, τη μοναχικότητα και την ενότητα στα διάφορα στάδια της δουλειάς σου
Η μοναχική δουλειά είναι αρκετά δύσκολη γιατί έρχεσαι διαρκώς αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συναισθηματική και πρακτική εξουθένωση και μπορεί πολύ εύκολα το να χαθεί η κατεύθυνση της δουλειάς. Η μοναχικότητα να μετατραπεί σε μη παραγωγική απομόνωση. Το να δουλεύεις μόνος είναι ένα ρίσκο λοιπόν. Μπαίνεις σε ένα σκοτεινό τούνελ, χωρίς φακό, και ψάχνεις την έξοδο στα τυφλά. Μπορεί πολύ εύκολα να χαθείς και να μη ξαναβγεις ποτέ. Αν όμως δεν εγκαταλείψεις την προσπάθεια αυτά που μαθαίνεις για τον εαυτό σου και οι ικανότητες που αποκτάς σε αποζημιώνουν 1000%. Και είναι και μια πρακτική απάντηση στο πώς να δημιουργήσει κανείς μια δουλειά που να έχει ενότητα, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι ο μοναδικός δρόμος.
Υπάρχει δίλημμα ανάμεσα στο ψηφιακό και το αναλογικό; Τι έχεις να πεις για το retouch, το μη-ευγενές, την ατέλεια;
Είμαι λάτρης του αναλογικού, του παλιού, του vintage, αυτού που έχει μια ιστορία… και σε επίπεδο τεχνικού εξοπλισμού και σε επίπεδο αισθητικής. Μου αρέσουν οι αναδρομές και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Το να μπερδεύει κανείς το ψηφιακό και το αναλογικό μπορεί να δώσει πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Το mastering έγινε αναλογικά αλλά επίσης στο κλιπ του Cream and dreams τα μισά γυρίσματα είναι με ψηφιακή μηχανή και τα άλλα μισά με αναλογική κάμερα με ταινία (το μονταζ έγινε μετά από ψηφιοποίηση του υλικού). Το ψηφιακό είναι η ταχύτητα, η έλλειψη ορίου, η αίσθηση της τεχνικής παντοδυναμίας. Το αναλογικό είναι η ζεστασιά και η αναδρομή. Είναι προσωπικό στοίχημα να εξερευνήσω αυτό το έδαφος στο μέλλον. Να μπλέξω διαφορετικές ψηφιακές και αναλογικές τεχνικές και να πειραματιστώ.
Όλοι έχουμε ανάγκη κάτι που να μας δίνει δύναμη και ζεστασιά όταν δημιουργούμε. Πες μου κάτι που σε κάνει να νιώσεις ζεστασιά.
Οι καλοί άνθρωποι, κλισέ αλλά αλήθεια. Αυτοί που αντιμετωπίζουν τη ζωή με λεπτότητα και ευγένεια. Το σπιτικό φαγητό, οι ταινίες του 50 και του 60, η μυρωδιά της Αθήνας τον χειμώνα… η ζεστασιά φέρνει μαζί της κάτι από νοσταλγία.
Λίγα λόγια για την Alexia C
* Η Αlexia C γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Με σπουδές στη Νομική και στη μουσική (Ελλάδα και Γαλλία) από το 2013 μέχρι και σήμερα εργάζεται στη μουσική βιομηχανία ως παραγωγός, διοργανώτρια συναυλιών και μουσικός. Έχει συνεργαστεί με Έλληνες αλλά και ξένους μουσικούς και έχει γράψει μουσική για ταινίες μικρού μήκους. Τον Δεκέμβριο 2020 συμμετείχε ως showcase artist στο γνωστό στα βαλκάνια Pin Conference Music ανοίγοντας την εκδήλωση για το 2020.
Infos
| Το ΕΡ της Alexia C Driving with Pomegranates κυκλοφορεί από τη Fishbowl Music Tank σε ψηφιακή μορφή και μπορείτε να το ακούσετε εδώ |  |
Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη δουλειά της εδώ:
Instagram: https://www.instagram.com/alexiacmusic
Bandcamp: https://alexiacmusic.bandcamp.com/releases
Facebook: https://www.facebook.com/c.alexia
Youtube: https://www.youtube.com/c/AlexiaC
Instagram Fishbowl: https://www.instagram.com/fishbowl_musictank/
Facebook Fishbowl: https://www.facebook.com/FishbowlMusicTank/