Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’50, ο εκκεντρικός Reynolds Woodcock (Daniel Day-Lewis) δημιουργεί τα πιο επιθυμητά φορέματα υψηλής ραπτικής. Μια τυχαία συνάντηση με τη σερβιτόρα Alma (άψογη η Vicky Krieps) τον ωθεί να την κάνει τη νέα του μούσα. Όταν όμως η κοπέλα συνειδητοποιεί ότι, πέρα από το να προσαρμόζει επάνω της τα ρούχα, εκείνος θέλει να την «πλάσει» ακριβώς όπως επιθυμεί, τα πράγματα παίρνουν αναπάντεχη τροπή…
Ο ταλαντούχος Paul Thomas Anderson συναντά για δεύτερη φορά τον σπουδαίο Daniel Day-Lewis, υπογράφοντας το σενάριο και τη σκηνοθεσία στην «Αόρατη Κλωστή» (“Phantom Thread”). Η πρώτη ταινία που έκαναν μαζί δημιουργός και πρωταγωνιστής, το «Θα Χυθεί Αίμα» (“There Will Be Blood”, 2007), χάρισε στον Day-Lewis το δεύτερό του Oscar A΄ Ανδρικού Ρόλου. Είναι υποψήφιος και φέτος στην ίδια κατηγορία, έχοντας δημιουργήσει, για ακόμη μία φορά στην καριέρα του, έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ο Woodcock του είναι ιδιόρρυθμος, λεπτολόγος, εμμονικός, γοητευτικός. Του αρέσει να κρύβει μικρά ή μεγαλύτερα μυστικά, ράβοντάς τα μέσα στα ρούχα που δημιουργεί, ενώ έχει σχέση εξάρτησης από την αδελφή του, Cyril, την οποία υποδύεται θαυμάσια η υποψήφια για Oscar Β΄ Γυναικείου Ρόλου, Leslie Manville. Αυτός ο «Πυγμαλίωνας» δίνει μεγαλύτερη σημασία στα σχέδια και τα υφάσματα των ρούχων του, παρά στους ανθρώπους που τα φορούν. Έτσι και η «Γαλάτειά» του, η Alma δεν είναι γι’ αυτόν παρά ένα εργαλείο δουλειάς. Εκείνη ωστόσο θέλει να δώσει ψυχή –όπως δηλώνει και η σημασία του ονόματός της– στις δημιουργίες και στη ζωή του σχεδιαστή, και όχι απλά να είναι μια άβουλη «κούκλα», έρμαιο στα χέρια του ανθρώπου με τον οποίο είναι ερωτευμένη και που την έκανε να νιώσει ότι έχει υπόσταση.
Στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, την Πέμπτη, 1 Φεβρουαρίου, με την ευκαιρία της επίσημης φιλανθρωπικής πρεμιέρας της ταινίας υπέρ των σκοπών του Πρότυπου Κέντρου «Πόρτα Ανοιχτή» της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών, ο Daniel Day-Lewis, εξαιρετικά απλός και προσηνής, θυμήθηκε την πρώτη του ερμηνεία: «Θα πρέπει να ήμουν περίπου τεσσάρων ετών και υποδυόμουν έναν από τους τρεις Μάγους σε μια σχολική παράσταση για τη Γέννηση του Χριστού. Έλεγα μόνο μια ατάκα, αλλά η μητέρα μου έκλαιγε που με έβλεπε. Τη θυμάμαι πολύ καλά την αίσθηση αυτή του πρώτου μου ρόλου. Όταν είμαστε παιδιά παίρνουμε τόση πολλή χαρά από το παιχνίδι. Όσο μεγαλώνουμε, ξεχνάμε την ευχαρίστηση που μας προσφέρει και σταματάμε να παίζουμε. Ευτυχώς, εγώ μεγάλωσα χωρίς να σταματήσω να παίζω». Εκλεκτικός και επιλεκτικός, ο βρετανός ηθοποιός προσπαθεί να έχει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί προκειμένου να προετοιμαστεί για κάθε ερμηνεία (για τη συγκεκριμένη δούλεψε συνολικά δυόμισι χρόνια!), πιστεύει ότι όποια μέθοδο υποκριτικής και να χρησιμοποιείς, οι ερμηνείες τελικά φιλτράρονται με τρόπο πολύ προσωπικό μέσα σου κι έτσι δεν υπάρχει πια μέθοδος, ενώ παραδέχθηκε ότι δεν ξέρει πού πηγαίνουν οι χαρακτήρες που υποδύεται όταν σταματούν τα γυρίσματα, αν και βλέπει συχνά όνειρα, πριν και κατά τη διάρκεια κάθε ταινίας, με τον εκάστοτε ήρωα που ερμηνεύει. Όσο για το αν επιθυμεί να πάρει φέτος το τέταρτό του Oscar; «Δεν ασχολούμαι με αυτό. Νομίζω ότι θα το κερδίσει ο Gary Oldman, τον οποίο θαυμάζω. Αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ξέρω ότι μεγαλώσαμε σε σπίτια που τα χωρίζει απόσταση λίγων χιλιομέτρων στο Λονδίνο». Ο Day-Lewis έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να αποσυρθεί από την ηθοποιία και εξομολογήθηκε ότι, παρά το γεγονός, ότι οι περισσότεροι εκλαμβάνουν τον τελευταίο (;) αυτόν ρόλο του ως «ένα χειριστικό κάθαρμα», ο ίδιος δεν τον βλέπει έτσι. Άλλωστε, αυτό που τον προσέλκυσε και τον ενδιέφερε περισσότερο απ’ όλα στην ταινία είναι «η σχέση αγάπης που υπάρχει ανάμεσα σε αυτόν τον άνδρα που έχει μια τόσο παράξενη ζωή και αυτήν την κοπέλα που δεν φοβάται τις εμμονές του και βρίσκει τρόπο να βάλει στον κόσμο του την αγάπη. Με ποιον τρόπο του την επιβάλλει, δεν με νοιάζει –αρκεί που βρίσκει το θάρρος να το κάνει και είναι ερωτευμένη μαζί του πραγματικά».
Για να επανέλθουμε στο φιλμ, ο Anderson υφαίνει το έργο του με εκλεκτά υλικά, από τα υπέροχα κοστούμια του Mark Bridges και τη φωτογραφία, έως τη μουσική, ενώ «κεντά» με σεναριακή και σκηνοθετική λεπτοβελονιά την πολυεπίπεδη δημιουργία του, στην καρδιά της οποίας βρίσκονται οι ερωτικές σχέσεις και η πάλη εξουσίας που αναπτύσσεται μέσα σε αυτές. Το παιχνίδι της κυριαρχίας και της υποταγής που μπλέκει στα δίχτυα του τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες είναι το «πατρόν», πάνω στο οποίο διαμορφώνεται το τελικό τους «ένδυμα». Και αν κάθε ερωτική σχέση ισορροπεί πάνω σε μία «αόρατη κλωστή» –κουβαλώντας ή όχι θαυμασμό, μυστικά, ενοχές, ανοχές και αντοχές, καταπίεση, χειρισμούς και συμβιβασμούς– το σίγουρο είναι ότι αυτή κρατά μαζί τους δύο ανθρώπους που, καλώς ή κακώς, ενώνει. Το αν και πότε το νήμα κάθε σχέσης θα σπάσει, δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της ραφής, αλλά εξαρτάται από το εάν και κατά πόσο μπορείς να αποδεχθείς τον άλλο ακριβώς όπως είναι. Όμως πόση αλήθεια είμαστε, άραγε, ικανοί να αντέξουμε;
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από τη UIP, από την Πέμπτη, 1 Φεβρουαρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…