Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Μόλις λίγες εβδομάδες έπειτα από τη δημόσια αποκάλυψη της πιο επικίνδυνης προσωπικότητάς του, του Κτήνους, ο Kevin Wendell Crumb (James McAvoy), o κακοποιημένος νεαρός με τις 24 διαφορετικές προσωπικότητες, μπαίνει στο στόχαστρο του David Dunn (Bruce Willis), ο οποίος θα προσπαθήσει να τον σταματήσει, βασιζόμενος στις σπάνιες δυνάμεις που πιστεύει πως έχει. Στην αναμέτρησή τους θα παίξουν καθοριστικό ρόλο η νέμεση του Dunn, ο Elijah Price ή, όπως προτιμά να τον αποκαλούν, Κύριος Glass (Samuel L. Jackson), η ψυχίατρος Dr. Ellie Staple (Sarah Paulson), αλλά και πρόσωπα-κλειδιά από το παρελθόν των τριών χαρακτήρων…
Ο δεξιοτέχνης M. Night Shyamalan γράφει και σκηνοθετεί το “Glass”, έργο το οποίο ολοκληρώνει μια άτυπη τριλογία που ξεκίνησε με τον «Άφθαρτο» (“Unbreakable”, 2000) και συνεχίστηκε με τον «Διχασμένο» (“Split”, 2016). Επιλέγοντας να «ενώσει» τρεις εμβληματικούς χαρακτήρες από το σύμπαν των ταινιών του, ο Shyamalan γνωρίζει εξαρχής ότι παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο. Αντιμετωπίζει, όμως, το τόλμημά του αυτό με τη σκηνοθετική μαεστρία που χαρακτηρίζει τις δημιουργίες του, καθώς γνωρίζει με ακρίβεια πού και πώς πρέπει να τοποθετεί κάθε φορά την κάμερά του, προκειμένου να προκαλέσει στον θεατή αυτήν την αίσθηση της επικείμενης κρυμμένης απειλής, η οποία ουδέποτε γνωρίζεις αν και με ποιον τρόπο θα κάνει τελικά την εμφάνισή της. Σε ό,τι αφορά το σενάριο, εννοείται ότι δεν λείπουν οι εκπλήξεις, ωστόσο ο ρυθμός του είναι κάπως αργός και οι δραματουργικές κορυφώσεις ενίοτε μοιάζουν να έρχονται επειδή «έτσι πρέπει». Παρ’ όλα αυτά, η σκηνοθεσία σε κρατά καθηλωμένο στο κάθισμά σου, ενώ και οι θαυμάσιες ερμηνείες των Willis, Jackson και –κυρίως– το πάθος με το οποίο αποδίδει τις διαφορετικές του προσωπικότητες ο McAvoy συγκαταλέγονται στα ατού του φιλμ.
Προσωπικά, νομίζω ότι η νέα αυτή δημιουργία του ταλαντούχου σκηνοθέτη μπορεί να «διαβαστεί» με δύο βασικούς τρόπους: τον επιφανειακό, όπου ο θεατής θα μείνει μόνο στην αναληθοφανή ιστορία φαντασίας, με χαρακτήρες που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές ή / και νομίζουν πως είναι «υπερήρωες» και «κακοί» στον «ψεύτικο» κόσμο των κόμικς. Όμως, αν κοιτάξουμε λίγο παραπέρα απ’ το –συχνότατα σπασμένο– «γυαλί», το έργο του Shyamalan αποτελεί επίσης εξαιρετική αλληγορία για το πώς τα κουτάκια του μυαλού μας και οι επιταγές της κοινωνίας συνήθως μάς επιβάλλουν μια καταπιεστική ομοιομορφία, αποκλείοντας οτιδήποτε το διαφορετικό ως «μη αποδεκτό». Εντούτοις, κάθε φορά που έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και επιτρέπουμε σε εμάς και τους άλλους να (τον) αγαπήσουν, αφήνοντας τους φόβους κατά μέρος, τότε έρχονται στην επιφάνεια όλες οι κρυμμένες δυνατότητές μας –οι προσωπικές μας υπερδυνάμεις που μπορούν να μας μετατρέψουν σε ανθρώπινους ήρωες της αληθινής μας ζωής…
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από τη Feelgood Entertainment, από την Πέμπτη, 17 Ιανουαρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…