Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Η Elisa Esposito (Sally Hawkins), μια βωβή κοπέλα, εργάζεται ως καθαρίστρια σε εγκαταστάσεις όπου διεξάγονται μυστικά πειράματα των Αμερικανών, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Όταν ο πράκτορας Richard Strickland (ως συνήθως, καταπληκτικός ο Michael Shannon), φέρνει εκεί ένα παράξενο υδρόβιο πλάσμα (Doug Jones), το οποίο θέλει να διαμελίσει προκειμένου να μάθει τα «μυστικά» του, η Elisa –η οποία έχει ήδη αναπτύξει μια μορφή επικοινωνίας μαζί του– αποφασίζει να το φυγαδεύσει. Για τον σκοπό αυτό, ζητά τη βοήθεια του γείτονά της, Giles (Richard Jenkins), αλλά και της συναδέλφου και φίλης της, Zelda (Octavia Spencer).
Ο Guillermo del Toro συλλαμβάνει την ιδέα της ιστορίας και σκηνοθετεί «Τη Μορφή του Νερού» (“The Shape of Water”), μια άλλη εκδοχή του παραμυθιού «Η Πεντάμορφη και το Τέρας». Μόνο που εδώ η Πεντάμορφη δεν μπορεί να μιλήσει και το Τέρας κάθε άλλο παρά μεταμορφωμένο είναι. Έχοντας «ειδικευθεί» στα αλληγορικά παραμύθια, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί μια υπέροχη ιστορία φαντασίας, προκειμένου να μιλήσει για τα πλέον αληθινά πράγματα: τη διαφορετικότητα, τον ρατσισμό, τη μοναξιά, τη βία, την πίστη και, κυρίως, την αγάπη. Και, κατά τη γνώμη μου, επιτυγχάνει να αγγίξει τον θεατή πολύ περισσότερο απ’ όσο είχε μπορέσει με τον «Λαβύρινθο του Πάνα» (“Pan’s Labyrinth”, 2006), ακριβώς διότι παρουσιάζει μεν τη βία, χωρίς όμως, αυτήν τη φορά, να τη σκηνοθετεί «επί τούτου». Στην εξαιρετική ατμόσφαιρα, πέρα από τη θαυμάσια σκηνογραφία και τα ιδιαίτερα χρώματα της φωτογραφίας, συμβάλλει σε απίστευτο βαθμό η υπέροχη, υποψήφια για Oscar, μουσική που δημιούργησε ο, ελληνικής καταγωγής, Alexandre Desplat.
Όχι άδικα, η ταινία έχει αποσπάσει συνολικά 13 υποψηφιότητες για Oscar (μεταξύ αυτών τα Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου και Α΄ και Β΄ Γυναικείου και Β΄ Ανδρικού Ρόλου, για τους Hawkins, Spencer και Jenkins, αντίστοιχα), ενώ κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας. Πέρα όμως από το αν κερδίσει κι άλλα βραβεία και πόσα, η δημιουργία αυτή, για μένα, ξεχωρίζει γιατί μιλά με εξαιρετική αμεσότητα για την αποδοχή της διαφορετικότητας και την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, την Αγάπη. Αυτή είναι ο μικρός Θεός που υπάρχει μέσα στον καθέναν από εμάς, σ’ αυτήν πιστεύουμε κι αυτή μας οδηγεί. Αυτό εισέπραξα προσωπικά από το έργο –έστω κι αν, κάποιες φορές, αυτή η θεϊκή πνοή της αγάπης μοιάζει ουτοπική ή ανύπαρκτη, σαν πλάσμα της φαντασίας μας. Ό,τι κι αν κρατήσει τελικά ο καθένας από τη δημιουργία αυτή, ένα είναι βέβαιο: ο del Toro έφτιαξε ένα αληθινό παραμύθι για μια μοναδική ιστορία αγάπης, όπως αυτά που μόνο η τέχνη του κινηματογράφου είναι σε θέση να μας χαρίσει…
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από την Odeon, από την Πέμπτη, 15 Φεβρουαρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…