Γράφει η Βίκυ Παπαγιάννη

Καθώς έφευγα από την προβολή της ταινίας 50 shades of Grey το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν τα λόγια μιας καθηγήτριάς μου στο σχολείο: ”Η διαφήμιση ενός κακού ή μέτριου προϊόντος ως κάτι το μοναδικό (χωρίς να είναι) τελικά μόνο κακό μπορεί να κάνει στο ίδιο το προϊόν και κατ’επέκταση να απογοητεύσει το κοινό”. Με απλά λόγια η προσδοκία που δημιούργησε στο κοινό το promo της ταινίας μέσω της συνεχής προβολής της σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αυτοαναιρείται και η ταινία αυτοπροσδιορίζεται εν τέλει ως μια ακόμη ταινία μέσα στο 2015 και όχι ως μια ταινία-σταθμός.

50_shades_of_grey_2015_02_01

Ποιός ο λόγος λοιπόν που μια μέτρια ταινία μπόρεσε να δημιουργήσει τέτοιο πανικό;”

Η απάντηση είναι απλή και προκύπτει από το θέμα του 50 shades of Grey που λίγο-πολύ είναι γνωστό σε όλους. Μια νέα κοπέλα, η Αναστάζια, κάπως “άβγαλτη” και αθώα γνωρίζει τον Κρίστιαν (ή αλλιώς τον γνωστό σε όλους κύριο Grey), έναν πλούσιο, γοητευτικό και νέο επιχειρηματία και κάπου εκεί το “παραμύθι” αρχίζει. Ο Grey φαίνεται να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Αναστάζια, την διεκδικεί ανοιχτά και τελικά την “μυεί” στον δικό του κόσμο. Έναν κόσμο σκοτεινό και άγνωστο σε όλους, ακόμα και στον οικογενειακό του περίγυρο. Η Αναστάζια υποκύπτει και συμβιβάζεται με τα “ιδιαίτερα” γούστα του κύριου Grey αφήνοντας πίσω το όνειρο και την αναζήτηση του ρομαντικού πρίγκιπα του παραμυθιού.

50_shades_of_grey_2015_02_02

Πρόκειται λοιπόν για μια ιστορία ερωτικής κυριαρχίας με έντονο το στοιχείο του σαδομαζοχισμού γύρω από το οποίο κινείται και όλη η ταινία. Επομένως το γεγονός αυτό και μόνο μας “απαντά” στο ερώτημα “Γιατί τέτοιος πανικος;”. Γιατί πολύ απλά είναι κάτι διαφορετικό από ότι έχουμε δει μέχρι τώρα από την άποψη ότι θίγει θέματα όπως ο σαδισμός, η επιβολή στη σχέση και η κρυφή πλευρά που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος πίσω από την μάσκα του ισχυρού και κοινωνικά καταξιωμένου ατόμου. Ωστόσο, αν και είχε όλες τις προοπτικές να μετατραπεί σε ταινία-σταθμό του 2015 το σενάριο χωλαίνει, η εξέλιξη είναι αργή και μονότονη, ενώ το τέλος το αφήνω ασχολίαστο (μαζί με τα γέλια που το συνόδευσαν στην αίθουσα προβολής). Μια ταινία που δεν σου αφήνει μια γλυκιά γεύση αλλά ούτε και πικρή… Τα συμπεράσματα; Δικά σας…

——————

Η επίσημη πρεμιέρα της ταινίας είναι την Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου από UIP

Σκηνοθεσία: Σαμ-Τέιλορ Τζόνσον
Πρωταγωνιστούν: ΝΤΑΚΟΤΑ ΤΖΟΝΣΟΝ, ΤΖΕΪΜΙ ΝΤΟΡΝΑΝ, ΡΙΤΑ ΟΡΑ, ΜΑΡΣΑ ΓΚΕΪ-ΧΑΡΝΤΕΝ

——————

Διάρκεια:125 λεπτά

—————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Καλησπέρα, ως αναγνώστρια της τριλογίας 50 αποχρώσεις του γκρι, πιστεύω ότι μπορώ να έχω άποψη για το αισχρό άρθρο που δημοσιεύσατε. Δεν νομίζω πως πρόκειται για παράνοια που βαπτίστηκε αριστούργημα, μα για μία μεγάλη μυθιστορηματική επιτυχία που μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη. Παράλληλα, οι ηθοποιοί κατέβαλαν τιτάνιες προσπάθειες ώστε να καταφέρουν να ενσαρκώνουν τους εξαιρετικά πολύπλοκους χαρακτήρες του κυρίου Γκρέι και της Αναστασία. Επιπλέον, δεν θα χαρακτήριζα την ταινία πορνογραφική και φυσικά δεν θα το συνέκρινα με το Nymphomaniac. Η ατμόσφαιρα στην περίπτωση των 50 αποχρώσεων είναι πιο ειδυλλιακή και ρομαντική και στην ουσία περιγράφεται ένας μεγάλος έρωτας μέσα σε λίγο πιο πικάντικα πλαίσια. Συμφωνώ ότι η συγγραφέας του πασίγνωστου βιβλίου χρησιμοποιεί έναν τρόπο περιγραφής σχεδόν πορνογραφικό αλλά δεν θα κατέκρινα ποτέ ούτε το βιβλίο ούτε την ταινία γι’ αυτό το λόγο την στιγμή που σκηνές σεξ γεμίζουν τις οθόνες μας (και όχι μόνο) κάθε στιγμή της ημέρας, και ταινίες όπως ο Κυνόδοντας τολμούν να διεκδικούν βραβεία. Τουλάχιστον οι 50 αποχρώσεις του γκρι είναι μία αξιοπρεπής παραγωγή με καλές λήψεις, όμορφες εικόνες που κυριολεκτικά ταξίδευαν τον θεατή. Σε αντίθεση, ο Κυνόδοντας εκτός από τους εξωφρενικά βαρετούς διαλόγους, την χρήση απαράδεκτου λεξιλογίου και την υπόθεση που ήταν βγαλμένη από μυαλό σχιζοφρενή, να σας θυμίσω ότι τα πλάνα ήταν λίγο χειρότερα από τα βίντεο που τραβάμε στις διακοπές με το κινητό και η εξέλιξη της πλοκής τόσο αργή και βαρετή ώστε ήταν αρκετή να προκαλέσει εξάρθρωση της κάτω σιαγόνα στον θεατή. Και ας μην ξεχνάμε φυσικά τις ερωτικές σκηνές, οι οποίες στις 50 αποχρώσεις του γκρί περιορίζονται στην έκθεση του γυναικείου στήθους και δεν δείχνουν ολόκληρη την ερωτική πράξη ενώ στην ταινία Κυνόδοντας οι θεατές ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθήσουν με κάθε λεπτομέρεια τους ηθοποιούς να κάνουν σεξ μπροστά στις οθόνες τους χωρίς καν η ταινία να έχει προειδοποίηση για άνω των 18. Πώς τολμάτε λοιπόν να μετονομάζεται αυτό το έκτρωμα, την ντροπή της έβδομης τέχνης αριστούργημα και τις 50 αποχρώσεις του γκρί παράνοια και πορνογραφία; Φυσικά και συμφωνώ ότι δεν πρόκειται για αριστούργημα αλλά για μία καλοστημένη ερωτική νουβέλα στην οποία έχουν επενδυθεί πολλά χρήματα, όμως αυτό δεν την κάνει απαραίτητα πορνογραφική παράνοια.Τέλος, ως μελλοντική σας συνάδελφος, αρθρογράφος, θα ήθελα να σας επιστήσω την προσοχή στην χρήση πιο κατάλληλου λεξιλογίου και στην αναμόρφωση του τρόπου με τον οποίο επιβάλετε την γνώμη σας, καθώς έχετε μόνο γνώμη και όχι γνώση πάνω στο αντικείμενο γραφής σας.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here