Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Άρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου

Κάποτε είχα διαβάσει σε μια εφημερίδα δυο σειρές που μου έμειναν αξέχαστες:

“Να γιατί καταλαβαίνω τα πρεζόνια. Γιατί έχω εξαρτήσεις, συναισθηματικές και μη. Έχω κλάψει άπειρες φορές όταν θέλω να αγκαλιάσω κάποιον, να τον φιλήσω και δε μπορώ. Ίσως είναι το μόνο που θα με κάνει να κλάψω πια. Τα άλλα τα αντέχω, τα παίρνω απόφαση. Τη στιγμή που χάνω, που μου ξέφυγε μέσα στη διάρκεια του 24ώρου, ποτέ…”

Ήταν κάτι που δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ. Πόσο σημαντική είναι η μυρωδιά ενός ανθρώπου. Όταν τον αγκαλιάζεις και κοντοστέκεσαι μετά απο μια βαθιά ανάσα, για να συγκρατήσεις για λίγα δευτερόλεπτα τη μυρωδιά, το άρωμά του. Κι όταν μετά απο καιρό βρεθείς μέσα στο πλήθος, από κάπου σου έρχεται αυτή η μυρωδιά, και είναι γνώριμη. Και στο μυαλό σου έρχεται αυτόματα αυτό το πρόσωπο. Τελικά οι αισθήσεις είναι μεγάλο μυστήριο… Και ο νους απλά τις υπακούει και τις ακολουθεί, συνδυάζοντας τα πιο νοσταλγικά παζλ. Για να μη χάνεις ούτε στιγμή, για να επιστρέψει η μνήμη έστω και μετά απο καιρό, να σου θυμίσει ένα πρόσωπο που κάποτε είχε βρεθεί στην αγκαλιά σου και το άρωμά του σε πλημμύριζε έτσι απλά.

movies_corner_2013_05_perfume_01

Όταν έχουν περάσει τέτοιες σκέψεις απο το μυαλό σου, βλέπεις πολύ διαφορετικά την ταινία του Tom Tykwer, “Άρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου” (2006). Όχι, δεν είναι θρίλερ. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει από το να είναι μια πολύ σκληρή ταινία. Σκληρή και ευαίσθητη ταυτόχρονα. Δύσκολο να το βρει κανείς σήμερα στην οθόνη του…

Ο Jean-Baptiste Grenouille (Ben Whishaw), μετά από μια ζωή – Οδύσσεια, συνειδητοποιεί κάτι πολύ τραγικό για τον ίδιο του τον εαυτό. Ενώ λατρεύει τα αρώματα, τις μυρωδιές που εκτινάσουν πρώτη την όσφρηση κι έπειτα όλες τις άλλες αισθήσεις στα ύψη, ο ίδιος δεν έχει προσωπικό άρωμα. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του άρωμα, φυσικό και καμιά φορά πολύ πιο αγνό και όμορφο απο αυτά της κολόνιας. Κι όμως ο Jean-Baptiste, δεν είχε αυτό το χαρακτηριστικό.

movies_corner_2013_05_perfume_03

Έτσι, ήταν σα να μην υπήρχε για κανέναν. Σα να μην υπήρχε καν σαν άνθρωπος. Το άρωμα είναι από τα βασικά στοιχεία της φυσικής ταυτότηας ενός ανθρώπου. Κι αυτός, χωρίς το προσωπικό του άρωμα, ήταν σαν του έλειπε η ίδια του η ταυτότητα. Όταν αυτός θα λείψει, το άρωμά του δε θα λείψει σε κανένα, κι έτσι κι αυτός θα χαθεί για όλους.

Η μανία του με τα αρώματα ήταν αρχικά γοητευτική. Λάτρευε να ονομάζει μυρωδιές, να τις αναγνωρίζει, να τις παντρεύει και να δημιουργεί τα πιο εκλεπτυσμένα και ξεχωριστά αρώματα που έχουν υπάρξει ποτέ στον αιθέρα. Ώσπου γνώρισε το απόλυτο άρωμα στο δέρμα μιας κοπέλας. Ένα άρωμα που ήθελε να κρατήσει για πάντα, γιατί μισούσε να το χάνει κάθε φορά που κι εκείνη χάνεται απο κοντά του. Αυτή η σχέση θα μπορούσε να μου επιτρέψει να δανειστώ το soundtrack από μια άλλη αγαπημένη ταινία… Ποιά άλλη από το… “Άρωμα γυναίκας” (1992);

O σκοπός του έγινε να φυλακίσει το πιο μεθυστικό άρωμα. Εκείνο με το οποίο θα αφόπλιζε όποιον το μύριζε, εκείνο το οποίο θα έκανε τον καθένα να μείνει σαστισμένος μπροστά του και ανήμπορος για οτιδήποτε. Ο σκοπός αυτός έγινε μανία επικίνδυνη, έγινε εμμονή, που τον οδήγησε σε αποτρόπαιες κινήσεις.

movies_corner_2013_05_perfume_04

Το όνειρό του όμως έγινε πραγματικότητα. Αφού είχε καταφέρει να αιχμαλωτίσει το πιο δυνατό άρωμα στον κόσμο, μούσκεψε ένα μαντήλι και το άερισε μπροστά στο πλήθος που περίμενε την εκτέλεσή του. Ένα κούνημα του μαντηλιού ήταν αρκετό για να μεθύσει εκατοντάδες ανθρώπων, από άκρη σ’ άκρη του προαυλίου. Όλα τα υψηλά πρόσωπα που διψούσαν για την εκτέλεσή του, στάθηκαν άλαλοι στη μυρωδιά του. Μια φωνή ακούγεται από τους επίσημους: “Άγγελος… Αυτός δεν είναι άνθρωπος… ΕΙΝΑΙ ΑΓΓΕΛΟΣ!”

Έτσι, όλοι ξαπλώνουν στο ζεστό χώμα και παραδίνονται στη μέθη του πιο δυνατού αρώματος, ενός αρώματος αγάπης. Παραδίνονται ο ένας στον άλλον και η δύναμη της έκστασής τους δεν έχει σταματημό… Το παραλήρημα του κόσμου είναι πρωτόγνωρο, μπροστά σε ένα τόσο απλό πράγμα, καθημερινό και συνάμα εκλεκτό.

movies_corner_2013_05_perfume_05

Αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος για να ξυπνήσει από τα δεσμά της καθημερινότητας, της αυταρχικής εξουσίας του 18ου αιώνα και του μίσους ήταν ένα άρωμα… Ένα άρωμα που σου ξυπνάει ό,τι πιο ανθρώπινο (μπορεί ζωώδες για κάποιους) κρύβεις μέσα σου: αγάπη και ελευθερία, αυθορμητισμό και πηγαίο ένστικτο.

Θα ήθελα πολύ να δω τι θα γινόταν αν σήμερα ο κόσμος μύριζε το άρωμα του Jean-Baptiste… Αν υπήρχε, θα κατάφερνε να μας ελευθερώσει; Ακόμα κι εμάς, τους πιο καθηλωμένους και απαιτητικούς ανθρώπους της ιστορίας, όπως την ξέρουμε, ως τώρα; Ίσως να μη μάθουμε ποτέ…

movies_corner_2013_05_perfume_02

—————-

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here