Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014
Η ζωή της Αντέλ
Είναι η ταινία του Abdellatif Kechiche που τάραξε περισσότερο από κάθε άλλη τα νερά του σύγχρονου κινηματογράφου. Όσο να’ ναι, όταν βλέπεις αξιολόγηση 5 αστέρων σε κριτικές κινηματογράφου, δε μπορείς παρά να στηθείς μπροστά στη μεγάλη οθόνη για τις επόμενες τρεις ώρες και να ανακαλύψεις μόνος σου τι είναι αυτό που κάνει την ταινία αυτή – σενάριο, ερμηνείες και σκηνοθεσία – τόσο συγκλονιστική, τόσο εκρηκτική.
Η Adele (Adele Exarhopoulos) είναι το 17χρονο κορίτσι της διπλανής πόρτας. Ζει μια ήρεμη ζωή με την οικογένεια τγς σε κάποιο προάστιο της Γαλλίας, πηγαίνει στο σχολείο και λατρεύει τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία. Η ζωής της κυλάει ομαλά και, ως μέρος μιας τυπικής σχολικής κοριτσοπαρέας, ζει την εφηβεία της χωρίς να φαίνεται κάτι απρόοπτο στο μέλλον, κάτι συναρπαστικό.
Όλα αλλάζουν όταν εμφανίζεται το πρώτο σοβαρό flirt της εφηβείας, εκείνο που σε καλεί να περάσεις σε μια άλλη φάση ωριμότητας και ανεύρεσης της προσωπικότητάς σου. Τα πράγματα όμως δεν κυλάνε όπως θα περίμενε η μέση έφηβη της εκάστοτε κοινωνίας. Ενώ η κοριτσοπαρέα της Adele φαίνεται να αποδέχεται και να επευφημεί την εξέλιξη της σχέσης της με το νέο flirt, η Adele μένει με το αίσθημα του ανικανοποίητου. Ο νεαρός συμμαθητής της δεν ήταν αυτό που έψαχνε, ο άνθρωπος που θα της άνοιγε μονοπάτια στην επιθυμία, το πάθος, την απόλαυση. Όσο κι αν επικοινωνείς με έναν άνθρωπο, τα σώματα μιλούν σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο, στο οποίο δε μπορεί να επέμβει καμιά λογική, καμία προκατάληψη.
Το αίσθημα αυτό του ανικανοποίητου πυροδοτείται όταν στα όνειρα της μπαίνει εκείνη η γοητευική γυναίκα με το διαπεραστικό βλέμμα και βαμμένα μπλε μαλλιά, μια μορφή που είδε τυχαία στο δρόμο και δύσκολα μπορούσε να ξεχάσει – την Emma (Lea Seydoux).
Ενώ το μπέρδεμα μεγαλώνει στο μυαλό της, καθότι η έλξη για μια γυναίκα μεταφράζεται ως τύψη ακόμα και για την ίδια, η μοίρα τις φέρνει κοντά σε ένα πολυσύχναστο bar της περιοχής. Στο σημείο αυτό αξίζει να υπογραμμιστεί ο διαχωρισμός που προβάλλεται στην ίδια την ταινία , ακόμα και στον τομέα της διασκέδασης, όσον αφορά στις σεξουαλικές προτιμήσεις.
Η σπίθα μεταξύ της Adele και της Emma μεγαλώνει όταν τα σώματά τους φτάνουν στην απόλυτη απόλαυση μέσα από τη σεξουαλική επαφή. Η αλήθεια είναι πως καθόλη τη διάρκεια της ταινίας δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί χρειαζόταν τέτοια αφιέρωση χρόνου σε σκηνές σεξ, αλλά σίγουρα αυτές καθορίσαν κατά ένα μεγάλο ποσοστό την ταυτότητα και την πορεία της.
Ωστόσο όλα συνδέονται με έναν εξαιρετικό τρόπο, ο οποίος προβάλλει την ομαλότητα μιας σχέσης σαν κι αυτή. Στην ουσία παρακολουθούμε τη ζωή δυο γυναικών που βιώνουν υπέροχες στιγμές, επικοινωνούν απόλυτα σε όλους τους τομείς και χτίζουν τις ζωές τους χέρι χέρι. Εκτός από την καταδικαστική κρίση της σχολικής κοριτσοπαρέας, η οποία αντιδρά στα όρια της υστερίας, η Adele δε φαίνεται να αντιμετωπίζει κανένα άλλο είδος ρατσισμού ή ομοφοβίας από τον περίγυρό της. Ποτέ δε μαθαίνουμε, για παράδειγμα, αν το έμαθε η οικογενειά της και πώς αντέδρασε. Αντίθετα συναναστρέφεται με κόσμος μιας ανώτερης ποιότητας χαρακτήρα, ο οποίος γνωρίζει, αποδέχεται και αγκαλιάζει την Adele ως άνθρωπο.
Έτσι πραγματοποιείται μια ζύμωση στο μυαλό του κάθε θεατή. Αυτό που παρακολουθούσα, εγώ προσωπικά, δεν ήταν η ζωή δυο “λεσβιών”, όπως άκουγα μέχρι πριν. Παρακολουθούσα τη ζωή μιας έφηβης με όλους τους προβληματισμούς της και τη ζωή ενός ζευγαριού με όλα τα προβλήματα και τα εμπόδια ή τις δυσκολίες που θα μπορούσε να γνωρίσει κάθε ζευγάρι στο δρόμο του. Στην αρχή ίσως σοκάρει η ωμότητα – κακά τα ψέματα, δεν είμαστε όλοι τόσο ανοιχτοί όσο θέλουμε ή “δηλώνουμε” – αλλά στην ουσία συνειδητοποιεί κανείς την απενοχοποίηση μιας κατάστασης, μιας σχέσης, μιας χημείας.
Σε τελική ανάλυση υπάρχουν συναισθήματα καθολικά, όπως εκείνο της λύπης, της απόγνωσης, της θλίψης μετά από ένα χωρισμό. Όταν η Adele έχασε την Emma, της έλειπαν τα πάντα σε εκείνη. Της έλειπαν τα χέρια της, τα χείλη της. Της έλειπε η φίλη της, η ψυχή που είχε δίπλα στη δική της. Της έλειπε ακόμα και η δική της η καρδιά με εκείνον το μοναδικό τρόπο που χτυπούσε κοντά της. Να, έτσι όπως τα λένε και οι Daphne and the Fuzzz…
Doop doop doop doop my heart goesDoop doop doop doop your heart goes
Doop doop doop doop our hearts went, when I was by your side
I miss your lips
I miss your hands
I miss your life
I miss my friend
Βρίσκω εξαιρετική τη σκηνοθεσία και το μοντάζ, τα οποία παραδίδονται στο θεατή άκρως προσεγμένα και άρτια – ένα challenge στην ουσία, καθώς αρκετές σκηνές είναι πολύ ιδιαίτερες. Ακόμα και οι μακρόσυρτοι διάλογοι έχουν τη δική τους χρησιμότητα και θέση σ’ αυτό που παρακολουθούμε και “στριμώχνεται” μέσα σε 3 ώρες: τη ζωή της Adele…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…