Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου 2013
Never Let Me Go
Είχα πολύ καιρό να κάτσω αναπαυτικά ανάμεσα στα σκεπάσματα να δω μια ταινία. Άγχος, τρέξιμο, δουλειές, ποτέ δε μένεις σπίτι…
Χθες το βράδυ θυμήθηκα μια ταινία που μου πρότεινε μια φίλη. «Never let me go», μου λέει, και χωρίς δισταγμό πατάω το play, μιας κι η εμπιστοσύνη μου στα γούστα της με ξεπερνά! Μου τα χάλαγε λίγο η Keira Nightley (για κάποιο λόγο δεν αντέχω ούτε τις ερμηνείες ούτε την παρουσία της), αλλά άφησα τον εαυτό μου δώσει περισσότερη έμφαση σε αυτό που η ταινία ήθελε να μου πει.
Κάπου στα 1952, η ιατρική αρχίζει να κάνει θαύματα. Οι μεταμοσχεύσεις και η δωρεά οργάνων αρχίζουν να γίνονται «ηθική» για την κοινωνία και τα μικρά παιδιά γαλουχούνται ώστε να είναι έτοιμα για κάτι τέτοιο. Το να γαλουχείς κάποιον όμως, γίνεται κατακριτέο όταν αρχίζεις να του κάνεις πλύση εγκεφάλου και του κρύβεις την πραγματική ζωή, όταν σταματάς να του δίνεις επιλογές και τον βάζεις σε ένα μονόδρομο.
Το αποκορύφωμα αυτής της ιδέας ήταν η ίδρυση σχολείων, ειδικών για να εκπαιδεύουν τα παιδιά ώστε να γίνουν κατάλληλοι δωρητές οργάνων – και μόνο αυτό. Για τα περισσότερα παιδιά δεν ξέρουμε τι θα γίνει με το μέλλον τους, τι θα σπουδάσουν, τι οικογένεια θα κάνουν, τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν. Με τα παιδιά του σχολείου Hailshaw, ξέρουμε: όλοι προορίζονται για δωρητές οργάνων ή carers (άτομα που βοηθούν τους δωρητές μέχρι την ολοκλήρωση της αποστολής τους, μέχρι να γίνουν κι εκείνοι δωρητές).
Τα μικρά παιδιά έχουν κάτι το οποίο ζηλεύω: ερωτεύονται άνευ όρων. Πάνω στον έρωτά τους κυοφορούσαν ένα μύθο, πως όποιο ζευγάρι είναι ερωτευμένο θα μπορούσε να πάρει μια παράταση, να μη συμμετέχει στις δωρεές για λίγο καιρό, ώστε να ζήσει τον έρωτά του. Δεν υπήρχε πολύς χρόνος. Οι δωρητές, όπως είναι φυσιολογικό, «ολοκλήρωναν» μετά την τρίτη ή τέταρτη δωρεά, σε πολύ μικρή ηλικία δηλαδή.
Όταν συνειδητοποίησαν ότι η όλη η ζωή τους ήταν ένας σύντομος δρόμος προς την ολοκλήρωση, στα μάτια τους υπήρχε ξεκάθαρα αυτή η αμηχανία απέναντι στη συνειδητοποίηση της ωμής αλήθειας. Όπως έλεγε και η Κατερίνα Γώγου: «Δεν είναι που θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα».
Γιατί η Kathy (Carey Mulligan) δε διεκδίκησε ποτέ τον έρωτά της για τον Tommy (Andrew Garfield) και η Ruth (Keira Nightley) άφησε πολλά χρόνια να περάσουν μέχρι να ζητήσει τη συγγνώμη της για όσα έκανε και στους δυο. Πλέον, για την Kathy και τον Tommy ήταν πολύ αργά. Το μόνο που είχε μείνει ήταν η κασέτα που της δώρισε όταν ήταν μικρά, μια κασέτα της Judy Bridgewater, που το τραγούδι της «Never let me go» έπαιζε στο κασετόφωνο της μέχρι κι όταν μεγάλωσε αρκετά για να μην έχει σταματήσει να τον σκέφτεται.
Φυσικά κανένα ζευγάρι δεν έπαιρνε παράταση. Όλα ήταν ένας μύθος. Και όλα λέγονται στα τελευταία λόγια της Kathy μετά την ολοκλήρωση του Tommy: «Θυμίζω στον εαυτό μου ότι ήμουν τυχερή να έχω έστω και μια στιγμή μαζί του. Αυτό για το οποίο δεν είμαι σίγουρη είναι αν η ζωή μας ήταν όντως διαφορετική από τη ζωή των άλλων ανθρώπων, αυτών που σώζουμε. Όλοι ολοκληρώνουμε. Ίσως κανείς από μας δεν καταλαβαίνει πραγματικά τι έχει ζήσει, ή νιώθει ότι είχε αρκετό χρόνο».
Ποτέ και κανείς δε θα καταλάβει ότι υπάρχει πάντα αρκετός χρόνος, για να πεις, να νιώσεις, να διεκδικήσεις αυτά που θες. Ακόμα κι αν ξέρουμε πως θα ζήσουμε 20 ή 120 χρόνια. Τελικά, ίσως τα παιδιά του Hailshaw να μην είχαν και τόσο διαφορετική ζωή από τη ζωή των υπολοίπων. Δεν υπάρχει λόγος να αισθανόμαστε στεναχώρια για τους χαρακτήρες. Γιατί όλοι μετανιώνουμε και λίγο πριν την «ολοκλήρωση», όχι της ζωής μας αλλά της οποιασδήποτε κατάστασης, ευχόμαστε να είχαμε λίγο παραπάνω χρόνο. Μα χρόνος υπάρχει πάντα, εμείς γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη, εμείς δειλιάζουμε. Όλα εμείς τα «κάνουμε», τίποτα δεν «είναι» από μόνο του…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…