Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013
Ζωή σαν τριαντάφυλλο
Edith Piaf: ένα όνομα, ένας θρύλος, μια ζωή σαν… τριαντάφυλλο. Ένα κορίτσι που ξεκίνησε από τις γειτονιές της Belleville το 1915, μαθαίνοντας να ζει στα σκοτάδια και τις βρώμικες γωνίες, όσο η μητέρα της παραδινόταν στο αλκοόλ και το πάθος της για το τραγούδι στο δρόμο.
Φυσικά, μεγαλώνοντας η Edith (Marion Cotillard), δεν της άφησε και πολλά πράγματα χωρίς να τα κληρονομήσει. Από πολύ μικρή τριγυρνούσε τραγουδώντας, άλλοτε για χρήματα, κι άλλοτε γιατί απλά λάτρευε να δίνει ένα μικρό ρεσιτάλ στα πεζοδρόμια της Montmartre. Η φωνή της μάγευε κάθε περαστικό. Το πλήθος γέμιζε με αυτή και το πλήθος με τη σειρά του ξαναγεννούσε την ίδια την Edith. Καθένας περνούσε και χαμογελούσε πετώντας λίγα ψηλά στο καπέλο της.
Σαν άνθρωπος ήταν αρκετά αδέξια. Το βάδισμά της, τα χέρια της, οι γκριμάτσες, οι τρόποι της. Ήταν ένα παιδί του δρόμου και τίποτα παραπάνω, με τους φόβους, τις ανασφάλειες και τα πάθη του. Όταν τα «μεγάλα κεφάλια» της μουσικής βιομηχανίας την ανακάλυψαν, της έδωσαν φόρμα και αυτό ήταν όλο. Της δώσανε καθαρά ρούχα, τη βοηθήσανε να στέκεται σωστά ενώ τραγουδάει, της διδάξανε το χώρο του θεάματος. Εκείνη, πάντα αναιδής και πλακατζού όταν έπινε λίγο παραπάνω, έφερνε μάλλον στην επιφάνεια το παιδί που πάντα ήταν, το μικρό «σπουργίτι» που ξεκίνησε από το δρόμο.
Η επιτυχία δεν άργησε καθόλου να έρθει και τα πρωτοσέλιδα δεν άργησαν να γεμίσουν με το όνομά της. Τα λεφτά, τα ταξίδια και η φήμη ήρθαν σιγά σιγά να συμπληρωθούν από τον έρωτα. Ένας διάσημος μποξέρ, ο Marcel (Jean-Pierre Martins), κλέβει την καρδιά της και η Edith νιώθει για λίγο καιρό πώς είναι να τα έχεις όλα. Επιτυχία σε κάθε τομέα της ζωής σου και πάνω από όλα αγάπη για ό,τι κάνεις.
Μέχρι που η αλαζονεία, κοιτώντας τόσο ψηλά που δε βλέπει καταγής, σκοντάφτει στο πρώτο σκαλοπάτι της μοίρας. Η Edith μένει μόνη της και η σκηνή που το αντιλαμβάνεται αυτό είναι σίγουρα από τις πιο σκληρές και έντονες σκηνές που έχει παίξει ποτέ η Marion. Ο κόσμος γύρω της είναι πολύς, ο κόσμος εξακολουθεί να τη θαυμάζει και να την ανταμώνει με δέος. Μα εκείνη είναι μόνη… Κανείς δε μπορεί να καλύψει το κενό του έρωτα.
Τα χρόνια περνούν και η επιτυχία μεγαλώνει. Η φωνή της γεμίζει τα μέγαρα της Ευρώπης, μα κάτι άλλο δεν πάει καλά. Η αρθρίτιδα χτυπάει επικίνδυνα την πόρτα της Edith, αν και εκείνη αποφασίζει να την αγνοήσει. Όλη της η ζωή ήταν το τραγούδι, πώς θα μπορούσε να το παρατήσει. Τελευταία της παράσταση στο Paris Olympia, εκεί όπου μετά βίας στεκόταν όρθια, μετά βίας τραγουδούσε, ώσπου σωριάστηκε επί σκηνής, μπροστά στα μάτια εκατοντάδων θεατών. Η στιγμή που θα αποφάσιζε να εγκαταλείψει τη σκηνή, θα ήταν και η στιγμή που θα δεχόταν να εγκαταλείψει τη ζωή της.
Κατά τη γνώμη μου, η ουσία του καλλιτέχνη είναι όταν καταφέρνει να μεταφέρει ένα – όσο το δυνατό – καθολικό συναίσθημα, και ταυτόχρονα να ταυτιστεί απόλυτα με αυτό, σα να του δίνει ζωή μόνο για τον εαυτό του. Η Edith Piaf είναι η ίσως η απόλυτη καλλιτέχνης, καθώς, την πρώτη φορά που τραγούδησε το πασίγνωστο πλέον «Non, je ne regrette rien», τα λόγια της ήταν «Είναι ακριβώς αυτό που περίμενα! Είναι απίστευτο! Είναι εγώ! Αυτή είναι η ζωή μου, είναι εγώ.»
Non Rien de rien
Non Je ne regrette rien
Ni le bien qu’ on m’ a fait
Ni le mal tout ça m’ est bien égal!
Κι έτσι, με περίσσιο πάθος και μια χαρμολύπη μονίμως ζωγραφισμένη στα ολοστρόγγυλά της μάτια, το τραγουδούσε στα μέγαρα των «μεγάλων» και «τρανών».
“La vie en rose” λοιπόν, ακόμη μια βιογραφία όπως τη συνέλαβε ο Olivier Dahan. Μια ζωή που έσκασε δειλά σα μπουμπούκι, άνθισε, ομόρφυνε κάθε τι γύρω του κι ύστερα, μόλις έχασε τον ήλιο του, μαράθηκε και χάθηκε στο χρόνο. Ευτυχώς, το άρωμα του έμεινε ακόμα πίσω, για να μας κάνει ακόμα να χαμογελάμε…
————
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...