Music @ the Movies Corner – “Ξέστρωτα Κρεβάτια”

Γράφουν η Πέννυ Γέρου και η Σοφία Τσεκούρα
www.musiccorner.gr
Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Ξέστρωτα Κρεβάτια

Στο Λονδίνο του 21^ου αιώνα, συναντώνται 2 νεαρά παιδιά, ερχόμενα από διαφορετικές μεριές της Ευρώπης. Οι ζωές τους εντελώς διαφορετικές, μα οι καταστάσεις τις βρίσκουν να διασταυρώνονται σε πολλά σημεία, μέσα από μικρές λεπτομέρειες και συνάμα ειρωνικές. Μπορεί οι αντιλήψεις και η διαχείριση των εκάστοτε καταστάσεων να διαφέρουν, αλλά ένα στοιχείο ενώνει αυτά τα δύο παιδιά: τα κρεβάτια που πέρασαν από τη ζωή τους…

Ο λόγος γίνεται για την ταινία «Ξέστρωτα κρεβάτια», σε σκηνοθεσία Alexis Dos Santos και σενάριο του ίδιου με τη Marianela Maldonado στο πλευρό του. Πρόκειται για μια ταινία του 2009 που στις ζωές μας μπήκε σχεδόν 2 χρόνια αργότερα.

Ο Axl είναι ένας 20χρονος Ισπανός, αφιχθής στο Λονδίνο για να βρει τον πατέρα του, ο οποίος εγκατέλειψε τον ίδιο και τη μητέρα του, όταν ήταν ακόμη πολύ μικρός. Ο Axl, μόνο από τον καιρό που έφτασε στο Λονδίνο, έχει κοιμηθεί σε 4 κρεβάτια. Μετρώντας από τότε που έφυγε από τη Μαδρίτη, ο αριθμός των κρεβατιών φτάνει στα 20… 20 κρεβάτια, όσα και τα χρόνια που έχει ζήσει. Στο μυαλό του αυτό φαίνεται παράξενο, αν σκεφτεί κανείς πως κάποιοι άνθρωποι κοιμούνται σε ένα και μόνο κρεβάτι από την αρχή ως το τέλος της ζωής τους!

Η Vera έρχεται από τη Γαλλία. Αναζητά τη φυγή της από μια διαλυμένη σχέση. Έχει μεγάλη αγάπη για τη φωτογραφία. Φωτογραφίζει στιγμές, πρόσωπα, χώρους, κρεβάτια… Φωτογραφίζει κάθε κρεβάτι, στο οποίο έχει κοιμηθεί, είτε αυτό βρίσκεται σε σπίτι, είτε σε κάποιο ξενοδοχείο. Η Vera γνωρίζει κάποιον κι έτσι ένα καινούργιο πρόσωπο μπαίνει στη ζωή της. Γνωρίζονται σε ένα bar, περνούν τη νύχτα μαζί. Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς ταυτότητα, χωρίς υποσχέσεις, χωρίς καν ένα όνομα. Οι επόμενες συναντήσεις τους γίνονται τυχαία. Απλά συμβαίνει. Περνούν τα βράδια μαζί, κάνουν εκδρομές προσπαθώντας να ξεφύγουν από την καθημερινότητα, αλλά αρνούνται να δώσουν μια μορφή και μια ρουτίνα στη μεταξύ τους σχέση.

Η Vera και ο Axl συναντώνται για 2 μόνο στιγμές καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Είναι εύκολο όμως να δούμε πώς οι ζωές τους διασταυρώνονται για λίγο, και στη συνέχεια κάθε μια ακολουθεί την εξαρχής δοσμένη ρότα της. Συναντώνται στην αρχή της ταινίας, στην είσοδο της τουαλέτας ενός κοινόβιου, στο οποίο ζουν και οι δυο. Ανταλλάσσουν ένα βλέμμα κι αυτό είναι όλο.

Η δεύτερη σκηνή στην οποία συναντώνται είναι προς το τέλος της ταινίας. Σε ένα party maske, ο Axl κάθεται κοντά της και αρχίζει να τη ρωτάει διάφορα, για την εμφάνισή του. Μέσα από μια μεθυσμένη κουβέντα, γεννιέται μια φιλία. Η Vera φορά στο κεφάλι ένα κεφάλι ελαφιού. Αποφασίζει να βγάλει μια φωτογραφία μαζί του, ώστε ο Axl να έχει «κάτι να θυμάται».

Κι όμως, ο Axl ξυπνώντας το πρωί δε θυμάται τίποτα από το μεθυσμένο βράδυ. Σκέφτεται πως κάτι υπέροχο συνέβη, αλλά δε μπορεί να θυμηθεί τι. Πράγματι συνέβη κάτι ξεχωριστό, γεννήθηκε μια μικρή φιλία, μια φιλία από αυτές που κρατάνε για λίγο, όσο μια βραδιά. Η ερώτηση που τριγυρίζει στο μυαλό του είναι: «Μήπως έχασα την ευκαιρία να ερωτευθώ…;». Μπορεί και να την έχασε. Αλλά αυτό δε θα το μάθει ποτέ.

Μπορεί να συναντήθηκαν κάπου οι δρόμοι τους, αλλά ζητούσαν πολύ διαφορετικά πράγματα από τη ζωή. Η Vera ήθελε να προχωρήσει, να βρει διέξοδο από τις μνήμες και τις καταστάσεις του παρελθόντος. Ο Axl ήθελε πάλι να βρει το παρελθόν του, να ανακαλύψει τη ζωή του από την αρχή, ξεκινώντας από το να βρει τον πατέρα του. Ίσως να μην ήταν έτοιμος όμως για κάτι τέτοιο. Η κατάστασή του παραλληλίζεται με αυτή ενός αλεξιπτωτιστή που βρισκόταν επίσης στο κοινόβιο.

«Θυμάσαι που σου είχα πει ότι τις προάλλες δε μπορούσα να πέσω με το αλεξίπτωτο γιατί υπήρχε ένα πρόβλημα στο αεροπλάνο; Εγώ ήμουν το πρόβλημα…»

Πολλές φορές ζητάμε την αλήθεια, αλλά δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να τη δεχτούμε. Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να δεχθούμε και να διαχειριστούμε τις συνέπειες των όσων επιχειρούμε. Αυτό συνέβη και με τον Axl μάλλον.

Άλλα μικρά και καθημερινά πράγματα φαίνονται να συνδέουν αυτά τα δύο παιδιά, αλλά τίποτα δε στέκεται αρκετά κατάλληλο για να τους κρατήσει μαζί. Η σχέση τους λειτουργεί σαν το χαλασμένο pick up που βρίσκει η Vera στην αποθήκη του κοινόβιου.

–          Είναι σα να αρνείται να παίξει το δίσκο…
–          Δοκίμασέ τους όλους, μέχρι να βρεις αυτόν που θα παίξει…

Πολλά πράγματα έδειχναν να τους φέρνουν κοντά. Αλλά μόνο εκείνη η μεθυσμένη νύχτα ήταν ο «δίσκος» που αποφάσισε να παίξει στο pick up και των δυο…

Τόσο ο Axl, όσο και η Vera νόμιζαν κάποια στιγμή της ζωής τους πως είχαν τα πάντα. Σε μια δεδομένη περίοδο, κατάλαβαν πως δεν έχουν τίποτα. Ο Axl δε βρίσκει την αρχή του, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο πατέρας του, δεν έχει ένα σπίτι, δεν έχει καν το δικό του κρεβάτι… Η Vera δεν έχει ένα συναισθηματικό στήριγμα, δεν έχει μια δουλειά που να της αρέσει, δε βρίσκει μια ισορροπία και μια ολοκλήρωση στη ζωή της.

Ο καθένας είναι μόνος του στην προσωπική του αναζήτηση. Σε μια αναδρομή της Vera στις αναμνήσεις της με τον πρώην σύντροφό της, η ίδια θυμάται:
«Τι σκέφτεσαι;». Πάντα το μισούσες όταν έκανα αυτή την ερώτηση. Συνήθιζες να λες ότι είναι μια παραπλανητική ερώτηση. Ότι είναι μια ψευδαίσθηση για να προσποιούμαστε ότι μπορούμε να γεφυρώσουμε το κενό ανάμεσα στις δικές σου και τις δικές μου σκέψεις. Για σένα, κάθε άνθρωπος είναι σαν ένας πλανήτης, και δύο διαφορετικοί πλανήτες δε μπορούν ποτέ να γίνουν ένας. Δύο άνθρωποι θα είναι πάντα ένας συν έναν. Εγώ προτιμούσα να μας σκέφτομαι ως φούσκες, γιατί όταν έρχονται σε επαφή, μετατρέπονται σε μια άλλη, όπως όταν δύο άνθρωποι κάνουν έρωτα. Αλλά τώρα ξέρω τι εννοούσες. Δύο άνθρωποι θα είναι πάντα ένας συν έναν…

Μια ταινία τόσο πλούσια σε εικόνες, φωτογραφία, κρεβάτια όσο και σε soundtrack! Τόσα πολλά κομμάτια, μα τόσο όμορφα και ιδανικά συνδυασμένα, ντύνουν μουσικά την κάθε σκηνή από την αρχή ως το τέλος. «Plaster of Paris», (We are) Performance, Tindersticks, Good Shoes, Black Moustache, Kimya Dawson και οι δικοί μας Mary and The Boy.

Οι Mary and The Boy ήταν ένα ελληνικό αγγλόφωνο συγκρότημα, το οποίο πειραματίστηκε με την punk μουσική και έδειχνε μια ιδιαίτερη προτίμηση στην κουλτούρα των cabaret του Μεσοπολέμου. Τόσο ο στίχος όσο και η μουσική τους διχάζουν το κοινό. Ίσως να μην αρέσει σε πολλούς ο τολμηρός και διάχυτος χαρακτήρας του συγκροτήματος, αλλά κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει τη διαφορετικότητά του μέσα σε ένα σύγχρονο μουσικό πλαίσιο. Το συγκρότημα δεν υπάρχει πια επίσημα, αν και ο καθένας συνεχίζει την καριέρα του με έναν δικό του τρόπο. Τον The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) μπορούμε να τον συναντήσουμε σε κάποιο από τα club ή festivals της Αθήνας να παίζει τη δική του μουσική, ενώ τη Mary (Μαίρη Τσόνη) συναντήσαμε πρόσφατα σε μια από τις ταινίες του Λάνθιμου, με τον τίτλο «Κυνόδοντας», η οποία δίχασε επίσης το κοινό με τον ιδιαίτερο και παράτολμο σε πολλά σημεία χαρακτήρα της.

Ενδεικτικά διαλέξαμε να παρουσιάσουμε 2 κομμάτια που σημαίνουν την πρώτη μα και τελευταία επαφή των Axl και Vera. Η πρώτη επαφή αυτών των δυο ατόμων γίνεται στις τουαλέτες υπο τη μουσική υπόκρουση του «Fuck me» από Mary and The Boy. Η επιβλητική και σχεδόν «παρανοϊκή» – ας μας επιτραπεί ο όρος – στις νότες, φωνή της Mary, σπάει τα οποιαδήποτε δεσμά και εισβάλει με το έτσι θέλω στο χώρο τους.

Το ίδιο συμβαίνει και λίγο παρακάτω, όταν οι δύο νεαροί γνωρίζονται καλύτερα. Η φωνή της Mary και οι ηλεκτρονικοί ήχοι του The Boy παρακαλούν τον «Bobby Peru» δηλώνοντάς του «…I wanna fuck you like a bunny». Η κυριαρχία του κομματιού στη σκηνή (ακόμα και για λίγα δευτερόλεπτα) είναι καταλυτική μιας και προκύπτει συγκυριακά με τη στιγμή γνωριμίας των δύο ηρωών.

———-