Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013
Almost Famous
“It’s all happening” ! Με αυτή τη φράση στη σκέψη μου με άφησε η ταινία “Almost Famous” (2000), μια ταινία που άργησα υπερβολικά πολύ να δω… Αν την έβλεπα παλιότερα, ίσως απλά να είχα προϊδεαστεί για το πώς είναι να γράφεις για μουσικούς καλλιτέχνες και να κάνεις live ανταποκρίσεις. Βλέποντάς τη μετά απο ένα χρόνο σε αυτό το χώρο, έχω μάλλον τη δυνατότητα να δω τον ίδιο μου τον εαυτό σε αυτό, όπως θα μπορούσε να δει τον εαυτό του και κάθε νέο παιδί που ασχολείται ή ονειρεύεται να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο.
Όλα συμβαίνουν λοιπόν! Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Τη μια στιγμή ονειρεύεσαι να βρίσκεσαι δίπλα στον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, στην αγαπημένη σου μπάντα, και την άλλη είσαι εκεί, δίπλα τους, ανάμεσά τους και πατάς το κόκκινο κουμπάκι για να σου μιλήσουν. Αν και, τις περισσότερες φορές, δε μιλούν καν σε σένα. Είναι σα να μιλούν απευθείας στο κοινό τους. Αλλά δεν έχει σημασία, εσύ είσαι εκεί και είσαι ο πιο ζωντανός δέκτης απο όλους όσους πρόκειται να διαβάσουν αυτό που θα γράψεις. Κάθε φορά που ο William (Patrick Fugit) άνοιγε το (αναλογικό μεν) μαγνητοφωνάκι του, έβλεπα στα μάτια του την αγωνία αλλά και το δέος που νιώθει κανείς όταν καλείται να παίξει το ρόλο του “επαγγελματία”, όσο ερασιτέχνης κι αν είναι.
Η αρχή είναι πάντα η πιο γλυκιά. Παρασύρεσαι από τα φώτα, τη μουσική, την ένταση, τη φιλοξενία, τα ζεστά χαμόγελα όλων εκείνων που σε περιμένουν για να τους κάνεις πρωτοσέλιδο και να φαίνονται “cool”. “It’s all happening” λες πάλι από μέσα σου και δε μπορείς να το πιστέψεις. Η αλήθεια είναι οτι στα παρασκήνια τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Είναι τρομερό το πώς ένας άνθρωπος μεταμορφώνεται, κυρίως ψυχολογικά, απο τη στιγμή που θα σου μιλήσει στα παρασκήνια, μέχρι τη στιγμή που θα πιάσει το μικρόφωνο ή την κιθάρα ή οποιοδήποτε άλλο όργανο, και τα φώτα θα χυθούν πάνω του. Έτσι ήταν και οι Stillwater, η rock n’ roll μπάντα που ακολουθούσε ο William, ώστε, στο τέλος της ημέρας, να παραδώσει ένα μοναδικό ρεπορτάζ στο πιο διάσημο περιοδικό της εποχής, το “Rolling Stone“. Πάνω στη σκηνή ήταν οι υπέρτατοι rock stars. Στα παρασκήνια όμως παίζεται το μεγάλο παιχνίδι. Οι άνθρωποι αυτοί πίσω απο τα φώτα τσακώνονται, λυγίζουν, συγκινούνται, αδυνατούν να αντεπεξέλθουν σε αυτό που τους περιμένει μπροστά από τη σκηνή. Κι ο ανταποκριτής είναι εκεί, κι όλα αυτά τα βιώνει. Το θέμα είναι: και τι να γράψεις; Να γράψεις την πραγματικότητα ή να γράψεις αυτό που περιμένει ο κόσμος αλλά και η μπάντα που ζητά την υποστήριξή σου; Γιατί δυστυχώς, αυτά τα δύο δεν είναι πάντα ταυτόσημα…
Αν μη τι άλλο, μπορείς πάντα και παντού να γνωρίσεις υπέροχους ανθρώπους… Για τον William, εκείνος ο άνθρωπος ήταν η Penny Lane (Kate Hudson), μια ονομαζόμενη groupie του συγκροτήματος, η οποία τους ακολουθούσε παντού. Η Penny Lane ήταν εκείνη που θα έπαιρνε απο το χέρι τον William και θα τον έβαζε σε όλο αυτό το χάος του rock n’ roll και της διασημότητας. Φαινομενικά, ήταν μια groupie, ερωτευμένη με τον κιθαρίστα των Stillwater. Υπήρχε όμως το κάτι διαφορετικό, στα γαλανοπράσινα μάτια της, στις ξανθές τις μπούκλες, στον τρόπο που κινείται, στο χαμογελαστό δάκρυ που κυλούσε όταν την είχαν προδώσει όλα όσα είχε ερωτευτεί… Όπως εξομολογείται και μια άλλη από τις περίφημες groupies του συγκροτήματος: “Ούτε που ξέρουν τι σημαίνει να είσαι fan. Ξέρεις; Να αγαπάς πραγματικά ένα μικρό, ανόητο κομμάτι μουσικής, ή μια μπάντα, τόσο πολύ που να σε πονάει”.
Και τότε έρχεται η στιγμή που πρέπει να γράψεις για όλα αυτά, όλα όσα ζεις. Και είναι η στιγμή που έχουν σταματήσει να σε βλέπουν σαν “εχθρό”, που έχουν αρχίσει να σου λένε τα μυστικά τους, ακόμα κι αν ξέρουν στην ουσία πως ποτέ δε λες τα μυστικά σου σε ένα δημοσιογράφο ή σε έναν απλό 15χρονο ανταποκριτή, και μάλιστα του “Rolling Stone”. Οι editors παίρνουν τηλέφωνα, ψάχνουν, τρίβουν τα χέρια τους για το καλύτερο ρεπορτάζ και το καλύτερο εξώφυλλο στην ιστορία της rock n’ roll μουσικής! Κι έχεις ζήσει κι έχεις δει τόσα πολλά που, ακόμα και ο καλλιτέχνης, σου λέει “Γράψε ό,τι θες”. Δεν υπάρχει λόγος να κρύβεται κανείς πια. Και γράφεις… Κι αυτό που γράφεις είναι το όνειρο των αρχισυντακτών, αλλά πολύ “αληθινό” για τον καλλιτέχνη που παρουσιάζεις. Τόσο αληθινό που δεν το αναγνωρίζει, το φοβάται και το βαφτίζει “δημιούργημα της φαντασίας του συντάκτη”! Έτσι, ο συντάκτης μένει με την περιφρόνηση των ανωτέρων και το μίσος των καλλιτεχνών, με αποκορύφωμα τη φράση του frontman του συγκροτήματος: “Δεν ήταν ποτέ άνθρωπος, ήταν δημοσιογράφος”!
Τελικά η δουλειά δεν ήταν και τόσο εύκολη όσο νόμιζε ο μικρός William. Έρχεται και η μέρα που θα λυγίσεις ψάχνοντας τον καθένα και γυρεύοντας λίγο υλικό για τη δουλειά σου, μα είναι και μέρες που νιώθεις τόσο ευγνώμων για όσα γνωρίζεις, για όσα ζεις από τόσο κοντά. Η σύγκρουση είναι μεγάλη και ο προορισμός δεν είναι πάντα ο επιθυμητός, δεν είναι πάντα γλυκός. Ο χώρος αυτός άλλωστε δεν έχει άδικα από τις χειρότερες φήμες!
Το ταξίδι όμως, είναι σίγουρα κάτι το μοναδικό… Κι όποιος προορισμός κι αν εμφανιστεί μπροστά σου, νιώθεις πως τουλάχιστον άξιζε η διαδρομή…
William: I have to go home…
Penny Lane: You are home.
————–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...