Music @ the Movies Corner – “Crossroads”

Γράφουν η Πέννυ Γέρου και η Σοφία Τσεκούρα
www.musiccorner.gr
Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Τελευταία Τρίτη, πριν δώσουμε όλοι στους εαυτούς μας μια γερή δόση ξεκούρασης, ώστε να επιστρέψουμε το Σεπτέμβρη με τις βαλίτσες μας γεμάτες εμπειρίες αλλά και πολλή ενέργεια! Δε θα μπορούσαμε, λοιπόν, να σας ευχηθούμε καλό καλοκαίρι με τίποτα καλύτερο, από την ταινία Crossroads. Πρόκειται για μια ταινία του 1986, μια ταινία για την «καταραμένη» Blues, αλλά και τους Bluesmen, αντιμέτωπους με το δικό τους Διάβολο σε κάποιο Σταυροδρόμι της ζωής.

Πλέον κατάλληλος να μας μιλήσει για αυτή την ταινία, είναι ο Σοφιανός Καβακόπουλος. Ο ίδιος, λάτρης της Blues από τα νεανικά κιόλας χρόνια του, αποφασίζει για αυτή την Τρίτη να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε το δικό μας Διάβολο μέσα από τη Blues μουσική, όπως έκανε και ο θρύλος, Robert Johnson.

Ο Σοφιανός Καβακόπουλος, έχοντας σημειώσει τη δική του πορεία σε εγχώρια και διεθνή έντυπα, αλλά και στη ραδιοφωνία, είναι από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους του είδους. Σήμερα, μας κρατάει τα βράδια συντροφιά στο διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό, Destinyradio.gr, με την εκπομπή, φυσικά, «Everyday I have the Blues». Κάθε φορά, μας αποχαιρετά θυμίζοντάς μας να ψάχνουμε το δικό μας Διάβολο στα Blues. Τώρα, θα δούμε πώς ο ίδιος βρήκε τον δικό του, μέσα από την ταινία Crossroads…

Crossroads

Άλλη μια νύχτα μόνος, και μόλις τελείωσε η ταινία. Ήθελα οπωσδήποτε να δω μια μουσική ταινία και ήμουν μεταξύ τριών, σε σχέση με την Blues. Κατέληξα σε αυτήν που είναι πιο ιστορική.

Crossroads, λοιπόν, είναι μια ταινία του 1986, με πρωταγωνιστές τον Ralph Macchio (ok, εδώ αν θέλουμε μπορούμε να γελάσουμε), τον Joe Seneca και τη Jami Gertz. Μια ταινία, που ήταν όλη εμπνευσμένη από το θρύλο της Blues, Robert Johnson.

Σκηνοθετημένη από τον Walter Hill, και με την μουσική της γραμμένη από δύο νεότερους θρύλους της μουσικής, τον Ry Cooder και τον Steve Vai, ενώ φυσαρμόνικα στην ταινία παίζει ο Sonny Terry. O Vai παίζει ο ίδιος και στην τελική μάχη, ως κιθαρίστας του διαβόλου.

Ο Fusco, που έγραψε το Crossroads, ήταν ένας περιπλανώμενος μουσικός, μέχρι που έγινε δεκτός στο Tisch School of Arts, στην Νέα Υόρκη και εκεί εμπνεύστηκε όλη την πλοκή του έργου από τα ταξίδια του και τον θρύλο Robert Johnson. Είναι σχεδόν αυτοβιογραφική, αν και ο καθένας, που του αρέσει η Blues, θα βρει τον εαυτό του μέσα σε κάποιον ήρωα.

Άλλο ένα βράδυ παρέα με την κιθάρα μου και ποτό στο ποτήρι δίπλα μου. Μόνιμη παρέα τον τελευταίο καιρό, αφού με τις καταστάσεις που ζούμε δεν υπάρχει η δυνατότητα για πολλές εξόδους. Τελικά, όμως, ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Περισσότερος χρόνος για κουβέντα με τον εαυτό σου, και ψάξιμο μέσα σου.

Η κιθάρα κλαίει γλυκά στην αγκαλιά μου. Όλοι όσοι παίζουμε, γρατζουνάμε, έχουμε κάτι που ξεκινάμε, και κάτι που τελειώνουμε. Εγώ από Blues θα ξεκινήσω, και εκεί θα τελειώσω. Θυμάμαι την γυναίκα μου που κορόιδευε για τα Blues. «Τι πόνο έχεις και τον βγάζει με τα Blues; Μήπως τα πιάτα στην κουζίνα που περιμένουν;». Γυρνάνε οι καιροί, και σήμερα έχουμε λόγους πολλούς. Ίσως γι’ αυτό όλο και περισσότεροι μαθαίνουν για τα Blues. Είναι οι συγκυρίες κατάλληλες.

Πιάνω το κλασικό «Crossroads» του Robert Johnson, και σκέφτομαι αν σήμερα συναντούσα τον διάβολο στο σταυροδρόμι, τι θα του ζητούσα; Θα του ζητούσα να μου δώσει δάχτυλα να παίζω τα πάντα; Θα ζητούσα να μου δώσει φωνή να τραγουδάω; Θα άξιζε να δώσω την ψυχή μου γι’ αυτά;

Τα Blues γεννήθηκαν από ανθρώπους που δεν τους άνηκε ούτε η ίδια τους η ζωή Και όμως, στη μυθολογία της στιχογραφίας τους, δεν ζήτησαν στο Σταυροδρόμι, ούτε λεφτά, ούτε φαΐ. Ζήτησαν ταλέντο να μπορούν να πουν τον πόνο τους σε όλους. Να κάνουν την παλιά τους κιθάρα να κελαηδάει ή την φυσαρμόνικα τους να κλαίει. Έδωσαν την ψυχή τους για να μπορέσουν να δείξουν σε όλους αυτό που περνάνε. Να τραγουδήσουν για τον πόνο, να φωνάξουν για την χαρά.

Το ποτήρι γεμίζει ξανά, και το δωμάτιο έχει γεμίσει καπνό. Ένα δωδεκάμετρο συνοδεύει τις σκέψεις μου, και ο καπνός κάνει παιχνίδια με το φως στον τοίχο. Μοναχικές νύχτες με «Crossroads» και φτηνό αλκοόλ. Δεν ξέρω αν ειναι το ποτό, οι σκέψεις ή το περασμένο της ώρας, αλλά στον τοίχο βλέπω τον Διάβολο του Σταυροδρομίου να μου γελάει πονηρά. Ξέρει οτι ακόμη και αν δεν έχουμε συναντηθεί, το συμβόλαιο είναι δικό του.

Κατεστραμμένοι Bluesmen, αποκομμένοι από τις οικογένειες τους γιατί έπαιζαν την μουσική του διαβόλου. Ιστορίες με καβγάδες σε Barrel Houses, Hi-Jacking στην route 61, απατημένους συζύγους να τους κυνηγάνε, φτηνό οινόπνευμα, και όλα αυτά με soundtrack από πίσω την δική τους, τη δική μας, Blues.

Ο Robert Johnson είναι ένας θρύλος, τα έκανε όλα όπως τα ένιωθε. Δεν σκεφτόταν τις συνέπειες, δεν υπολόγιζε τα ρίσκα. Ίσως γιατί ο μύθος είχε κάποιες δόσεις αλήθειας. Ίσως να είχε όντως δώσει την ψυχή του.

Εγώ; Εγώ απλά συνεχίζω να παίζω την κιθάρα μου, να λέω τον δικό μου πόνο, να ψάχνω το δικό μου feeling μέσα σε αυτό, και να ψάχνω ακόμη το Σταυροδρόμι. Να ψάχνω τον δικό μου διάβολο μέσα στις νότες. Να τον βρω και να παίξει στην κιθάρα μου εκείνο τον αρχέγονο ρυθμό, ώστε μετά εγώ να μπορώ να παίξω τα πάντα. Τα υπόλοιπα; Το υπόλοιπο πακέτο το έχω, φρόντισαν να μου το δώσουν οι σωτήρες της χώρας μου.

Never forget. Keep Searchin’ Your Devil in Blues…

I went to the crossroad, fell down on my knees
I went to the crossroad, fell down on my knees
Asked the lord above “Have mercy, save poor Bob, if you please”

Mmmmm, standin’ at the crossroad, i tried to flag a ride
Standin’ at the crossroad, i tried to flag a ride
Didn’t nobody seem to know me, everybody pass me by

Mmmm, the sun goin’ down, boy, dark gon’ catch me here
Oooo, eeee, boy, dark gon’ catch me here
I haven’t got no lovin’ sweet woman that love and feel my care

You can run, you can run, tell my friend-boy Willie Brown
You can run, tell my friend-boy Willie Brown
Lord i’m standin’ at the crossroad, babe, i believe i’m sinkin’ down

And I went to the crossroad, mama, I looked east and west
I went to the crossroad, baby, I looked east and west
Lord, I didn’t have no sweet woman, ooh well, babe, in my distress

———-