Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013
Forrest Gump
“Life is like a box of chocolates, you never know what you’ re gonna get.”
Αυτή ήταν η φράση με την οποία μεγάλωσε ο Forrest (Tom Hanks). Η μαμά του την έλεγε συνέχεια. Είχε πάντα έναν τρόπο να του εξηγεί τα πράγματα, ώστε να τα καταλαβαίνει μόνο εκείνος. Εξάλλου, για τις κλίμακες της κοινωνίας, το IQ του έφτανε μόλις τον αριθμό 75. Όσο κι αν η μαμά του τού έλεγε να μην ακούει οποιονδήποτε του λέει πως είναι διαφορετικός, ο μόνος χαρακτηρισμός που έβρισκε ο έξω κόσμος για τον ίδιο ήταν αυτός. Κι όμως, ο Forrest δε φαινόταν να τα ακούει όλα αυτά, δε φαινόταν να πληγώνεται. Παρόλα αυτά, ο ίδιος άκουγε και καταλάβαινε πολύ περισσότερα απο όσα ήθελαν όλοι να νομίζουν.
I don’t care if it hurts
I want to have control
I want a perfect body
I want a perfect soul
Η ζωή του Forrest ήταν ταραχώδης και γνωρισε μεγάλες στιγμές, χωρίς ο ίδιος να το συνειδητοποιεί καλά καλά. Πήγε απεσταλμένος στρατιώτης στο Vietnam, κυρήχθηκε εθνικός ήρωας, βρέθηκε κοντά σε μεγάλους πολιτικούς της εποχής, έζησε απο κοντά πολιτικές δολοφονίες και μεγάλες στιγμές της ιστορίας, βρέθηκε καλεσμένος σε μια απο τις εκπομπές του διάσημου BBC, δίπλα στο θρύλο, John Lennon. Σε όλες αυτές τις περιστάσεις, ο Forrest έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα. Να είναι αδέξιος, αφελής, ένα παιδί που ποτέ δε μεγάλωσε.
Όλα τα γεγονότα της ζωής του περιστρέφονταν γύρω απο μια στιγμή, τη στιγμή που κοίταξε για πρώτη φορά τη μικρή Jenny (Robbin Wright), έναν κατάξανθο άγγελο και μόνο πρόθυμο παιδί να φιλοξενήσει τον “περίεργο” Forrest στο διπλανό της κάθισμα, σε εκείνο το πρώτο του σχολικό λεωφορείο.
When you were here before
Couldn’t look you in the eye
You’re just like an angel
Your skin makes me cry
Ένα πράγμα έμαθε από τη Jenny: όταν είναι στα δύσκολα, να μην κάνει το γενναίο, αλλά να τρέχει. “Run Forrest, run!” η φράση που ακουγόταν απο το στόμα της κάθε φορά που τα παιδιά του σχολείου αποφάσιζαν να κάνουν το μεσημεριανό τους κέφι με το “αλλόκοτο” για αυτούς βάδισμά του. Κι αυτό έκανε: ο Forrest έτρεχε σαν τον άνεμο, πιο γρήγορα απο τον καθένα. Άλλοτε για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, όπως όταν έγινε πρωταθλητής στο handball, κι άλλοτε χωρίς κανένα προφανή λόγο.
But I’m a creep,
I’m a weirdo
What the hell am I doing here?
I don’t belong here
Το αξιοθαύμαστο με το Forrest είναι η δύναμη της θέλησής του: ένα παιδί που δεν έμαθε να περπατά φυσιολογικά απο τη γέννησή του, καταφέρνει να γίνει σίφουνας, μόνο και μόνο απο την αστείρευτη δύναμη που πηγάζει απο την ψυχή του, απο το κουράγιο που παίρνει από τα γαλανά μάτια της Jenny κι από το γλυκό χαμόγελο της μητέρας του. Κι όσο κι αν οι άλλοι ήθελαν να τον ξεχωρίζουν για τη χαμηλή νοημοσύνη του, τους αδέξιους τρόπους του και την αφέλειά του, εκείνος κατάφερε να αποδείξει οτι είναι ξεχωριστός γιατί είναι άνθρωπος, και κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός για αυτό ακριβώς που είναι.
Όπως έλεγε και η κυρία Gump: “You have to do the best with what God gave you”… Για αυτό όταν βλέπουμε ανθρώπους σαν το Forrest, ας μη νιώθουμε λύπη. Ας νιώθουμε θαυμασμό για τη δύναμη και τη θέλησή τους. Κάθε άνθρωπος, με ό,τι κι αν του έχει δοθεί από τη ζωή, μπορεί να κάνει θαυμάσια πράγματα. Εξάλλου “Life is like a box of chocolates. You never know what you’ re gonna get”…
————–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...