Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 24 Απριλίου 2013
Αυτή την Τετάρτη αποφάσισα να δώσω τα ηνία σε μια πολύ καλή φίλη. Ξέρω πολύ καλά πως αγαπάει τον κινηματογράφο όσο κι εγώ. Ξέρω όμως οτι αγαπάει και τη μουσική ακόμα περισσότερο. Καθότι μουσικός, μπορεί κανείς να τη βρει να μελετά με τις ώρες μουσική, να χάνεται μπροστά στο πιάνο της και να μεταφέρει, οτιδήποτε την εκφράζει, και στους γύρω της με το δικό της τρόπο. Το όνομα αυτής, Μαρία Πακτίτη! Πολλοί θα την έχετε ακούσει τα απογεύματα της Τρίτης και της Τετάρτης ή τα πρωινά της Κυριακής στα μικρόφωνα του Trollradio.gr. Εδώ και καιρό ήθελε να γράψει για μια ταινία που της άρεσε πολύ κι έγινε κομμάτι της. Απολαύστε τη λοιπόν!
Into the wild
Ήξερα ότι ο κινηματογράφος έχει μεγάλη δύναμη, αλλά δεν το είχα κατανοήσει βαθιά μέχρι να δω το “Into the wild“. Εάν έχετε δει την ταινία, είμαι σίγουρη ότι σας ενέπνευσε όπως ακριβώς ενέπνευσε κι εμένα… Θα σας μεταφέρει στην καρδιά της άγριας φύσης και συγχρόνως στην «καρδιά» της άγριας κοινωνίας που κατασκεύασε ο άνθρωπος.
Η ταινία είναι σαν τραγούδι που εξυμνεί την ελευθερία και κυρίως μας δίνει ένα δυνατό χαστούκι, υπενθυμίζοντάς μας πως το να νιώθεις ελεύθερος δεν είναι κάτι απλό ή κάτι αυτονόητο. Θέλει θάρρος και θράσος για να το κατορθώσεις. Και κυρίως, να μοιράζεσαι. Η φράση “Happiness is only real when shared” ίσως τελικά να συμπυκνώνει όλο το νόημα της ταινίας.
Το “Into The Wild” αφηγείται τη πραγματική ζωή του 21άχρονου Christopher McCandless (Emile Hirsch). Μπορεί η οικογένειά του να ήταν πλούσια, αλλά αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το κολλέγιο ο Christopher αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό, ένα ταξίδι αναζήτησης του ίδιου του εαυτού του, μακριά από τα «πρέπει» των γονιών του και της κοινωνίας ολόκληρης.
Κάπως έτσι, λοιπόν, καταστρέφει τις πιστωτικές του κάρτες και χαρίζει τα λεφτά του σε φιλανθρωπίες. Αποφασίζει να αλλάξει ολόκληρη τη ζωή του, να αποδεσμευτεί από τις υλικές εξαρτήσεις και τον τόσο ψεύτικο από τις ανθρώπινες κατασκευές κόσμο. Το μόνα του εφόδια είναι ένας σάκος και μοναδική του συντροφιά οι Dostoyevsky, Thoreau, Emerson και Jack London.
Το γεγονός ότι η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία, ίσως σας γεμίσει ακόμα πιο έντονα και αντικρουόμενα μεταξύ τους συναισθήματα, ελπίδα και φόβο. Ελπίδα για την προσωπική σας χειραφέτηση και φόβο για το αναπόφευκτο. Ωστόσο, μπορεί το τέλος με μια πρώτη ανάγνωση να φαίνεται τραγικό, αλλά αν το ξανασκεφτούμε θα δούμε ότι ο ίδιος ο “Alexander Supertramp” (όπως είναι το όνομα της νέας ταυτότητας του Christopher) το επεδίωξε. Κυνήγησε το πεπρωμένο που ο ίδιος επέλεξε και το πεπρωμένο ήρθε σε αυτόν.
Ίσως για να απελευθερωθούμε απόλυτα, να υπάρχει η ανάγκη της τραγικότητας. Αλλά όπως γραφικά υποστηρίζουν πολλοί (μέσα σε αυτούς κι εγώ), αυτό που έχει σημασία εν τέλει είναι η διαδρομή και όχι ο προορισμός. Η Αλάσκα ήταν το τέλος της διαδρομής στην ταινία. Αλλά όλες οι ενδιάμεσες στάσεις είναι διδακτικές και λυτρωτικές, γεμάτες ανθρώπους αυθεντικούς και έτοιμους να αγαπήσουν παρά τα προβλήματα που ο καθένας αντιμετωπίζει.
Οι συναντήσεις που είχε στη διάρκεια του ταξιδιού, με οδηγό τη απολαυστική φωνή του Eddie Vedder, αποτελούν και μια ξεχωριστή αφήγηση: το ζευγάρι μεσήλικων αλλά με ωριμότητα και σοφία νέο-χίπις, η ερωτευμένη με τον ήρωα έφηβη, ο αγρότης του Νότου (Vince Vaughn), αλλά και ο απομονωμένος χήρος (Hal Holbrook) είναι μικρές αφηγήσεις που η καθεμία επιδρά ξεχωριστά στον πρωταγωνιστή μας και συγχρόνως δημιουργούν το φόντο και την αιτιολογία για τις εσωτερικές του σκέψεις και τις εξωτερικές του δράσεις.
Ο Sean Penn δημιούργησε μια road movie συγκινητική και ρεαλιστική. Ο χαρακτήρας του Christopher, πέρα από τις πράξεις του, σκιαγραφείται πλήρως μέσα από την αφήγηση της αδερφής του και την καταγραφή των εσωτερικών του σκέψεων στο ημερολόγιό του, ενώ την εσωτερικότητα και αυτοκαταστροφή του ήρωα έρχεται να αντιταθεί και να επισημανθεί από την αγριότητα της αχανούς τοπογραφίας. Η φωτογραφία της ταινίας εξαιρετική. Ο Emile Hirsch, από την άλλη, ενσαρκώνει με μεγάλη αυθεντικότητα τον ήρωα. Ο εφηβικός αυθορμητισμός και ο ιδεαλισμός της ενηλικίωσης ισορροπούν και εκφράζονται με έναν απλό και αληθινό τρόπο.
Εάν, λοιπόν, είστε έτοιμοι να ανεβείτε στο “Magic Bus”, μη διστάσετε. Αλλά ακόμα και αν δε νιώθετε έτοιμοι, να είστε σίγουροι ότι μέσα από το ταξίδι αυτό θα αναζωογονηθείτε, περνώντας πρωτίστως αναπόφευκτα από μία «βίαιη» εσωτερική ενδοσκόπηση. Τα ερωτηματικά θα γεννιούνται, θα απαντώνται και θα αυτοαναιρούνται μέχρι το τέλος. Αυτό που θα μείνει ωστόσο ζωντανό μέχρι το τέλος είναι ότι «Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν την μοιράζεσαι», όπως ακριβώς είπε Alexander Supertramp σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας, βλέποντας τον σκληρό ήλιο της Αλάσκας να βγαίνει μέσα από τα σύννεφα.
“There’s a big, a big hard sun beating on the big people in the big hard world”
————-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...