Γράφουν η Πέννυ Γέρου και η Σοφία Τσεκούρα
www.musiccorner.gr
Τρίτη 6 Μαρτίου 2012
Νέα Τρίτη και αυτή, η πρώτη του Μάρτη και κατ επέκταση της άνοιξης και έχουμε τη χάρα να φιλοξενούμε στη στήλη μας το Δημήτρη Λάμπο, ένα σχετικα νέο αλλά εξίσου πολλά υποσχόμενο δημιουργό και να μας παραθέτει μια δική του αγαπημένη ταινία, “Το μίσος” (La haine) του Ματιέ Κάσοβιτς.
Ο Δημήτρης Λάμπος το 2008 εκδίδει το πρώτο του βιβλίο “Η ιστορία ενός μισάνθρωπου” , που έκανε αίσθηση με την κοινωνικοπολιτική του θεματολογία. Το 2010 κυκλοφορεί από τη Lyra το πρώτο του CD, “Μη σε φοβίσει η αγέλη” το οποίο υπογράφει μουσικά και στιχουργικά ο ίδιος. Στη δημιουργία του δίσκου συμμετείχε και ο Στάθης Δρογώσης που έκανε ανέλαβε την επιμέλεια παραγωγής και ενορχήστρωσης. Επίσης ερμηνέυει μαζί με τον Δημήτρη Λάμπο το “Ονειρολόγιο”.
Στο άλμπουμ συμμετέχουν οι: Μανώλης Φάμελλος, η Jessica Kilroy, ο Δημήτρης Παναγόπουλος, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, η Stefanie Voisin και οι Love Choir καθώς και μία ομάδα καταπληκτικών μουσικών: Πάνος Τόλιος, Φώτης Σιώτας, Μύρωνας Στρατής, Γιώργος Χαρατζόγλου, Γιάννης Πλαγιαννάκος, Γιάννης Καραγιαννάκης και Ανδρέας Βαϊτούδης στην ηχοληψία και τη μίξη. Το άλμπουμ κλείνει με τη διασκευή στο τραγούδι του David Gray “Birds without wings” σε απόδοση στα ελληνικά του Δημήτρη Λάμπου.
La haine (Το μίσος)
του Ματιέ Κάσοβιτς, 1995
Πρόκειται για μια κοινωνία που πέφτει.
Κι όσο πέφτει λέει «Ως εδώ καλά, ως εδώ καλά…».
Μα δεν έχει σημασία πια το ότι πέφτει.
Σημασία έχει το πώς θα προσγειωθεί…
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει «Το μίσος» στην, μοναδική έγχρωμη, σεκάνς κατά την οποία μια βόμβα μολότοφ πέφτει από το διάστημα προς τη γη και σκάει πυρπολώντας την.
Ήταν το 1995, σε μια εποχή που φαινομενικά όλα ήταν ρόδινα και μια τέτοια ταινία ίσως έμοιαζε σε κάποιους παράταιρη. Άλλωστε ακόμα και το Σιάτλ θα περίμενε μια τετραετία για να συμβεί. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και οι Παριζιάνοι αντιμετώπισαν «το Μίσος» με μούδιασμα, σα να τους αποκάλυπτε ένα πρόσωπο της πόλης τους που δεν είχαν φανταστεί ότι υπάρχει.
Κι όμως το “La haine” κυκλοφόρησε γρήγορα στον φοιτητόκοσμο αλλά και στις Δυτικές κοινωνίες τουλάχιστον, σαν αυτά τα μυστικά που πρέπει να τα μάθουν όλοι. Ήταν, κυριολεκτικά όπως αποκαλύφθηκε στην πορεία, ένα μήνυμα από το προσεχές μας μέλλον.
Η ταινία δεν είναι ακραιφνώς πολιτική. Δεν έχει βαθυστόχαστα μηνύματα για τον καπιταλισμό ή καμιά εξαιρετική ανάλυση του, τότε, παρόντος. Είναι όμως ρεαλιστική και αληθινή με την έννοια ότι, όπως και με άλλες αντίστοιχες ταινίες (π.χ. Η πόλη του θεού), οι συντελεστές είτε περιγράφουν βιωματικές τους εμπειρίες, είτε έστω βούτηξαν μέσα στον κόσμο τον οποίο ήθελαν να απεικονίσουν.
Κι ο κόσμος αυτός ήταν τα γκέτο του Παρισιού της δεκαετίας του ’90 μέσα από τα μάτια των τριών ηρώων, ενός αφρικανού, ενός άραβα κι ενός λευκού, παιδιά μεταναστών. Μέσα από το ρεαλισμό που στο αριστουργηματικό “La haine” ξεκινάει από την καθημερινότητα, το χιούμορ, τη φτώχια, την εκμετάλλευση και φτάνει μέχρι την κρατική βία, τον βασανισμό, τον φόνο και την αντι-βία, ο Κάσοβιτς μας δίνει μια εικόνα της τότε εποχής, που υποδεικνύει και μια εικόνα του μέλλοντος.
Κι αυτό το μέλλον, ξεκινώντας την εισαγωγή του αναπάντεχα στο Σιάτλ, συνεχίζοντας στο ίδιο το Παρίσι (στα ίδια γκέτο που 10 χρόνια πριν είχε αναδείξει «Το μίσος») και καταλήγοντας στην Αθήνα από όπου κι εξαπλώνεται πλέον σε ολόκληρο τον πλανήτη, ήταν ένα μέλλον και είναι ένα παρόν τεράστιων ταξικών ανισοτήτων, νεοφασισμού, φτώχιας και σύγκρουσης.
«Το μίσος γεννάει μίσος» λέει ο πιο ώριμος της παρέας των τριών (πολύ εύστοχα ο Κάσοβιτς έχει επιλέξει τον Αφρικανό) στον πιο ανώριμο (όπου επίσης εύστοχα έχει επιλέξει τον λευκό) προσπαθώντας να τον πείσει ενάντια στην αντι –βία, την αντι –βία που τελικά θα χρησιμοποιήσει ως τελική διέξοδο και ο ίδιος.
Ταυτόχρονα «Το μίσος» προσφέρει και το δικό του soundtrack της εξέγερσης, με μια πλειάδα διαφορετικών ειδών (από τη reggae ως τα blues), με κορυφαία στιγμή μουσικά τη σκηνή όπου ο Γάλλος, Μαροκινής καταγωγής, dj Cut Killer, μιξάρει ένα rap τραγούδι διαμαρτυρίας ενάντια στην αστυνομική βία, με υπόκρουση –κι εδώ είναι η έκπληξη- τη φωνή της Edith Piaf!
Για τα κοινωνικά κινήματα που εξαπλώνονται στις μέρες μας σε όλο τον κόσμο, η ταινία “La Haine” αποτελεί σημείο αναφοράς από το παρελθόν.
Ίσως αν κοιτούσαμε πάντα το παρόν μας τόσο καθαρά, να αποφεύγαμε και την πτώση που ως κοινωνία βιώνουμε σήμερα και που κάποιοι ακόμα επιμένουν να την παρακολουθούν τρομαγμένοι από τους καναπέδες τους, ψιθυρίζοντας: Ως εδώ καλά, ως εδώ καλά…
Δημήτρης Λάμπος
———-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…