Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013
Le fabuleux destin d’Amélie Poulain
Πάντα μου έκανε εντύπωση η φράση «You will reap just what you sow». Δεν ξέρω αν αληθεύει, δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι και πόσες ζωές μπορούν να το επιβεβαιώσουν και με πόση σιγουριά. Ξέρω μόνο ότι τη θαύμαζα και τη θεωρούσα ό,τι πιο ανθρώπινο και δίκαιο μπορεί να ζήσει κανείς στη ζωή του.
Αν στο δρόμο περπατάς χαμογελαστός, όλο και κάποιο άλλο χαμόγελο θα συναντήσεις. Μπορεί όχι από τον πρώτο άνθρωπο που θα κοιτάξεις με χαμόγελο, αλλά σίγουρα κάπου στη διαδρομή θα βρεθεί ένα πρόσωπο που θα ανταποδώσει το χαμόγελο. Και μέχρι τώρα δεν έχω βρει μεγαλύτερη ανταμοιβή, δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη ευεξία.
Κάτι τέτοιο πρέπει να σκεφτόταν και η Amelie (Audrey Tautou) του Jean-Pierre Jeunet, για διαφορετικούς λόγους προφανώς και υπό διαφορετικές συνθήκες. Λένε πως αν ένα παιδί έχει βεβαρημένο οικογενειακό παρελθόν και ελλιπή σχέση με την πραγματικότητα, το μόνο που μπορεί να προκύψει είναι κάποιου είδους «αγροίκος» ή «εγκληματίας» ή «χαζός», «αφελής» ή – δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να βρει κάποιος για να δικαιολογήσει μια παρά τον κανόνα συμπεριφορά.
Η Amelie από μικρή ήταν ιδιαίτερο παιδί. Παρά τα ευτράπελα της οικογενείας της, εκείνη ήταν πάντα το μικρό αθώο και αυθόρμητο κορίτσι, που έτρωγε τα φρούτα από τα δάχτυλά της – και η ευχαρίστηση στο πρόσωπό της ήταν ακριβώς αυτό που λέμε «η χαρά του μικρού παιδιού».
Πολλοί ξεχνάμε αυτές τις χαρές όταν μεγαλώνουμε. Άλλες φορές θα δίναμε τα πάντα να πάρουμε μια Polaroid και να τριγυρνάμε στους δρόμους, βγάζοντας φωτογραφίες σύννεφα που κάτι άλλο φαντάζουν στο μυαλό μας. Κάποιοι όμως δεν παύουν ποτέ να είναι παιδιά, να βλέπουν τα πάντα γύρω τους σα να είναι η πρώτη φορά, να πιστεύουν σε θαύματα και να εξερευνούν τα πάντα βρίσκοντας ομορφιά ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, όπως ένα κουτί γεμάτο παιδικές αναμνήσεις κρυμμένο καλά μέσα στο σπίτι…
«Μου αρέσει να ψάχνω για πράγματα που κανείς άλλος δεν πιάνει με το μάτι του. Μισώ τον τρόπο που οι οδηγοί δεν κοιτούν ποτέ το δρόμο στις αμερικανικές ταινίες»
Η Amelie έμεινε για πάντα παιδί όμως. Κι αυτή χαρά του να ανακαλύπτεις και με τις ανακαλύψεις σου να κάνεις χαρούμενους και τους άλλους, δεν έσβησε ποτέ από τα μάτια της. Στεκόταν στο κέντρο της πόλης κι αναρωτιόταν πόσοι άνθρωποι να έχουν οργασμό αυτή τη στιγμή, ανακάλυπτε αναμνήσεις κάποιοι άλλου και έβαλε σκοπό να του θυμίσει πώς ήταν να είναι παιδί, βοηθούσε έναν άνθρωπο που τα κόκαλά του ήταν εύθραυστα σα γυαλί, μόνο και μόνο για να δείξει πως εκεί έξω, στον κόσμο, δεν υπάρχει τίποτα να φοβάται κανείς. Έμαθε να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους μέσα από τα δικά της μάτια. Προσπαθούσε, χωρίς μεγαλεπίβολες κινήσεις, μέσα στην καθημερινότητά της και δίπλα στο δικό της περίγυρο, να δείξει πως η ευτυχία είναι κάτι τόσο μεγάλο και ταυτόχρονα εξαρτάται από τόσο μικρά πράγματα.
«Περνάμε το χρόνο της ημέρας για να ξεχάσουμε ότι ο χρόνος περνάει…»
Ένα παιδί που μεγάλωσε μόνο του έμαθε πώς να ζει για τους άλλους… Όχι σπαταλώντας το χρόνο της, όχι χαραμίζοντας την «Amelie». Απλά χαρίζοντας και προκαλώντας χαμόγελα. Ώσπου η Amelie αντίκρισε έναν παράγοντα που δεν είχε προβλέψει, που δεν έχει ξανασυναντήσει στις εξερευνήσεις της: τον έρωτα.
Για κάποιο λόγο όταν ερωτεύονται οι άνθρωποι, είναι σα να πέφτει το IQ τους. Χάνουν τον εαυτό τους, μουδιάζουν, σταματούν να σκέφτονται και όλα φωτίζονται από ένα πρόσωπο στο μυαλό τους. Αν αυτό το πρόσωπό όμως δεν ανταποδίδει το χαμόγελό τους, τότε πάει το παιδί που κρύβουν μέσα τους, πάει η πίστη σε θαύματα, πάει η φαντασία και η όρεξη για «εξερεύνηση»…
Μα, αν δε θυμάστε τι είπα στην αρχή, ξαναδιαβάστε το «You will reap just what you sow»… Η Amelie είχε σπείρει μόνο χαρά, ο σπόρος ήταν ήταν ανθρώπινος. Από μικρή έμαθε στη μοναξιά και μέχρι τη στιγμή που ερωτεύτηκε τον Nino (Mathieu Kassovitz) δεν είχε λάβει ποτέ κάτι που θα είχε αντίκτυπο άμεσα στον χτύπο της καρδιάς της, κάτι που θα είναι «για την Amelie» και μόνο.
«Η απουσία κάνει την καρδιά πιο τρυφερή»
Η «μοίρα» της τής το χρωστούσε… Και θα της το ανταπέδιδε τη στιγμή που ο Nino έγινε δικός της κι εκείνη δική του. Κι όλο αυτό το ταξίδι προς την προσωπική λύτρωση και δικαίωση να δένει απίστευτα με τη μουσική του εξαιρετικού συνθέτη Yann Tiersen…
Η μοίρα τελικά μπορεί να είναι απλά «θαυμάσια»…
————
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…