Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013
Leon: The professional
Πρόσφατα με ρώτησε κάποιος: “Εσύ ή Εκείνος, η ζωή σου ή η ζωή του;”. Το σκέφτηκα. Δεν ήμουν ποτέ αποφασιστική και καλή στα διλήμματα, πόσο μάλλον τότε, σε κάτι τόσο λεπτό και ακραίο. Τον κοίταξα στα μάτια και το μυαλό μου άδειασε, νέκρωσε. Πώς μπορείς να βάλεις τον εαυτό σου σε μια τόσο ακραία φανταστική στιγμή και να αποφασίσεις; Και στο μεταξύ, δε νομίζω οτι κανένα συναίσθημα είναι τόσο κοντά στο πραγματικό, σε εκείνο της συγκεκριμένης στιγμής, της στιγμής που πρέπει να πάρεις την απόφαση, με πραγματικά δεδομένα, καταστάσεις και πρόσωπα.
Τη σκέψη μου διέκοψε η επόμενη φράση του: “Αν το σκέφτεσαι, δεν έχει νόημα. Ένας άντρας δε θα το σκεφτόταν καν για τη γυναίκα που αγαπάει”. Λίγο αργότερα: “Δες το Leon: the professional, και θα καταλάβεις”.
Είχα καιρό να δω μια ταινία που να με συγκινήσει τόσο – πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο, απλά σπάνιο τελευταία. Το κρύο και σημαδεμένο πρόσωπο του Leon (Jean Reno) έγινε μέσα σε ένα απόγευμα ένα σύμβολο αυτοθυσίας, ανιδιοτέλειας και αστείρευτης τρυφερότητας, από εκεί που κανείς δεν το περιμένει. Ένας Ιταλός, στυγνός επαγγελματίας δολοφόνος γεμίζει γαλήνη το πρόσωπό του και μόνο στη θέα της 12χρονης Mathilda (Natalie Portman), ενός κοριτσιού που από μικρή συναντά εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις, κακοποιείται από την οικογένειά της και καπνίζει στα κρυφά, στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Ένα απόγευμα ο Leon την πετυχαίνει να αιμορραγεί από τη μύτη και της δίνει ένα λευκό μαντήλι…
– Η ζωή είναι πάντα τόσο δύσκολη, ή μόνο όταν είσαι παιδί;
– Πάντα…
Ο διεφθαρμένος αστυνομικός Stansfield, για τον οποίο δουλεύει ο πατέρας της Mathilda, μπλεγμένος σε υποθέσεις ναρκωτικών, παίρνει απο τη Mathilda ό,τι πιο πολύτιμο είχε: τον αδερφό της. Μένοντας χωρίς οικογένεια και ασφάλεια, η Mathilda ζητά προστασία απο το Leon, έναν άνθρωπο που ως επί το πλείστον έχει μάθει να ζει και να δουλεύει μοναχικά. Η παρουσία ενός 12χρονου κοριτσιού μέσα στη ζωή του, δε θα ήταν και ό,τι πιο εύκολο για εκείνον. Η ζωή του μάλιστα αλλάζει ριζικά, ειδικά αφότου η μικρή και αφελής Mathilda νομίζει πως τον έχει ερωτευτεί.
He deals the cards as a meditation
And those he plays never suspect
He doesn’t play for the money he wins
He doesn’t play for the respect
He deals the cards to find the answer
The sacred geometry of chance
The hidden law of probable outcome
The numbers lead a dance
Δεν ήταν έρωτας. Τους χώριζαν κάμποσα χρόνια και ο Leon ήταν ο πατέρας, όπως ποτέ δε τον γνώρισε η μικρή. Απο την άλλη, εκείνη για τον ίδιο ήταν μια γεύση ζωής, την οποία είχε ξεχάσει. Προδομένος, απογοητευμένος και συνηθισμένος να κοιμάται καθιστός κάθε νύχτα “με το ένα μάτι ανοιχτό”, άρχισε να θυμάται πώς είναι να αγαπάς, να φροντίζεις, να νοιάζεσαι και όλα αυτά να έχουν ανταπόκριση.
Το κυνηγητό ξεκινάει όταν η Mathilda θέλει να πάρει εκδίκηση απο τον παρανοϊκό αστυνομικό Stansfield, τον οποίο ερμηνεύει καταπληκτικά όπως πάντα, ο Gary Oldman. Ψυχρός, αναιδής, τρελός, με ένα μάτι που γυαλίζει και μια ευχαρίστηση που πηγάζει πάντα από την επιθυμία του να σκοτώνει ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή τους. Χωρίς να το ξέρει, ο Stansfield είχε θέσει το ερώτημα για το Leon: ή θα ζούσε αυτός, ή η μικρή Mathilda. Η μικρή στο μεταξύ μεταμορφωνόταν σε μια μινιατούρα του Leon, έτοιμη να γίνει κι αυτή ένας “επαγγελματίας” και να “καθαρίσει” μόνη της για το θάνατο του μικρού της αδερφού…
Η διαφορά του Leon από τον Stansfield ήταν οτι ο πρώτος δε μπήκε στο παιχνίδι των δολοφονιών ούτε για τα λεφτά, ούτε για το σεβασμό, ούτε για το γόητρο, ούτε για κανένα άλλο παρόμοιο κίνητρο. Από τα 19 του χρόνια, ο Leon ψάχνει την απάντηση για τη χαμένη του αγάπη, την πρώτη κοπέλα που αγάπησε ποτέ – κι εκείνη ήταν νεκρή… Απο τότε ως τη στιγμή που τον συναντάμε στην ταινία του Luc Besson (1994), ο Leon φορά τη μάσκα του ψυχρού, του σοβαρού, του άπιαστου, του ταχύτατου δολοφόνου. Δε μιλούσε ποτέ για τα συναισθήματά του – τις περισσότερες φορές μάλλον δεν είχε τίποτα μέσα του. Μέχρι που βρήκε τη μικρή Matilda, ένα κορίτσι διψασμένο πλέον για έρωτα ή θάνατο, και αυτό είναι όλο.
And if I told you that I loved you
You’d maybe think there’s something wrong
I’m not a man of too many faces
The mask I wear is one
Those who speak know nothing
And find out to their cost
Like those who curse their luck in too many places
And those who fear are lost
Μόνος φίλος του Leon, μια καταπράσινη γλάστρα, να την ποτίζει και να τη φροντίζει κάθε πρωί. Το φυτό μέσα στη γλάστρα είχε ένα κοινό με το Leon: δεν είχε ρίζες. Δίπλα στη Mathilda όμως, ένιωσε την ανάγκη να βρει τις ρίζες του, να αρχίσει να κοιμάται επιτέλους σε κρεβάτι, να μάθει να ξαναγαπά – με όλο του το είναι, στην κυριολεξία. Και τα κατάφερε…
Υ.Γ.: Μάλλον είχες δίκιο τελικά. Όταν αγαπάς, δε σκέφτεσαι. Η απάντηση είναι πάντα “εγώ“.
————–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...