Γράφουν η Πέννυ Γέρου και η Σοφία Τσεκούρα
www.musiccorner.gr
Τρίτη 5 Ιουνίου 2012
Για …ποδαρικό αυτού του μήνα έχουμε τον Πάνο Παπαϊωάννου!
Ο Πάνος Παπαϊωάννου, γέννημα της πανέμορφης Θεσσαλονίκης, σπούδασε στο Πολιτιστικό Ι.Ε.Κ Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Τεχνών και Γραφιστικής. Πέρα από τις ακαδημαϊκές σπουδές του, παρακολουθούσε και μαθήματα κλασικής κιθάρας και θεωρητικών στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης.
Στα λημέρια του ελληνικού τραγουδιού άρχισε να συχνάζει από τα 17 του χρόνια. Από το 1998 έως και σήμερα, 2012, ο Πάνος σημειώνει μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία στο ελληνικό τραγούδι, με συμμετοχές σε διάφορες συναυλίες και αφιερώματα, αλλά και δίσκους της εγχώριας μουσικής παραγωγής.
Από το 1998 ως το 2001 κάνει εμφανίσεις στα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης και συμπράττει μαζί με μουσικούς και φίλους, κρατώντας συντροφιά στους λάτρεις της ελληνικής μουσικής της συμπρωτεύουσας. Σε αυτό το διάστημα γνωρίζει και το συνθέτη Γιώργο Σταυριανό, μια γνωριμία που θα αποδειχθεί ιδιαίτερα σημαντική για τον ίδιο. Το 2004 έρχεται στην Αθήνα και αμέσως γνωρίζει τον Νίκο Μαμαγκάκη, με τον οποίο ηχογραφούν τα «11+2 Λαϊκά Τραγούδια» σε ποίηση Γιάννης Ρίτσου. Το 2006 συμμετέχει επίσης σε μια συναυλία-αφιέρωμα στο Νίκο Μαμαγκάκη με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ε.Ρ.Τ. Το 2007 γίνεται μέλος των «Μουσικώς Χύμα», μια ομάδα που δημιούργησε η Λιζέτα Καλημέρη. Μέχρι το 2010 παίρνει μέρος σε πολλά παρόμοια μουσικά γεγονότα και συμβάλλει ενεργά στην πραγματοποίήση μουσικών δρωμένων.
Σήμερα, το 2012, βρίσκουμε τον Πάνο Παπαϊωάννου συμμέτοχο σε μια δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Σταυριανού, ερμηνεύοντας 3 καινούργια κομμάτια. Στο δίσκο του Γιώργου Σταυριανού, «Πέρασες», συμμετέχουν επίσης ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Παντελής Θαλασσινός, η Μελίνα Ασλανίδου, ο Κώστας Παρίσης και η Λιζέτα Καλημέρη. Πρόκειται για μια συνεργασία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα!
Προς το παρόν, ο Πάνος Παπαϊωάννου θα μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του και οπτική του πάνω στην ταινία του David Mackenzie, «Perfect Sense» (2011).
Perfect Sense
Μετά το ξέσπασμα μια παγκόσμιας πανδημίας, η οποία εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς, οι άνθρωποι αρχίζουν να χάνουν σταδιακά την κάθε μια αίσθηση. Όσφρηση, γεύση, ακοή… Τι θα μείνει στο τέλος, ποια αίσθηση μας κρατά καθημερινά, ποια αίσθηση είναι αυτή που χάνεται τελευταία;
Ποιος μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τις αισθήσεις;
Η ταινία ξεκινά με τους δύο πρωταγωνιστές να γνωρίζονται έξω από το εστιατόριο, στο οποίο δουλεύει ο Michael (Ewan McGregor). Ο Michael είναι σεφ ενός καλού εστιατορίου και η Susan (Eva Green) είναι επιδημιολόγος.
Η γνωριμία τους συμβαίνει εντελώς τυχαία σε ένα διάλειμμα του Michael.
Ο Michael βλέπει για πρώτη φορά την Susan η οποία στέκεται στο παράθυρο του διαμερίσματός της και καπνίζει. Ο Michael θα της ζητήσει ένα τσιγάρο και εκείνη θα του το πετάξει από το παράθυρο.
Ύστερα, η επιδημία αρχίζει να εμφανίζεται σε διάφορα σημεία του πλανήτη προσβάλλοντας όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτου ηλικίας.
Θλίψη, απόγνωση, άνθρωποι που κλαίνε στους δρόμους, κλαίνε για όσα έχασαν, κλαίνε γι’ αυτούς που έχασαν… Κλαίνε στη μέση του δρόμου, στα λεωφορεία, στις δουλειές τους… Παντού!
Ύστερα χάνουν την όσφρησή τους.
Η Susan θα επιστρέψει μετά τη δουλειά και ο Michael θα της προτείνει ένα γεύμα στο εστιατόριό του, αφού οι άνθρωποι τρομοκρατημένοι έχουν κλειστεί σπίτια τους φοβισμένοι από την την εξάπλωση της επιδημίας.
Την στιγμή που η Susan δοκιμάζει το φαγητό, μια ανάμνηση έρχεται στο μυαλό της. Είναι η εικόνα του πατέρα της που την κάνει να δακρύσει και εν τέλει να ξεσπάσει σε λυγμούς. Είναι η στιγμή που ένας από τους ήρωές μας έχει προσβληθεί στον ιό. Προσπαθώντας ο Michael να την ηρεμήσει, πηγαίνουν προς το διαμέρισμα της Susan και της κρατάει συντροφιά μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Την ίδια στιγμή ο Michael ξεσπάει και αυτός σε κλάματα.
Οι δύο ήρωες καταλαβαίνουν πως έχουν χτυπηθεί από τον ιό και μην ξέροντας τι να κάνουν, περνάνε το βράδυ τους αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι, παραδομένοι στην αρρώστια τους, αφημένοι στον έρωτα που μόλις έχει αρχίσει να γεννιέται μεταξύ τους, από την ανάγκη να βρίσκεται κάποιος δίπλα τους, μια αγκαλιά, δυο ζεστά χέρια…
Ποια θα είναι η επόμενη αίσθηση που θα εγκαταλείψει τους ήρωες της ταινίας, τι θα μείνει στο τέλος;
Η πιο συγκλονιστική σκηνή της ταινίας, όπου οι κραυγές γίνονται σιωπές, μετά από ένα ξέσπασμα θυμού και οργής, οι άνθρωποι χάνουν την ακοή τους. Με ποιον τρόπο θα πεις το «σ’ αγαπώ»
Και πώς θ’ ακούσεις την αγάπη;
Ακούω την Αγάπη
Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου
Ακούω το γέλιο ακούω το κλάμα σου
Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ’ το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι’ ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα
Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου
Ακούω τους ήλιους και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου ακούω τις λύπες σου
Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου
Τους εραστές και τους τρελούς
που ξενυχτάν κάτω απ’ το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι’ ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου
Στο αποκορύφωμα αυτής της απώλειας, της ακοής, υπάρχει θυμός. Θυμός απέναντι στον άνθρωπο που είναι δίπλα μας σε κάθε δύσκολη στιγμή. Η τελευταία σκηνή της ταινίας βρίσκει τους ανθρώπους αγκαλιασμένους. Όταν πια χάνουν την όρασή τους, δεν μένει τίποτα άλλο παρά η αγάπη, καθαρή, συμπαγής και αληθινή.
Δεν γνωρίζω και, για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιαφέρει να μάθω την εισπρακτική ή την εμπορική επιτυχία την συγκεκριμένης ταινίας.
Φιλτράροντας όμως την κάθε σκηνή και κρατώντας το απόσταγμα της καθε μιας, είμαι βέβαιος πως είμαστε ζωντανοί έχοντας ενεργοποιημένες όλες μας τις αισθήσεις, κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Ακούμε την αγάπη και την νιώθουμε μέσα από τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. Και η εποχή είναι ζόρικη…
Ας έχουμε αγάπη, λοιπόν, μέσα μας αρχικά, για να δίνει «ρεύμα» σε όλες μας τις αισθήσεις, αν θέλουμε να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας…
———-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…