Music @ the Movies Corner – “The Number 23”

Γράφουν η Πέννυ Γέρου και η Σοφία Τσεκούρα
www.musiccorner.gr
Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

The Number 23

Ένας αριθμός, ένας άνθρωπος, ένα μυθιστόρημα, μια εμμονή… Ένας εργαζόμενος οικογενειάρχης στη Florida της Αμερικής, o Walter Sparrow (Jim Carrey), λαμβάνει ως δώρο στα γενέθλιά του ένα βιβλίο με το όνομα «Ο Αριθμός 23». Με μια πρώτη ματιά, το μεγάλο ερώτημα που αναδύεται είναι αν ο Walter βρήκε το βιβλίο ή το βιβλίο βρήκε το Walter…

Ένα αστυνομικό, θα λέγαμε, μυθιστόρημα εισβάλλει στις ζωές του Walter και της οικογένειάς του (Virginia Madsen, Logan Lerman). Ο συγγραφέας του το χαρακτηρίζει καλύτερα «μια νουβέλα για εμμονές». Ένας ντεντέκτιβ, πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, με το όνομα Fingerling, φαίνεται να είναι ένας καθρέφτης του Walter. Παιδικές αναμνήσεις, σχέσεις, επιλογές, συνήθειες, περιστατικά ζωής… Όλη η ζωή του Fingerling φαίνεται να είναι μια προσεγμένη και ελαφρώς διαστρεβλωμένη αντιγραφή της ζωής του Walter. Ένας αυστηρός πατέρας, μια νεκρή χήρα, μια φλογερή Ιταλίδα, μια αγγελική αυτόχειρας, ένας επίμονος σκύλος, ένα σαξόφωνο… Όλα μοιάζουν με τις μνήμες του Walter για τη δική του ζωή. Μόνο ένα πράμα δεν είναι ίδιο: η εμμονή. Ο ντεντέκτιβ του μυθιστορήματος καταδιώκεται στη ζωή του από έναν αριθμό, τον αριθμό 23. Ο αριθμός αυτός εμφανίζεται παντού: στα χρώματα, στα ονόματα, σε πινακίδες κυκλοφορίας, σε σελίδες βιβλίων, σε αριθμούς οδών και δωμάτια ξενοδοχείων. Τα πάντα συνοδεύονται από αυτό τον αριθμό, είτε κάποιον αριθμό άμεσα συσχετιζόμενο με αυτόν, όπως είναι το 32 (23, με αντιστροφή ψηφίων). Η εμφάνιση αυτού του αριθμού σε όλα τα πράγματα καταλήγει σε μια τρέλα, μια παράνοια, μια εμμονή, που ο Fingerling δε μπορεί να αντέξει και τον οδηγεί ακόμα και στο φόνο της συντρόφου του, η οποία εξοργισμένη ξεσπά μπροστά σ’ αυτό το ντελίριο που προκαλεί η εμμονή του αριθμού 23.

Ο Walter βρίσκει τη ζωή του σ’ αυτά τα περιστατικά και φοβάται πως η συνέχεια θα είναι ίδια με αυτής του ντεντέκτιβ. Εφιάλτες φόνων κυριεύουν τον ύπνο του και κάνουν τη ζωή του ανυπόφορη. Ο ίδιος ο Walter ξεκινά να βυθίζεται μέσα στην παράνοια του αριθμού 23, κάνοντας υπολογισμούς σε τοίχους, ντουλάπες, πατώματα, ακόμα και στο ίδιο του το σώμα. Βρίσκεται κι ο ίδιος σε ένα ντελίριο παράνοιας χωρίς τέλος, αν δεν αποκαλυφθεί ο συγγραφέας του βιβλίου, με το ψευδώνυμο Topsy Kretts, και η μαγική ιδιότητα αυτού του αριθμού να εμφανίζεται σε κάθετι που ο Walter αγαπά, μισεί, αγγίζει, επιλέγει.

Ο Walter φτάνει στο 22^ο κεφάλαιο του βιβλίου. Ο ήρωάς του βρίσκεται στο χείλος ενός μπαλκονιού, «φιλοσοφώντας» περί ζωής και θανάτου. Μετά το τέλος του 22^ου κεφαλαίου, οι σελίδες λευκές. Ο Walter αναζητά το 23^ο κεφάλαιο, αναζητά το τέλος του μυθιστορήματος και μια εξήγηση. Η αναζήτηση αυτή οδηγεί στην εμπλοκή του σε σειρά περιστατικών, αστυνομικών υποθέσεων και άλλων περιπετειών εως ότου βρει το συγγραφέα και τη λύση του αινίγματος αυτού του «καταραμένου» αριθμού.

Η κάθαρση του Walter, αλλά και όλων εμάς που παρακολουθούμε από κοντά την εξέλιξη της παράνοιας και της κατάρρευσής του, ξεκινά με μια φράση που απευθύνεται στον ίδιο από έναν γιατρό ενός ερευνητικού ινστιτούτου: «Έπρεπε να είσαι νεκρός…».

Φτάνοντας προς το τέλος, μένουμε άναυδοι μπροστά στα παιχνίδια του μυαλού, μπροστά στην ικανότητά του να μας παγιδεύσει, να μας εξοντώσει και ύστερα να αποβάλλει όσα αποβαίνουν τραυματικά για αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι πως τη ζωή τη βρίσκουμε μπροστά μας και, όσο και να προσπαθούμε να καταχωνιάσουμε αυτήν και τις μνήμες μας στα πιο σκοτεινά και κλειδωμένα μέρη του μυαλού, η νέμεσις είναι αναπόφευκτη και όλα κάποτε θα μας συναντήσουν για να τους δώσουμε τη δική μας απολογία, τη δική μας εξήγηση.

Ο Walter έψαχνε για μια εξήγηση που είχε μέσα του. Όταν τη βρήκε, έπρεπε κι εκείνος να δώσει τη δική του εξήγηση στο παρελθόν του. Γιατί οι πράξεις του παρελθόντος είναι αυτές που τον προσδιόρισαν σαν άνθρωπο και τον οδήγησαν μπροστά σε αυτό το μυστήριο, το μυστήριο του αριθμού 23. Μόνο έτσι θα αποδιδόταν δικαιοσύνη και όλα θα έπαιρναν τη ροή που πρέπει.

«Be sure your sin will find you out. – Numbers 32:23»

«Ο Αριθμός 23», μια ταινία του Joel Schumacher και Fernley Phillips, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, ένα δράμα που παίζει με το μυαλό και την κρίση μας, όχι μόνο παρουσιάζοντάς μας το αίνιγμα του αριθμού αυτού, αλλά εξιστορώντας τη ζωή ενός ανθρώπου και τη δύναμη των εμμονών του στον καθορισμό της προσωπικότητας και των επιλογών του. Μια ταινία-λαβύρινθος όπως την χαρακτήρισαν το 2007, όταν εμφανίστηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες, καθώς η ροή των γεγονότων, αλλά και ο δρόμος που δίνεται στο θεατή για να φτάσει σε μια εξήγηση, είναι δαιδαλώδης. Παρόλα αυτά, με δυνατά εφέ και αιφνιδιαστική εναλλαγή πλάνων, μεταξύ του τώρα και του τότε ή της ζωής του Fingerling και αυτής του Walter, ο σκηνοθέτης μας κρατά πάντα σε ένα μυστήριο, σε έναν συνεχώς ημιτελή παραλληλισμό, ο οποίος πάντα θέλει «λίγο ακόμα» για να μας οδηγήσει στην απάντηση του μυστηρίου. O Jim Carrey παρά την ευρέως γνωστή ιδιότητά του ως κωμικού, απέδειξε στην πρώτη απόπειρά του για δραματικό ρόλο ότι μπορεί, όχι απλά να ανταπεξέλθει, αλλά να μας μεταφέρει άμεσα το χάος στο οποίο βυθίζεται η ζωή ενός παρανοϊκού ανθρώπου.

Με αφορμή μια σκηνή της ταινίας, βρήκα την ευκαιρία να ασχοληθώ παραπάνω με ένα κομμάτι που μου αρέσει πολύ.

Το τραγούδι είναι το «Tear you apart» από τους She Wants Revenge και το ακούμε σε μια περίεργα ιδιαίτερη σκηνή, όταν ο Jim Carrey και η Virginia Madsen γνωρίζονται σε μια περισσότερο ερωτική – φαντασιακή version. Σ’ αυτό το τραγούδι, θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπάρχει κάποιο «σκληρό» ποιητικό νόημα. Πιστεύω πως το κομμάτι αντικατοπτρίζει την «επιθετική» λίμπιντο των αντρών και τη «συγκρατημένη» λίμπιντο των γυναικών αντίστοιχα.

Παρατηρώντας τον τελευταίο στίχο στο ρεφραίν πολλά εμφανή μηνύματα μπορεί να περάσουν μέσα από αυτόν. Νομίζω πως ένα από αυτά, όπως μας μαρτυρά και ο στίχος, έχει να κάνει με μια σεξουαλική φαντασίωση, στην οποία κυριαρχεί η υποταγή και η ολοκληρωτική παράδοση του ενός στον άλλο. Προσωπικά, διαλέγω μια διαφορετική πτυχή σε αυτό. Κοιτώντας τους στίχους του τραγουδιού από τα κουπλέ μέχρι τα ρεφραίν, παρατηρούμε μια έντονα συγκινησιακή αίσθηση. Από τα κουπλέ, λοιπόν, μέχρι το πρώτο ρεφραίν, κάθε στίχος τελειώνει με ένα ειδυλλιακό στίγμα από τη μεριά του αγοριού που ενδιαφέρεται για την κοπέλα. «Obsses about it, heavy for the next two days». Αυτό με οδηγεί να πιστέψω πως η πλειοψηφία των κουπλέ, πριν από το πρώτο ρεφραίν, μπορεί να αποτελεί μια ατέρμονη φαντασίωση.

Είναι ένα πολύ δυνατό κομμάτι και το μουσικό clip είναι σκηνοθετημένο από τον Joaquin Phoenix, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει πολλά άλλα clips για άλλες μπάντες. Το βίντεο δείχνει πως το κορίτσι είναι μια εξωγήινη μορφή (με την πρώτη ματιά), η οποία θα μπορούσε να έχει μια συμβολική έννοια, λόγω της νεανικής απειρίας και των μπερδεμένων ιδεών των νέων στο πώς να προσεγγίσουν και να ευχαριστήσουν ο ένας τον άλλον. Το βίντεο clip, από τη μεριά του, διχάζει τη σκέψη του θεατή και μπερδεύει χωρίς να δίνει μια σαφή εικόνα για το τι συμβαίνει. Σε αυτό το σημείο μπορούμε να το διαπιστώσουμε και στο video παρακάτω.

Οι απόψεις είναι πολλές. Αρκετοί πιστεύουν πως η κοπέλα στο βίντεο είτε είναι εξωγήινος, όπως αναφέραμε νωρίτερα, είτε μια ερμαφρόδιτη κοπέλα.

Μια άλλη πιο περίπλοκη θεωρία υποστηρίζει πως οι σκηνές του video clip αναφέρουν μια κατάσταση που επικρατούσε κάποτε στην Αμερική. Ο τρόπος με τον οποίο δείχνουν τα πράγματα, το μυστικιστικό κλίμα και με αφορμή την αναφορά στους «Reds», προδίδουν μια πολιτική κατάσταση στην Αμερική. Οι Αμερικάνοι αποκαλούσαν τους κομμουνιστές «Reds» και στο βίντεο από ό,τι διαπιστώσατε και εσείς, οι γονείς της κοπέλας μετακινούνται συχνά και αυτό προκύπτει από τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπιζαν αυτοί κοινωνικά.

Τα συμπεράσματα δικά σας…

———-