Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013
Wall-E
Δε νομίζω ότι υπάρχει νέος της ηλικίας μου (ή και μεγαλύτερος) που να μην έχει αγαπήσει την Pixar. Με τις παραγωγές της μεγάλωσε γενιές, με ιστορίες και εικόνες για μικρούς και μεγάλους. Εικόνες προσιτές στα παιδιά, αλλά και εικόνες – μάθημα για τους μεγαλύτερους. Εκεί ακριβώς κρύβεται η μαγεία της, πώς με μια ιστορία παιδική μπορεί να ταρακουνήσει και τους μεγάλους της εποχής για όσα συμβαίνουν, για όσα περνούν απαρατήρητα και όσα αυτά σημαίνουν στη πραγματικότητα, έστω και με μια δόση υπερβολής κάποιες φορές.
Στην Pixar φιλοξένησε και την ιστορία του Wall-Ε o σκηνοθέτης και σεναριογράφος Andrew Stanton το 2008, μια ιστορία που κοιτά σε ένα πολύ μακρινό, αλλά όχι απίθανο, μέλλον. Οι πρώτες σκηνές τα λένε όλα: μια εικόνα ξεκινά από το διάστημα και κατευθύνεται προς τη Γη, προσπερνώντας εκατομμύρια δορυφόρους που ο άνθρωπος έχει στείλει και την περικυκλώνουν. Φτάνοντας προς την επιφάνεια, θεόρατοι σωροί από σκουπίδια και απόβλητα ξεπροβάλλουν, ενώ ανάμεσά τους ξεχωρίζεις κάποιες προσπάθειες για εκμετάλλευση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας – μερικές ανεμογεννήτριες δίπλα σε τεράστιες καμινάδες εργοστασίων (τι ειρωνεία…).
Κάπου εκεί στα ερειπωμένα στενά της Γης, ένα μικρό ρομποτάκι, ο Wall-E. Η αποστολή του είναι να καθαρίσει τη Γη από τα απόβλητα και τα σκουπίδια που άφησε ο άνθρωπος πίσω του. Μαζεύει τα άτακτα απορρίμματα και τα στιβάζει προσεκτικά στις εγκαταλελειμμένες εκτάσεις. Ο άνθρωπος πού πήγε όμως; Γιατί άφησε το φυσικό του περιβάλλον γεμάτο σκουπίδια κι άφησε ένα ρομπότ να καθαρίσει για λογαριασμό του;
Αφού έκανε τη Γη ακατάλληλο μέρος για οποιαδήποτε μορφή ζωής την… έκανε για το διάστημα. Σε ένα τεράστιο διαστημικό αμαξίδιο με όνομα Axiom ταξιδεύει και ζει τη ζωή του (;) χωρίς έννοιες για την τύχη του «σπιτιού» του.
Πώς είναι η ζωή στο Axiom; Κάθε άλλο παρά «ζωή». Υπέρβαροι άνθρωποι καθισμένοι αναπαυτικά σε τεράστιες πολυθρόνες, ανίκανοι να κοιτάξουν μέχρι τις άκρες των ποδιών τους. Ψηφιακές οθόνες μπροστά στα μάτια τους, μέσα από τις οποίες βλέπουν τα πάντα, ακόμα και τα πρόσωπα των συνομιλητών τους, τι κι αν αυτοί είναι μόλις δίπλα τους. Οι δραστηριότητες λίγες και συγκεκριμένες: πρωινό ξύπνημα, πρωινό φαγητό, περιπλάνηση με την πολυθρόνα τους πάντα στους ψηφιακούς χώρους του Axiom, με συχνές ανακοινώσεις στα μεγάφωνα να ορίζουν πότε ξημερώνει, πότε είναι ώρα για ύπνο και πότε… η μόδα αλλάζει! Χαρακτηριστική ατάκα: «Blue is the new red!» λέει η διαφήμιση και ξαφνικά, με ένα κουμπί, όλοι αλλάζουν τις στολές τους από κόκκινες σε μπλε!
Υπερβολικό; Μπορεί. Μα διόλου απίθανο! Σάμπως σήμερα δεν είμαστε μια μικρογραφία του Axiom; Επικοινωνούμε μέσω οθονών που γίνονται όλο και πιο μικρές και διακριτικές ώστε να τις έχουμε πάντα μαζί μας, επηρεαζόμαστε άμεσα από τις διαφημίσεις και καθορίζουμε την καθημερινότητα και τις δραστηριότητές μας σύμφωνα με αυτό που «ανακοινώνεται» ότι συμβαίνει και ταυτόχρονα υπαγορεύει τις αντιδράσεις και τις πράξεις μας.
Όταν ο άνθρωπος έχει ξεχάσει πώς να χορεύει, όταν ζητά από τον υπολογιστή του «Define dancing», τότε κάτι πάει στραβά. Κι αυτό είναι κάτι που πράγματι έχω παρατηρήσει και με απασχολεί τελευταία: γιατί ο κόσμος δε χορεύει πια; Αντιθέτως του είναι πολύ εύκολο και φυσιολογικό να βγάλει το κινητό του σε μια συναυλία και να ασχοληθεί περισσότερο μαζί του.
Όλως περιέργως, ο Wall-E φαίνεται να είναι πολύ πιο… ανθρώπινος! Συλλέγει πράγματα που του φαίνονται όμορφα, χωρίς να ξέρει ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Πράγματα που ίσως σημαίνουν κάτι για κάποιον, παρόλο που αυτός ο κάποιος το έχει πετάξει στα σκουπίδια του και το εγκατέλειψε πίσω στη Γη. Βλέπεις, η ανάγκη να εκκενωθεί η Γη ήταν άμεση και επιτακτική. Ο Wall-E ερωτεύεται ακόμα, με μια αθωότητα που ακόμα και σήμερα έχουμε καιρό να δούμε. Τα «μάτια» του (ένα ζευγάρι κιάλια στην ουσία) είναι πολύ πιο εκφραστικά κι από αυτά των ανθρώπων. Η ανάγκη του να αγγίξει το «χέρι» της Eve, ενός ρομπότ που ήρθε να εντοπίσει ζωή στη Γη, είναι μεγαλύτερη κι από των ανθρώπων στο Axiom. Για την ακρίβεια, η διαφορά είναι ότι στο Wall-E υπάρχει αυτή η ανάγκη. Φαίνεται να εκτιμά πολύ περισσότερο τη ζωή και τις χαρές της, ακόμα κι όταν κοιτά κρυφά την Eve να κάνει την αποστολή της. Τα ρομποτικά του μάτια, κάθε φορά που χαμηλώνουν, είναι σα να λένε «Μα γιατί κανείς δεν το βλέπει;».
When you kiss me heaven sighs
And tho I close my eyes
I see la vie en rose
When you press me to your heart
I’m in a world apart
A world where roses bloom
Η ιστορία του Wall-E είναι μια από τις πιο όμορφες ιστορίες των κινουμένων σχεδίων, από αυτές που μικροί και μεγάλοι πρέπει να δουν. Γιατί βρέθηκε επιτέλους ένα ρομποτάκι να μας βάλει τα γυαλιά. Ας ελπίσουμε ότι μια τέτοια ιστορία, όπου τα ρομπότ θα είναι πιο συναισθηματικά και συνειδητοποιημένα από τους ανθρώπους, θα παραμείνει στη μεγάλη οθόνη, έτσι, για να μας θυμίζει πως μπορούμε να γίνουμε ακόμα πιο «ζωντανοί»…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…