Συνέντευξη στην Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
Είναι από τους καλλιτέχνες που χαίρεσαι να ακούς. Από το μακρινό 2006 και «Της Άρνης το Νερό», πέρασε πάνω από μια δεκαετία και εκείνος συνεχίζει να μας χαρίζει επιτυχίες, άλλοτε ερμηνεύοντάς τες ο ίδιος, άλλοτε γράφοντας μουσική για κομμάτια συναδέλφων του. Περνώντας τα «Διόδια» με τη συμμετοχή της Φωτεινής Βελεσιώτου, φτάσαμε σε μια άλλη τεράστια επιτυχία, το «Κάθε Φορά», στο οποίο ο Σταύρος Σιόλας έγραψε μουσική και το ερμήνευσε ο Γιάννης Κότσιρας. Και από εκεί στο ελπιδοφόρο «Κοίτα τη Χαραυγή», ένα ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και έχει καταταχθεί ήδη στη λίστα με τις μεγάλες επιτυχίες του τραγουδοποιού.
Γνωρίζοντάς τον, είναι από τους ανθρώπους που θα ήθελες να κάνεις παρέα μαζί τους. Σοβαρός, μειλίχιος, μια ευγενική και ήρεμη φυσιογνωμία που μπορεί να σου χαρίσει απολαυστικές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Συναντήσαμε τον Σταύρο Σιόλα ένα δειλινό του Φεβρουαρίου, τον φωτογραφίσαμε, ήπιαμε μαζί του ένα απολαυστικό τσάι και μιλήσαμε για όλα…
Ξεκινήσατε ως ηθοποιός αλλά σας κέρδισε το τραγούδι. Πώς προέκυψε; Ήταν θέμα… συγκυριών ή συνειδητής επιλογής; Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να πάρετε αυτή την απόφαση;
Όλο αυτό ήρθε απόλυτα φυσικά… Κατά τη νεαρή περίοδο της ζωής μας, που όλοι βρισκόμαστε στην αναζήτηση, αποφάσισα να σπουδάσω θέατρο. Καλώς αποφάσισα λοιπόν, γιατί το θέατρο μου καλλιέργησε τα εκφραστικά μέσα και διαμόρφωσε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι τη μουσική. Πάντα υπήρχε μέσα μου η αγάπη για τη μουσική και σιγά-σιγά είδα ότι μπορώ να «σκαρώνω» συνθέσεις, στην αρχή μεταποιώντας κάποιες μελωδίες και έπειτα εν τη γενέσει. Εξάλλου το θέατρο εμπεριέχει μουσική. Στις παραστάσεις που έπαιζα έγραφα και τη μουσική και τραγουδούσα. Το «Της Άρνης το νερό» με το οποίο μπήκα και στον χώρο της μουσικής πιο «επίσημα», ήταν τραγούδι που είχα γράψει για θεατρική παράσταση.
Ανήκετε στους καλλιτέχνες που βαδίζετε «αθόρυβα» και ανεβαίνετε όλο και πιο ψηλά στην σκάλα της επιτυχίας. Είστε αυτό που ονομάζουμε low profile. Πόσο εύκολο είναι αυτό στην σημερινή εποχή που η μουσική βιομηχανία έχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο «προώθησης» των καλλιτεχνών;
Δεν είναι κάτι που επιλέγω συνειδητά. Δεν μπορώ να οργανώσω και να ελέγξω την εικόνα μου, δεν είναι κάτι που το σχεδιάζω ή το μεθοδεύω. Κινούμαι στον χώρο της μουσικής και αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να προστατέψω στο ακέραιο, την τέχνη μου, την αισθητική μου και τον εαυτό μου στο σύνολό του. Τώρα, μάλλον αυτό σημαίνει ότι κινούμαι… low profile… Είναι κάτι που μου έχουν ξαναπεί. Κάνω αυτό που μου αρέσει και αγαπώ και από εκεί και πέρα, ας βγει προς τα έξω, όποια εικόνα θέλει…
Συστηθήκατε στο κοινό το 2006 με το τραγούδι «Της Άρνης το Νερό», το οποίο έγινε τεράστια επιτυχία. Θα περίμενε κανείς ότι θα «πατούσατε» πάνω σε αυτή τη συνταγή προκειμένου να κάνετε κι άλλες αντίστοιχες επιτυχίες. Προς έκπληξή μας, δεν κάνετε κατάχρηση των παραδοσιακών οργάνων, αλλά βλέπουμε ότι στις συνθέσεις σας υπάρχει ο φρέσκος ηλεκτρικός ήχος. Το σάζι και το κλαρίνο που υπάρχουν στο τελευταίο κομμάτι για παράδειγμα, έχουν… διακριτική παρουσία…
Δεν είχα συνταγή όταν έφτιαχνα της «Άρνης το Νερό», δεν είχα συνταγή όταν έκανα τα «Διόδια» ή το «Χωρίς εσένα». Θα βαριόμουν αφόρητα να έκανα έναν δίσκο με τραγούδια μόνο όπως της «Άρνης το Νερό», δηλαδή έναν δίσκο με 10 παραδοσιακά μοιρολόγια. Κατέθεσα τον καλύτερό μου εαυτό στο συγκεκριμένο κομμάτι και θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνω ακριβώς το ίδιο σε ένα άλλο κομμάτι πανομοιότυπο –δεν σημαίνει ότι θα το κάνω καλύτερα. Μετά ήρθαν τα «Διόδια» που και πάλι δεν έκανα κάποιο άλλο τραγούδι που να προσπαθεί να μιμηθεί το ύφος του συγκεκριμένου τραγουδιού. Έπειτα έγραψα μουσική για το «Κάθε φορά». Πάλι τελείως διαφορετικό στυλ. Γενικά, τα τραγούδια που γράφω δεν μιμούνται τη φόρμα του προηγούμενου κομματιού που έγινε επιτυχία. Το πάντρεμα παραδοσιακών οργάνων με την ηλεκτρική κιθάρα και τους ηλεκτρονικούς ήχους είναι κάτι που προκύπτει στα τραγούδια μου, αλλά δεν το κάνω επειδή θεωρώ ότι κομίζει στην τέχνη του τραγουδιού κάποια πρωτοτυπία. Δεν το θεωρώ «μοντερνιά». Απλώς μου δίνει τις ατμόσφαιρες και τις ισορροπίες που θέλω. Σημασία έχει πώς το κάνεις. Θεωρώ πολύ πιο ενδιαφέρον το να κάνεις μια ενορχήστρωση με αμιγώς παραδοσιακά όργανα αλλά να χρησιμοποιηθούν με τέτοιον τρόπο που να δώσουν ένα μη αναμενόμενο αποτέλεσμα. Έχουν προκύψει πολύ κακόγουστα αποτελέσματα από διάφορα… παντρέματα τέτοιου είδους.
…Θεωρώ ότι στον βωμό της τέχνης έχω θυσιάσει την κανονικότητά μου και αυτό κάπως με απομακρύνει από την καθημερινότητα των άλλων ανθρώπων…
Είναι τάση, θεωρείτε, αυτό που συμβαίνει με πολλούς συναδέλφους σας; Το γεγονός δηλαδή ότι παντρεύουν στοιχεία της παραδοσιακής ελληνικής μουσικής με σύγχρονα ακούσματα και ήχους;
Θεωρώ ότι πάνε πολλά χρόνια που αυτό είχε κάποιο ενδιαφέρον και αποτελούσε τάση. Τώρα πλέον είναι σύνηθες. Όπως προείπα, δεν είναι τόσο το πάντρεμα αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιείς τα μουσικά όργανα. Έχει να κάνει κυρίως με την αισθητική πρόταση που έχει να παρουσιάσει κάποιος μέσα από αυτό. Δεν θεωρώ ότι αποτελεί μέθοδο εκμοντερνισμού της παράδοσης η χρήση ηλεκτρικής κιθάρας.
Η συνεργασία σας με τον Πόλυ Κυριάκου έχει αποφέρει αριστουργήματα. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η συνεργασία;
Ο Πόλυς είναι πολύ γλυκός και πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Υπάρχει πολλή αγάπη μεταξύ μας και πράγματι έχουμε δέσει και μου αρέσει πολύ η συνεργασία μαζί του. Όταν γνωριστήκαμε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2006, μου έδωσε ένα βιβλίο του με στίχους και κάθισα όλο το βράδυ και το διάβαζα, εντυπωσιάστηκα. Έπειτα ταξίδεψα στη Νέα Υόρκη όπου έμενε, και κάναμε έναν ολόκληρο τα δίσκο (τα «Διόδια»). Το πρώτο τραγούδι που έγραψα μουσική και ήταν σε στίχους δικούς του, το «Χωρίς εσένα», το ερμήνευσα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
…Κινούμαι στον χώρο της μουσικής και αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να προστατέψω στο ακέραιο, την τέχνη μου, την αισθητική μου και τον εαυτό μου στο σύνολό του…
«Διόδια». Ένα ορόσημο. Αφήνουμε έναν δρόμο πίσω μας και ανοίγεται ένας άλλος μπροστά μας. Τι γίνεται τελικά όταν περνάμε τα «διόδια»;
Στα τραγούδια ο καθένας βρίσκει και λυτρώνεται από τον δικό του καημό. Δεν πρέπει ο δημιουργός να συγκεκριμενοποίει και να περιορίζει το νόημα των στίχων, γιατί ο καθένας βρίσκει με τον δικό του τρόπο την ερμηνεία τους και αυτό είναι η ομορφιά που υπάρχει σε ένα τραγούδι. Αν θες την προσωπική μου άποψη, τα «διόδια» είναι το τίμημα της μετάβασης. Οτιδήποτε καινούριο και να θες να κάνεις στη ζωή σου, να περάσεις σε μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο χώρο, σε μια άλλη κατάσταση, έχει ένα αντίτιμο. Είναι λογικό και είναι και δίκαιο μάλλον. Πρέπει να υπερβαίνεις τον εαυτό σου, πρέπει να θέλεις να πληρώνεις «διόδια» για να μεταβάλλεις τον εαυτό σου, να εξελίσσεσαι και να περνάς σε μια καινούρια εποχή.
Πολλοί άνθρωποι στη σημερινή κοινωνία θέλουν να κάνουν την υπέρβαση, να περάσουν τα «διόδια» αλλά οι συνθήκες –κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές– δεν τους το επιτρέπουν. Υπάρχει γενικότερα ένας πεσιμισμός και ένας ωχαδελφισμός…
Τα «διόδια» έχουν καμιά φορά ακριβό αντίτιμο, μπορεί να έχεις να τα πληρώσεις, μπορεί να είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις, μπορεί και όχι. Δεν σου μένει τίποτε άλλο να κάνεις από το να προσπαθείς. Είμαι της άποψης ότι μπορείς να υπερπηδήσεις τα όποια εμπόδια και να τα καταφέρεις. Για να το καταφέρεις αυτό, πρέπει να χαρτογραφήσεις τον δρόμο σου, τα εμπόδια που έχεις να αντιμετωπίσεις και έτσι να δεις πώς θα κινηθείς… Μπορεί το αντίτιμο, τα «διόδια» να είναι πολύ ακριβά, το ξαναλέω… Μπορεί να χρειαστεί να πας σε μια άλλη «χώρα», αλλά στη ζωή πρέπει να προχωράμε…
«Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος / όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς». Η μεγάλη επιτυχία που γράψατε μουσική και την έχει ερμηνεύσει ο Γιάννης Κότσιρας. Πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε ότι «τελειώνει ο κόσμος σας»;
Χμ, βαρύ ερώτημα! Τι μου είπες τώρα… Πριν από χρόνια, πολύ παλαιότερα, όταν αντιμετώπισα ένα θέμα υγείας… Αλλά όλο αυτό ήταν ευεργετικό, γιατί φέρνει έναν άλλο τρόπο σκέψης, μια άλλη οπτική και μια νέα ματιά… Μετά, ο κόσμος είναι αλλιώς…
Και όταν «τελειώνει ο κόσμος», υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σας που είναι δίπλα σας και σας στηρίζουν; Που νιώθετε ότι τους χρωστάτε ένα ευχαριστώ;
Ξέρεις τι γίνεται; Αποφεύγω να εμπλέξω ανθρώπους στα προβλήματά μου. Δεν ξέρω από πού προέρχεται το χαρακτηριστικό μου αυτό αλλά είναι επιλογή μου να τα αντιμετωπίζω μόνος μου. Δεν θέλω να « φορτώνω» στους άλλους τα δικά μου θέματα. Προφανώς και υπάρχουν πολύ στενοί και αγαπημένοι φίλοι, υπάρχει η οικογένειά μου, όμως μου φτάνει να είναι εκεί, να έχουμε μια όμορφη σχέση αλλά χωρίς τους εμπλέκω στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος. Δεν θέλω να τους μεταφέρω όλο αυτό το άγχος του κάθε προβλήματος που μπορεί να αντιμετωπίζω. Δεν λειτουργώ έτσι και, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν το κάνω και απολύτως αλτρουιστικά. Δεν προστατεύω μόνο εκείνους αλλά και εμένα από το βάρος της δικής τους αντίδρασης στο οποιοδήποτε πρόβλημά μου. Το να νιώσουμε άσχημα όλοι μαζί, δεν θα με κάνει να νιώσω καλύτερα.
…Είναι δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης και κυρίως στην Ελλάδα, σε μια χώρα που δυστυχώς το καλλιτεχνικό κομμάτι το θεωρεί παραπαίδι της και τον πολιτισμό τον θεωρεί πάρεργο ή δευτερευούσης σημασίας…
Σε κάποια παλαιότερη συνέντευξή σας είχατε πει ότι, ως δημιουργός, γράφετε πιο εύκολα πλέον μουσική και όχι στίχο. Ισχύει;
Πάντα είχα μεγάλη ευκολία στη μουσική αλλά όχι στον στίχο. Έχω γράψει στίχους αλλά παιδεύομαι πάρα πολύ. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω ότι ο στίχος είναι αρκετά καλός ώστε να βάλω τελεία. Ενώ με την μουσική μπορώ να γράψω και να βάλω τελεία την ίδια μέρα. Βέβαια, δεν είναι εύκολο καθόλου να βρω στίχους που να με εμπνέουν και να με αγγίξουν για να γράψω μουσική. Να σου πω επίσης ότι δεν λειτουργώ βιωματικά. Για παράδειγμα, αν διανύω μια περίοδο που είμαι πολύ χαρούμενος δεν θα καθίσω να γράψω τραγούδια, δεν με απασχολεί να εκφράσω με αυτό τον τρόπο τη χαρά μου. Το ίδιο συμβαίνει και σε περιόδους που δεν νιώθω καλά. Και στις δυο αυτές ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις νιώθω ότι δεν λειτουργώ με όλες τις κεραίες ανοιχτές. Θα γράψω μουσική όταν είμαι σε μια… κανονική κατάσταση, γιατί θεωρώ ότι χρειάζεται και το μυαλό και η καρδιά. Επειδή είμαι επηρεασμένος και από το θέατρο, όταν ένας ηθοποιός καλείται να παίξει έναν ρόλο και να εκφράσει μια συναισθηματική κατάσταση που δεν είναι η δική του τη δεδομένη χρονική στιγμή, ανασύρει από το παρελθόν του κάποια συναισθήματα που έχει βιώσει προκειμένου να καταφέρει να ενσαρκώσει τον εκάστοτε ρόλο. Κάπως έτσι γίνεται λοιπόν… Τελικά, λειτουργώ ετεροχρονισμένα βιωματικά…
Και τι αποτελεί πηγή έμπνευσης;
Για έναν δημιουργό, όλα αποτελούν πηγή έμπνευσης. Δέχεται διάφορα ερεθίσματα από τον κόσμο γύρω του και έπειτα αυτά μεταποιούνται σε συναίσθημα και έτσι δημιουργείται μια δεξαμενή από όπου αντλεί υλικό για να δημιουργήσει οτιδήποτε. Όταν παίρνω στα χέρια μου έναν στίχο που έρχεται και κλειδώνει με όλο αυτό που περιέγραψα, με συγκινεί. Έρχεται και δένει κάτι μέσα μου, κάτι αρχίζει να με «γαργαλάει», και τότε θέλω να τον ντύσω με μουσική. Είναι σαν ταινία, σαν θεατρικό έργο: θέλω να βάλω τα χέρια μου στο πιάνο και να εμφανιστεί μπροστά μου ο ήρωας της ιστορίας, το περιβάλλον, το σκηνικό. Θα δώσω, δηλαδή, μέσα στο μυαλό μου εικόνα και μορφή στον λόγο, στον στίχο και έτσι θα δημιουργήσω τη μουσική.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι η τέχνη θέλει και απαιτεί θυσίες. Εσείς έχετε θυσιάσει κάτι στον βωμό της τέχνης;
Θεωρώ ότι έχω θυσιάσει την κανονικότητά μου και αυτό κάπως με απομακρύνει από την καθημερινότητα των άλλων ανθρώπων. Πλέον μπορώ να καταλάβω κάποια πράγματα αλλά όχι βιωματικά, όσον αφορά στην επικοινωνία μου με τους άλλους ανθρώπους που δεν είναι καλλιτέχνες, εννοώ.
Υπάρχει κάτι στον χώρο της μουσικής που σας ενοχλεί, που θα θέλατε να είναι κάπως αλλιώς;
Ναι, είναι το ραδιόφωνο, ο τρόπος δηλαδή και τα μέσα που επικοινωνείται η μουσική. Δυστυχώς δεν επικοινωνείται ελεύθερα η μουσική δημιουργία και αυτό με στενοχωρεί πολύ. Βλέπεις την αγωνία των νέων ανθρώπων να βρουν βήμα να παρουσιάσουν τη δημιουργία τους, ώστε να πάρουν ένα κίνητρο για να συνεχίσουν στον χώρο και δεν είναι μόνο οι νέοι. Την ίδια αγωνία βιώνω και εγώ και άλλοι σύναδελφοί μου αλλά και παλαιότεροι. Τα μέσα είναι πολύ περιορισμένα, εξυπηρετούν δικά τους και πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Είναι μια μπίζνα όλο αυτό που δεν έχει καμία σχέση με το τραγούδι. Αυτό με τις playlist του ραδιοφώνου είναι κάτι που με ενοχλεί αφάνταστα. Όλοι πλέον εξυπηρετούν δικούς τους σκοπούς και «ωφελούν» συγκεκριμένα πρόσωπα.
Ποιες είναι οι σημαντικότερες δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2019; Ξεπερνιούνται;
Τα πρωταρχικά προβλήματα ενός καλλιτέχνη, δεν αφορούν στο περιβάλλον του, αφορούν στον ίδιο του τον εαυτό. Το πρώτο και κύριο μέλημά του πρέπει να είναι να βρει το προσωπικό του στίγμα και να εκφραστεί μέσα από αυτό. Από ‘κει και πέρα, είναι το οικονομικό γιατί πρέπει να βρει τρόπο να παράξει το οποιοδήποτε έργο και, αν το λύσει αυτό, πρέπει να βρει τρόπους να το επικοινωνήσει… Εκεί αρχίζει και ένας άλλος Γολγοθάς… Είναι δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης και κυρίως στην Ελλάδα, σε μια χώρα που δυστυχώς το καλλιτεχνικό κομμάτι το θεωρεί παραπαίδι της και τον πολιτισμό τον θεωρεί πάρεργο ή δευτερευούσης σημασίας.
Και ο ρόλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε αυτό;
Θεωρώ ότι βοηθάνε. Δεν θα είχα facebook, για παράδειγμα, αν δεν ήταν για να επικοινωνώ τη δουλειά μου –το χρησιμοποιώ κυρίως γι’ αυτόν τον λόγο. Προσωπικά δεν ασχολούμαι πάρα πολύ, αλλά πιστεύω ότι μέσα σε όλα τα προβλήματα είναι κάτι θετικό, βοηθάει…
…Αν θες την προσωπική μου άποψη, τα «διόδια» είναι το τίμημα της μετάβασης. Οτιδήποτε καινούριο και να θες να κάνεις στη ζωή σου, να περάσεις σε μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο χώρο, σε μια άλλη κατάσταση, έχει ένα αντίτιμο. Είναι λογικό και είναι και δίκαιο μάλλον. Πρέπει να υπερβαίνεις τον εαυτό σου, πρέπει να θέλεις να πληρώνεις «διόδια» για να μεταβάλλεις τον εαυτό σου, να εξελίσσεσαι και να περνάς σε μια καινούρια εποχή…
Έχετε κάποιο motto; Ποιο είναι αυτό;
Όχι δεν έχω κάποιο motto. Εμπιστεύομαι όμως πολύ το ένστικτό μου, το οποίο σχεδόν ποτέ δεν πέφτει έξω. Και πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται το ένστικτό του. Δεν είναι εύκολο βέβαια πάντα να το ερμηνεύσεις…
Πώς φαντάζεστε τον Σταύρο Σιόλα σε 10-15 χρόνια από τώρα, τόσο καλλιτεχνικά όσο και στην προσωπική του ζωή;
Δεν φαντάζομαι κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνω τώρα… Θα ‘θελα να συνεχίζω να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και αγαπώ. Θα ‘θελα να είμαι κάπου στη εξοχή να ασχολούμαι με τη μουσική δημιουργία, να ανοίξω λίγο τη μουσική δραστηριότητα μου, ίσως να ασχοληθώ με κάποιο μουσικό θεατρικό έργο, να εξακολουθώ να γράφω μουσική, να τραγουδάω και να ταξιδεύω. Ελπίζω σε 10 χρόνια να μπορώ να τα κάνω όλα αυτά με μεγαλύτερη ευκολία.
…Γενικά, τα τραγούδια που γράφω δεν μιμούνται τη φόρμα του προηγούμενου κομματιού που έγινε επιτυχία…
Μετράει μόλις λίγο καιρό το νέο σας τραγούδι με τίτλο «Κοίτα τη Χαραυγή». Ένα ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, σε στίχους του ποιητή Πάνου Δημητρόπουλου και μουσική δική σας. Για μένα, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό…
Με τον Πάνο Δημητρόπουλο έχουμε κάνει έναν ολόκληρο δίσκο σε μελοποίηση του Λουκά Θάνου. Ο Λουκάς Θάνος, μετά τον Ξυλούρη και μετά τον τελευταίο δίσκο του Γιάννη Χαρούλη που ήταν μελοποιημένος Κωστής Παλαμάς, επέλεξε εμένα ως ερμηνευτή. Είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω κάνει. Ο Πάνος μου έδωσε διάφορους στίχους –μέσα σε αυτούς υπήρχε και το «Κοίτα τη Χαραυγή», το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Κάλεσα, λοιπόν, τον Αλκίνοο και εκείνος δέχτηκε να πούμε αυτό το τραγούδι μαζί. Πάντα ήθελα να ακούσω τη φωνή του δίπλα στη δική μου. Η επιθυμία της συνεργασίας ήταν αμοιβαία και είμαστε και οι δύο πολύ χαρούμενοι με το αποτέλεσμα.
Θα μου άρεσε ιδιαίτερα μια σύμπραξη επί σκηνής με τον Αλκίνοο. Νομίζω ότι ταιριάζετε…
Και μένα θα μου άρεσε και μάλιστα ήταν να βρεθεί μαζί μου σε κάποια από τις προσεχείς εμφανίσεις που θα πραγματοποιήσω στη «Σφίγγα», αλλά δυστυχώς δεν θα μπορέσει λόγω υποχρεώσεων. Ωστόσο, είναι κάτι που υπάρχει στα πλάνα μου και θέλω να πιστεύω ότι θα γίνει κάποια στιγμή. Με τον Αλκίνοο συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά όταν εγώ μελοποίησα στίχους του Μάνου Ελευθερίου στο τραγούδι «Σε άδειο θέατρο» και το ερμήνευσε εκείνος. Η αλληλοεκτίμηση και η συμπάθεια που υπάρχει μεταξύ μας είναι βαθιά, έως και συγκινητική θα έλεγα. Τον Αλκίνοο τον εκτιμώ για την αισθητική του, την καρδιά του και το μυαλό του.
Το τραγούδι αυτό αποτελεί προπομπό κάποιου επερχόμενου δίσκου;
Ναι, ακριβώς. Αποτελεί όπως είπες προπομπό του δίσκου που ετοιμάζω και θα κυκλοφορήσει από τη MINOS EMI μέσα στη χρονιά του 2019. Πρόκειται για ένα μεγάλο project, έναν δίσκο που κινείται μέσα στο φάσμα της αισθητικής πρότασης που ώς τώρα γνωρίζετε από μένα, και ευτυχώς αυτό το φάσμα δεν είναι στενό, οπότε θεωρώ ότι δεν είναι προβλέψιμο. Θα είναι ένας δίσκος που θα περιέχει μόνο ντουέτα. Αυτή την περίοδο είμαι στο στούντιο και ηχογραφώ ένα ντουέτο με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και ακολουθούν κι άλλα, όπως αυτό με την Παυλίνα Βουλγαράκη. Θα υπάρχουν πολύ σημαντικές φωνές, πολύ σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής, τις οποίες, επειδή ακόμη δεν είναι κάτι έτοιμο, θα μου επιτρέψεις να μην αναφέρω…
Εξαιρετικά ενδιαφέροντα όλα αυτά. Αναμένουμε με αγωνία λοιπόν… Για πάμε τώρα στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» όπου οι Ρίτα Αντωνοπούλου, Γιάννης Κότσιρας και Μίλτος Πασχαλίδης θα βρεθούν μαζί σας… Πείτε μας λίγο για αυτές τις εμφανίσεις και τι να περιμένουμε;
Είναι όλοι πολύ σημαντικοί ερμηνευτές, αγαπημένοι συνεργάτες και φίλοι. Νιώθω ότι είμαστε συγγενείς καλλιτεχνικά. Η Ρίτα Αντωνοπούλου έχει τραγουδήσει το «Λευκό Φανελάκι», για το οποίο έχω γράψει μουσική και έχουμε βρεθεί και σε συναυλίες μαζί. Ο Γιάννης Κότσιρας έχει συμπεριλάβει στον τελευταίο του δίσκο πέντε δικά μου τραγούδια ενώ με τον Μίλτο έχουμε δισκογραφίσει τα «Διόδια» από ένα live του στον Βύρωνα. Αναφορικά με τις εμφανίσεις στη «Σφίγγα» θέλω να συμπεριλάβω όσο το δυνατόν περισσότερα τραγούδια από αυτά που αγαπώ. Το πρόγραμμα θα έχει σίγουρα παραδοσιακά, θα έχει πολλά δικά μου τραγούδια, θα έχει επίσης Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, Θανάση Παπακωνσταντίνου και Λίνα Νικολακοπούλου.
…Είναι μια μπίζνα όλο αυτό που δεν έχει καμία σχέση με το τραγούδι. Αυτό με τις playlist του ραδιοφώνου είναι κάτι που με ενοχλεί αφάνταστα. Όλοι πλέον εξυπηρετούν δικούς τους σκοπούς και «ωφελούν» συγκεκριμένα πρόσωπα…
Υπάρχουν άλλα ανακοινώσιμα μελλοντικά σχέδια;
Είμαι σε περίοδο που ετοιμάζουμε εντατικά τον νέο δίσκο, θα πραγματοποιήσω τις εμφανίσεις στη «Σφίγγα» που αναφέραμε και έπειτα θα υπάρξει κάποια στιγμή αργότερα μια περιοδεία με διάφορους σταθμούς ανά την Ελλάδα.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την όμορφη κουβέντα μας και καλή επιτυχία!
Εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ, περάσαμε πολύ όμορφα…
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…