Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Μετά τον θάνατο του Πάπα Ιωάννη-Παύλου Β΄, ο συντηρητικός Γερμανός Καρδινάλιος, Joseph Ratzinger (Anthony Hopkins) γίνεται ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄. Κάποια χρόνια μετά, και εν μέσω σκανδάλων που ταλανίζουν την Καθολική Εκκλησία, ο Ποντίφικας καλεί τον προοδευτικό Αργεντίνο Καρδινάλιο, Jorge Bergoglio (Jonathan Pryce) να τον επισκεφτεί στη Ρώμη…
Ο ξεχωριστός Fernando Meirelles σκηνοθετεί μια ταινία από αυτές που δεν βλέπουμε πλέον συχνά στη μεγάλη οθόνη. «Οι Δύο Πάπες» (“The Two Popes”) αφηγούνται ουσιαστικά τις φανταστικές (;) συνομιλίες δύο υπαρκτών προσώπων, οι οποίοι εξελέγησαν στο ανώτατο αξίωμα της Καθολικής Εκκλησίας (ο Bergoglio είναι ο σημερινός Πάπας Φραγκίσκος). Το ανθρωποκεντρικό σενάριο του Anthony McCarten δημιουργεί δύο πληρέστατους χαρακτήρες, οι οποίοι με τη σειρά τους παρέχουν το πλέον πρόσφορο έδαφος στους Pryce και Hopkins (είναι δικαίως υποψήφιοι για Χρυσή Σφαίρα Α΄ και Β΄ Ανδρικού Ρόλου, αντίστοιχα) να μας χαρίσουν δύο εξαίρετες ερμηνείες. Μέσα από τους χαρακτήρες τους συγκρούονται –και ενίοτε αλληλοσυμπληρώνονται– δύο διαφορετικές νοοτροπίες, δύο –ακόμη και γεωγραφικά– «αντίθετοι» κόσμοι. Αυτή τους η «συνομιλία» διανθίζεται με ηχητικές και μουσικές αντιστίξεις, καθώς και έργα τέχνης. Και επειδή, πολύ σοφά, αμφότεροι κινούνται στις αποχρώσεις του γκρίζου –δεν υπάρχει «καλός» και «κακός», ούτε η σκηνοθετική οπτική είναι «άσπρο»/«μαύρο»–, ο Meirelles επιτυγχάνει κάτι σπάνιο και απρόσμενο: να σκιαγραφήσει την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Το καλό και το κακό το κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Κάθε άνθρωπος έχει τον χαρακτήρα του, τα μυστικά του, την ανάγκη να τα βρει με τη συνείδησή του. Ο σκηνοθέτης επιμένει ιδιαίτερα στο παρελθόν του Πάπα Φραγκίσκου (τον οποίο σε νεότερη ηλικία υποδύεται ο Juan Minujín), επιλέγοντας να το απεικονίσει με δύο διαφορετικά στυλ στη φωτογραφία, αλλά και στην κινηματογράφηση, η οποία, ανάλογα με την περίσταση μοιάζει απόκοσμα ονειρική ή είναι σκληρά ντοκιμαντερίστική. Μέσα από την ειλικρίνεια και το χιούμορ των διαλόγων, τα δύο πρόσωπα αποκαλύπτονται και «κατακτούν» το ένα το άλλο, λες και βρίσκονται πάνω σε μια σκηνή θεάτρου, με φόντο το επιβλητικό «τοπίο» της Cappella Sistina. Η δημιουργία του Meirelles, ωστόσο, δεν χάνει στιγμή την κινηματογραφικότητά της, ακριβώς γιατί βρίσκεται διαρκώς σε επαφή με το ανθρώπινο συναίσθημα. Το ήθος κάθε ανθρώπου ορίζεται από τις επιλογές του. Και επειδή ο Άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τις επιλογές του, μπορεί να αλλάξει και ο ίδιος. Σημασία έχει να είναι συνειδητός και να μην ξεχνά να πιστεύει στην Αγάπη. Γιατί τότε ακόμη και τα αδύνατα γίνονται δυνατά…
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από την Odeon, από την Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…