“Αφιερωμένο εξαιρετικά” στη μνήμη της Τζένης Βάνου…

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Τρίτη, 11 Φεβρουαρίου 2014

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

Τζένη Βάνου Αν ήταν η φωνή της αμαρτία…

 

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που σχεδίαζα ένα «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με θέμα τη συνεργασία της Τζένης Βάνου με το Μίμη Πλέσσα. Είχα ολοκληρώσει την έρευνά μου και ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω, όμως …με πρόλαβε η επιθυμία μου να καταγράψω τις διασκευές ξένων τραγουδιών στα ελληνικά, που ηχογράφησαν οι μεγαλύτερες φωνές του πενταγράμμου μας. Έτσι, το πλάνο πήγε λίγο πίσω, αλλά λίαν συντόμως το αφιέρωμα θα γινόταν.

Ωστόσο, ο πρόσφατος χαμός της αξέχαστης και σπουδαίας ερμηνεύτριας, με «υποχρεώνει» εκ των πραγμάτων να βγω από τη «σειρά» μου και να παρουσιάσω όχι μόνο τις μεγάλες στιγμές με τον συνθέτη «της», αλλά ολόκληρη την πορεία της στο τραγούδι, που διήρκεσε περισσότερο από μισό αιώνα. Πάντα με σεβασμό και τιμή στη μνήμη ίσως της κορυφαίας σε έκταση γυναικείας φωνής της χώρας μας, ίσως και του πλανήτη…!

Τα παιδικά χρόνια και η γνωριμία με τον Πλέσσα

Η Ευγενία Βραχνού γεννήθηκε κοντά στην πλατεία Αττικής, αλλά από πολύ μικρή ηλικία «τραυματίστηκε» ψυχικά, καθώς οι γονείς της χώρισαν και μάλιστα της είχε απαγορευτεί να βλέπει τη μητέρα της. Ώσπου σε ηλικία 14 ετών έκανε απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια κι έτσι, η επικοινωνία μαζί της έγινε πιο συχνή.

Ευτυχώς, μέσα σε όλες αυτές τις δυσκολίες, είχε ως διέξοδο το τραγούδι. Καθημερινά τραγουδούσε και για καλή της τύχη, στο διπλανό σπίτι έμενε ο δημοσιογράφος Γιώργος Κολοκοτρώνης που την άκουγε συνεχώς κι έτσι, αφού πήρε τη συγκατάθεση της μητέρας της, πήγε την -ακόμη μαθήτρια- Ευγενία στα «Κυριακάτικα πρωινά» που παρουσίαζε ο Γιώργος Οικονομίδης μαζί με το Μίμη Πλέσσα και τη Ρένα Ντορ.

Ο συνθέτης εντυπωσιάστηκε ακούγοντάς την και της πρότεινε να περάσει από ακρόαση στο Ε.Ι.Ρ. (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας), ώστε να προσληφθεί ως τραγουδίστρια. Μάλιστα, για να μη την …τρομοκρατήσει, της διάλεξε δυο σχετικά «εύκολα» τραγούδια για τις εξετάσεις: «Τι φταίω εγώ» και «Ασ’ τη βαρκούλα να τρέχει».

Όμως, όταν ήλθε η ώρα των εξετάσεων, ο Πλέσσας έλειπε και την παρέπεμψε στον Γεράσιμο Λαβράνο. Επιπλέον, δεν είπε ούτε τα τραγούδια που της είχε διαλέξει ο «μέντοράς» της, αλλά τα «Χέρι-χέρι» και «Τα δυο σου χέρια» – κατόπιν επιλογής του μαέστρου. Φυσικά πέρασε και τότε ο Λαβράνος της έδωσε το ονοματεπώνυμο που την έκανε πασίγνωστη: Τζένη Βάνου!

Δισκογραφικό ντεμπούτο

Η νεαρή ερμηνεύτρια προσελήφθη λοιπόν στο Ε.Ι.Ρ. και η φωνή της ακουγόταν νύχτα-μέρα σε όλη την Ελλάδα, μέσα από τα βραχέα κύματα. Ο Πλέσσας που είχε ανακαλύψει αυτό τον «θησαυρό», της έδινε άπλετο χώρο στις εκπομπές κι έτσι, όλος ο κόσμος άρχισε ν’ αναρωτιέται «ποια είναι αυτή», αφού ακόμα δεν είχε δισκογραφία.

Ωστόσο, ο Πλέσσας έλυσε και τούτο το ζήτημα. Το 1959 την πήγε στην τότε πανίσχυρη Columbia και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το πρώτο δισκάκι 45 στροφών με τη φωνή της. Ήταν τραγούδια σε δεύτερες εκτελέσεις, τα «Αστέρι-αστεράκι» του Πλέσσα και «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου» του Μάνου Χατζιδάκι, αμφότερα πολύ γνωστά τότε, μέσα από τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη.

Την ίδια χρονιά, θα ηχογραφήσει πάλι σε δεύτερη εκτέλεση «Το γκρίζο γατί» του Χατζιδάκι (το πασίγνωστο «Νιάου βρε γατούλα», που είχε γίνει ανάρπαστο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη), αλλά και το «Της αυλής σου το φεγγάρι» του Πλέσσα.

Σημειωτέον ότι γι’ αρκετό καιρό ο πατέρας της δε γνώριζε το παραμικρό για τις καλλιτεχνικές δραστηριότητές της. Μόλις το έμαθε, ένα βράδυ η Βάνου βρήκε έξω από το σπίτι της μια βαλίτσα με τα ρούχα της, αλλά μετά από λίγο διάστημα κι’ αφού βεβαιώθηκε ότι η κόρη του πορευόταν με ήθος κι αξιοπρέπεια στη δουλειά της, ο ίδιος της ζήτησε συγνώμη…

«Βασίλισσα» του «ελαφρού»

Από τότε και μέχρι το 1964 που θα διαρκέσει το συμβόλαιό της με την Columbia, θα κάνει τη μία ηχογράφηση μετά την άλλη. Το μεγαλύτερο ποσοστό του ρεπερτορίου της βεβαίως έχει να κάνει με το Μίμη Πλέσσα, ο οποίος το 1960 θα της δώσει την «Αγάπη μας» για την πρώτη εμφάνισή της στο δεύτερο Φεστιβάλ Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ., κερδίζοντας τις εντυπώσεις, αλλά όχι κάποιο βραβείο.

Αυτά θα έλθουν αργότερα, όταν ο θεσμός θα «μετακομίσει» στη Θεσσαλονίκη. Έτσι, το 1963 θα πάρει το δεύτερο βραβείο για το «Εδώ τελειώνει ο ουρανός» (δεύτερη ερμηνεύτριά του η Ζωή Κουρούκλη) του Μίμη Πλέσσα και το τρίτο για το «Άκου» του Τάκη Παναγόπουλου (μαζί με τη Νίκη Καμπά).

Εξάλλου, το 1964 θα κερδίσει πάλι το δεύτερο βραβείο με το «Τώρα» σε μουσική Μίμη Πλέσσα («ταίρι» της πάλι η Καμπά), το οποίο θα γίνει πασίγνωστο όταν θα εμφανιστεί να το τραγουδά στο φιλμ του Γιάννη Δαλιανίδη «Κορίτσια για φίλημα».

Παράλληλα με τη συνεργασία της με τον Πλέσσα (συνολικά 22 τραγούδια την πενταετία 1959-1964), θα ηχογραφήσει και δημιουργίες πολλών άλλων συνθετών: Ζακ Ιακωβίδης («Το πλατάνι», «Ποτάμι, ποταμάκι μου»), Σταύρος Κουγιουμτζής («Το περιστεράκι» σε δεύτερη εκτέλεση), Κώστας Γιαννίδης («Ξύπνα αγάπη μου»), αλλά και Γιώργος Μουζάκης, με τραγούδια του οποίου θα εμφανιστεί το 1964 στην θεατρική επιθεώρηση «Η Αθηναία του ‘64». Από αυτά, είναι πασίγνωστα τα «Διπλός γλυκός καημός» και βεβαίως «Η σκλάβα».

Παράλληλα, θα την πλησιάσει και ο Μίκης Θεοδωράκης που ήδη έχει ξεκινήσει την πορεία του προς την κορυφή του ελληνικού πενταγράμμου. Η συνεργασία τους όμως θα είναι πολύ μικρή, καθώς περιλαμβάνει μόλις δύο τραγούδια που κυκλοφόρησαν σ’ ένα 45άρι: «Αν μ’ αγαπάς αγάπη μου» και «Μη με ρωτάς»

Φεύγοντας από την Columbia, θα ηχογραφήσει κάποια τραγούδια με την ετικέτα της μετέπειτα PHILIPS-Polygram, με πιο γνωστές στιγμές δύο «θρυλικά» ντουέτα με το Γιάννη Βογιατζή: «Το αμαξάκι» και κυρίως το «Θέλω κοντά σου να μείνω».

Εξυπακούεται ότι όλο αυτό το διάστημα είναι περιζήτητη και στα νυχτερινά κέντρα. Αρχικά, μεταξύ άλλων στο «Τζάκι» και στη «Σπηλιά του Παρασκευά» κι από το 1961 ως το 1969 στη «Νεράιδα» της Λένας Παμέλα, ενώ πέφτουν βροχή οι προτάσεις για καριέρα στο εξωτερικό, τις οποίες μετά βδελυγμίας απορρίπτει. Αυτό ίσως να ήταν και το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας της…

Δισκογραφικά, θα περάσει ένα «φεγγάρι» από τη νεοσυσταθείσα LYRA του Αλέκου Πατσιφά και το 1965 με τη μουσική επιμέλεια του Μίμη Πλέσσα θα κυκλοφορήσει ο πρώτος «μεγάλος» δίσκος της, με τίτλο «6 τραγούδια του Μίμη Πλέσσα + έξι λαϊκά». Οι ερμηνείες της ειδικά στα λαϊκά είναι καταπληκτικές, προάγγελος για όσα θ’ ακολουθήσουν στη δεκαετία του ’70…

Πίκρα για το Χατζιδάκι

Αυτή η φωνή που κυριολεκτικά έσπαγε τζάμια με την ένταση και την έκτασή της, ήταν αδύνατο να μη συγκινήσει και το Μάνο Χατζιδάκι. Το 1961 λοιπόν, ο αξέχαστος μουσουργός έγραφε τη μουσική για το ανέβασμα του θεατρικού έργου «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλλο και ζήτησε από τον «ισχυρό άνδρα» της Columbia Τάκη Λαμπρόπουλο τη Τζένη Βάνου. Εκείνη ενθουσιάστηκε, ωστόσο ο «μέντοράς» της Μίμης Πλέσσας τότε ήταν σε κόντρα με το Χατζιδάκι και για να μη τον προδώσει, αρνήθηκε την πρόταση. Έτσι, θ’ αναρωτιόμαστε για πάντα πώς θα ήταν τα «Φέρτε μου ένα μαντολίνο» και «Ο ταχυδρόμος πέθανε» με τη δική της φωνή…

Χρόνια αργότερα, όταν η Βάνου βρισκόταν στην Αμερική, συναντήθηκε με τον Χατζιδάκι, ο οποίος της εξέφρασε τη λύπη του και τη χαρακτήρισε «ανόητη» που έχασε τότε την ευκαιρία. Πρόσθεσε δε, ότι πλέον ποτέ δεν υπήρχε περίπτωση να της δώσει τραγούδια του…

Το «Σ’ αγαπώ» και η Αμερική

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, η καριέρα της Τζένης θα παρουσιάσει μια στασιμότητα. Είναι η εποχή που παντρεύεται, αλλά περνά δύσκολες στιγμές στο γάμο της. Παράλληλα, στη δισκογραφία δεν έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο, ούσα ανήκουσα στην εταιρεία «Βεντέτα» που ανοίγει η Πόλυ Πάνου.

Ώσπου, το 1968 ειδοποιείται από το Φιλοποίμενα Φίνο να ερμηνεύσει ένα τραγούδι για μια ταινία του Νίκου Φώσκολου, τη «Λεωφόρο του μίσους». Η μουσική ήταν του Νίκου Μαμαγκάκη, αλλά επειδή η τραγουδίστρια που επρόκειτο να το πει δυσκολευόταν και καθυστερούσε, ο μέγιστος κινηματογραφικός παραγωγός σκέφτηκε αμέσως τη Βάνου. Πρόκειται βεβαίως για το πασίγνωστο και διαχρονικό «Σ’ αγαπώ».

Πράγματι, εκείνη ηχογράφησε το κομμάτι σχετικά γρήγορα για τις ανάγκες του φιλμ και σχεδόν αμέσως …το ξέχασε! Ωστόσο, η ταινία έκανε πάταγο όπως και το τραγούδι, που εμφανιζόταν να το λέει η Νόνικα Γαληνέα. Έτσι, ο Στέλιος Πελαγίδης -σύζυγος της Πόλυς Πάνου- της τηλεφώνησε και τη ρώτησε σχετικά. Μόνο τότε η Τζένη θυμήθηκε ότι το είχε τραγουδήσει για το φιλμ κι έτσι, αμέσως η εταιρεία ζήτησε την «κόπια» του από τη “Finos films”, οπότε με ειδική επεξεργασία στη Γαλλία το κυκλοφόρησε σε δισκάκι 45 στροφών, με μεγάλη επιτυχία…

Μέσα σε όλα αυτά, η Τζένη Βάνου αποκτά το πρώτο παιδί της και αποφασίζει να φύγει στην Αμερική οικογενειακώς, υπογράφοντας πενταετές συμβόλαιο με ελληνοαμερικανική δισκογραφική εταιρεία. Μεταβαίνει λοιπόν στη Νέα Υόρκη, αλλά πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι η ζωή εκεί είναι ανυπόφορη. Θα μείνει τελικώς δύο χρόνια και το 1971 θα επιστρέψει στην Ελλάδα, περιμένοντας και το δεύτερο παιδί της…

Ένα «αγόρι» στο δρόμο της

Κι εδώ όμως τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Χωρίζει σχεδόν αμέσως μετά τον «επαναπατρισμό» της και μένει μόνη με δύο παιδιά και χωρίς δουλειά. Το μέλλον της διαγράφεται δυσοίωνο, ώσπου κάποια μέρα συναντά τυχαίως τον Τόλη Βοσκόπουλο, τον απόλυτο σούπερ σταρ και «είδωλο» της εποχής. Του περιγράφει τις δυσκολίες της κι εκείνος δεν το σκέφτεται καθόλου. Την πηγαίνει στη MINOS όπου ανήκει κι ο ίδιος, υπογράφει συμβόλαιο και της δίνει δύο τραγούδια για ένα 45άρι που θ’ αποτελέσει την «ολική επαναφορά» της στο χώρο. Το ένα είναι το «Αγόρι μου».

Στην κορυφή με λαϊκά του Πλέσσα

Έτσι λοιπόν, η Βάνου «πατάει πόδι» και στο λαϊκό τραγούδι, ξεκινώντας μια δεύτερη σπουδαία καριέρα. Το επόμενο βήμα της, είναι να πλησιάσει ξανά το Μίμη Πλέσσα που έχει κι εκείνος στραφεί προς το συγκεκριμένο είδος και να του «παραπονεθεί» λέγοντάς του: «Έχεις γράψει τόσα και τόσα λαϊκά για πολλούς τραγουδιστές. Στο «παιδί» σου δε θα δώσεις»;

Εκείνος φυσικά δέχεται και στις αρχές του 1973 προκύπτουν τα πρώτα τέσσερα τραγούδια της «λαϊκότροπης» συνεργασίας τους. Τα δύο από αυτά, είναι πραγματικές «βόμβες» κι εκτινάσσουν τη Τζένη στην κορυφή: «Σταγόνα-σταγόνα» και «Χίλιες βραδιές».

Παράλληλα, προς το τέλος της χρονιάς κυκλοφορεί και ο πρώτος «μεγάλος» δίσκος της στη MINOS, το «Αγόρι μου», με σχεδόν το σύνολο των ηχογραφήσεών της στην εταιρεία το 1972 και το 1973, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των παραπάνω τεράστιων επιτυχιών.

Η συνεργασία της με τον Πλέσσα θα συνεχιστεί και το 1974, ο οποίος υπογράφει πέντε από τα τραγούδια του άλμπουμ «Αν η αγάπη». Η μεγάλη του στιγμή είναι φυσικά το «Αν είναι η αγάπη αμαρτία» που δε χρειάζεται το παραμικρό σχόλιο, καθώς και το «Ένα ψέμα κι εσύ», με τη Βάνου να δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας. Εξάλλου, σ’ αυτό το δίσκο υπάρχει και η πρώτη συνεργασία της με τον Χρήστο Νικολόπουλο, αλλά και το «ξανασμίξιμό» της με τον Ζακ Ιακωβίδη.

Προς τα τέλη του ’74, θα ηχογραφήσει σε δεύτερη εκτέλεση το «Άσε με να φύγω» που είχε καθιερώσει την Αλέκα Κανελλίδου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς, αλλά και τα «Εφτά μαχαίρια», ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της καριέρας της, που συμπεριλήφθηκε τρία χρόνια μετά στο δίσκο της «Να μ’ αγαπάς».

Στις αρχές του 1975, η ερμηνεύτρια θα «συναντηθεί» στο βινύλιο με τον Γιώργο Κατσαρό και με στίχους του Πυθαγόρα θα προκύψει το άλμπουμ «Έρωτά μου ανεπανάληπτε», στο οποίο συμμετέχει και ο σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενος Σπύρος Σερεμέτης. Το ομότιτλο τραγούδι είναι πασίγνωστο κι ένα από τα πιο διαχρονικά της Βάνου…

Λίγους μήνες μετά, έρχεται η πρώτη -και τελευταία- ολοκληρωμένη δισκογραφική συνεργασία της με το Μίμη Πλέσσα. Ο λόγος για το δίσκο «Αγάπησα, αμάρτησα» σε στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου, απ’ όπου ξεχωρίζουν το ομότιτλο, το «Αλήτη μου σπουργίτι μου», το «Μπορεί», αλλά πάνω απ’ όλα, το μεγάλο τραγούδι «Σε βλέπω στο ποτήρι μου».

Το 1976 κυκλοφορεί το άλμπουμ «Αν μ’ αγαπούσες» από την εταιρεία Panivar, με ηχογραφήσεις που είχε κάνει τη δεκαετία του ’60 για λογαριασμό της «Βεντέτας» και προς το τέλος του έτους, η νέα της δουλειά με τίτλο «Έλα». Το ομότιτλο ακούστηκε αρκετά, αλλά ήλθε ξανά στο προσκήνιο πριν από λίγα χρόνια με την επανεκτέλεση του Γιάννη Πλούταρχου.

Μεταξύ άλλων, υπάρχουν τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου, του Ζακ Ιακωβίδη, του Γιώργου Κατσαρού, αλλά και των Βασίλη Βασιλειάδη και Τάκη Μουσαφίρη (που εδώ παρουσιάζεται με το ψευδώνυμο Αντώνης Ζάννας), με τους οποίους η Βάνου συνεργάζεται για πρώτη φορά.

Επιστροφή στο Φεστιβάλ

Το 1977, η Τζένη Βάνου επιστρέφει στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης έπειτα από αρκετά χρόνια, μ’ ένα καταπληκτικό τραγούδι με τίτλο «Να μ’ αγαπάς», σε μουσική Γιώργου Μανίκα και στίχους Μάρως Μπιζάνη. Μπορεί να είναι η χρονιά της Άννας Βίσση με το «Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή», όμως η Βάνου αποθεώνεται από τους θεατές στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο και κερδίζει το βραβείο ερμηνείας. Λίγο αργότερα, κυκλοφορεί ο καινούργιος δίσκος της με αυτό τον τίτλο.

Από το 1978 και μετά, η σπουδαία ερμηνεύτρια θ’ αρχίσει σιγά-σιγά να σπαταλά τη μοναδική φωνή της σε τραγούδια-σλόγκαν, που γράφονται μόνο και μόνο για να κάνουν εντύπωση. Έτσι, εκείνη τη χρονιά στο άλμπουμ «Έχασα εσένα» υπάρχει το «Αμ δε» (ευτυχώς που σώζει την κατάσταση το «Κι έκλαιγε μαζί μου ο Θεός») κι ένα χρόνο αργότερα στο «Άκουσέ με», το disco-style «Ακούς, ακούω να λες», «σουξέ» δύο-τριών μηνών, που «καπέλωσαν» άλλα πολύ καλά κομμάτια που υπήρχαν σ’ αυτούς τους δίσκους.

Φυσικά, η εταιρεία έκανε τη δουλειά της, καθώς πίστευε ότι «αυτά ήθελε ο κόσμος». Κατά τη γνώμη μου όμως, δε σεβάστηκε το παρελθόν και την προσωπικότητα της Βάνου, που κι εκείνη σίγουρα φέρει ένα μέρος της ευθύνης, αφού δέχτηκε να τα ηχογραφήσει. Ίσως να μη μπορούσε να κάνει κι αλλιώς…

«Όαση» μέσα σ’ όλα τούτα, είναι ένα εξαιρετικό ντουέτο της με τον Κώστα Καρουσάκη το 1979, με τίτλο «Αν δεν ερχόσουν εσύ» του Τάκη Μουσαφίρη, το οποίο περιλαμβάνεται στον ομότιτλο δίσκο του τραγουδιστή.

Ο μοναδικός «χρυσός» δίσκος και η πτώση

Και φτάνουμε στις αρχές του 1981, όταν κυκλοφορεί ο δίσκος «Τις ώρες που σε θέλω». Χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό σε σχέση με προηγούμενες δουλειές της Τζένης, πηγαίνει πολύ καλά εμπορικά και ξεπερνά σε πωλήσεις τα 50.000 αντίτυπα, χαρίζοντάς της έτσι το πρώτο -και μοναδικό- «χρυσό» άλμπουμ της. Οι πιο γνωστές στιγμές του είναι το ομότιτλο, «Το τρένο της ζωής» και το «Κοίτα πράματα».

Από εκεί και πέρα όμως, θ’ αρχίσει σιγά-σιγά η πτώση. Η φωνή της έχει αρχίσει χρόνο με το χρόνο να «σπάει», το βιμπράτο της γίνεται όλο και πιο έντονο -έως ενοχλητικό- και φαίνεται ότι πλέον οι αντοχές της όσο πάνε και λιγοστεύουν.

Ωστόσο, θα συνεχίσει να κυκλοφορεί προσωπικούς δίσκους, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. «Μπορώ» το 1982, «Αγάπη σημαίνει θυσία» το 1983, «Τα καλύτερά μου χρόνια» το 1985 (ίσως η τελευταία καλή στιγμή της στη δισκογραφία) και το κεφάλαιο MINOS θα κλείσει για κείνη το 1987 με το άλμπουμ «Και μου ‘δωσες αγάπη», όπου υπάρχει το «Δεν είχα δύναμη» του Αντώνη Βαρδή…

Τα τελευταία χρόνια

Έκτοτε, παρουσία της Βάνου στη δισκογραφία θα είναι εξαιρετικά αραιή. Το 1989 θα ηχογραφήσει στην MBI (Music Box) το δίσκο «Μόνη» που θα περάσει απαρατήρητος και η επόμενη δουλειά της θα κυκλοφορήσει το …1996, με τίτλο «Όσα ζήλεψα», η οποία περιλαμβάνει «ελαφρά» τραγούδια παλαιών δεκαετιών σε νέες εκτελέσεις.

Το 1998 θα σημάνει το «κύκνειο άσμα» της στα στούντιο, με την «Αγία αχαριστία», που είναι εξ ολοκλήρου σε μουσική της Σοφίας Βόσσου. Όλες αυτές οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό εμπορικά, καθώς αφενός ο κόσμος πλέον άκουγε άλλα πράγματα κι αφετέρου, η θεϊκή φωνή της Βάνου ήταν πια παρελθόν…

Επιπλέον, όλα αυτά τα χρόνια και μέχρι πριν λίγο διάστημα, για βιοποριστικούς λόγους η Τζένη αναγκαζόταν να εμφανίζεται σε μαγαζιά δεύτερης και τρίτης διαλογής, με πολύ λίγα χρήματα για το όνομα και την ιστορία της.

Ήτανε πραγματικά κρίμα να βλέπεις αυτή τη μοναδική ερμηνεύτρια να τραγουδά στην ίδια πίστα με κάτι απίστευτες «συναδέλφους» της, που κυριολεκτικά κορόιδευαν τον κόσμο με τα φάλτσα τους. Έπρεπε όμως να επιβιώσει, αφού δεν είχε φροντίσει να κρατήσει κάποια χρήματα «για ώρα ανάγκης».

Από το 2010 και μετά, εγκατέλειψε οριστικά τις «ζωντανές» εμφανίσεις και με τις λίγες οικονομίες της, άνοιξε ένα μίνι μάρκετ μαζί με το γιο της. Στάθηκε όμως άτυχη, καθώς έπεσε πάνω στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης κι έτσι αναγκάστηκε να “κατεβάσει ρολά”.

Έτσι, κλείστηκε στο σπίτι της και πριν λίγο καιρό διαγνώστηκε καρκίνος σε απόσταση βολής από τις φωνητικές χορδές που άλλοτε σκόρπιζαν αγαλλίαση με τον παλμό τους. Η επέμβαση πήγε καλά, ωστόσο δεν κατάφερε να νικήσει την αρρώστια της και στις 5 Φεβρουαρίου 2014, μας άφησε για πάντα…

—————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…