Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Ένα υπέροχο και ιδιαίτερο δείπνο απολαύσαμε στον κατάμεστο χώρο του Σύγχρονου θεάτρου, το βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης.
Το πιο διάσημο ψυχολογικό θρίλερ του Ολλανδού συγγραφέα Χέρμαν Κοχ, παίζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας σε σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ με ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών που πληρεί απόλυτα τις υψηλές προδιαγραφές που ταιριάζουν σε ένα έργο τέτοιου βεληνεκούς.
Μπορεί στην Ελλάδα να ανεβαίνει πρώτη φορά η παράσταση, ωστόσο είναι το μοναδικό έργο του Χέρμαν Κοχ που έχει διασκευαστεί σε πολλά θεατρικά κείμενα διεθνώς ενώ τα μεταφραστικά δικαιώματα του «Δείπνου» έχουν δοθεί σε πάνω από 55 χώρες! Το Δείπνο έχει μεταφερθεί επίσης στην μεγάλη οθόνη. Η πρώτη ταινία είχε τίτλο «Τα δικά μας παιδιά», ενώ το 2017 έγινε η γνωστή αμερικάνικη κινηματογραφική μεταφορά (THE DINNER) με πρωταγωνιστές τους Ρίτσαρντ Γκιρ, Λώρα Λίνει, Στηβ Κούγκαν και Ρεβέκκα Χωλ.
Ένα δείπνο που κρύβει ένα μεγάλο, σκοτεινό και περίπλοκο μυστικό. Δύο παντρεμένα ζευγάρια -οι δύο άντρες είναι αδέρφια- συναντιούνται σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο στο οποίο και συχνάζουν. Ο ένας αδερφός είναι πετυχημένος πολιτικός και υποψήφιος πρωθυπουργός ενώ ο άλλος είναι καθηγητής ιστορίας. Καθώς η ιεροτελεστία του δείπνου προχωρά, το ένα ευτράπελο διαδέχεται το άλλο και η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται επικίνδυνα. Η ένταση φτάνει στο ζενίθ καθώς εν αναμονή του κυρίως πιάτου γίνεται αναφορά στο περίφημο μυστικό που συνδέει τα δύο ζευγάρια : πρόκειται για ένα έγκλημα που έχουν διαπράξει τα παιδιά των δύο οικογενειών. Το ερώτημα καίριο και οι γραμμές λεπτές: μέχρι ποιο σημείο άραγε μπορεί να φτάσει κάποιος για να προστατέψει τα παιδιά του;
Ερώτημα που αποτελεί τροφή για σκέψη και βάζει τους γονείς σε μια περίπλοκη διαδικασία αναζήτησης του σωστού και του λάθους, του επιτρεπτού και του μη επιτρεπτού, του ηθικού και του ανήθικου, της σωστής και της λάθος διαπαιδαγώγησης… εκεί που καταλήγεις και διαπιστώνεις ότι τελικά κανένας δεν μπορεί να βγει αλώβητος από την σύγκριση ηθικής και δικαιοσύνης…
Ο Γιώργος Κοτανίδης μας υποδέχεται αρχικά σε ρόλο αφηγητή κάνοντας μια μικρή εισαγωγή. Χειμαρρώδης λόγος και πολύ συμπαθητική σκηνική παρουσία. Έπειτα, κατά την διάρκεια της παράστασης τον απολαμβάνουμε στον ρόλο του σερβιτόρου.
Οι ερμηνείες όλων εξαιρετικές με εκείνες του Στέλιου Μάινα και του Λάζαρου Γεωργακόπουλου να κλέβουν την παράσταση. Όσο περνά η ώρα και η βραδιά εξελίσσεται, οι ήρωες αφήνουν σταδιακά τα πραγματικά αισθήματα τους να ανέβουν στην επιφάνεια. Εκεί, όταν διαφαίνονται τα συναισθήματα που έκρυβε ο καθένας φορώντας την μάσκα και το προσωπείο του καθωσπρεπισμού και της καλής συμπεριφοράς, η υπόθεση αρχίζει να αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον.
Ο Πωλ (Μάινας), ένας άνθρωπος που παλεύει με τους δαίμονές του, με την ίδια του την ψυχή που εκρήγνυται διαρκώς και χάνει τον έλεγχο. Ενώ προβάλει έναν τύπο άτρωτο και δυνατό, κατά βάθος δεν μπορεί να συγχωρήσει τον ίδιο του τον εαυτό που δεν έμαθε στο παιδί του τι σημαίνει ανάληψη ευθύνης.
Ο Σεζάρ (Γεωργακόπουλος), ντρέπεται και νιώθει πολύ άσχημα για την πράξη των παιδιών. Ένα βάρος που η αδυνατεί να σηκώσει και αποφασίζει προς το παρόν να αποσύρει την υποψηφιότητά του.
Η Κλέρ (Κατερίνα Λέχου), εθελοτυφλεί, αρνείται να δει κατάματα την αλήθεια και προσπαθεί να δικαιολογήσει την όλη κατάσταση θεωρώντας την απλά ως ατύχημα και αποδίδοντας το περιστατικό σε θλιβερή και δυσάρεστη σύμπτωση.
Από την άλλη η Μπαμπέτ (Κατερίνα Μισιχρόνη) δείχνει ότι το μόνο της μέλημα είναι να μην αποσύρει την υποψηφιότητά του ο σύζυγος της. Μόνο η δόξα και το χρήμα φαίνεται να την ενδιαφέρουν.
Ιδιαίτερη η σκηνή όταν οι δύο κυρίες θα απομακρυνθούν από το τραπέζι σε μια προσπάθεια της μιας να ηρεμήσει την άλλη. Εκεί, ένα τσιγάρο και η σιωπή που μοιράζονται οι δύο τους γίνονται συνδετικοί κρίκοι και αποτελούν βάλσαμο στην ψυχή τους. Επίσης, η ατμόσφαιρα φορτίζεται συναισθηματικά κατά την διάρκεια της σκηνής που ο σκληρός και δυσπρόσιτος αδερφός -Γεωργακόπουλος, θα πλησιάσει τον αδερφό του –Μάινα – με πηγαίο και ειλικρινές ενδιαφέρον για την κατάσταση της ψυχικής υγείας του δεύτερου. Πρόθεση που καταλήγει σε ένα ένθερμο αγκάλιασμα των δυο αδερφών.
Ιδιαίτερη μνεία στον Μιχάλη Σαπλαούρα που επιμελήθηκε τα σκηνικά της παράστασης και τη Μελίνα Μάσχα που επιμελήθηκε τον φωτισμό. Ενώ αρχικά το σκηνικό φαίνεται λιτό και απλό κατά την διάρκεια της παράστασης τα διάφορα εφέ και οι τεχνικές δείχνουν μια καθόλα μελετημένη και εν τέλει καλοστημένη παράσταση.
Από σκηνοθετικής άποψη, η έμπειρη και ταλαντούχα Λίλλυ Μελεμέ δεν μπορούσε παρά να μας αφήσει ευχαριστημένους με το αποτέλεσμα. Το μόνο σημείο που θεωρώ ότι «χωλαίνει» τρόπο τινά είναι το γεγονός ότι αναλώνεται πολύ περισσότερος χρόνος από ότι θα έπρεπε πριν σε βάλει στο «κυρίως θέμα» της παράστασης. Ένα δείπνο που τραβάει πολύ και σε κάποια σημεία είναι ακόμη και άνευρο. Ωστόσο, οι παράλληλες σκηνές που διαδραματιζόταν σε αρκετές περιπτώσεις, οι αργές κινήσεις καθώς και οι σκηνές χωρίς λόγια μας άρεσαν ιδιαίτερα.
Φεύγοντας μπορεί να μην πήραμε σαφή απάντηση σχετικά με το τι είναι τελικά λάθος και σωστό αλλά κρατήσαμε κάτι που ειπώθηκε αρκετές φορές δια στόματος των πρωταγωνιστών «δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλο για να είμαστε ευτυχισμένοι». Μεγάλη αλήθεια και «νόμος» για όλες τις σχέσεις μας…
Διαβάστε εδώ το δελτίο τύπου, με όλα τα στοιχεία της παράστασης
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…