Προηγούμενες στήλες

10 Ιουλίου 2008
3 Ιουλίου 2008
26 Ιουνίου 2008
19 Ιουνίου 2008
5 Ιουνίου 2008
29 Μαΐου 2008
22 Μαΐου 2008
15 Μαΐου 2008
24 Απριλίου 2008
17 Απριλίου 2008
10 Απριλίου 2008
3 Απριλίου 2008
27 Μαρτίου 2008
20 Μαρτίου 2008
13 Μαρτίου 2008
6 Μαρτίου 2008
28 Φεβρουαρίου 2008
21 Φεβρουαρίου 2008
14 Φεβρουαρίου 2008
7 Φεβρουαρίου 2008
24 Ιανουαρίου 2008
10 Ιανουαρίου 2008
3 Ιανουαρίου 2008
27 Δεκεμβρίου 2007
20 Δεκεμβρίου 2007
13 Δεκεμβρίου 2007
6 Δεκεμβρίου 2007
29 Νοεμβρίου 2007
22 Νοεμβρίου 2007
15 Νοεμβρίου 2007
8 Νοεμβρίου 2007
1 Νοεμβρίου 2007
25 Οκτωβρίου 2007
18 Οκτωβρίου 2007
11 Οκτωβρίου 2007
4 Οκτωβρίου 2007
20 Σεπτεμβρίου 2007
13 Σεπτεμβρίου 2007
6 Σεπτεμβρίου 2007
26 Ιουλίου 2007
19 Ιουλίου 2007
12 Ιουλίου 2007
5 Ιουλίου 2007
28 Ιουνίου 2007
21 Ιουνίου 2007
14 Ιουνίου 2007
7 Ιουνίου 2007
31 Μαΐου 2007
24 Μαΐου 2007
17 Μαΐου 2007
10 Μαΐου 2007
3 Μαΐου 2007
26 Απριλίου 2007
19 Απριλίου 2007
5 Απριλίου 2007
29 Μαρτίου 2007
22 Μαρτίου 2007
15 Μαρτίου 2007
8 Μαρτίου 2007
1 Μαρτίου 2007
22 Φεβρουαρίου 2007
15 Φεβρουαρίου 2007
8 Φεβρουαρίου 2007
1 Φεβρουαρίου 2007
25 Ιανουαρίου 2007
18 Ιανουαρίου 2007
10 Ιανουαρίου 2007
3 Ιανουαρίου 2007
27 Δεκεμβρίου 2006
20 Δεκεμβρίου 2006

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Πόσο συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες ή δυσάρεστες σκέψεις...
Στη στήλη αυτή, κάθε Πέμπτη, παρουσιάζουμε τραγούδια μιλώντας για το στίχο, τη μουσική και την ερμηνεία σε καθένα απο αυτά. Δεν είναι απαραίτητο να τα έχουμε λατρέψει, ίσως και να τα έχουμε μισήσει! Εξάλλου απ' το καλό κι απ' το κακό έρχεται η τέχνη...!

ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΜΠΑΜΠΑΛΗ
ΔΕΝ ΕΙΝ' ΑΡΓΑ
CD: ΜΠΡΑΖΙΛΕΡΟ: 2001

Η Ανδριάνα Μπάμπαλη με το τραγούδι "Δεν είν' αργά" κρατά συντροφιά στη στήλη μας αυτή την εβδομάδα:

Μες στη φωτιά θα πέσω
και μες στα μαύρα κύματα
μαζί σου να χορέψω
απ' την αρχή τα βήματα

Χίλιες μέρες, χίλια χρόνια
δεν είν' αρκετά.
κι αν δεν είδες χελιδόνια
μη λες πως είν' αργά

Κι αν είν' αργά
κοντεύουν πια χαράματα
κι αν είν' αργά
δεν είν' αργά για θαύματα

Πώς πέρασε η ώρα
πώς άδειασαν τα βλέμματα.
Πώς να πιστέψεις τώρα
μετά από τόσα ψέματα

Χίλιες μέρες, χίλια χρόνια
δεν είν' αρκετά.
κι αν δεν είδες χελιδόνια
μην πεις πως είν' αργά

Κι αν είν' αργά
κοντεύουν πια χαράματα
κι αν είν' αργά
δεν είν' αργά για θαύματα

Το τραγούδι, του οποίου τους στίχους και τη μουσική έχει γράψει ο Νίκος Πορτοκάλογλου, περιλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας "Μπραζιλέρο" (2001).

Είχα αρκετό καιρό να ακούσω το συγκεκριμένο κομμάτι. Το ερμήνευσε η Ανδριάνα Μπάμπαλη στη συναυλία που πραγματοποίησε την πρώτη Ιουλίου στην Ξάνθη παρέα με τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Μπάμπη Στόκα (υποθέτω πως το ίδιο έπραξε και θα πράξει σε όλες τις φετινές συναυλίες), θυμήθηκα πόσο ωραίο είναι και πόσο σοφά μηνύματα μεταφέρει, οπότε βρήκα μια καλή αφορμή για να το παρουσιάσω εδώ.

Οι στίχοι με λίγα λόγια λένε πως δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας όσες αντιξοότητες και να συναντάμε και πως ακόμα κι αν περνούν τα χρόνια με τους ανθρώπους να φεύγουν από δίπλα μας, ακόμα κι αν δε βλέπουμε σημάδια αισιοδοξίας, δεν είναι ανάγκη να απογοητευόμαστε. Δεν πρέπει να νομίζουμε πως είναι αργά, αφού ποτέ "δεν είν' αργά για θαύματα". Αρκεί βέβαια να πιστεύουμε σ' αυτά! Θα μου πείτε, έμεινε κάτι το οποίο να εμπιστευόμαστε; Ένας "από μηχανής Θεός" θα μας σώσει...

Η Ανδριάνα Μπάμπαλη, μια ιδιαίτερα "αθόρυβη", σεμνή αλλά αξιοπρεπέστατη παρουσία, ερμηνεύει το τραγούδι με όμορφο τρόπο! Μου άρεσε στη συναυλία, φωνητικά ήταν πάρα πολύ καλή ενώ η σκηνική της παρουσία ήταν ενδιαφέρουσα. Θα έλεγα πως με ταπεινότητα και με πλήρη συναίσθηση της θέσης της στέκονταν δίπλα στο "μεγαθήριο" Αλεξίου, η οποία ομολογώ πως με απογοήτευσε. Ενώ ερμηνευτικά ήταν σε πάρα πολύ καλή φόρμα, είπε ελάχιστα από τα αναμενόμενα ίσως τραγούδια, να φανταστείτε πως δυσαρέστησε σε τέτοιο βαθμό το κοινό, που αρκετοί άνθρωποι (κυρίως της γενιάς της) σηκώθηκαν κι έφυγαν εκνευρισμένοι προς το τέλος της συναυλίας! Έκαναν παράπονα του τύπου "δεν ήρθαμε να ακούσουμε την Αλεξίου να λέει το "Έλα κύμα πάρε με", ούτε το "Άσ' τη να λέει"! Περιμέναμε το "Η αγάπη είναι ζάλη", το "Φεύγω", την "Οδό Αριστοτέλους", τη "Ζήλεια" και πολλά άλλα αγαπημένα λαϊκά τραγούδια... Ενημερώθηκα πως τρεις μέρες πιο πριν, στη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, η Αλεξίου επέλεξε να παρουσιάσει άλλο ρεπερτόριο ("Η μπαλάντα της Ιφιγένειας", "Δι' ευχών" κ.ά.). Δεν κατάλαβα, δηλαδή το κοινό της επαρχίας έχει διαφορετική κουλτούρα και του αποκλείεται να απολαύσει "δύσκολα" ή "απαιτητικά" ακούσματα;

Αναφορικά με το δημιουργό του "Δεν είν' αργά για θαύματα", τον Νίκο Πορτοκάλογλου, η στήλη του οφείλει ένα εκτενές αφιέρωμα αφού έχει δώσει πολλά και καλά τραγούδια, αρκεί να της δοθεί μια καλή ευκαιρία! Προσεχώς...

---
Περιμένω με χαρά τα δικά σας σχόλια στο loumproukos@musiccorner.gr
---



MC Team ID
  "Κλικ" για περισσότερα...