Γράφει ο Γιάννης Τσούμαλης
Η Εύα Περόν αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα σπουδαίο σύμβολο για τον λαό της Αργεντινής. Μεταξύ άλλων το σπουδαίο φιλανθρωπικό της έργο, η γοητεία της, η αποφασιστικότητά, η αγωνιστικότητά της και η συζυγική της θέση δίπλα στον Χουάν Περόν συνέβαλαν στο να μετατραπεί η Εύα Περόν σε λαϊκό σύμβολο της Αργεντινής, σε «αγία των φτωχών». Αξίζει να αναφερθεί ότι μετά τον θάνατό της χιλιάδες γράμματα έφτασαν στο Βατικανό, που ζητούσαν να ανακηρυχθεί ως αγία. Υπάρχει, όμως, και η πλευρά εκείνη που είδε στο πρόσωπο της Εύας Περόν μια στυγνή λαϊκίστρια και καιροσκόπο, μια ματαιόδοξη γυναίκα που ζητούσε δόξα με λεφτά του λαού, που έλεγε ότι βοηθούσε.
Το 1972 ο πολυβραβευμένος (πλέον) στιχουργός και συγγραφέας ακούει στο ραδιόφωνο τη πολυτάραχη ζωή της Εύας Ντουάρτε ντε Περόν και μαγεύεται. Ζητά, λοιπόν, από τον φίλο, συνεργάτη και συνθέτη Andrew Lloyd Webber να δημιουργήσουν ένα σχετικό μιούζικαλ. Αυτή ήταν η αρχή μιας μεγάλης επιτυχίας, ενός έργου που τιμήθηκε ποικιλοτρόπως τόσο με τα πολλά ανεβάσματά του, όσο και με την τεράστια αποδοχή του κοινού και τα πολυάριθμα βραβεία του.
Στις 3 Μαΐου του 2017 το θρυλικό αυτό έργο έκανε πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε παραγωγή της People entertainment Group με τη Νάντια Μπουλέ στο ρόλο της Εβίτας, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα, σε απόδοση κειμένου του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και σε μουσική διδασκαλία και διεύθυνση ορχήστρας του Αλέξιου Πρίφτη με 10μελή παιδική χορωδία και την Majestic Symphonic Orchestra επί σκηνής να ερμηνεύει ζωντανά τη μουσική του Andrew Lloyd Webber.
Ο Δημήτρης Μαλισσόβας γνωρίζει πολύ καλά τον χειρισμό ενός μεγάλου θιάσου και, όπως αποδεικνύεται, ξέρει πώς να αντιμετωπίσει το δύσκολο εγχείρημα της παρουσίασης ενός σπουδαίου μιούζικαλ. Δομικό στοιχείο της σκηνοθεσίας είναι η ενότητα των σκηνών και η μουσικότητα της εναλλαγής τους, ακριβή απαίτηση που εδώ ικανοποιείται και με το παραπάνω με τη βοήθεια φυσικά της εξαιρετικής παραγωγής. Με απουσία –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- υπερβολών και επιδίωξης εντυπωσιασμών καταφέρνει να δομήσει σταδιακά την ένταση, που ξεσπά στο τέλος με το σπάραγμα της Εβίτας – Μπουλέ στη προσπάθειά της να μιλήσει στο λαό της καθήμενη στην αναπηρική καρέκλα. Η Μπουλέ με τη σειρά της φανερώνει το πάθος με το οποίο αντιμετωπίζει ετούτο το εγχείρημα. Σαφώς η κυριαρχούσα στη σκηνή παρουσιάζει μια Εβίτα τσαχπίνα, άγριο θηλυκό, ατσάλινη και εύθραυστη, ματαιόδοξη (« Ο λαός θέλει να λάμπω σαν τη Γκρέτα Γκάρμπο», «βγαίνω στην Ευρώπη σαν ουράνιο τόξο που φέρνει την ομορφιά στη συννεφιά»). Αρκετά εκφραστική με προσπάθεια να περιορίσει τον ενθουσιώδη ερμηνευτικό της τρόπο, καταφέρνει -υπό τις οδηγίες του Μαλισσόβα- να συλλάβει (με αποκορύφωμα μεταξύ άλλων –υπό την προσωπική θεώρηση- τη σκηνή που μιλώντας στο λαό της κομπιάζει, ξεσπά και συνεχίζει ακάθεκτη) τη δέουσα συγκίνηση της κάθε σκηνής.
Ο Αιμιλιανός Σταματάκης υποδύεται τον Τσε, που ποτέ στη πραγματικότητα δε γνώρισε η Εύα Περόν, έναν Τσε σε ρόλο αφηγητή που πηδά από τη πραγματικότητα της ιστορίας στη δική μας πραγματικότητα, που παρακολουθεί και παρακολουθείται, που –σημειολογικά ιδωμένο ως στοιχείο- είναι ένας επαναστάτης (για κάποιους κοινό στοιχείο με την Εύα Περόν αυτή του η φύση) που καταδεικνύει, ειρωνεύεται, καυστικά σχολιάζει ως ένας ήρωας πιο περβατικός –σχεδόν αιώνιος- ακόμη κι από την ίδια την Εβίτα του έργου. Εξαιρετική η σκηνή όπου Εβίτα και Τσε χορεύουν και διαπληκτίζονται υπό το φως ενός προβολέα. «Πως βλέπεις μόνο το τώρα, χωρίς να ‘χεις κάποιο σκοπό;» τη ρωτάει φανερώνοντας ένα πολιτικό δίλημμα αρκετά επίκαιρο σχετικό με τη διαγενεακή αλληλεγγύη.
Ισχυρό πολιτικό μήνυμα μέσα από αυτό το λαμπερό μιούζικαλ είναι και η εμφάνιση του «υπευθύνου» του Ιδρύματος που ίδρυσε η ίδια η Εύα Περόν, ώστε να βοηθήσει τους φτωχούς. Σκηνοθετικά η πρώτη σκέψη για την ορθότητα της επιλογής της αποδίδεται με τους ηθοποιούς ως φτωχό λαό να παίρνουν χαρτιά (-λεφτά;) και να χορεύουν χαρούμενοι που αλλάζει η ζωή τους. Η σκηνοθεσία, όμως, δεν έμεινε σε αυτό μόνο το επίπεδο. Το μιούζικαλ αυτό παρουσιάζει το ίδρυμα της Περόν ως «πηγάδι ευχών» με «χρήμα, χρήμα, χρήμα ζεστό», στοιχείο που δε πρέπει να παραβλέπεται. Στη παράσταση αυτή ο φωτισμός, καθώς χορεύουν οι αδύνατοι που έγιναν δυνατοί δημιουργεί μια σκιά στο πρόσωπό τους με κανονικό τον υπόλοιπο φωτισμό. Και η σκιά παραμένει, γιατί, αν δεν μάθεις τον φτωχό (και δε δημιουργήσεις εκείνες τις συνθήκες ώστε) να εξασφαλίζει τη τροφή, πάντα θα εξαρτάται και θα χορταίνει πρόσκαιρα. Εξαιρετικός στη σκηνή αυτή ο Ίαν Στρατής, ο οποίος με ξεχωριστή δυναμική, τιμά το ροκ στοιχείο του μιούζικαλ.
Η ορχήστρα ερμηνεύει ζωντανά τα τραγούδια, όλος ο θίασος εκπληκτικά συντονισμένος, η παιδική χορωδία αποδεικνύει τον επαγγελματισμό της, οι υπόλοιποι συμπρωταγωνιστές της Νάντιας Μπουλέ στέκονται επάξια στο πλευρό της και όλο αυτό το αποτέλεσμα ο κόσμος το αντάμειψε με ένα θερμότατο χειροκρότημα. Η απόδοση του Γεράσιμου Ευαγγελάτου είναι κατ’ αρχήν επιτυχημένη. Χωρίς να είμαι σε θέση να ξέρω κατά πόσο βασίστηκε στην απόδοση του Μάριου Πλωρίτη και έχοντας υπόψη τις μετρικές προκλήσεις που ενέχει ένα τέτοιο εγχείρημα η απόδοση του Ευαγγελάτου είναι καλή με μόνο αρνητικό στοιχείο την υπερβολική αργκό στα σημεία («έκανε κλικ στους Γάλλους» κλπ).
Εν συμπεράσματι, πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη παρουσίαση του μουσικού αυτού έργου, που ναι μεν δεν έχει κάποια περισπούδαστα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, αλλά ικανοποιεί τον θεατή με τις καλές ερμηνείες, τους εξαιρετικούς χορευτές, το ποιοτικό του στήσιμο, την εκπληκτική του ορχήστρα και το συντονισμό όλων των ανωτέρω.
Φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…