Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Τσακαλάκη
Φωτογραφίες: Χάρης Δεληγιάννης
Η Ευρυδίκη, η χαρισματική ερμηνεύτρια με τις pop-rock καταβολές και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και γοητευτικά ηχοχρώματα, συγκαταλέγεται αδιαμφισβήτητα στις πιο καταξιωμένες Ελληνίδες καλλιτέχνιδες, διαγράφοντας από τη δεκαετία του ’90 –όπου και έλαβε το βάπτισμα του πυρός στα μουσικά δρώμενα– έως και σήμερα μία απόλυτα επιτυχημένη πορεία! Αυθεντική, ανεπιτήδευτη, αυθόρμητη, διαχυτική με μία δόση, ωστόσο, επιφύλαξης, «εύφλεκτη» και δυναμική, συμβιβάζεται και συμβαδίζει με το ασυμβίβαστο, παραμένει πάντα αεικίνητη και δημιουργική, χωρίς να εφησυχάζει και να επαναπαύεται, εμπλουτίζοντας διαρκώς τις ήδη πολύτιμες καλλιτεχνικές της αποσκευές!
Η προσιτότητα, η δοτικότητα, η ευαισθησία και η ευγένεια της ψυχής της αντικατοπτρίζονται εναργώς στο βλέμμα και στο χαμόγελο της, που «προδίδουν» σίγουρα τη συναισθηματική της πληρότητα και την εξωστρέφεια της! Δηλώνει «25 για πάντα» και μας το αποδεικνύει σε μία απολαυστική και αποκαλυπτική εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, ξετυλίγοντας το νήμα του χρόνου και ανατρέχοντας στους σπουδαιότερους σταθμούς της καριέρας και της ζωής της!
Λένε ότι κάποια πράγματα τα επιλέγουμε και άλλα μας επιλέγουν! Τι από τα δύο ισχύει σε ότι αφορά τη δική σας ενασχόληση με το τραγούδι; Πώς και σε ποια ηλικία προέκυψε αυτή η μέθεξη;
Δεν ξέρω αν εγώ επέλεξα το τραγούδι ή αυτό εμένα. Αυτό, όμως, που θυμάμαι είναι ότι από πολύ πολύ μικρή –σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου– τραγουδούσα. Άρα, μάλλον μπορεί να γεννήθηκα γι’ αυτό! Μπορεί, τελικά, το τραγούδι να με επέλεξε και να μεγάλωνα μέσα από αυτό, όντας έτσι ευτυχισμένη. Η ενασχόληση μου με το τραγούδι ήταν μονόδρομος για μένα! Θυμάμαι, μάλιστα, την πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κοινό. Ήταν σε μία γιορτή στο νηπιαγωγείο. Έχω και φωτογραφία όπου παίζω θέατρο και τραγουδάω μαζί με μία τεράστια κούκλα που ήταν κιόλας σχεδόν ίδια με μένα σε μέγεθος! Ήμουν τριών-τεσσάρων χρονών τότε. Από εκεί και πέρα άρχισα να ασχολούμαι ουσιαστικά με τη μουσική στο δημοτικό, σε ηλικία οκτώ χρονών, όπου ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα κιθάρας, θεωρίας, αρμονίας και ό,τι μπορούσα να μάθω στο ωδείο. Αφοσιώθηκα, λοιπόν, σ’ αυτό! Ευτυχώς είχα και τους γονείς μου, που ήταν πάντα πολύ θερμοί και υποστηρικτικοί σε ό,τι κι αν έκανα κυρίως με τη μουσική. Ό,τι ζητούσα το είχα! Ό,τι θυσίες κι αν χρειαζόταν να κάνουν, τις έκαναν, για να έχω εγώ την κιθάρα μου, το πιάνο μου, το μαντολίνο, οτιδήποτε ζητούσα για να κάνω τα μαθήματα που ήθελα!
Δεδομένου του ότι ένα παιδί είναι εξαιρετικά δεκτικό στο να απορροφά και να υιοθετεί πρότυπα και συνήθειες, ποια ήταν τα ερεθίσματα και οι επιρροές που σας είλκυσαν και σας μύησαν στον κόσμο της μουσικής;
Είχα πολλά ερεθίσματα και πολλές επιρροές. Καταρχήν ζούσα σε ένα σπίτι με μία τεράστια βιβλιοθήκη μέσα από την οποία ανακάλυψα τη βιογραφία της Edith Piaf και κάπως έτσι ξεκίνησα να μπαίνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Επίσης, είχα πρόσβαση σε μία τεράστια δισκοθήκη με δίσκους του πατέρα μου που είχε τα άπαντα των κλασσικών! Από Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Ξαρχάκο μέχρι Jacques Brel, Edith Piaf, Elvis Presley, Rolling Stones, Beatles. Άρα, το επόμενο βήμα για μένα ήταν να μεγαλώσω έχοντας πολλά και διαφορετικά ακούσματα, να αποκτήσω τεράστια παιδεία σε σχέση με τον κόσμο της μουσικής και να αγαπάω τα πάντα! Ευτυχώς που οι γονείς μου αγαπούσαν πάρα πολύ τις τέχνες!
…καλλιτέχνης είναι αυτός που εκφράζει όσα τον αγγίζουν, τον επηρεάζουν και τον προβληματίζουν με έναν τέτοιο τρόπο που να μπορεί να επικοινωνήσει το συναίσθημά του και να συγκινήσει τις ψυχές των ανθρώπων…
Αντιλαμβανόμενη, λοιπόν, αυτό το ιδιαίτερο ταλέντο με το οποίο είσαστε προικισμένη, το καλλιεργήσατε και εφοδιαστήκατε με σημαντικές σπουδές, μπαίνοντας «πάνοπλη» στο μουσικό πεδίο ως αυθεντική καλλιτέχνιδα με επιδράσεις jazz, pop και rock. Επομένως, είχατε ήδη αρχίσει να διαμορφώνετε τον πυρήνα της καλλιτεχνικής σας προσωπικότητας;
Νομίζω ότι αυτό έγινε σταδιακά και χωρίς μάλιστα να το καταλαβαίνω! Από πολύ μικρή ηλικία είχα πληθώρα ακουσμάτων και από τους γονείς μου ως παιδί και από τις συναναστροφές μου με τα υπόλοιπα παιδιά. Μάλιστα, είχα μπει τότε σε γκρουπάκια και παίζαμε διάφορα κομμάτια κυρίως, βέβαια, από Beatles. Συνδυαστικά, λοιπόν, όλα αυτά ήταν – ας πούμε – μία κατά κάποιον τρόπο μόρφωση για εμένα γύρω από τη μουσική και γενικότερα τις τέχνες. Αυτές οι επιδράσεις ήταν που έθεσαν τα θεμέλια της μουσικής μου προσωπικότητας ήδη από την παιδική και την εφηβική μου ηλικία. Μετά πηγαίνοντας στο Παρίσι, στο STUDIO DES VARIETES, αγάπησα ακόμη περισσότερο το γαλλικό τραγούδι, γνώρισα πολύ καλύτερα τη γαλλική κουλτούρα και έμαθα πολλά πράγματα σε σχέση με το τραγούδι, δηλαδή πώς να μπαίνω βαθιά σ’ αυτό, πώς να κάνω ανάλυση στίχου και πώς να εκτιμώ τον κόσμο αυτόν του τραγουδιού! Μετά, πηγαίνοντας στο Berklee College of Music της Βοστώνης, όπου κι εκεί ήταν ένας σημαντικός σταθμός για μένα, γιατί εκεί γνώρισα για πρώτη φορά και αγάπησα τη jazz μουσική, ήρθα αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό, προσπαθώντας να γίνομαι όλο και καλύτερη! Δεν είναι εύκολο να σπουδάζεις κάτι τέτοιο και να παρακολουθείς μαθήματα σε τέτοιες σχολές τόσο υψηλών απαιτήσεων που καθημερινά δίνεις εξετάσεις. Ήμουν πολύ πεισματάρα, όμως, και μελετούσα πάρα πολύ! Χαιρόμουν αληθινά που μάθαινα καινούργια πράγματα και βελτιωνόμουν συνεχώς!
Ωστόσο, πολλοί οικειοποιούνται την έννοια της καλλιτεχνικότητας δίχως, όμως, να εντρυφήσουν και να επενδύσουν σ’ αυτή. Πόσο καθοριστικές είναι οι σπουδές για τη «νομιμοποίηση» της χρήσης του συγκεκριμένου όρου;
Δεν ξέρω αλήθεια ποια είναι ακριβώς τα προσόντα που πρέπει να έχει κάποιος για να λέγεται καλλιτέχνης. Νομίζω ότι έχει να κάνει κυρίως με την ψυχή! Έχει να κάνει με το πώς αισθάνεσαι κάτι, πώς εκφράζεσαι. Πολλές φορές βλέπουμε και ανθρώπους που έχουν σπουδάσει και έχουν αποκτήσει τεράστιες γνώσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί για να βγουν –ας πούμε– σε μία σκηνή και να νιώσουν αυτό που λένε. Θεωρώ ότι καλλιτέχνης κατά βάθος είναι αυτός που εκφράζει όσα τον αγγίζουν, τον επηρεάζουν και τον προβληματίζουν με έναν τέτοιο τρόπο που να μπορεί να επικοινωνήσει, να μεταλαμπαδεύσει το συναίσθημά του και να αγγίξει και να συγκινήσει τις ψυχές των ανθρώπων! Άλλο η τεχνική και άλλο το συναίσθημα!
Ομολογουμένως, έχετε συμπράξει κατά καιρούς με πολλούς καταξιωμένους καλλιτέχνες. Ποια ήταν, όμως, αυτή η συνεργασία που κατέχει εντός σας τα σκήπτρα και ποια ήταν η ειδοποιός διαφορά της σε σχέση με άλλες;
Έχω κάνει πάρα πολλές και σημαντικές συνεργασίες. Η καθεμία έχει χαραχτεί στο μυαλό μου και στην καρδιά μου και είναι δύσκολο να τις βάλω σε μία κατάταξη μέσα μου. Υπάρχουν, όμως, κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωσα, ακόμα τους θαυμάζω, με συγκινούν απίστευτα και ήταν για μένα όνειρο να βρεθώ δίπλα τους, αφού ακόμα και όταν συνέβαινε δεν το πίστευα. Αυτή ήταν και η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με άλλες συνεργασίες, που είχα περάσει φοβερά και όλες τις αγαπάω. Δεν συγκρίνονται οι φορές που βρέθηκα – ας πούμε – επί σκηνής με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου ή δίπλα στον Αντώνη Βαρδή ή δίπλα στον Κώστα Τουρνά, που ήταν για μένα τρεις άνθρωποι που άκουγα και θαύμαζα πολλά χρόνια. Δεν το πίστευα ερχόμενη στην Ελλάδα ότι θα μου συμβεί! Μάλιστα, από τις πρώτες ακροάσεις που έκανα τότε ήταν η πρώτη με το Γιώργο Χατζηνάσιο και η δεύτερη με τον Κώστα Τουρνά. Έψαχνε τότε παιδιά για να πάρει στις συναυλίες μαζί του και όταν με διάλεξε δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι θα περνούσα δύο συνεχόμενα καλοκαίρια τραγουδώντας μαζί του και ότι μετά θα κάνουμε και παρέα. Δίπλα στον Κώστα Τουρνά έμαθα να ακούω περισσότερη rock μουσική, άρχισα να την αγαπώ παραπάνω και να ανακαλύπτω πράγματα σ’ εμένα μέσα από έναν καλλιτέχνη και δημιουργό που θαύμαζα. Από τον Αντώνη Βαρδή αγαπούσα τα τραγούδια του, τη φωνή του και ήταν μία από τις ωραιότερες συνεργασίες που έκανα ποτέ και τον θυμάμαι πάντα με πολλή αγάπη και συγκίνηση γιατί η τελευταία φορά που εμφανίστηκε σε μία σκηνή ήταν όταν έκανε guest σε μία δική μου παράσταση το 2011. Τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον άκουγα, τον λάτρευα από πολύ μικρή και πραγματικά ήταν σχολείο για μένα και πριν αλλά και αφού τον γνώρισα. Όταν, μάλιστα, μου έκανε την τιμή να συνεργαστούμε, ήμουν – ακόμη και όταν τραγουδούσε – πίσω από την κουρτίνα και τον παρακολουθούσα με ανοιχτό το στόμα, αντλώντας γνώσεις από αυτόν!
Υπάρχει, ωστόσο, κάποιο καλλιτεχνικό απωθημένο που θα θέλατε στο μέλλον να προσθέσετε στις «κατακτήσεις» σας;
Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν έχω κάνει ακόμα, παρόλο που είμαι ένας άνθρωπος που δεν επαναπαύεται, συνέχεια ψάχνεται και θέλει να κάνει καινούργια πράγματα. Κάτι νέο που με γοητεύει απίστευτα είναι το μουσικό θέατρο. Είχα κάνει, βέβαια, στο παρελθόν την πρώτη μου επαφή με το είδος το 2001 στο musical, «Ο βασιλιάς κι εγώ» με τη Μιμή Ντενίση και άλλους εξαίρετους ηθοποιούς. Στην πορεία άρχισα να κάνω και δικές μου παραστάσεις μουσικοθεατρικές. Η πρώτη φορά ήταν στο Γυάλινο μουσικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου, «Εγώ, η Edith κι ο Elvis» που είχε να κάνει με όλα αυτά τα ακούσματα που είχα ως παιδί, αφού τραγουδούσα όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες που ήταν πρότυπα για μένα. Βρέθηκα με μεγάλη μου χαρά να συμπρωταγωνιστώ δίπλά στον σπουδαίο Γιάννη Μπέζο και την υπέροχη Τάνια Τρύπη στην παράσταση «Ας ερχόσουν για λίγο» του Δημήτρη Μαλισσόβα και πέρσι παρουσιάσαμε στο Passport τη μουσικοθεατρική παράσταση σε κείμενο και σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα, «Μία μέρα ξύπνησα», που είχε ως θέμα τη γυναίκα, τον έρωτα, τους διαφορετικούς ρόλους της γυναίκας στην κοινωνία και στη ροή του χρόνου. Είχε γραφτεί κιόλας ένα τραγούδι από το Θάνο Παπανικολάου, που ήταν ένα τεράστιο δώρο που μου έκανε, γιατί ήταν σα να έγραψε ένα τραγούδι για τη δική μου ζωή και μου το χάρισε. Βρέθηκα, επίσης, να κάνω μουσικό θέατρο σε μία παράσταση της Κέλλυς Σταμουλάκη. Αυτό, μάλιστα, σε σχέση με τις εκπομπές που είχα συμμετάσχει, το «Music School» και το «Junior Music Stars», με έφερε ακόμη πιο κοντά στα παιδιά, ανακάλυψα κι άλλα πράγματα για εμένα, καθώς αυτή η ενασχόληση με ενθουσίαζε, πέρα από το ότι με γοητεύει να δουλεύω και να τραγουδάω με παιδιά. Κάτι τέτοιο έχω και στο μυαλό μου για αργότερα.
…νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό και ίσως απαραίτητο να είμαστε ανήσυχοι, να είμαστε σε ένα διαρκές ψάξιμο και, επίσης, να συνεργαζόμαστε με τους νέους ανθρώπους…
Πολύ πρόσφατα, λοιπόν, συμμετείχατε ως κριτής στον παιδικό μουσικό διαγωνισμό του ΣΚΑΪ, «Junior Music Stars», και δεν ήταν μάλιστα η πρώτη φορά, όπως είπαμε. Πόσο πιστεύετε ότι μπορεί όντως ένας μικρός επίδοξος καλλιτέχνης να ωφεληθεί από μία τέτοιου είδους προβολή και ποια γεύση σας άφησε αυτή η τόσο ιδιαίτερη παραγωγή;
Επειδή ακριβώς το έχω ζήσει, πιστεύω ότι είναι πραγματικά σχολείο για τα παιδιά. Αν τα ρωτήσει κανείς ποια ήταν η πιο όμορφη εμπειρία τους σε σχέση με τη μουσική, όλα τα παιδάκια σίγουρα θα πουν το «Music School» και το «Junior Music Stars» αντίστοιχα, γιατί η μουσική είναι μαγεία! Κι εγώ όταν ήμουν παιδί είχα μεγάλη ανάγκη και πίεζα τους γονείς μου να με αφήνουν να πηγαίνω όπου υπήρχε διαγωνισμός, ενώ συμμετείχα και σε εκπομπές στην τηλεόραση. Δεν ήταν επειδή εγώ είχα κάποιο ψώνιο ή επειδή οι γονείς μου ήθελαν να βλέπουν το παιδί τους στην τηλεόραση. Ήταν γιατί όλο αυτό με έκανε να αισθάνομαι πιο ευτυχισμένη, να είμαι καλύτερα με τον εαυτό μου, μου έδινε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Αυτό ακριβώς είδα και στα παιδιά, λοιπόν, μέσα από τις εκπομπές που κάναμε. Χαίρονταν πάρα πολύ, μάθαιναν πράγματα, μελετούσαν ατέλειωτες ώρες χωρίς να κουράζονται. Ήταν απόλαυση, ήταν χαρά, ήταν ευτυχία, ήταν μαγεία και, αν μου δινόταν η ευκαιρία να το κάνω ξανά, θα το έκανα με μεγάλη χαρά!
Ήδη έχετε στο ενεργητικό σας τρεις εκπροσωπήσεις της Κύπρου στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού «Eurovision». Το 1992 με το τραγούδι «Ταιριάζουμε», το 1994 με το «Είμαι άνθρωπος κι εγώ» και το 2007 με το «Comme Ci Comme Ça». Όντας σήμερα από κάποια χρονική απόσταση, ποια γεύση σας άφησε κάθε μία από αυτές;
Ήταν πολύ ωραίες εμπειρίες και τις θυμάμαι όλες αυτές τις συμμετοχές μ’ ένα χαμόγελο. Άρα, η γεύση είναι σίγουρα γλυκιά! Το ότι υπήρξαν στιγμές που στεναχωρήθηκα εννοείται! Έδωσα πολλή ενέργεια σε αυτό, προσπάθησα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα, υπήρχε τεράστια πίεση κατά το διάστημα που βρισκόμασταν όλη η αποστολή στην διοργανώτρια χώρα, έκανα πάρα πολλές πρόβες. Ειδικά η βραδιά του διαγωνισμού, που περιμέναμε με αγωνία τα αποτελέσματα, είχε μεγάλη αγωνία και, αν δεν παίρναμε τη θέση που θέλαμε ή αυτή που περιμέναμε, κουβαλούσαμε μετά μία πικρία και στενοχώρια για πολύ καιρό. Αλλά μετά από τόσα χρόνια, βλέποντας τα βιντεάκια που υπάρχουν στο youtube και λαμβάνοντας, ακόμα, μηνύματα και θετικά σχόλια για όλες αυτές τις εμφανίσεις, μόνο χαρά και περηφάνια μπορώ να αισθάνομαι! Όταν εκπροσωπείς τη χώρα σου, επειδή ακριβώς αισθάνεσαι τεράστια ευθύνη, το σημαντικό είναι στο τέλος να αισθάνεσαι ότι έδωσες τον καλύτερό σου εαυτό, ότι επάξια ήσουν σε αυτή την αποστολή και να είναι έτσι όλοι ευχαριστημένοι! Αυτό, που μπορώ να πω με σιγουριά πια, είναι ότι κανένας δεν είχε κάτι κακό να μας προσάψει. Αντιθέτως, για όλες τις συμμετοχές το μόνο που όλοι έλεγαν, είναι ότι αδικηθήκαμε και ειδικά το 2007 που δεν περάσαμε στο τελικό. Αυτό ήταν πλήγμα διότι από το να πηγαίνεις στον τελικό και να μην παίρνεις μία καλή θέση είναι χειρότερο να αποκλείεσαι τελείως παρ’ όλες τις θετικές προοπτικές, ειδικά τότε! Νομίζω, όμως, ότι αυτό που έμεινε στο τέλος είναι να θεωρείται η Κύπρος μία από τις πιο αδικημένες χώρες στο διαγωνισμό!
Υπάρχει ενδεχόμενο συμμετοχής ξανά;
Όχι! Γιατί έχω πάει πολλές φορές! Τρεις φορές στα φωνητικά, τρεις φορές σαν η κύρια ερμηνεύτρια. Το χω ζήσει το όνειρο! Ήταν ένα παιδικό όνειρο. Μεγαλώνοντας στην Κύπρο, ειδικά τα χρόνια εκείνα αν ήθελες να κάνεις κάτι σε επαγγελματικό επίπεδο μόνο αυτό σου έδινε την ευκαιρία! Όλοι αισθανόμασταν ότι μέσα από το διαγωνισμό της Eurovision θα μας δινόταν μία ευκαιρία να φύγουμε από την Κύπρο, όπου τότε δεν υπήρχε ούτε καν δισκογραφία! Τώρα ευτυχώς γίνονται πράγματα. Και μουσικές σκηνές υπάρχουν και βλέπουμε πολλούς καλλιτέχνες και από την Ελλάδα να κάνουν συχνά εμφανίσεις στην Κύπρο και το αντίστροφο βέβαια! Η αντανάκλαση αυτής της συνεργασίας Ελλάδας και Κύπρου φαίνεται και στην τηλεόραση, όπου γίνονται πολλές συμπαραγωγές. Είμαστε πια μέσα σ’ όλα! (γέλια)
Τα τελευταία χρόνια έχει διαπιστωθεί ότι νέα μουσικά ρεύματα έχουν υπεισέλθει στο θεσμό, επαναφέροντας τον αυθεντικό μουσικό χαρακτήρα του διαγωνισμού που είχε ευτελιστεί εδώ και αρκετά χρόνια, γεγονός που επικροτεί το κοινό, στέφοντας αυτούς τους συμμετέχοντες νικητές. Που πιστεύετε ότι οφείλεται η υιοθέτηση αυτής της διαφορετικής μουσικής νοοτροπίας-προτίμησης;
Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε ότι έχει αλλάξει κάτι ριζικά και ότι κάθε φορά θα συμβαίνει αυτό. Νομίζω ότι κάθε χρόνο είναι σαν να υπάρχει μία καινούργια τάση και έτσι βλέπουμε να ξεχωρίζουν διαφορετικοί ήχοι, διαφορετικά τραγούδια, ιδιαίτεροι καλλιτέχνες. Υπάρχουν χρονιές που ξεχωρίζουν κομμάτια, που δε στηρίζονται στη μελωδικότητα του κομματιού και στη φωνή του καλλιτέχνη αλλά κυρίως στη σκηνική παρουσία ή και στα εφέ! Και πέρσι αλλά και πρόπερσι με τη Τζαμάλα, που είχε ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι αλλά και μία συγκλονιστική ερμηνεία, αυτά τα στοιχεία ήταν που την οδήγησαν στη νίκη! Ή για κάποιο λόγο ήθελαν την χρονιά εκείνη να χτυπήσουν τη Ρωσία, οπότε έπαιξαν τα πολιτικά παρασκήνια ρόλο. Πέρσι, όμως, ήταν μια πολύ αγαπημένη μου χρονιά γιατί είχε πολύ ωραία τραγούδια και πολύ καλούς ερμηνευτές. Για μένα κέρδισε η απλότητα στη μουσική και η μελωδία! Κι αυτό είναι κάτι που μου αρέσει γιατί έχοντας συμμετάσχει πολλές φορές γνωρίζω πολύ καλά το πρόβλημα στο να κάνουμε ακριβές παραγωγές και να παρουσιάσουμε τα τραγούδια μας με όλα αυτά τα ειδικά εφέ που μπορούν να πληρώσουν οι άλλες χώρες. Η περσινή χρονιά ήταν η περίτρανη απόδειξη ότι τίποτα από όλα αυτά δε χρειαζόταν, καθώς η Πορτογαλία κέρδισε χωρίς να πληρώσει τίποτα στην ουσία, παρουσιάζοντας ένα πολύ ωραίο τραγούδι και έναν τραγουδιστή τόσο αυθεντικό και εκφραστικό!
…πρέπει να φας κάποιες σφαλιάρες από τη ζωή, να πέσεις, να γνωρίσεις και το πάνω και το κάτω, για να μάθεις ότι έτσι θα είναι η ζωή, ώστε να σέβεσαι όλους τους γύρω σου…
Ως αυθεντική καλλιτέχνιδα κι εσείς έχετε δώσει κατά καιρούς διαφορετικές μουσικές αποχρώσεις-πινελιές στο βιογραφικό σας άλλοτε περπατώντας σε ελαφρώς πιο λαϊκά μονοπάτια κι άλλοτε μπαίνοντας στο θάλαμο της ηλεκτρονικής μουσικής, διατηρώντας, ωστόσο, στο ακέραιο το προσωπικό σας ύφος. Πόσο σημαντικό είναι για έναν καλλιτέχνη να πειραματίζεται, εξερευνώντας τα ερμηνευτικά του όρια;
Νομίζω ότι, όταν κάνεις κάτι που αληθινά αγαπάς, θέλεις πάρα πολύ και ταυτόχρονα έτσι εκφράζεσαι, αυτό σε οδηγεί και σε βοηθάει να ανακαλύψεις περισσότερες πτυχές του εαυτού σου. Πολλές φορές έχουμε την ανάγκη να κάνουμε πράγματα εντελώς διαφορετικά, που δεν έχουμε τολμήσει ποτέ στο παρελθόν, αλλά συμβαίνουν γιατί μία κρυφή δύναμη σε βάζει να ανακαλύψεις τα όριά σου, θέλεις να δεις τι άλλο μπορείς να κάνεις! Εγώ θεωρώ ότι πάντοτε ανήκα στο χώρο της pop μουσικής σκηνής της Ελλάδας και ό,τι κι αν έκανα ήταν γύρω από την έμφυτη αυτή κλίση μου! Είχα ως πυρήνα την pop και άλλοτε τολμούσα με μία πιο rock προσέγγιση σε ό,τι αφορούσε τον ήχο και την ενορχήστρωση κι άλλοτε την τοποθετούσα σε πιο electro μονοπάτια! Ακόμη και αυτός ο πειραματισμός με τα πιο λαϊκόμορφα τραγούδια είχε να κάνει και με την εποχή – γιατί ήταν τα χρόνια τότε που οι περισσότεροι pop τραγουδιστές πειραματίστηκαν λίγο –, είχε να κάνει και με τα τότε ακούσματα, είχε να κάνει και με το ότι επηρεαζόμουν από το τι συνέβαινε γύρω μου. Σαν παιδί της εποχής μου ήθελα κάπως να δοκιμαστώ, αν και στην πορεία ό,τι έβλεπα ότι δε μου ταίριαζε το απέρριπτα από μόνη μου. Όλοι οι πειραματισμοί με βοηθούσαν στο να ανακαλύψω ουσιαστικά και σε βάθος τον εαυτό μου έτσι ώστε, περνώντας τα χρόνια, να φτάσω σε ένα σημείο που να ξέρω πια ποια είμαι, τι θέλω, τι μου ταιριάζει, τι με εκφράζει, τι αγαπάω περισσότερο και τι δε θέλω. Θεωρώ ότι πολλές φορές είναι πολύ πιο σημαντικό να έχεις συνειδητοποιήσει περισσότερο τι δε θέλεις! Τώρα πια ξέρω με τι δεν θέλω να ασχοληθώ ξανά και είμαι συνέχεια σε καινούργιους δρόμους. Δε θέλω να ξανακάνω κάτι που δεν αγγίζει βαθιά την ψυχή μου! Ανακάλυψα ότι είμαι πιο ευτυχισμένη, όταν οτιδήποτε τραγουδώ είναι αυτό που με κάνει να συγκινούμαι, είτε μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, είτε με κάνει να χαμογελώ!
Η γενικευμένη κρίση, που αναπόφευκτα μαστίζει σήμερα και τη μουσική βιομηχανία, αφήνει περιθώρια για τέτοιους πειραματισμούς;
Βέβαια! Τώρα είναι η καλύτερη εποχή για να πειραματίζεται κανείς και να δίνει στον κόσμο διαφορετικά πράγματα, γιατί – επειδή ακριβώς υπάρχει κρίση – νομίζω ότι ο κόσμος, που ψάχνεται περισσότερο και θα θέλει να αγοράσει δίσκους και cd ή θα κατεβάσει από το διαδίκτυο τα κομμάτια που πραγματικά τον ενδιαφέρουν για να τα ακούει στο σπίτι του, θα πάρει ακριβώς αυτά που του προκαλούν κάτι, που αξίζει τον κόπο να τα έχει στη συλλογή του! Χαίρομαι κιόλας διότι βλέπω ότι υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που πειραματίζονται! Οι παλιότεροι ίσως νιώθουν πια καλύτερα στην ασφάλεια τους κι έτσι ακολουθούν αυτό που έχουν μάθει να κάνουν καλά, έχοντας πια χτίσει τον καλλιτεχνικό τους χαρακτήρα! Τα νέα παιδιά, όμως, που ψάχνονται, που είναι δέκτες τόσων διαφορετικών ερεθισμάτων, αυτά είναι που μας προσφέρουν καινούργια πράγματα, καινούργιους ήχους, καινούργιους τρόπους έκφρασης και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό!
Απέναντι σε μία εκ βάθρων μεταλλαγμένη μουσική αίσθηση συγκριτικά με αυτή των 90s, πόσο απαραίτητο ή όχι είναι για έναν καλλιτέχνη-πρεσβευτή εκείνου του ύφους να ενδώσει στα μουσικά κελεύσματα της εποχής;
Ένας καλλιτέχνης πρέπει να μεγαλώνει, να πορεύεται και να συμβαδίζει με την κάθε εποχή! Εγώ ξεκινώντας την καριέρα μου τη δεκαετία των 90s – μια πολύ αγαπημένη δεκαετία σήμερα, αφού όπου και να πάμε γίνονται ολόκληρα αφιερώματα στα τραγούδια εκείνης της περιόδου – δεν έμεινα μόνο εκεί ως καλλιτέχνιδα, δεν έμεινα κολλημένη στον ήχο εκείνο, γι’ αυτό και βλέπουμε όλες αυτές τις διαφορετικές δουλειές και τα διαφορετικά ηχοχρώματα σε κάθε δουλειά, που έκανα, και σε κάθε τραγούδι, που κυκλοφορούσα! Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό και ίσως απαραίτητο να είμαστε ανήσυχοι, να είμαστε σε ένα διαρκές ψάξιμο και, επίσης, να συνεργαζόμαστε με τους νέους ανθρώπους!
…όποτε πηγαίνω στην πατρίδα μου βλέπω την τούρκικη σημαία στον Πενταδάχτυλο και δεν θα ησυχάσω αν δεν εξαφανιστεί από κει…
Σήμερα, θεωρώ πως η καλλιτεχνική σας ωριμότητα είναι αναμφίβολα ιδιαίτερα αισθητή, γεγονός στο οποίο συνηγορεί και η επιλογή του τραγουδιού του Θάνου Παπανικολάου «Μια μέρα ξύπνησα». Ποια εσωτερική δύναμη σας ώθησε στην ερμηνεία ενός τόσο ιδιαίτερου κομματιού; Κρύβεται – ενδεχομένως – κάποια βιωματική συνάρτηση ανάμεσα σ’ εσάς και το συγκεκριμένο στίχο;
Βέβαια! Με το Θάνο είμαστε πολύ καλοί φίλοι και αγαπιόμαστε χρόνια! Μου είχε πει τότε: «Φίλη μου, θέλω να σου κάνω ένα δώρο, ένα τραγούδι που έγραψα μόνο για σένα! Είχα στο μυαλό μου εσένα και το γιό σου όταν το έγραφα!» Μου το έστειλε, λοιπόν, και με το που άρχισα να ακούω τα πρώτα στιχάκια ένιωσα κάτι που δε μπορούσα να το συγκρίνω με οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου εκείνη τη στιγμή! Είχα συγκινηθεί τόσο, που δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Κάνω μια παρένθεση. Είχα δει μία σκηνή στην ταινία «La vie en rose» που όταν είχαν δώσει στην Edith Piaf το τραγούδι «Non, je ne regrette rien» αυτή ήταν άρρωστη και στα χειρότερά της, δε μπορούσε να τραγουδήσει και δεν ετοίμαζε καμία επόμενη εμφάνιση. Με το που άκουσε τους πρώτους στίχους από το τραγούδι είπε «Αυτό το τραγούδι είμαι εγώ! Είναι η ζωή μου αυτή!» Έτσι, ακριβώς ένιωσα κι εγώ όταν ο Θάνος μου έδωσε το «Μια μέρα ξύπνησα», γιατί το έγραψε για μένα και γιατί όντως ήταν η ζωή μου! Εγώ ως κοριτσάκι, εγώ ως γυναίκα, εγώ ως μητέρα! Εξάλλου, έχω περάσει από όλα αυτά τα στάδια που περιγράφει το τραγούδι και έφτασα όντως στο σημείο που είναι σαν επίλογος στο κομμάτι, το «μια μέρα ξύπνησα», που είναι πολύ σημαντικό γιατί ουσιαστικά η τελευταία αυτή φράση εννοεί ακριβώς αυτό που λέει. Όταν αποφασίζεις πια να κοιτάξεις τον εαυτό σου κατάματα τότε καταλαβαίνεις ποιος είσαι και τον αγαπάς τον εαυτό σου, τον κατανοείς, τον αγκαλιάζεις και προχωράς γυρίζοντας σελίδα πια στη ζωή σου!
Έχω την εντύπωση ότι οι εκάστοτε καλλιτεχνικές σας επιλογές έχουν έντονες τις αποχρώσεις της προσωπικής σας ζωής, σε ότι αφορά τις συνεργασίες και το ύφος – ίσως – των τραγουδιών που επιλέγετε να ερμηνεύσετε. Πόσο αλληλένδετα είναι, τελικά, αυτά τα δύο;
Νομίζω ότι το να συνεργάζομαι με ανθρώπους, που είναι στη ζωή μου, είναι αναπόφευκτο, γιατί, όταν είσαι με κάποιον, που ασχολείται και γράφει ο ίδιος τραγούδια, είναι και η ζωή σου στο σπίτι μέσα σε μία διαρκή μουσική δημιουργικότητα! Και αυτό είναι το όμορφο! Να είσαι στο σπίτι σου, στο σαλόνι σου, να κάθεται ο αγαπημένος σου στο πιάνο, να αρχίζει να παίζει μελωδίες, να τραγουδάς εσύ. Έχεις τη μαγεία μέσα στο σπίτι σου!
Φανταστείτε ότι βρίσκεστε – ως αόρατη δύναμη – πάνω στην σκακιέρα της ζωής, όπου τα πιόνια της ισοδυναμούν με τις ευκαιρίες που σας δίνονται. Έως σήμερα οι κινήσεις σας ήταν συνειδητές ή αφήνατε και την τύχη-το «μοιραίο» να σας κατευθύνει;
Η αλήθεια είναι ότι επέτρεπα και στην τύχη να με καθοδηγήσει κάποιες φορές! Όσο ήμουνα πιο μικρή λειτουργούσα πιο αυθόρμητα. Δεν υπήρχε στρατηγική ούτε κάποιος σχεδιασμός από τη δική μου την πλευρά, εκτός αν υπήρχαν άνθρωποι μίας εταιρείας που έκαναν κάτι για μένα. Εγώ επέλεγα πάντα και το ρεπερτόριο μου αλλά και τις συνεργασίες μου με βάση το συναίσθημα, χωρίς να σκέφτομαι πολλές φορές αν αυτό θα μου έκανε καλό ή όχι. Όσο μεγαλώνω βάζω πάντα την καρδιά μου σε πρώτη μοίρα και προτεραιότητα αλλά χρησιμοποιώ και τη λογική και το ένστικτό μου! Σκέφτομαι πια πολύ σοβαρά πριν κάνω οποιαδήποτε κίνηση. Αυτό, εξάλλου, σημαίνει να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις γιατί αν είναι να επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας χωρίς να μαθαίνουμε, κάτι κάνουμε στραβά.
Τα λάθη, όμως, είναι αυτά που χάραξαν το δρόμο για τα σωστά μας!
Συμφωνώ απόλυτα και γι’ αυτό πρέπει να αγαπάμε τα λάθη μας!
Ανατρέχοντας στο παρελθόν τώρα! Υπάρχουν καταστάσεις ή και άνθρωποι στο χώρο που σας απογοήτευσαν ή σας πρόδωσαν και καταλάβατε – εκ των υστέρων έστω – ότι θα έπρεπε να τους είχατε κάνει ρουά ματ και να βρίσκονται στα «διαγραμμένα» σας;
Όχι! Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν υπάρξει. Δεν ξέρω γιατί, διότι ακούγονται πολλά για το χώρο μας, που όντως είναι ανταγωνιστικός, αλλά νομίζω ότι, όταν εσύ σέβεσαι τους άλλους, με κάποιον τρόπο θα σε σεβαστούν κι αυτοί. Οι συνεργασίες μου με καλλιτέχνες μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα ήταν ανεκτίμητης αξίας γιατί ήταν αυτές που με έμαθαν να σέβομαι τους συνεργάτες μου! Ο σεβασμός, ωστόσο, έχει να κάνει και με την παιδεία, τις αρχές και τις αξίες που ο καθένας κουβαλάει μέσα του αλλά και με το τι εισπράττεις από το περιβάλλον και τους συναδέλφους σου! Έχοντας κάνει, λοιπόν, συνεργασίες με σημαντικούς καλλιτέχνες και πάνω απ’ όλα σημαντικούς ανθρώπους στο χώρο μας, δε μπορούσα παρά να μάθω κι εγώ να έχω την ίδια στάση. Τα νέα παιδιά, που μπορεί καμιά φορά να ξεφεύγουν λίγο δεν τα παίρνω ποτέ στα σοβαρά, όχι με την έννοια ότι τα υποτιμώ, αλλά ξέρω πως, όσο είμαστε μικροί, πιστεύουμε ότι κρατάμε τη ζωή και τον κόσμο στα χέρια μας και νομίζουμε, με την πρώτη επιτυχία, ότι αυτό θα είναι για πάντα. Πρέπει, λοιπόν, να φας κάποιες σφαλιάρες από τη ζωή, να πέσεις, να γνωρίσεις και το πάνω, να γνωρίσεις και το κάτω, για να μάθεις ότι έτσι θα είναι η ζωή, ώστε να σέβεσαι όλους τους γύρω σου!
…συνειδητοποίησα στην πορεία ότι καθετι που έκανα με αγάπη και απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μου γινόταν και επιτυχία…
Ποιες είναι οι δικλείδες ασφαλείας και οι άμυνες που επικαλείστε όταν κάποιος ή κάτι προσπαθεί να διασαλεύσει την ηρεμία σας και να διαταράξει τις εσωτερικές σας ισορροπίες;
Δε συμβαίνει αυτό ευτυχώς! Γιατί ξέρω να προστατεύω πολύ καλά τον εαυτό μου. Δεν αφήνω περιθώρια στους ανθρώπους που δεν είναι πολύ κοντά σ’ εμένα. Κρατάω πάντα αποστάσεις! Είμαι, δηλαδή, πολύ κοινωνική και διαχυτική, φορώντας πάντα ένα αληθινό χαμόγελο – γιατί είμαι φύσει χαμογελαστή και αισιόδοξη – αλλά πάντοτε έχω μπροστά μου μια ασπίδα που να με προστατεύει! Με τους δικούς μου ανθρώπους, όμως, αισθάνομαι ασφαλής γιατί θα πω αυτό που σκέφτομαι και, αν κάτι με στενοχωρήσει, θα το συζητήσω και θα το λύσω επιτόπου.
Τι θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να διαξιφιστεί με την αντοχή σας, να ξεπεράσει τα όριά σας και να μετατρέψει την ψυχή σας οριστικά ακόμη και σε «πάγο» που μερικές φορές καίει πιο πολύ κι απ’ τη φωτιά, όπως λέει το ομώνυμο τραγούδι σας;
Λίγες φορές έχει συμβεί να γίνω «πάγος» στη ζωή μου και αυτό είναι όταν κάποιος εξαντλήσει όλα τα περιθώριά μου, γιατί γενικά είμαι πάρα πολύ υπομονετική ως άνθρωπος και δίνω πάντα ευκαιρίες. Για να φτάσω στα όρια μου και να βάλω «Χ» σε έναν άνθρωπο, θα πρέπει να έχει αποδειχθεί πια – πέραν πάσης αμφιβολίας – ότι δεν αξίζει ούτε την προσοχή μου, ούτε τη φροντίδα μου, ούτε την αγάπη μου, ούτε την εμπιστοσύνη μου!
Αποτελεί – θεωρώ – κοινή παραδοχή πως η τέχνη θέλει θυσίες, όχι με την σημερινή εκφυλισμένη απόδοση της φράσης αλλά με την ουσιαστική! Εσείς έχετε θυσιάσει κάποια πράγματα στο βωμό της τέχνης;
Όταν κάνω αυτό που αγαπώ δεν αισθάνομαι ότι θυσιάζω κάτι άλλο, αφού αυτό μου δίνει ζωή και ευτυχία! Γι’ αυτό δε μπορώ να πω ότι θυσίασα κάτι για την τέχνη ούτε σε προσωπικό επίπεδο ούτε γενικά! Νομίζω, εξάλλου, ότι αυτοί που είναι στη ζωή σου σε αγαπάνε περισσότερο επειδή είσαι ο εαυτός σου, όταν είσαι χαρούμενος. Αυτό βλέπω καθημερινά και στα μάτια του παιδιού μου και στα μάτια του συντρόφου μου. Μπορεί να λείπω δεκαπέντε ώρες από το σπίτι αλλά, όταν κάνω πράγματα που είναι σημαντικά για μένα, γυρίζω μετά πίσω με μία χαρά και, όταν ειδικά αρχίσω με τόσο ενθουσιασμό να μιλάω για όλα αυτά που πέτυχα, χαίρονται και οι ίδιοι ακόμη περισσότερο!
Σε μία εποχή αρκετά αποπροσανατολισμένη με διάχυτες ετερόκλητες επιδράσεις και ερεθίσματα, η δική σας «πυξίδα» πώς ανταποκρίνεται; Επηρεάζεται από τα σημεία των καιρών ή κρατάει αντίσταση και κατά πόσο;
Η δική μου πυξίδα τρελαίνεται, όπως λέει και το τραγούδι και πηγαίνει δεξιά κι αριστερά γιατί θέλω όλα να τα βλέπω! Ως άνθρωπος, που ζει μέσα σε αυτό τον κόσμο και έχοντας και ένα παιδί που τώρα γίνεται εικοσιενός, δε γίνεται να είμαι κλεισμένη μέσα στο δικό μου κόσμο και να έχουν μόνο τα τραγούδια μου σημασία. Με επηρεάζει όλη η σημερινή κατάσταση και προσπαθώ να είμαι δίπλα και στα παιδιά μας και στους συνανθρώπους μας με όποιον δυνατό τρόπο μπορώ! Είτε συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις που γίνονται για παιδιά, είτε για ανθρώπους που δεν έχουν τα απαραίτητα στη ζωή, είτε πηγαίνοντας σ’ ένα σχολείο να τραγουδήσω για μία παιδική παράσταση και να χορέψω μαζί με τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Όλα αυτά είναι πράγματα που με χαροποιούν, με κάνουν να αισθάνομαι πληρότητα και όλη αυτή την αγάπη που δέχομαι τη διοχετεύω σε άλλα πράγματα που θέλουν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη! Γιατί δεν είναι εύκολο – ας πούμε – να περπατάς στους δρόμους της Αθήνας και να βλέπεις τους αστέγους, δεν είναι εύκολο να πηγαίνεις στα νοσοκομεία και να βλέπεις τα παιδιά που είναι άρρωστα και που το μόνο που θέλουν είναι ένα χαμόγελο κι ένα τραγούδι σου για να χαμογελάσουνε κι αυτά! Όλα αυτά τα δυσάρεστα, που συμβαίνουν, με επηρεάζουν, είτε έχουν να κάνουν με τους συνανθρώπους μας, είτε με την οικονομία της χώρας μας, είτε – θα το πάω και στη γενέτειρα μου – με την Κύπρο, που όλη αυτή η κατάσταση, που διαιωνίζεται, με ενοχλεί και με πικραίνει! Όποτε πηγαίνω στην πατρίδα μου, βλέπω την τούρκικη σημαία στον Πενταδάχτυλο και δεν θα ησυχάσω αν δεν εξαφανιστεί από κει!
Είναι εμφανές, λοιπόν, ότι ο δείκτης της πυξίδα της καρδιάς σας είναι πάντοτε στραμμένος στην γενέτειρά σας, την πολύπαθη Κύπρο! Μάλιστα, στο παρελθόν είχατε ερμηνεύσει αρκετά τραγούδια, όπως το «Δυο μέτρα γης αγάπησα», αφιερωμένα στην πατρίδα σας και δηλωτικά ότι το τραύμα είναι ακόμη και θα παραμείνει νωπό! Έχουν οι μνήμες σας, άραγε, σήμερα την ίδια ένταση με τα τότε βιώματά σας;
Βέβαια! Αυτές οι εικόνες, αυτές οι μνήμες δε θα ξεθωριάζουν ποτέ μέσα μου! Είναι βράδια που ξυπνάω ξαφνικά γιατί υπάρχει ένας μόνιμος εφιάλτης από τότε που ήμουν μικρή, ένας εφιάλτης που, αν και δε μου έμενε η εικόνα, άκουγα τον ήχο της φωτιάς και ξύπναγα τρομαγμένη από τον πόλεμο. Τότε που ήμασταν παιδιά κρυβόμασταν κάτω από τα κρεβάτια όταν ηχούσαν οι σειρήνες και γίνονταν οι βομβαρδισμοί. Δε θα φύγουν αυτά ποτέ από το μυαλό μου! Σήμερα αρνούμαι να πάω στα κατεχόμενα. Μπορεί να άνοιξαν τα οδοφράγματα, να πηγαίνουν χιλιάδες συμπατριώτες μου, εγώ, όμως, δε θέλω να πάω! Όσο η Κύπρος είναι κατεχόμενη και όσο υπάρχουν οι τούρκικες σημαίες δεν το δέχομαι. Για μένα και στο μυαλό και στην ψυχή μου η Κύπρος ήταν πάντα ελληνική. Έρχονται, βέβαια, έτσι τα πράγματα που, όταν κάποιοι γεννιούνται και μεγαλώνουν σε μία πατρίδα, είναι και δικό τους σπίτι πια αυτή η πατρίδα. Άρα, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρχουμε χωρίς, όμως, να έρχονται ξένες δυνάμεις και να βάζουν χέρι στην πατρίδα μας. Νομίζω ότι οι άνθρωποι από μόνοι τους μπορούν να βρουν τον τρόπο συνύπαρξης, σεβόμενοι ο ένας το παρελθόν και την ιστορία του άλλου! Αν βρεθεί αυτή η χρυσή τομή, μία λύση δίκαιη και βιώσιμη δηλαδή, τότε είμαι κι εγώ σύμφωνη!
…ο κοινός παρονομαστής ανάμεσα σε μία μουσική δημιουργία και στο χρόνο είναι η αλήθεια τελικά…
Ο θυμόσοφος λαός μας ισχυρίζεται πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία! Εξακολουθεί, λοιπόν, – έστω και μετά από τόσα χρόνια – η φλόγα της να είναι μέσα σας αναμμένη;
Πάντα! Αλίμονο αν δεν ελπίζαμε!
Είσαστε από τις περιπτώσεις των καλλιτεχνών που η αξία τους αναγνωρίστηκε σχετικά γρήγορα και τα όνειρά τους για εισροή στα καλλιτεχνικά τεκταινόμενα έλαβαν υπόσταση σε αρκετά μικρή ηλικία! Πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορεί σήμερα να «εισβάλει» στο χώρο ένας ταλαντούχος και φιλόδοξος νέος και σε τι θα του εφιστούσατε την προσοχή;
Νομίζω ότι, όσο περνάνε τα χρόνια, αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο! Ο χώρος μας γίνεται πιο δύσκολος για τα νέα παιδιά. Υπάρχουν μεν τόσες εκπομπές για να αναδείξουν ταλέντα, τόσα προγράμματα όπου όμως οι συμμετέχοντες παίρνουν απλώς μία δημοσιότητα εφήμερη και με το που θα τελειώσει όλο αυτό, ξεχνιούνται και έρχονται οι επόμενοι. Το θέμα σήμερα είναι το νέο αυτό παιδί, που αγαπά τη μουσική, έχει ένα ξεχωριστό ταλέντο και θέλει να κάνει πράγματα, πιστεύω ότι δε θα έπρεπε να το ψάξει μέσα από γρήγορους τρόπους προβολής αλλά να δουλέψει πάρα πολύ, να κάνει δικά του πράγματα, να περάσει από ακροάσεις από σημαντικές σκηνές και σημαντικούς καλλιτέχνες, ούτως ώστε εκεί να του δοθεί ένα βήμα, μία ευκαιρία να παρουσιαστεί και με την αξία του σταδιακά να χτίσει μία πορεία. Θέλει πολλή δουλειά, πολύ κόπο, πολλή προσπάθεια, πολλή αγάπη, να βάζουν πάντα οι ίδιοι τους όρους τους και να μην ξεφεύγουν από αυτό ούτε να κάνουν εκπτώσεις!
Ίσως η δημοσιότητα να είναι, λοιπόν, ευχή και κατάρα!
Ακριβώς!
25 ανατρεπτικά χρόνια γεμάτα επιτυχίες και πάθος! Ήταν αυτοσκοπός, επιδίωξη, ευχή ή απλώς προέκυψε η επιτυχία;
Για εμένα όλο αυτό που έχω ζήσει ήταν ένα όνειρο! Από μικρή ονειρευόμουν – χωρίς να έχω μία ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό μου, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς κυνηγούσα – και ήξερα ότι ήμουν πανευτυχής όταν ανέβαινα σε μία σκηνή και τραγουδούσα. Άρα, ο δρόμος που είχα ξεκινήσει να βαδίζω ήταν αυτός της μουσικής και του τραγουδιού. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω δικά μου τραγούδια, να κάνω δίσκους. Ήθελα να τραγουδήσω σε μεγάλες μουσικές σκηνές, ήθελα να τραγουδήσω σε θέατρα, σε γήπεδα. Έκανα πολλά όνειρα και σταδιακά, από τότε που ήρθα στην Ελλάδα, άρχισαν όλα να γίνονται πραγματικότητα. Δεν ήταν η επιτυχία λοιπόν αυτοσκοπός αλλά όλο αυτό που ένιωθα ότι μου έδινε ζωή. Συνειδητοποίησα στην πορεία ότι καθετί που έκανα με αγάπη και απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μου γινόταν και επιτυχία..
Υπάρχει, άραγε, εκείνο το πολυπόθητο κλειδί που ανοίγει τη θυρίδα του χρόνου και τοποθετεί εντός της ένα τραγούδι, καθιστώντας το διαχρονικό;
Δε μπορείς ποτέ να ξέρεις τι θα είναι αυτό που θα κρατήσει για τόσα πολλά χρόνια, τι θα είναι αυτό που θα συγκινούνται οι άνθρωποι όταν το ακούνε και θα περνάει έτσι από γενιά σε γενιά, ώστε να «δικαιούται» πια να χαρακτηριστεί διαχρονικό! Τουλάχιστον, τη στιγμή που κάνεις μία δουλειά, τη στιγμή που γεννιέται ένα τραγούδι δεν μπορείς να το γνωρίζεις αυτό! Ένα αληθινό τραγούδι, που βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή των δημιουργών και μιλάει στην ψυχή των ανθρώπων, έχει σίγουρα πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να αντέξει στο χρόνο και να καταστεί διαχρονικό! Αυτό φαίνεται πια. Ο κοινός παρονομαστής ανάμεσα σε μία μουσική δημιουργία και στο χρόνο είναι η αλήθεια τελικά!
Νομίζω ότι η έννοια της διαχρονικότητας καθρεφτίζεται απόλυτα στο νέο σας επετειακό δίσκο που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες με τον τίτλο «25 για πάντα», ο οποίος είναι ξεκάθαρα γυναικεία υπόθεση! Πώς και πότε προέκυψε η όλη ιδέα του συγκεκριμένου καλλιτεχνικού εγχειρήματος;
Η επιθυμία μου για τη δημιουργία ενός άλμπουμ με διασκευές των πρώτων μου τραγουδιών γεννήθηκε πριν τρία με τέσσερα χρόνια. Όμως, η όλη ιδέα της δουλειάς αυτής, δηλαδή από τον τίτλο «25 για πάντα» μέχρι το να γίνουν όλα τα τραγούδια ντουέτα με αγαπημένες γυναικείες φωνές, ανήκει στον Νίκο Τάγη, φίλο μου από το MAD, ο οποίος το οραματίστηκε συζητώντας κάποια στιγμή με το Γιώργο Αρσενάκο, το διευθυντή της Panik Records, όπου έδειξε πολύ νωρίς ενδιαφέρον και μου ανέπτυξε πολύ ωραίες ιδέες για όλη αυτή τη δουλειά. Μάλιστα, είχε γίνει και μία πρώτη συνεργασία για το Mad Walk, οπότε έρχονται και συνδυάζονται πια όλα, ο Νίκος, ο Γιώργος, εγώ και τα τραγούδια μου! Ο Γιώργος μου εξέφρασε την αγάπη του για όλα αυτά τα τραγούδια καθώς και την ένθερμη διάθεση του για τη συγκεκριμένη δουλειά, με την οποία θα τα παρουσιάζαμε ανανεωμένα, φρέσκα και διαφορετικά. Ο Νίκος είναι αυτός που είχε την ιδέα για τα ντουέτα και, τελικά, είχε και απόλυτο δίκιο, ενώ του χρωστάω και πολλά για τον τίτλο «25 για πάντα», γιατί με εκφράζει απόλυτα απ’ όλες τις απόψεις! Έτσι φτάσαμε στο να έχουμε στα χέρια μας αυτό το άλμπουμ, που για μένα είναι μια εκ νέου κατάθεση ψυχής, γιατί το να ταξιδεύω πίσω εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια είναι σαν να ξαναγεννιέμαι μαζί με την «αναγέννηση» των τραγουδιών μου! Οφείλω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ αρχικά στον Γιώργο Θεοφάνους, γιατί χωρίς τα τραγούδια του δε θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Και βέβαια σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που δούλεψαν γι’ αυτό το άλμπουμ, γιατί το να παίρνεις τραγούδια, που έγιναν επιτυχίες πριν τόσα χρόνια και που είναι συνδυασμένα με ένα συγκεκριμένο ήχο στη συνείδηση του κόσμου που τα αγαπάει, είναι δύσκολο να τα «ξανασυστήσεις», είναι ρίσκο! Οι άνθρωποι, που συνέβαλαν στο όλο εγχείρημα και επιμελήθηκαν όλη τη δουλειά, ήταν ο Bob Κατσιώνης, ο Κωστής Πυρένης, οι Victory In Rio και οι Σωκράτης Σουμέλας και Λεωνίδας Τζίτζος. Νομίζω ότι όλα έγιναν με μεγάλη επιτυχία! Και, βέβαια, οι αγαπημένες μου φίλες, που χωρίς αυτές τίποτα δε θα ήταν ίδιο και γι’ αυτό τις ευχαριστώ πάρα πολύ για το δώρο που μου έκαναν. Με τη σειρά που τραγουδάνε στο cd, λοιπόν, είναι Demy, η Έλενα Παπαρίζου, η Καίτη Γαρμπή, η Σοφία Βόσσου, η Πέννυ Μπαλτατζή, η Μελίνα Ασλανίδου, η Τζώρτζια Κεφαλά, η Πάολα, η Ραλλία Χρηστίδου, η Θωμαή Απέργη και η Χάρις Σάββα, η Τάμτα, η Δέσποινα Ολυμπίου και η Πέγκυ Ζήνα. Αυτά είναι τα αγαπημένα μου κορίτσια, που χάρισαν τη φωνή τους στα τραγούδια μου, αφήνοντας η καθεμία το δικό της στίγμα και δίνοντας μία νέα πνοή στα κομμάτια μου. Ακούμε διαφορετικές φωνές, που εκπροσωπούν διαφορετικούς χώρους η καθεμία και εκφράζουν διαφορετικές γενιές, και, όμως, έρχονται και δένουν τόσο ωραία μαζί μου είτε είμαστε κοντά είτε εντελώς αντίθετες σαν χροιές. Με ένα μαγικό τρόπο γίνεται ένα υπέροχο πάντρεμα!
Άρα, ήταν ίσως και κάτι καρμικό να γίνει στη συγκεκριμένη περίοδο και με τις συγκεκριμένες συνθήκες αυτή η δουλειά!
Επειδή πιστεύω και στο κάρμα, νομίζω ότι τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να γίνει αυτή η δουλειά, με αυτό τον τρόπο, αυτές τις συνεργασίες και για όλο αυτό αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή!
…να κάνω αυτό που αγαπώ, να χαμογελώ, να τραγουδώ και να μοιράζω χαμόγελα! Όπως είμαι τώρα. «25 για πάντα»! Γιατί η μουσική είναι ζωή… Η ζωή είναι γυναίκα και είναι πάντα νέα…
Έχοντας στις αποσκευές σας έναν πολύ μεγάλο αριθμό επιτυχιών, πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η διαλογή των συγκεκριμένων τραγουδιών που «επάνδρωσαν» το δίσκο;
Δεν ήταν καθόλου εύκολη αυτή η διαλογή. Υπήρχαν, βέβαια, κάποια σίγουρα τραγούδια που δε θα μπορούσαν να λείψουν, όπως το «Πόσο λίγο με ξέρεις», ο «Ζηλιάρης ουρανός», η «Πυξίδα», «Το μόνο που θυμάμαι» ή το «Μίσησέ με». Δεν ήθελα, όμως, να υπάρχουν μόνο αυτά τα τραγούδια, που αν βγεις στο δρόμο και ζητήσεις να σου πουν τρία-τέσσερα τραγούδια της Ευρυδίκης θα θυμηθούν αυτά που προείπαμε, τα πρώτα μου δηλαδή. Ήθελα να υπάρχουν μέσα και τραγούδια που ήταν τα μικρά διαμαντάκια σε κάποιους δίσκους και παρόλα αυτά δεν ακούστηκαν τόσο πολύ, αλλά για μένα έχουν πολύ μεγάλη σημασία! Γι’ αυτό συμπεριέλαβα το «Είμαι άνθρωπος κι εγώ» ή το «Μια απ’ αυτές τις μέρες», που είναι από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, τα οποία τα ξέρουν μόνο οι πολύ φανατικοί – ας πούμε – fans.
Πώς οραματίζεστε την «Ευρυδίκη» στο μέλλον;
Να κάνω αυτό που αγαπώ, να χαμογελώ, να τραγουδώ και να μοιράζω χαμόγελα! (γέλια) Όπως είμαι τώρα. «25 για πάντα»! Γιατί η μουσική είναι ζωή… Η ζωή είναι γυναίκα… και είναι πάντα νέα!
Υπάρχει κάποιο επόμενο ανακοινώσιμο καλλιτεχνικό σας βήμα που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Ναι, θα μας βρείτε τις Πέμπτες του Δεκεμβρίου σε έναν υπέροχο χώρο στην Αθήνα, τον οποίο θα ανακοινώσουμε πολύ πολύ σύντομα. Θα κάνουμε ένα throwback μουσικό ταξίδι από τα 50s μέχρι και σήμερα σε ένα πολύ ωραίο πάντρεμα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες όλων των εποχών σε ένα ατέλειωτο party! Μαζί μου θα είναι και οι STEREO SOUL, οι οποίοι ξεχώρισαν μέσα από το ΧFactor, όπου και κέρδισαν τις εντυπώσεις, γιατί πρόκειται για δύο πραγματικά εξαιρετικούς τραγουδιστές. Και βέβαια κάθε Πέμπτη θα έχουμε και μία μεγάλη έκπληξη, με γκεστ εμφανίσεις από αγαπημένες ερμηνεύτριες. Περισσότερες λεπτομέρειες όμως λίαν συντόμως.
Κλείνοντας τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες του Music Corner;
Θα ήθελα να στείλω την αγάπη μου, να πω ένα ευχαριστώ σε όσους είναι δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια και αγαπάνε τα τραγούδια μου, για την αγάπη που μου χάρισαν, γιατί αυτή ήταν η κινητήριος δύναμή μου. Να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε στη ζωή γιατί τότε η ζωή θα ανταποδώσει το χαμόγελο σίγουρα!
Σας ευχαριστούμε πολύ για όσα μοιραστήκατε μαζί μας!
Κι εγώ σας ευχαριστώ!
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…