Γράφει η Μάρω Παναγή
Ευχαριστούμε πολύ τους Γιάννη Καρνεσιώτη και Σπύρο Μπακάλη
για την παραχώρηση των φωτογραφιών
Πριν μέρες τους συνάντησα και πάνω στην κουβέντα μου είπαν πως «Δεν έχουμε μάνατζερ, λειτουργούμε μόνοι μας και συλλογικά και δεν είμαστε καν κομμάτι της μουσικής βιομηχανίας». Την Παρασκευή 17 Μαρτίου, λοιπόν, οι Social Waste κατάφεραν χωρίς πολλή διαφήμιση και ακριβό promotion να γεμίσουν τον χώρο του Gagarin ασφυκτικά ωραία. 1.200 άτομα γίναμε μια παρέα, φωνάξαμε και τραγουδήσαμε για ελπίδες και ονειρεμένους τόπους. Για όσους Αθηναίους μάλιστα δεν πρόλαβαν να προμηθευτούν εισιτήριο θα ναυλωθεί πούλμαν για το επόμενο live, στις 13 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη!
Ξέραμε εξαρχής πως αυτό το live θα είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα καθώς ήταν full band, γεγονός που δεν συνηθίζεται στις hip hop συναυλίες. Τα beats και τα samples συνδυάστηκαν με το λαούτο, τις γκάιντες, την ποντιακή λύρα και τα drums. Αυτή η μίξη του hip hop με παραδοσιακά όργανα είναι η μουσική ταυτότητα των Social Waste που πειραματίζονται, συνθέτοντας ραπ πάνω σε μπαϊντούσκα και μαντηλάτο. Πέρα από το καινούργιο αυτό άκουσμα που έφεραν, οι στίχοι τους μοιάζουν με ποιήματα και συνειρμικές εικόνες. Κατηγορούν και κρίνουν με ατόφια λυρικότητα και με παραλληλισμούς που ταξιδεύουν.
Η περιπλάνηση ξεκινά απ’ τις θάλασσες του Καββαδία και την αρχαία Κασμπά και καθώς τριγυρίζουμε στα λιμάνια των καημών και των προσμονών ιστορίες ξετυλίγονται. Οκτώ μουσικοί επί σκηνής. Ο Λεωνίδας, ο Χρήστος κι ο Γιώργος ραπάρουν, ο Γιώργης παίζει τις γκάιντες που φτιάχνει μόνος του, ο Γιάννης το λαούτο και ο DJ Booker στο μπάσο και το πικάπ. Οι δύο ξεχωριστοί προσκεκλημένοι ήταν ο Lucretia De Manchione στα τύμπανα και ο Γιάννης Μιχαηλίδης στην ποντιακή λύρα. Έκπληξη ήταν και οι τέσσερις γκάιντες του σχήματος Φυσιλάτες που προστέθηκαν κάποια στιγμή στο σύνολο και μας κίνησαν για λίγο προς τη Δράμα.
Και κάπως έτσι ξεπήδησε το hip hop της Μεσογείου. Μέσα σε ένα χωνευτήρι πολιτισμών ο δεκαπεντασύλλαβος ταιριάζει με την ασκομαντούρα και το λαούτο παίζει σε διπλό χρόνο τον ικαριώτικο. Επιδέξιοι λεξιπλάστες που δεν δανείζονται αλλά δημιουργούν. Η Κρήτη ανταμώνει τον Πόντο, η Αθήνα ίσως κάπου να μοιάζει στη Μαυριτανία.
Αντίδραση με στίχο παρεμβατικό. Δεν φοβούνται να τοποθετηθούν πολιτικά, κάτι που θεωρούν καλλιτεχνικό χρέος τους, και τα τραγούδια τους σφύζουν από τέτοιες αναφορές. Σε μια συναυλία συνήθως δημιουργείται ένας μουσικός μικρόκοσμος. Αυτό δεν συμβαίνει, όμως, στις συναυλίες των Social Waste. Πανό και συνθήματα είναι εκεί για να θυμίζουν πως η μουσική γεννιέται πρώτα από τα γύρω. Πως υπάρχει απειλή, πως χρειάζεται θάρρος, πως είμαστε πολλοί. Πως ο Παύλος δολοφονήθηκε, η Ηριάννα και ο Περικλής βρίσκονται στη φυλακή, οι Σκουριές απειλούνται. Πως ο Χρόνης κι ο Άρης κάπου μας κρυφακούν. Αυτή την κοινωνική και πολιτική αντίσταση –που γέννησε εξάλλου και την κουλτούρα του hip hop– παρακινούν.
Ήταν μια παρέα που στα 17 έγραφε ρίμες στα σχολικά τετράδια. Πέρασαν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια κι οι ρίμες έγιναν CD και τραγουδιούνται από χιλιάδες κόσμου. Κάτι, όμως, δεν άλλαξε. Δεν άλλαξε η παρέα και το μοίρασμα. Οι Social Waste, κοινωνικά απόβλητοι σε έναν κόσμο που δεν τους αντέχει, έχουν φτιάξει μια γωνιά για όλους μας που χωρά την ουτοπία.
Μια υδρόγειος και μια πένα. Η γυναίκα του Μοντιλιάνι έχει στ’ αυτί ένα μαραμένο άνθος στο κόκκινο του Καραβάτζο, δίπλα στέκει θαυμάζοντάς την ένας εργάτης του Ριβέρα. Στην αγριεμένη θάλασσα που πλέει ο Καββαδίας με πυξίδα τον Αποσπερίτη ξάφνου κάποιοι διάολοι του Μάρκες ξεπηδούν. Να κι η Σαλώμη εκεί να σαγηνεύει κάποιον Οδυσσέα δεμένο στο κατάρτι. Κοιτάζει ο Νερούδα και τ’ ονομάζει έρωτα.
Μια υδρόγειος και μια πένα αρκούν για να φτιάξουμε την άνοιξη…
Αυτή είναι η ουτοπία.
——————————-
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη των Social Waste στο MusicCorner.gr, εδώ.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…