Γράφει η Ειρήνη Χατζημαργαρίτη
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, ο Τεχνοχώρος Cartel, φιλοξενεί την παράσταση “Making Movies – Στα σκοτεινά”, η οποία είναι βασισμένη στο βιβλίο “Bedtime stories” του Γιώργου Ηλιόπουλου. Τέσσερις ηθοποιοί, ένας σκηνοθέτης, ένας αστικός χώρος και μια ομάδα συντελεστών συνθέτουν μια παράσταση τόσο ρεαλιστική, που μπορεί να σοκάρει ακόμα και έναν απαιτητικό θεατή.
Ο Τεχνοχώρος Cartel στον Βοτανικό, ένα industrial κτίριο σε ένα απόλυτα αστικό μέρος, γίνεται ο χώρος φιλοξενίας μερικών ανθρώπων, που ο κάθε ένας από αυτούς έχει να μας εκμυστηρευτεί κάτι από τη ζωή του. Ανδρικοί και γυναικείοι χαρακτήρες ξεδιπλώνουν τα μυστικά τους πάνω στη σκηνή και μοιράζονται με τους θεατές τις πιο σκοτεινές τους πτυχές.
Ο Γιώργος Ηλιόπουλος υπογράφει το αρχικό κείμενο, όμως ο Θοδωρής Βουρνάς με τις προσθήκες τιςκαι τη σκηνοθετική του ματιά, αναδεικνεί άλλες πτυχές του και μας δείχνει ότι το κείμενο έχει ακόμα να πει πολλά περισσότερα από αυτά που ήδη ξέρουμε.
Και αν δεν ξέρουμε; Τι ακριβώς είναι αυτό που πραγματεύεται η παράσταση; Το έργο, αποτελείται από 8 μονόλογους. Οκτώ διαφορετικοί χαρακτήρες πάνω στη σκηνή, μιλούν για τη ζωή τους. Ή μάλλον πιο συγκεκριμένα, μιλούν για κάτι που συνέβη κάποια στιγμή στη ζωή τους και δικαιολογεί την τωρινή συμπεριφορά τους. Ποιός είναι όμως ο άξονας, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι μονόλογοι; Με μια πρώτη ανάγνωση, είναι κάτι που είναι γνώριμο σε όλους τους ανθρώπους και αποτελεί βασική λειτουργία τους: το σεξ.
Είναι όμως στα αλήθεια το σεξ το θέμα της παράστασης; Οι χαρακτήρες το αναφέρουν συνεχώς, πότε σαν όπλο, πότε σαν εμμονή, πότε σαν βάσανο ή σαν ανάγκη. Αν ψάξει κανείς λίγο καλύτερα όμως, θα δει λίγο πιο πίσω από αυτό. Οι προσωπικές ιστορίες των πρωταγωνιστών φανερώνουν μια ανάγκη πολύ μεγαλύτερη από το σεξ, την ανάγκη να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου. Σαν θεατές, έχουμε την τύχη να βλέπουμε τους χαρακτήρες στις “καθαρές” τους στιγμές, εκεί που δε χρειάζεται να συμμορφωθούν από το οικογενειακό, το φιλικό ή το επαγγελματικό τους περιβάλλον. Οπότε τους πιάνουμε να εξομολογούνται στιγμές, να βρίσκουν την αιτία της συμπεριφοράς τους και ίσως κάποιες φορές να αποδέχονται τον εαυτό τους και ότι τους έχει συμβεί. Νιώθουν ελεύθεροι για αυτό που είναι και αυτό φανερώνεται μέσα από τη δύναμη του μονολόγου τους.
Οκτώ διαφορετικοί μονόλογοι, τέσσερεις μόνο άνθρωποι πάνω στη σκηνή. Οι ηθοποιοί, υποδυόμενοι δύο χαρακτήρες ο καθένας, αλλάζουν και μεταμορφώνονται. Απο τον σεξουαλικά εμμονικό άντρα, περνάμε στο κοριτσάκι με τις Μπίμπι-Μπο, από τον άνδρα που δε δένεται συναισθηματικά βλέπουμε μια γυναίκα που είναι ικανή για όλα, από έναν ομοφυλόφιλο άνδρα μεταφερόμαστε σε έναν ισχυρό άντρα μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας. Ο Ευθύμης Γεωργόπουλος, ο Λάζαρος Βαρτάνης, ο Θανάσης Ισιδώρου και ο Παναγιώτης Νάτσης, έχουν όλοι το δικό τους τρόπο να καθηλώσουν το θεατή και να του μεταφέρουν τα συναισθήματα, την αγανάκτηση, το φόβο ή τη λύτρωση που βιώνουν. Η εναλλαγή των χαρακτήρων γίνεται με έναν απόλυτα φυσικό τρόπο ενώ ακόμη και στις γυναικείες φιγούρες κανείς δεν παρασύρεται σε άχαρους μιμητισμούς ή κοινωνικά στερεότυπα: οι θεατές καταλαβαίνουν τους γυναικείους χαρακτήρες μέσα από το ίδιο το κείμενο.
Οι μονόλογοι είναι εξαιρετικά ρεαλιστικοί και η γλώσσα τους είναι απλή, καθημερινή όμως στην hardcore εκδοχή της. Ο χώρος είναι λιτός. Παλέτες, μια καρέκλα και κομμάτια νάυλον που χρησιμεύουν στα flashbacks, μαζί με τον φωτισμό που είναι ο ελάχιστος δυνατός, συνθέτουν ένα σκηνικό όπως πρέπει να είναι: να τραβά την προσοχή του θεατή στο πρόσωπο που μιλάει, χωρίς να αποσπάται από περιττά στολίδια. Ακόμα και η μουσική που πέφτει επιλεκτικά σε κάποια μέρη της παράστασης, είναι για να συνοδεύσει τους μονολόγους και να τους αναδείξει ακόμα περισσότερο.
Ένα εξαιρετικό σκηνοθετικό τέχνασμα είναι και η βιντεοσκόπηση των μονολόγων από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ποτέ δεν παίζουν και οι τέσσερεις μαζί, πάντα κάποιος από τους πρωταγωνιστές θα τραβάει με την κάμερα και θα στέλνει την εικόνα σε έναν τοιχό, υπενθυμίζοντας πως δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που αποτελούν το κοινό θεατές στην παράσταση, αλλά πως ανά πάσα στιγμή μπορεί κανείς να γίνει θεατής στην ίδια του τη ζωή.
Τρομακτικά αφοπλιστική και παρά τον τίτλο της, η παράσταση “Making movies – Στα σκοτεινά”, φέρνει στο φως γεγονότα, στιγμές και χαρακτήρες που συναντάμε καθημερινά γύρω μας αλλά δεν αναγνωρίζουμε. Άρτια σκηνοθετημένη και αποδοσμένη, εγείρει ερωτήματα και αμφιβολίες για τις συμπεριφορές των ανθρώπων και την αφετηρία τους. Το μόνο που μένει, είναι να πάτε να τη δείτε και εσείς για να βρείτε μέσα σε αυτούς τους μονολόγους οικείες στιγμές γνωστών σας ή και του ίδιου σας του εαυτού.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Γιώργος Ηλιόπουλος
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνογράφος: Σοφία Λεγάτου
Μουσική: Σωτήρης Καστάνης
Φωτογραφία promo/artwork: Γιώργος Γιαννίμπας
Παίζουν: Λάζαρος Βαρτάνης, Ευθύμης Γεωργόπουλος, Θανάσης Ισιδώρου, Παναγιώτης Νάτσης
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 8:30 μμ
Παραστάσεις: Από 14 Δεκεμβρίου 2016 και για δύο περίπου μήνες
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένο