Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Αθηνά Στρόδα
Η Τεχνόπολη άρχισε να γεμίζει γύρω στις 20:00, όταν άνθρωποι όλων των ηλικιών και καταβολών κατέφθασαν για να περάσουν το βράδυ τους παρέα με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Ο χώρος έως τις 21:30 είχε, όχι ασφυκτικά, γεμίσει, και λίγο αργότερα οι μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή.
Στις εμφανίσεις του Αλκίνοου τα τελευταία τρία χρόνια τον συνοδεύουν καταξιωμένοι μουσικοί, αριστοτέχνες στο είδος τους: ο Γιώργος Καλούδης στο βιολοντσέλο και την κρητική λύρα, ο Μανόλης Πάππος στο μπουζούκι και το λαούτο, ο Φώτης Σιώτας στο βιολί και ο Δημήτρης Τσεκούρας στο κόντραμπασο. Οι συγκεκριμένοι μουσικοί αποκάλυψαν μια άλλη όψη του μουσικού κόσμου του Αλκίνοου και η έγχορδη σύμπραξη ανέδειξε την ποιότητα και το βάθος του. Η γλυκιά, ταπεινή και ελαφριά όσο και βαριά φωνή του τραγουδοποιού συνταίριαξε, επίσης, άρτια με τις υπόλοιπες φωνές των μουσικών.
Η συναυλία άρχισε δυναμικά με γνωστές επιτυχίες του τραγουδιστή, όπως ο «Προσκυνητής», και όσο προχωρούσε η βραδιά οι επιλογές των τραγουδιών γίνονταν μοναδικές. Ακούστηκαν παλιά τραγούδια των πρώτων του δίσκων όπως ο «Βόσπορος», άλλα παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα όπου όπως δήλωσε ο ίδιος βρήκε καταφύγιο σε δύσκολους καιρούς, όπως «Τα ζηλιάρικά σου μάτια» του Βαμβακάρη και το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε», αλλά και καινούργια από τον νέο του δίσκο «Μικρή Βαλίτσα». Όλα τα αγαπημένα τραγούδια απέκτησαν φρέσκια πνοή με την ιδιαίτερη ενορχήστρωση και τη μαεστρία των μουσικών.
Η «Μικρή βαλίτσα» που κυκλοφόρησε πριν από τρία χρόνια αποτελεί τον «πιο αληθινό» του δίσκο μέχρι τώρα, όπως δηλώνει ο ίδιος. Τον αφιερώνει «σε όσους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και σε όσους εγκαταλείπονται από αυτόν». Πράγματι, μέσα από αυτή τη δουλειά βλέπουμε τον καλλιτέχνη πιο ώριμο, άκρως συνειδητοποιημένο στο σήμερα κάνοντας μια ανασκόπηση εκ των έσω, αλλά και μια ακέραιη «πολιτική τοποθέτηση».
Το μαγικό με τις συναυλίες αλλά και την ίδια την παρουσία του Αλκίνοου Ιωαννίδη είναι οι εναλλαγές των συναισθημάτων που μας προκαλούν. Φτύνοντας τις λέξεις στο «Νεοέλληνας» και στην «Πατρίδα» μας κάνει να νιώθουμε το τίποτα της ύπαρξης μας, ένα τίποτα τόσο σημαντικό που μπορεί να κάνει τον κόσμο να αλλάζει. Κοιτάζουμε τον διπλανό μας και ακούγοντας τα λόγια των τραγουδιών βλέπουμε «πως του μοιάζει». Τρυφερά αισθήματα έρωτα ξεσκονίζονται. «Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας». Τραγουδάει όχι για τα χαμένα και λησμονημένα του χθες των ποιητών, αλλά για το φλεγόμενο τώρα, που αύριο θα έχει γίνει χθες. Είναι αυτή η νότα ελπίδας πως «Πάντα θα ξημερώνει» που τον οδηγεί.
Η κορυφαία στιγμή συγκίνησης εκείνης της βραδιάς ήταν όταν ο Αλκίνοος έπειτα από την παράκληση μια κοπέλας, άφησε το μικρόφωνο, βγήκε στο χείλος της σκηνής και τραγούδησε μόνος και φωτισμένος τη «Μικρή βαλίτσα». Η φωνή του ατράνταχτη και συνάμα σπασμένη από λυγμό κατέκλυσε τον χώρο και τις καρδιές μας. Μας υπενθύμισε πως αυτό και μόνο αυτό είναι ο ξεριζωμός τ’ ανθρώπου.
“Είμαστε κάποιοι άνθρωποι που ήρθαμε να μοιραστούμε μια στιγμή της ψυχής μας…” είπε ο ίδιος. Να την εξωτερικεύσουμε, να την τραγουδήσουμε και να την υψώσουμε ψηλά, θα συμπληρώσω εγώ…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…