Γράφει η Κωνσταντίνα Μακρογιάννη
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Τo κοινωνικό και μουσικό της μήνυμα άφησε η συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Καλλιμάρμαρο, την Τετάρτη, 12 Ιουλίου, και φαίνεται πως αναδείχθηκε στο μεγαλύτερο μουσικό γεγονός του καλοκαιριού. Λένε πως η Τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Κι αυτό αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά, καθώς χιλιάδες θεατές (περί τις 60.000, σύμφωνα με πληροφορίες), σε ένα κατάμεστο στάδιο, προσέφεραν στο «Όλοι Μαζί Μπορούμε» εκατοντάδες τόνους τρόφιμα για καλό σκοπό, στην εποχή της αδυσώπητης κρίσης.
Επί σκηνής ο «Νιόνιος». Αγέρωχος, επιβλητικός και συνάμα γενναιόδωρος. Το εναρκτήριο κάλεσμα έγινε από τον Κωστή Μαραβέγια και τον Πάνο Μουζουράκη. Τα φώτα έσβησαν και, μετά την απόλυτη σιγή και με εκατοντάδες φωτάκια από κινητά να λάμπουν στο σκοτάδι, ακούστηκαν οι πρώτες νότες. Και μας διαπέρασαν. Μας δημιούργησαν χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό και μας πήραν μακριά. Με τον τρόπο που μόνο ο Διονύσης Σαββόπουλος ξέρει. Όμως δεν είναι μόνος του. Στη σκηνή καλεί παλιούς και νέους καλλιτέχνες. Αυτούς που ισότιμα θα δώσουν το δικό τους μήνυμα και θα ερμηνεύσουν τα τραγούδια του –και όχι μόνο. Είναι οι παλιοί που κρατούν γερά τις βάσεις και οι νέοι που ανατέλλουν στο μουσικό στερέωμα.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, η Βιολέτα Ίκαρη, ο Γιάννης Χαρούλης, ο Νίκος Ζιώγαλας, η Κατερίνα Πολέμη, η Μαρία Φαραντούρη, ο Γιώργος και ο Νίκος Στρατάκης, η Βασιλική Καρακώστα, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Γιάννης Ζουγανέλης και η έκπληξη της βραδιάς, η Δήμητρα Γαλάνη, έδωσαν το δικό τους μουσικό στίγμα, ερμηνεύοντας τραγούδια που περιέχουν ποιητικό λόγο και εκφράζουν ρομαντισμό και νεανικότητα. Τους καλλιτέχνες πλαισίωναν εξαίρετοι μουσικοί, η Χορωδία Graduarti (Απόφοιτοι Αρσακείων – Τοσιτσείων Σχολείων), με διευθύντρια τη Χριστίνα Βαρσάμη, και η Μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού, δίνοντας τη δική τους νότα. Τη συναυλία προλόγισε η δημοσιογράφος Σία Κοσιώνη. Δεν ήταν όμως μόνο εκείνοι παρόντες. Από ψηλά παρακολουθούσαν και συντρόφευαν ο Νίκος Παπάζογλου, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Σάκης Μπουλάς και άλλοι σπουδαίοι, που άφησαν εποχή.
Τα τραγούδια των «παλιών» έκαναν πολλούς να αναπολούν. Η Δήμητρα Γαλάνη εμφανίστηκε καθώς σιγοντάραμε μαζί με την Κατερίνα Πολέμη το «Μη μιλάς άλλο για αγάπη» και του προσέδωσε τη δική της δύναμη, ενώ μάς γύρισε σε μια άλλη εποχή με το «Όταν σημάνει η ώρα» του Άκη Πάνου. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη διασκέδασαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο το κοινό. Εξίσου δυναμικές, η Βιολέτα Ίκαρη και η Κατερίνα Πολέμη. Το δικό του μουσικό στίγμα έδωσε και ο Νίκος Ζιώγαλας, ερμηνεύοντας εξαιρετικά την «Παράβαση» από τους «Αχαρνής». Ο Γιάννης Χαρούλης μάς πρόσφερε μια σπουδαία ερμηνεία στο «Ζεϊμπέκικο (Με αεροπλάνα και βαπόρια)» και μας ξεσήκωσε με το «Σου μιλώ και κοκκινίζεις». Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μοιράστηκε με τον οικοδεσπότη το αγαπημένο «Και τί ζητάω». Μοναδική στιγμή, όταν εμφανίστηκε η Μαρία Φαραντούρη για να δείξει πώς το τραγούδι γίνεται πολιτικό και έχει θέση στην κοινωνία. Το «Ένα το χελιδόνι» και η «Η Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» επιβεβαίωσαν τη διαχρονικότητά τους με την τραγουδιστική συμμετοχή του κόσμου. Ο Γιάννης Ζουγανέλης, με το πηγαίο χιούμορ του, έθιξε τα τεκταινόμενα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Στο τέλος, στην παρέα προστέθηκε και ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος μας ταξίδεψε με «Τα θερινά σινεμά» του αξέχαστου Λουκιανού Κηλαηδόνη. Στο ανκόρ ακούσαμε και την Εύη Μάζη, ερμηνεύτρια και πιανίστρια που έχει ήδη ξεκινήσει το μουσικό της ταξίδι, στο τρυφερό «Μια θάλασσα μικρή».
Το στάδιο σείστηκε με τη «Συννεφούλα» και το «Σαν το Καραγκιόζη». Οι παραδοσιακές μελωδίες από την Κρήτη ώς τον Πόντο, όπως τις ακούσαμε από τους Γιώργο και Νίκο Στρατάκη και τη Βασιλική Καρακώστα –αλλά και όλα τα υπόλοιπα τραγούδια της παράστασης–ανήκουν στη συλλογική μας ψυχή. Στον πολιτισμό μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ρομαντικά τραγούδια μιας άλλης εποχής, δημιουργών όπως ο Μιχάλης Σουγιούλ. Όπως επεσήμανε ο Διονύσης Σαββόπουλος, λίγο πριν μας χαρίσει μια αξέχαστη ακουστική ερμηνεία, μόνο με την κιθάρα του, στο υπέροχο «Ας ερχόσουν για λίγο», οι άνθρωποι τότε, παρά τους πολέμους και τους εμφυλίους, κατάφεραν να σταθούν όρθιοι.
Αυτό θα γίνει και τώρα. Η ελληνική κοινωνία αντιστέκεται και επιμένει. Με τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Και εδώ η μουσική θα παίζει πάντα τον δικό της ρόλο. Διότι πάντα εξευγενίζει τις ψυχές των ανθρώπων. Και ο Διονύσης Σαββόπουλος συμβουλεύει πως το τραγούδι μάς καθοδηγεί πάντα και μεταδίδεται στις νεότερες γενιές. Εξάλλου, πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Γι’ αυτό λοιπόν «Ας κρατήσουν οι χοροί», γιατί το ελληνικό τραγούδι ζει, υψώνεται ψηλά –σαν τα πολύχρωμα μπαλόνια που άφησε ελεύθερα ο Σαββόπουλος στο φινάλε της συναυλίας–, συνεχίζει το ταξίδι του και δεν τελειώνει ποτέ!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…