Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Φθάνω στην πλατεία Νερού στο Παλαιό Φάληρο και ο ήλιος καίει γλυκά. Οι πρώτες μελωδίες ακούγονται και μια μεγάλη ροκ βραδιά ανατέλλει.
Στη φεστιβαλική αυτή μέρα θα μας καλωσορίσουν οι Holy Monitor. Με το νέο τους άλμπουμ και την ψυχεδελική τους διάθεση ζεσταίνουν τη σκηνή. Παρά τη μικρή προσέλευση του κοινού, οι ίδιοι στέκονται αξιοπρεπώς στο ξεκίνημα ενός τέτοιου live. Από τα τραγούδια ξεχωρίζουν τα “Νemesis”, “Bend the Trees” και το “Cacti”.
Ο κόσμος αρχίζει και αυξάνεται κι έπειτα από ένα μισάωρο στη σκηνή θα ανέβουν οι The Big Nose Attack. Παρά το γεγονός ότι έχουν συνηθίσει να παίζουν σε μεγαλύτερο κοινό, τα αδέρφια Βoogieman και Little Tonnie εκτέλεσαν ένα απολαυστικό ημίωρο σετ. Οι δύο bluesy rock μουσικοί θα τονώσουν την ένταση, ώσπου να ξεκινήσει το μεγάλο line-up.
Πρώτοι, λοιπόν, οι Last Drive οι οποίοι θα παίξουν παλιά αλλά και καινούργια κομμάτια, που έπεται να κυκλοφορήσουν το φθινόπωρο στον καινούργιο τους δίσκο. Η μπάντα έπειτα από ένα διάστημα με unplugged εμφανίσεις επιστρέφει δυναμική σε ένα ώριμο στάδιο. Το κοινό έχει ήδη δείξει ενθουσιασμό για τα καινούργια τους τραγούδια και ειδικά για το “Always the sun”. Η ελληνική ροκ στέκει δημιουργική και αυθεντική.
Όταν βράδιασε για τα καλά, τα Διάφανα Κρίνα μας υποδέχτηκαν στη νύχτα τους. Πέντε παρουσίες και μία ουράνια που μας κουνούσε τα φτερά της από ψηλά. Το μεγαλείο τους παραμένει ανεξίτηλο… Πενηντάρηδες με κοτσίδα και γκρίζα πλέον μαλλιά θυμήθηκαν τα νεανικά τους όνειρα κι εμείς οι πιο μικροί κάναμε τα δικά μας. Μας θύμισαν πως σε μια γη που ανατέλλει υπάρχουν κάτι σαράβαλες καρδιές κι ένα μέρος όπου μπορείς να κρυφτείς… Τραγούδησαν για τον ήλιο που έδυε εκείνη την ώρα στη θάλασσα και για το σκοτάδι που ερχόταν… για τους αγγέλους και την αγάπη που είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση, για την απώλεια που έγινε συνήθειά μας. Νοσταλγήσαμε, πεθυμήσαμε, ουρλιάξαμε και ξεθυμάναμε. Στα 90 λεπτά της μουσικής τους ακούστηκαν και τρία καινούργια τραγούδια με τίτλο: «Δεν Θα Πω Πού Πηγαίνω», «Μανιφέστο» και «Ένας Σωρός Λευκά Φτερά», τα οποία ο κόσμος φάνηκε να αγκαλιάζει. Έπειτα από 25 περίπου χρόνια τα Διάφανα Κρίνα, χωρίς πλέον τη θλιμμένη γοητεία του Θάνου, συνεχίζουν να τραγουδούν για τον παράδεισο και για ό,τι απόμεινε από την ευτυχία…
Έπειτα γύρω στις 11, με το φεγγάρι να χάνει σταδιακά τα κομμάτια του, εμφανίστηκε στη σκηνή ο Γιάννης Αγγελάκας με τη μπάντα του, 100˚C. Τι κι αν τα μαλλιά του ασπρίζουν και ξεχνάει κάνα δυο στιχάκια, ο Αγγελάκας κάθε χρόνο χτυπιέται ακόμα περισσότερο πάνω στη σκηνή και γι’ αυτό μας αρέσει!
«Γεια σου Γιάννη παλικάρι που σου ασπρίσαν τα μαλλιά. Πες μας καμιά παροιμία που σου μάθαιναν παλιά». Κι έρχεται εκείνη η ηδονική στιγμή όταν ανεβαίνει στη σκηνή που γνωρίζεις τόσο καλά αυτό που θα ακολουθήσει και νιώθεις την πιο οικεία και ενθουσιώδη αγάπη. Την ακούς την αγάπη καθώς τα όργανα παίζουν τις πρώτες τους νότες και ακούγεται ο τριγμός του μικροφώνου. Ανατριχιάζεις και εκτοξεύεσαι πάνω απ’ τη γη.
Τα τραγούδια από τον τελευταίο δίσκο τους «Ήσυχα τραγούδια για ανέμελα λιβάδια» είναι μια δουλειά που οδηγεί τον Αγγελάκα σε νέους δρόμους. Ο ίδιος φαίνεται να παίρνει φόρα από τα παιδιά της μπάντας και να δημιουργούν μαζί καινούργιους ήχους. Και οι παλιές αξίες, όμως, από τις Τρύπες και τους Επισκέπτες, παίρνουν φρέσκια πνοή.
Κι «ακούμε τους πόθους μας να ουρλιάζουν σαν σκυλιά» «μπροστά στην καρμανιόλα». Τζογάραμε στο όνειρο κι είμαστε έτοιμοι για όλα. Χαρούμενοι ανεβαίνουμε την γελαστή ανηφόρα και βάζουμε φωτιά σε ό,τι μας καίει την ψυχή. Νιώθουμε τυχεροί, νιώθουμε αήττητοι. Θα ανθίζουμε, θα γιορτάζουμε, θα ανατέλλουμε, με έναν άγριο περήφανο χορό.
Ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου. Βυθίζομαι για άλλη μια φορά στο πολύκροτο σύμπαν του Γιάννη Αγγελάκα και η επόμενη μέρα θα είναι πιο φωτεινή…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…