Γράφει ο Γιάννης Τσούμαλης
Φωτογραφίες: Αθηνά Γκούμα
«Το έργο, αγαπητοί φίλοι, κινείται εκτός… ύλης. Δεν έχει σχεδόν καμία επαφή με το ρεαλισμό, διότι μιλά για την αλήθεια, όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται. Μια αλήθεια που πολύ φοβάμαι πως δεν πρόκειται να ακουστεί από χείλη πολιτικού». (Απόσπασμα από το σημείωμα του συγγραφέα) Πρόκειται, εν ολίγοις, για ένα έργο που αφορά σε έναν πολιτικό, ο οποίος αντιλαμβανόμενος τον παραλογισμό του σάπιου πολιτικού συστήματος, το οποίο έχει για χρόνια πιστά υπηρετήσει, παραιτείται εκφράζοντας τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή ζητώντας ένα ειλικρινές «συγγνώμη». Πρόκειται για ένα εξαφανισμένο είδος πολιτικού, που μόνο στο θεατρικό σανίδι έχουμε τη τύχη να απολαύσουμε.
Τον πολιτικό αυτό υποδύεται ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης εξαιρετικά, καθώς μέσω της ερμηνείας του φαίνεται τόσο το προσωπικό, όσο και το εσωτερικευμένο κοινωνικό αδιέξοδο του υποδυομένου. Στιγμές έκρηξης, συγκίνησης, αλήθειας και συνειδητοποίησης των τραγικών συνεπειών της καταστρεπτικής αυτής «υπηρεσίας» του δημοσίου συμφέροντος εναλλάσσονται με αναφορές σε κοινωνικοπολιτικές πληγές της σύγχρονης Ελλάδας και του συλλογικού υποσυνειδήτου. Ο Σκιαδαρέσης καταφέρνει να συνοψίσει ερμηνευτικά εκείνο το (ανύπαρκτο) πρότυπο πολιτικού, που διατηρεί μετά από χρόνια προσωπικής διαφθοράς ένα ψήγμα παιδικής ειλικρίνειας και το κάνει με εξαιρετικές παύσεις και σωματική εκφραστικότητα, αλλά και με πάθος καθώς εκφωνεί έναν λόγο, που είναι στην ουσία κοινό αίσθημα των περισσοτέρων σύγχρονων Ελλήνων.
Το έργο έχει εντονότατο το στοιχείο της επικαιρότητας με φανερό τον θεατρικό χωροχρόνο. Σύγχρονη Ελλάδα των μνημονίων. Ωραία, γλαφυρή και συγκινητική γραφή στα σημεία, αλλά και εφευρετική σύνδεση προσωπικής και πολιτικής ζωής του ήρωα και του πόσο τον άλλαξε η «γλυκιά εξουσία». Ωστόσο, το έργο στερείται πρωτοτυπίας και βαθέως προβληματισμού. Αρκείται σε μια περιγραφική γλώσσα, που διαπιστώνει αιτίες και συνέπειες, χρησιμοποιεί κοινότυπες εκφράσεις και ιδέες, που λίγο πολύ όλοι παραδεχόμαστε σε παρέες, μην καταφέρνοντας να πει κάτι παραπάνω ως μορφή τέχνης. Ομολογουμένως κάποιες ιδέες του έργου αξίζουν να ακουστούν, όπως του ότι η νέα γενιά έχει την ευθύνη να πάρει τα συντρίμμια και να ξαναχτίσει, αλλά δεν αρκούν για να στηρίξουν μια θεατρική παράσταση. Και δεν είναι το κάπως πιο απαισιόδοξο -λόγω ειλικρίνειας- ύφος του έργου, αλλά ότι δε καταφέρνει –παρά την πολύ καλή ερμηνεία του ηθοποιού- να δώσει στο θεατή την μαγική εκείνη αίσθηση της σιωπηλής και προβληματισμένης εξόδου από το θέατρο.
Εν συμπεράσματι, ο Σκιαδαρέσης καταφέρνει να απογειώσει το κείμενο που του έχει δοθεί, το οποίο, όμως, δεν του επιτρέπει να ξεδιπλώσει όλο τα ταλέντο του. Ο συγγραφέας έχει εντοπίσει πολύ καλά κάποιες από τις συλλογικές και προσωπικές μας πληγές, έχοντας κάνει μια καλή περιγραφή αιτίων – αιτιατών, παραμένοντας, όμως, σε γενικές γραμμές σε μια περιγραφική γλώσσα, που δεν καταφέρνει να συγκινήσει τον εκπαιδευμένο θεατή.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…