25/2/2013
Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογράφηση: Μάριος Γκούβας
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Λίγα λεπτά μετά τις 21:00, το «Παλλάς» έχει σχεδόν γεμίσει και όλοι δείχνουν να ανυπομονούν για την πρώτη σκηνική συνύπαρξη του Δημήτρη Παπαδημητρίου και της Φωτεινής Δάρρα, μετά από περίπου τέσσερα χρόνια! Αφορμή γι’ αυτήν τη συνάντηση, ο δίσκος «Λουλούδι στη Φωτιά», ο οποίος κυκλοφόρησε πρόσφατα σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου και, ως επί το πλείστον, ανέκδοτους στίχους του Νίκου Γκάτσου.
Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη βραδιά μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε μια αναδρομή στις υπέροχες μουσικές του Δημήτρη Παπαδημητρίου, πολλές από τις οποίες είναι ενορχηστρωμένες με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει να τις ακούμε…
Η Φωτεινή Δάρρα ανοίγει τη βραδιά με «Το Σκάκι», συνοδεία του Δημήτρη Παπαδημητρίου στο πιάνο. Έπειτα, ο συνθέτης παίρνει τη θέση του στο πόντιουμ, προκειμένου να διευθύνει την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ αλλά και μια λαϊκή ορχήστρα με εξαιρετικούς σολίστες, στην οποία συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι δεξιοτέχνες του μπουζουκιού Μανώλης Καραντίνης και Γιάννης Σινάνης. Κάπως έτσι, ακούμε με πιο «συμφωνικό», αν θέλετε, τρόπο τραγούδια όπως το «Χρώμα δεν Αλλάζουνε τα Μάτια» και «Το Παράπονο». Οι εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις του Παπαδημητρίου προσφέρουν διαφορετικό ύφος σε αγαπημένα ακούσματα, τα οποία μας αποκαλύπτουν και νέες, «κρυμμένες» μουσικές πτυχές. Τα ορχηστρικά μέρη της συναυλίας αποσπούν το δίκαιο χειροκρότημα των θεατών, ανάμεσα στους οποίους διακρίναμε τον Μίμη Πλέσσα με τη σύζυγό του Λουκίλα Καρρέρ, τους συνθέτες Χρήστο Νικολόπουλο και Βασίλη Δημητρίου, τη Λίνα Νικολακοπούλου, την Αργυρώ Καπαρού, τον Παναγιώτη Μάργαρη και τη Ζωή Παπαδοπούλου.
Η Φωτεινή Δάρρα ερμηνεύει τραγούδια που αγαπήσαμε μέσα από γνωστές τηλεοπτικές σειρές: «Το τρένο των 9:10» από τη «Ζωή που δεν Έζησα», το ομότιτλο από το «Φεύγα», το «Ουδέν Νεώτερον» από τον «Γιούγκερμαν» και το «Στάλσιμο» από τις «Μάγισσες της Σμύρνης». Ανάμεσά τους μπλέκονται τραγούδια από τη νέα δισκογραφική δουλειά σε στίχους του Γκάτσου, όπως «Η Αγάπη», αλλά και μελωδίες που αγαπήσαμε μέσα από τη φωνή ερμηνευτριών όπως η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η Χαρούλα Αλεξίου: «Κι Όλα Αρχίζουν Αλλιώς», «Σαν την Αγάπη την Κρυφή», «Δεν Τραγουδώ Παρά Γιατί Μ’ Αγάπησες», «Ό,τι κι αν Γίνει» … Η εξαιρετική χροιά της Δάρρα, νομίζω ότι θα ταίριαζε πάρα πολύ σε κλασικό τραγούδι, ενώ η δύναμη και η καθαρότητα της φωνής της λειτουργούν πολύ καλύτερα όταν επιλέγει να χαμηλώσει τους τόνους και να τραγουδήσει σε πιο ήρεμα μελωδικά συναισθηματικά μονοπάτια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Θέλω να Σε Δω», το οποίο έκλεισε ιδανικά το πρώτο μέρος της παράστασης.
Το δεύτερο μέρος, άνοιξε με μια έκπληξη: Το «Αντίο, Αντίο Αγάπη», ένα παραδοσιακό ιταλικό τραγούδι σε στίχους Δημήτρη Παπαδημητρίου, ενώ ακολούθησαν νέα και παλιότερα τραγούδια σε εύστοχες εναλλαγές: «Στου Καιρού τη Ζυγαριά», «Όλα τα Πήρε το Καλοκαίρι», το καινούργιο ζεϊμπέκικο «Όλα τ’ Αστέρια Τρύπια» και μια ακουστική εκδοχή του «Οι Δρόμοι» από το «Μη Φοβάσαι τη Φωτιά», με τον Παπαδημητρίου στο πιάνο. Αυτό το τραγούδι, όπως είπε η Φωτεινή Δάρρα είναι από τα αγαπημένα της και ζήτησε η ίδια από τον συνθέτη να το συμπεριλάβουν στη συναυλία.
Από τις πιο έντονα συναισθηματικά στιγμές της βραδιάς, ήταν η αναφορά της Δάρρα στη συνάντησή της με τη Βίκυ Μοσχολιού: «Υπάρχουν κάποιες στιγμές που τις θυμάσαι μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου και για μένα αυτή ήταν μία μοναδική στιγμή!». Η εικόνα της σπουδαίας μας ερμηνεύτριας εμφανίζεται στο φόντο της σκηνής και η Φωτεινή της αφιερώνει το «Σ’ Αγαπώ», σε στίχους Κωστή Παλαμά, χαρίζοντας η ίδια μία από τις ωραιότερες ερμηνείες της στη βραδιά.
Στη συνέχεια παρελθόν και παρόν ενώνονται για ακόμη μία φορά, με τα «Πάμε Ξανά στα Θαύματα», «Του Πόθου τ’ Αγρίμι», το νέο «Κατηγορείται η Ελλάς» -με την εύστοχη φωνητική συνεισφορά του μπασίστα, Τεό Λαζάρου-, «Το Παράπονο» και το «Χρώμα δεν Αλλάζουνε τα Μάτια». Η συναυλία ολοκληρώνεται με το, ανατριχιαστικά επίκαιρο καινούργιο τραγούδι, «Παρασκευή Μεγάλη». Να τί έγραφε ο σπουδαίος μας Νίκος Γκάτσος πριν από περίπου 40 χρόνια: «Έλα της θάλασσας θεριό / και του πελάγου μπόρα / Το φοβερό σκουπιδαριό / να διώξεις απ’ τη χώρα»…
Η παράσταση έχει πια τελειώσει κι ενώ τα φώτα στην πανέμορφη αίθουσα του «Παλλάς» έχουν ανάψει, η Φωτεινή Δάρρα επιστρέφει στη σκηνή, γιατί έγινε, όπως επισημαίνει, μια παράλειψη. «Καθίστε όπου βρείτε ή μείνετε όρθιοι, δεν πειράζει», λέει. «Ξεχάσαμε να πούμε ένα τραγούδι!». Έτσι, κάθεται στην άκρη της σκηνής και ερμηνεύει το «Λουλούδι στη Φωτιά», το οποίο έδωσε και τον τίτλο στην όμορφη συναυλία που παρακολουθήσαμε! Φεύγοντας αργά το βράδυ από το θέατρο, σκεφτόμουν απλά πόσο σπουδαίους συνθέτες διαθέτει αυτή η χώρα, καθώς οι μελωδίες του Δημήτρη Παπαδημητρίου κυριολεκτικά μας ταξίδεψαν…
Μετά το τέλος της συναυλίας, ο κύριος Παπαδημητρίου και η κυρία Δάρρα παραχώρησαν αποκλειστική συνέντευξη στο MusicCorner.gr:
Music Corner: Συγχαρητήρια για την πολύ ωραία βραδιά! Κύριε Παπαδημητρίου, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο ενορχηστρώσατε τα τραγούδια. Γνωρίζω ότι πάντα δίνετε ιδιαίτερη προσοχή στις ενορχηστρώσεις, αλλά ειδικά σε ορισμένα κομμάτια που δεν έχουμε συνηθίσει να τα ακούμε από ορχήστρα, νομίζω ήταν τελείως διαφορετικό το άκουσμα…
Δημήτρης Παπαδημητρίου: Όντως! Υπάρχει ένα θεωρητικό ζήτημα εκεί πέρα: Ένα έργο το οποίο έχει γνωρίσει ο κόσμος σε ένα πολύ πιο οικείο και μικρό μουσικό περιβάλλον, ξαφνικά εξαπλώνεται σε μια θάλασσα! Το πρόβλημα σε αυτήν την περίπτωση είναι πώς θα διατηρήσεις το στίγμα και τη συνοχή. Γιατί οι δυνατότητες είναι ξαφνικά τεράστιες και μπορεί να σε κάνουν να χάσεις το κομμάτι ή να το χειροτερέψεις –γιατί παίζει κι αυτό. Δεν είναι πάντα η πληθώρα που μπορεί να σε βοηθήσει σε ένα αποτέλεσμα. Η αλήθεια είναι ότι για τα περισσότερα απ’ αυτά τα κομμάτια, η αρχική τους σύλληψη ήταν κάπως έτσι, με ορχήστρα δηλαδή. Απλώς για συγκεκριμένους λόγους δεν τα έκανα έτσι. Αυτό όμως δεν ισχύει για όλα. Κάποια που είναι ακραιφνώς λαϊκά δεν τα είχα σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο. Τα καινούργια του Γκάτσου όμως -ακόμη και τα πιο λαϊκά, και το ζεϊμπέκικο ακόμη- ήταν γραμμένα καταρχήν για μεγαλύτερη ορχήστρα απ’ αυτήν που μπήκε στον δίσκο. Είναι ένα εγχείρημα, επειδή πιστεύω πάρα πολύ στο ότι πρέπει να βρεθεί ένας κρίκος ανάμεσα στη λαϊκή μουσική και στη λόγια μουσική, να προχωρήσουν προς μία κατεύθυνση. Είναι κι αυτό μία προσπάθεια…
Music Corner: Κυρία Δάρρα, είπατε και επί σκηνής ότι ήταν μια βραδιά με ιδιαίτερη συναισθηματική σημασία για εσάς. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια σχετικά;
Φωτεινή Δάρρα: Όταν έχεις κάνει μια πορεία και βρίσκεσαι πάλι επί σκηνής με έναν άνθρωπο που μαζί ξεκινήσατε αυτήν την πορεία και που πιστέψατε στο ίδιο ιδεολόγημα –μάλλον εγώ πίστεψα στο ιδεολόγημα του Δημήτρη…
Δημήτρης Παπαδημητρίου: Δεν είναι ακριβώς έτσι…
Φωτεινή Δάρρα: Με την έννοια ότι εσύ προηγήθηκες από μένα μέσα σ’ αυτό το ιδεολόγημα…
Δημήτρης Παπαδημητρίου: Ναι, αλλά είχες φυσική τάση προς αυτήν την κατεύθυνση!
Φωτεινή Δάρρα: Αυτό που θέλω να πω είναι ότι από τη δική μου αρχή, της δικής μου πορείας, ήμασταν μαζί σε αυτόν τον αγώνα. Δώδεκα, δεκατρία χρόνια μετά, βρισκόμαστε μαζί πάνω στη σκηνή, λέμε τα τραγούδια που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια μαζί και άλλα που αγάπησα εγώ πολύ πριν σκεφτώ όχι ότι θα γίνω τραγουδίστρια, αλλά ήμουν ακόμη σχολείο σε μερικά απ’ αυτά! Συγγνώμη, Δημήτρη! (γελάνε). Είναι τραγούδια που αγαπούσα πάρα πολύ, από τηλεοπτικές σειρές που λάτρεψε όλος ο κόσμος. Ήταν μια εποχή που στήνονταν όλοι στις τηλεοράσεις για να παρακολουθήσουν συγκεκριμένα σήριαλ. Θυμάμαι ότι, σε κάποια απ’ αυτά, εγώ καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση λόγω της μουσικής. Ας πούμε στο «Χρώμα δεν Αλλάζουνε τα Μάτια», από το «Λόγω Τιμής», άκουγα το σήμα της σειράς και έτρεχα να τη δω! Αυτό ισχύει με όλες τις σειρές που έχει γράψει μουσική ο Δημήτρης. Έτσι, λοιπόν, είναι τρομερά συγκινητικό για μένα να κάνουμε μια αναδρομή σε όλα αυτά, όπως επίσης και το γεγονός ότι τραγουδάω τα καινούργια τραγούδια του Γκάτσου, στα οποία, κατά τη γνώμη μου, ο Δημήτρης έχει κάνει υπέροχη δουλειά, η οποία φαίνεται ότι αρέσει σε πάρα πολύ κόσμο. Βέβαια, μέσα σ’ αυτήν τη βραδιά υπήρχε κι άλλο ένα πρόσωπο, η Μοσχολιού, που κι εκείνη μέσα στη δική μου την πορεία έκανε τη διαφορά. Με σημάδεψε το γεγονός ότι τη γνώρισα αυτήν τη γυναίκα και ότι μπόρεσα και άκουσα δυο κουβέντες από το στόμα της…
Music Corner: Να μιλήσουμε λίγο και για τη νέα δισκογραφική δουλειά, το «Λουλούδι στη Φωτιά», η οποία έδωσε και τον τίτλο στην αποψινή βραδιά;
Δημήτρης Παπαδημητρίου: Αυτός είναι ένας δίσκος προσωπικός της Φωτεινής, με την έννοια ότι είναι μια σειρά από τραγούδια, τα οποία γράφτηκαν ενσυνείδητα για τη Φωτεινή και νομίζω ότι πάρα πολύ δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ κάτι διαφορετικό γι’ αυτά. Ο δίσκος κουβαλάει όλα αυτά τα κομμάτια μιας παράδοσης που, αν ζούσα σε προηγούμενες δεκαετίες, ακριβώς θα έκανα. Η Φωτεινή τα μεταφέρει και τα συνενώνει, δίνοντάς τους όμως κι έναν πάρα πολύ καινούργιο και φρέσκο χαρακτήρα. Τα φέρνει δηλαδή στο σήμερα, έχοντας όμως και τις αρετές και τις ποιότητες ενός πολύ δοξασμένου παρελθόντος. Η Φωτεινή δεν είναι μια φωνή της παρακμής –είναι μια φωνή ακμής. Μεταφέρει, δηλαδή, μουσική ακμής στον τρόπο που ερμηνεύει…
Music Corner: Και η δική σας μουσική αναδεικνύει τον πάντα διαχρονικό λόγο του Γκάτσου, νομίζω…
Δημήτρης Παπαδημητρίου: Έτσι είναι. Αλλά, ξέρετε, η μουσική αναδεικνύει τον λόγο, όμως το στόμα του τραγουδιστή αναδεικνύει τον λόγο πολύ περισσότερο και με πολλούς τρόπους. Όχι μόνο με τον ερμηνευτικό λεγόμενο τρόπο ή με τον φραστικό, τον καθαρό λεγόμενο τρόπο, αλλά, θα έλεγα, και με τον ηθικό τρόπο. Δηλαδή, εμένα προσωπικά μου φαίνεται πάρα πολύ περίεργο ένας τραγουδιστής που δεν έχει το ηθικό παρελθόν να αρχίσει να τραγουδά τραγούδια τα οποία κανονικά δεν αρμόζουν, όχι στον ίδιο φυσικά, αλλά στον τύπο της καριέρας που έχει κάνει. Αυτή η δουλειά είναι ακριβώς πάνω στον δρόμο μας…
Music Corner: Έχετε κάποια μελλοντικά σχέδια;
Φωτεινή Δάρρα: Παλιά όταν έκαναν δίσκους σαν αυτόν που κάναμε μαζί με τον Δημήτρη, δεν μπορούσαν να αρχίσουν να σκέφτονται κάτι, τουλάχιστον για δύο-τρία χρόνια. Με αφορμή την ερώτησή σας, νιώθω την ανάγκη να πω ότι νομίζω ότι είναι ένας παραλογισμός της εποχής το ότι πρέπει οπωσδήποτε να βγεις και να κάνεις καινούργια δουλειά. Αυτό το πράγμα είναι τόσο μεγάλο μέσα μας που δεν είναι εύκολο να το ξεπεράσεις. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας! Ένα κομμάτι του εαυτού σου πρέπει λιγάκι να το ζεις, να ωριμάσει μέσα σου, να το ξεπεράσεις για να πας και λίγο πιο πέρα. Πού να ξεπεράσεις τώρα ένα δίσκο με Γκάτσο και Παπαδημητρίου; Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, αυτήν τη στιγμή…
Music Corner: Θα παρουσιάσετε και αλλού τη συγκεκριμένη δουλειά;
Δημήτρης Παπαδημητρίου: Προφανώς, ναι!
Φωτεινή Δάρρα: Νομίζω ότι αυτός είναι ένας δίσκος που του άξιζε πάρα πολύ να ξεκινήσει η πρώτη του παρουσίαση από το «Παλλάς», ένα θέατρο κόσμημα. Του αξίζει ωστόσο το ίδιο πολύ να κατέβει και στα λαϊκά στρώματα και σε χώρους πιο προσιτούς οικονομικά σε περισσότερους ανθρώπους.
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη παράσταση
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…