Η Edith, ο Elvis και η Ευρυδίκη…

06/12/2012
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Έχει μπει ο χειμώνας πια για τα καλά, και εμείς κατηφορίζουμε τη Συγγρού μέχρι το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Εκεί, τα Κυριακάτικα βράδια του Δεκεμβρίου, γίνεται μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη συνάντηση με διπλό τίτλο «Εγώ, η Edith και ο Elvis…/…Το μπλε ταξίδι». Η Ευρυδίκη και ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχουν στήσει μια σχεδόν νοσταλγική μουσική παράσταση με θεατράλ αισθητική, έναν φόρο τιμής αν θέλετε στην Edith Piaf, τον Elvis Presley και τα παλιά ρομαντικά τραγούδια εκείνης της εποχής, με κατάληξη στη δική μας εγχώρια μουσική πορεία από την εποχή του Μάνου Χατζηδάκι και του Σταύρου Ξαρχάκου μέχρι το σήμερα.

Το πρόγραμμα είναι πολύ συγκεκριμένο και αυστηρό, θυμίζει περισσότερο θεατρική παράσταση με την Ευρυδίκη σχεδόν να ενσαρκώνει το ρόλο του κάθε τραγουδιού που ερμηνεύει. Οι βαριές κόκκινες κουρτίνες ανοίγουν, το σκηνικό προδίδει εσωτερικό δωματίου και η Ευρυδίκη εμφανίζεται καθισμένη στη σκηνή να μας αφηγείται την ιστορία της. Την ιστορία ενός κοριτσιού που άνοιξε το κουτί των αναμνήσεών του και το ξεδιπλώνει μπροστά μας. «Πάμε η Edith περιμένει» μας λέει, ενώ η ορχήστρα παίζει το ορχηστρικό μέρος του «La vie en rose». Η Edith όντως μας περίμενε μαζί με τον Brel, την Garland και τον Αττίκ. Ρετρό-ρομαντική η αισθητική του πρώτου μέρους, με κάποια πιο σκοτεινά στοιχεία και το πιάνο να γίνεται σχεδόν τρομακτικό στο «Que sera sera» και την Ευρυδίκη να περνάει απ’ τον ένα τραγούδι/ρόλο στο άλλο με σχεδόν χαρισματική άνεση. Χάνεται από τη σκηνή για λίγο, μόνο και μόνο για ν’ αλλάξει μιας και αλλάζει και το concept ενώ οι δύο συνοδοί της Χρήστος Κωνσταντόπουλος και Σταύρος Νιφοράτος, ανοίγουν ένα παλιό ραδιόφωνο της δεκαετίας του ’60. Έχουμε περάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην εποχή του rockabilly και του Elvis Presley. Στο συγκεκριμένο σημείο τις εντυπώσεις έκλεψε ο Λευτέρης Πουλιού μ’ ένα σόλο στο σαξόφωνο ενώ με τη βοήθεια της τεχνολογίας ακούσαμε σε ντουέτο τον Elvis με την Ευρυδίκη, με την εικόνα του «Βασιλιά» να γεμίζει το χώρο μέσω ενός προτζέκτορα!

Και πάμε στο δεύτερο μέρος,  στο «Μπλε Ταξίδι» ή όπως μας είπε η ίδια η Ευρυδίκη, επιστρέφουμε εκεί που χτυπάει δυνατά η καρδιά μας, στην Ελλάδα. Το σκηνικό αλλάζει, ο Σταύρος Νιφοράτος και ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος έχουν σχεδόν ισότιμο ρόλο με την Ευρυδίκη και μας χαρίζουν αγαπημένα ελληνικά τραγούδια, στα οποίο ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος έχει την τιμητική του. «Οδός ονείρων», «Πες μου μια λέξη», «Εφτά τραγούδια θα σου πω», είναι μερικές από τις επιλογές για το συγκεκριμένο μέρος του προγράμματος, οι οποίες ανεβάζουν τη διάθεση του κόσμου στα ύψη. Τις φωνές των τριών ερμηνευτών συνοδεύει το κοινό, ενώ η μελαγχολική αίσθηση που μας άφησε ίσως το πρώτο μέρος του προγράμματος, έχει μετατραπεί στη ζεστή ατμόσφαιρα ενός μουσικού κέντρου που παίζει παλιές επιτυχίες. Μέσω των τραγουδιών φτάνουμε σιγά σιγά στις πιο πρόσφατες δεκαετίες με επιλογές από Σταμάτη Κραουνάκη και Κώστα Τουρνά και λίγο πριν το τέλος η Ευρυδίκη εντάσσει στο πρόγραμμα πολύ προσεκτικά τρία δικά της κομμάτια. Δεν θα σας αποκαλύψουμε πια είναι αυτά, το μόνο που θα πούμε είναι ότι το φινάλε είναι μας άφησε όλους μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο!

Ουσιαστικά πρόκειται για δύο παραστάσεις σε μία. Η Ευρυδίκη παίρνει το ρίσκο της, αφήνει πίσω τους δίσκους της και τις επιτυχίες της και καταπιάνεται με τα δικά της αγαπημένα τραγούδια. Το σκηνοθετικό βλέμμα του Κωνσταντίνου Ρήγου έδωσε άποψη και αισθητική στο πρώτο μέρος ενώ η Ευρυδίκη δε στέκεται στις ερμηνευτικές της ικανότητες και δυνατότητες. Ξέρει πως να στηθεί πάνω στη σκηνή, πως να κινηθεί και πως να συγκινήσει το κοινό της. Η χαρακτηριστική της βραχνάδα λειτουργεί πολύ θετικά στα κομμάτια της Piaf, χαρίζοντάς μας πολύ ωραίες ερμηνείες. Το δεύτερο μέρος, εντελώς διαφορετικό απ’ το πρώτο, έρχεται να μας μεταφέρει σε πιο οικείους ήχους με τραγούδια αγαπημένα ανά δεκαετίες. Αν είστε φαν της Ευρυδίκης, ίσως σας λείψουν τα δικά της τραγούδια, αλλά το σύνολο της παράστασης αξίζει αυτή τη «θυσία» από μέρους σας. Οι υπόλοιποι απλά θα την απολαύσετε. Καλή διασκέδαση λοιπόν…

Λίγο πριν την έναρξη μιλήσαμε με την Ευρυδίκη και της ζητήσαμε να μας περιγράψει η ίδια αυτή την τόσο ιδιαίτερη παράσταση…

Music Corner: Βρισκόμαστε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, λίγη ώρα πριν την έναρξη της παράστασης «Εγώ, η Edith και ο Elvis / Το Μπλε Ταξίδι». Είναι ιδιαίτερη η αποψινή πρεμιέρα για σας. Θα θέλατε να μας πείτε δύο λόγια γι’ αυτό;
Ευρυδίκη: Είναι μία παράσταση με τραγούδια αγαπημένα, τραγούδια που βγαίνουν μέσα απ’ τις αναμνήσεις ενός κοριτσιού. Όλα αυτά που αγαπάμε και μας έχουν σημαδέψει απ’ τα παιδικά μας χρόνια, μεγαλώνοντας, μπαίνουνε πιο μέσα μας. Και συνειδητοποιούμε ότι όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν μας και αγγίζουμε συγκεκριμένα τραγούδια, ξαναβγαίνει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Με αυτή τη λογική θέλησα να κάνω αυτή την παράσταση και να ξαναφέρω το παιδικό χαμόγελο στα χείλη μου και μαζί με τα δικά μου χείλη, να χαμογελάσουν και τα χείλη κι άλλων ανθρώπων. Είναι μία προσωπική εξομολόγηση γιατί όλα αυτά τα τραγούδια έχουν να κάνουν με τις δικές μου αναμνήσεις και τα δικά μου ακούσματα. Παρ’ όλα αυτά είναι τόσο αγαπημένα, τόσο ξεχωριστά και τόσο ιδιαίτερα που πιστεύω ότι μπορούν ν’ αγγίξουν και τις καρδιές όλων όσων θα έρθουν.

Music Corner: Για ποιο λόγο δώσατε διπλό τίτλο στην παράσταση;
Ευρυδίκη: Ο τίτλος είναι «Εγώ, η Edith και ο Elvis / Το Μπλε Ταξίδι», διπλός τίτλος και παράσταση με δύο ξεχωριστά μέρη. Το πρώτο μέρος έχει αναφορές σε ξένα τραγούδια από την Αγγλία, τη Γαλλία, την Αμερική, τραγούδια της Piaf, του Jacques Brel, του Elvis φυσικά… είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωσα, τα πρότυπά μου και τους ακούω με συγκίνηση ακόμα και σήμερα. Τραγούδια της Ella Fitzgerald, της Nina Simone, Rolling Stones… πολλά διαφορετικά ακούσματα, μπλεγμένα μεταξύ τους. Και το δεύτερο μέρος το οποίο λέω «Το Μπλε Ταξίδι» είναι το ταξίδι στην Ελλάδα. Περνώντας από το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη και τη Νέα Ορλεάνη, εμείς οι Έλληνες καταλήγουμε πάντα εκεί που χτυπάει η καρδιά μας δυνατότερα. Πρόκειται πάλι για πολύ αγαπημένα τραγούδια μεγάλων δημιουργών του Μάνου Χατζηδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη, του Σταύρου Ξαρχάκου, που μάθαμε οι περισσότεροι μας μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο. Είναι κάτι που με κάνει να χαίρομαι ιδιαίτερα, που κατάφερα μετά από πολύ καιρό που το είχα στο μυαλό μου να κάνω αυτή την παράσταση εδώ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, με τη βοήθεια φυσικά του Κωνσταντίνου του Ρήγου.

Music Corner: Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Ρήγο;
Ευρυδίκη: Είχα δει δουλειές του Κωνσταντίνου παλιότερα, εξάλλου είναι γνωστός για πολλά πράγματα και έχει την ικανότητα να κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα συγχρόνως. Ήταν μια πρόκληση και γι’ αυτόν να κάνει κάτι σε συνεργασία με μένα. Ήρθε λοιπόν ο Κωνσταντίνος και έβαλε τη δική του ματιά και το δικό του ταλέντο σε αυτό που είχα στο μυαλό μου και το έχτισε από την αρχή. Πολύ ωραία συνεργασία και για εμάς το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Ο κόσμος είναι βέβαια ο τελικός κριτής και θα αποφασίσει αν αυτό που κάναμε εμείς με τόση αγάπη, άξιζε τελικά τον κόπο. Αλλά πιστεύω ότι όταν κάνεις κάτι με αγάπη και ειλικρίνεια, ο κόσμος πάντα το εκλαμβάνει και το εκτιμά.

Music Corner: Δεν είναι ρίσκο για σας, σε μια εποχή που ο κόσμος περιορίζει τις βραδινές του εξόδους, να επιλέξετε να κάνετε ένα πρόγραμμα μακριά από την προσωπική σας δισκογραφία και αυτό στο οποίο σας έχει συνηθίσει το κοινό σας;
Ευρυδίκη: Βεβαίως, έτσι όπως είναι τα πράγματα, ρίσκο είναι να κάνεις ο,τιδήποτε! Πιστεύω όμως πως όταν κάνεις αυτό που αγαπάς υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που θα σε ακολουθήσουν. Αυτοί που σε αγαπάνε και σε παρακολουθούν χρόνια, καμιά φορά κουράζονται ν’ ακούν τα ίδια και τα ίδια και όταν ξέρουν ότι μπορείς να κάνεις και κάτι διαφορετικό, το περιμένουν. Νομίζω ότι αυτή η παράσταση είναι ιδιαίτερη, και ακριβώς γι αυτό έχει τα φόντα να πάει καλά. Χρειάζεται χρόνος, χρειάζεται σωστή διαφήμιση και να είμαστε ο εαυτός μας πάνω στη σκηνή, ώστε να μπορέσουμε να μεταφέρουμε αυτό που αισθανόμαστε με απόλυτη ειλικρίνεια στον κόσμο. Κι όταν το αγκαλιάσει ο κόσμος δεν έχει καμία σημασία το οποιοδήποτε ρίσκο. Νομίζω ότι είναι πολύ πιο σημαντική η αγάπη που βάζουμε σε μία δουλειά. Οι εποχές είναι δύσκολες, τίποτα δε θεωρείται σίγουρο πια. Είναι εποχή για να κάνεις διαφορετικά πράγματα και προτάσεις με έμπνευση. Ο στόχος ο δικός μου ήταν να απευθυνθώ σ’ ένα συγκεκριμένο κοινό που διψάει για καινούρια πράγματα και πηγάζει απ’ την ανάγκη μου να εξελιχθώ, να πάω παραπέρα και να νιώθω ένα λόγο ύπαρξης σ’ αυτό το χώρο. Γιατί όταν μένεις σε αυτά που εσύ θεωρείς σίγουρα, καμιά φορά μπορεί να κουράζεσαι και ο ίδιος αλλά και ο κόσμος.

Music Corner: Για πόσες εμφανίσεις θα είστε στο Γυάλινο;
Ευρυδίκη: Θα είμαστε εδώ για όλες τις Κυριακές του Δεκεμβρίου και στα σχέδιά μας είναι η Θεσσαλονίκη και η Κύπρος.

Music Corner: Ετοιμάζετε κάποιο καινούριο βήμα, ίσως δισκογραφικά;
Ευρυδίκη: Όχι ήμουν τόσο αφοσιωμένη σ’ αυτή την παράσταση και τα άλλα τ’ άφησα λίγο πίσω. Όσον αφορά τους δίσκους ξέρεις, νιώθω, και ίσως τελικά να είναι και σωστό, ότι ξεκινάς να δουλεύεις πάνω σε κάτι όταν υπάρχει λόγος, να έχεις ανάγκη να πεις καινούρια πράγματα. Θεωρώ πως δεν έκλεισε ακόμα ο κύκλος της προηγούμενης δουλειάς. Θέλω να τραγουδήσω κι αλλού και να παρουσιάσω τα καινούρια μου τραγούδια, γιατί παρ’ όλο που έχει περάσει ένας χρόνος κυκλοφορίας τα νιώθω ακόμα καινούρια. Με το «Ονειρεύομαι ακόμα, μαμά» γιορτάζω ακόμα τα πρώτα είκοσί μου χρόνια στη δισκογραφία οπότε θα δώσω λίγο ακόμα χρόνο. Και με το που θα νιώσω τα πρώτα τσιμπηματάκια ότι κάτι καινούριο υπάρχει και αρχίσω να γράφω καινούρια τραγούδια, θα μπω και στο studio.

Music Corner: Πάντως είστε πολύ χαμογελαστή και αυτό είναι σπάνιο πια. Να υποθέσω ότι είστε αισιόδοξος άνθρωπος;
Ευρυδίκη: Πάντα είμαι αισιόδοξη, δε μπορώ να μην είμαι. Είμαι θετικός άνθρωπος κι όπως και όλοι οι άνθρωποι έχω κι εγώ τα πάνω – κάτω μου. Αγχώνομαι, προβληματίζομαι, αγωνιώ και περισσότερο σα μάνα γιατί ο γιος μου είναι στα δεκάξι και είναι στη φάση που πρέπει να προετοιμαστεί για το πανεπιστήμιο κλπ και εγώ έχω προχωρήσει και παρακάτω και φτάνω στο σημείο που θα πρέπει να ψάξει για δουλειά! Βλέπω πως είναι η κατάσταση σήμερα, με τα παιδιά που τρώνε τόσα χρόνια στα σχολεία και τα πανεπιστήμια και είναι άνεργα και δεν ξέρουν τι θα κάνουν… αν όμως εμείς οι πιο μεγάλοι είμαστε αρνητικοί πως να πάρουν θάρρος και τα παιδιά; Πως θα πω στο γιο μου να πάει να σπουδάσει, αν η ίδια δεν πιστεύω ότι θα τα καταφέρει; Γι’ αυτό προσπαθώ πάντα να είμαι χαμογελαστή, να μεταφέρω τις θετικές μου σκέψεις στους άλλους και να βοηθάω όσο περισσότερο μπορώ.

Στην παράσταση παίζουν μουσική οι:
Λευτέρης Πουλιού: πιάνο – σαξόφωνο
Γιώργος Σχοινάς: ακορντεόν – φυσαρμόνικα
Στράτος Σπηλιωτόπουλος: κιθάρες
Βαγγέλης Τζάτσος: μπάσο/ ενορχηστρώσεις
Γιώργος Λιβαδάς: τύμπανα

Τραγουδούν οι:
Χρήστος Κωνσταντόπουλος
Σταύρος Νιφοράτος

Επιμέλεια κουστουμιών: Διονύσης Καλποδίνος
Σχεδιασμός ρούχων: Konstantinos Melis by Laskos
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφομανώλης

Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη παράσταση

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…